Spherical aberration of the lens (Photo credit: Wikipedia)'t Is weer aan 't regenen... Maar we laten het niet aan ons hart komen, we blijven ademhalen, weliswaar wat voorzichtiger, om niet te verzuipen, maar we blijven ademen. Misschien had ik dan ook moeten kiezen voor een ander (oud) liedje: I'm singing in the rain... Maar dat staan wippen in grote plassen zie ik echt niet zitten. Ik vind het al erg dat de natte van van boven komt, zonder dat ik mijn onderkant zelf moet onder spatten.
In ieder geval is het vandaag niet van " Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy..." want dan zie ik niet meer door mijn beregende bril.
Kijk, een bril is een prachtige uitvinding, maar het zou nooit mogen regenen. Let op, ik beweer niet dat een bril alleen nuttig is voor woestijnbewoners, want door een gezandstraalde bril zie je nog minder, en daar helpt poetsen niet meer. Nee, een bril is een prachtig redmiddel, maar het is maar een pover middel, door het feit dat het niet zelf-reinigend is. Het dampt aan, het wordt kletsnat, het wordt vettig, het wordt vuil, vingerafdrukken zijn grote hinderpalen voor je visie op de wereld... Kortom, het is een noodmiddel.
Je kunt natuurlijk altijd opteren voor contactlenzen, maar dat is ook maar niets. Je moet er eerst aan wennen, want die dingen voelen bizar aan, maar bovendien moet je steeds attent zijn en denken aan die objecten die daar zitten op je ogen. Ik zag eens een meisje niezen, en nadien naar de dokter gaan, want haar contactlens was door de nies verschoven en zat ergens op de achterkant van haar oog...
Gelukkig bestaat er nu ook een operatief ingrijpen, waarbij men de lens corrigeert en holler of boller maakt naar noodzaak. Helaas ken ik mensen waar na enkele jaren de operatie blijkbaar ook uitgewerkt was, en betrokkene droeg weer zijn brilletje...
Kortom, als je "gezegend" bent met "slechte" ogen, dan is dat vermaledijde brilletje nog steeds het handigste middel om je ogen te corrigeren... En je moet maar zorgen dat je een en ander aan attributen bij je hebt, om ten gepaste tijde dat onding weer eens te poetsen, te drogen, kortom doorzichtig te maken. En dankbaar te wezen aan die onbekende die ooit, heel lang geleden een stuk beryl zo wist te slijpen, dat hij beter naar de wereld kon kijken... Van dat beryl komt ons brilletje als woord...
Ik ben de bezitter van enkele brillen... Ik heb mijn gewone bril, waarin lenzen zitten die me zowel ver laten zien als heel dichtbij... Want ik heb al heel lang last van bijziendheid,en sinds de laatste jaren ook van verziendheid... Met die bril kan ik steeds terecht, ik moet alleen mijn hoofd in de juiste stand houden om dat scherp te zien wat ik scherp wil zien. In mijn wagen heb ik een zonnebril, op sterkte, maar dan alleen om ver te zien... Mijn kilometerteller is dan wel wazig, maar ik kan nog onderscheiden dat ik de snelheidslimiet aan het respecteren ben. Ik heb ook een bril om alleen maar dichtbij te zien, die draag ik als ik fijn werk moet doen, en ik heb dan nog een bril om alleen ver te zien... Die draag ik als ik naar de TV wil zien, liggend in mijn zetel... Want als ik lig, dan zie ik met mijn bril met dubbele focus niet met beide ogen op dezelfde plaats door mijn bril, en is het ene oog alleen maar ver aan het zien en de andere alleen maar dichtbij... Dus heb ik een bril om toch lui te kunnen liggen TV-kijken... Het toppunt van decadentie voor mijn luie lijf.
Dat ik die bril heb, is eigenlijk alleen te danken aan het feit dat mijn oude bril voor ver te zien toevallig weer de juiste sterkte heeft om ver te zien...vandaag de dag. Want de sterkte van de glazen ging ooit regelmatig naar sterker, maar nu weer naar wat minder sterk... Maar er kwam een bril bij voor dichtbij.
Ik snap het niet... Hoe kan een lens nu en een afwijking hebben voor dicht en tezelfdertijd voor ver ? Maar ja, als ze dergelijke glazen kunnen slijpen, dan zal mijn echte lens die ik kreeg van de natuur wellicht ook zo gek kunnen doen...
En ondertussen is het maar aan het regenen...
Oh ja, heb ik je al verteld over het venster in ons vakantieverblijf in Voeren (Teuven) ? Wij lagen in de namiddag (mijn rug weet je wel) naar de TV te kijken, en buiten zagen wij de eigenaar van het vakantieverblijf zijn gras afrijden. Heel luxueus op zo'n zitmaaier... Plots een enorme knal, vlak naast mijn oor ! In het raam een gat.
Er was een keitje door de grasmaaier weggeslingerd, recht op ons raam. Er was een gat in het eerste glas van het dubbele glas, en het gaf een enorme knal. (Die dingen zijn naar men zegt luchtledig (?), en dat zou de knal zo luid hebben gemaakt.) In ieder geval, het was schrikken en wellicht is de winst op ons verblijf heel wat minder geworden door de kosten van een nieuwe ruit in dubbelglas...
De laatste dag dat we daar waren (de zondag) regende het en ondanks het feit dat het maar een gaatje was van zo'n centimeter diameter, zag ik water staan tussen de twee glazen... Een aquarium in wording ?
Maar vensters hebben dezelfde wondere eigenschap als mijn bril, ze beregenen, ze worden vuil en je moet ze poetsen om de wereld behoorlijk te kunnen bekijken. En toch... heerlijke dingen die vensterramen ! Heel lang geleden waren er geen glazen vensterramen... Om toch licht binnen te krijgen en de wind en de kou buiten te houden werden in onze streken varkensblazen in een gat geklemd. Je zag er niet door, maar er kwam wel wat licht doorheen. Later maakte men min of meer plat glas, door het glas te zwieren verkreeg men ronde min of meer platte ruitjes. In sommige historische gebouwen zie je soms nog dergelijke dingen, niet echt doorzichtig en meestal zelfs niet kleurloos. Een heel stuk berder in de geschiedenis slaagde men er in het glas min of meer plat te gieten, en krgen we voor het eerst echte glazen ramen... Het zicht was niet wat het moest zijn, en je zag, als je je hoofd beweegt, de dingen buiten "wiebelen"... Het raam was niet echt plat en niet echt overal even dik...
Nu zijn de ruiten dat wel, en we zitten tegenwoordig al met dubbel, ja zelfs drievoudig glas om te isoleren zowel qua temperatuur als qua geluid...
We mogen dus echt niet klagen... Och ja, in de tijd dat wij het moesten stellen met varkensblazen, waren er streken waar ze beschikten over bepaalde lichtdoorlatende steensoorten, die ze heel dun slepen en polierden. Je zag er ook niet door, maar het heeft een verrukkelijke tekening en is mooi... In sommige streken zie je ze nog wel eens terug in kerken en kastelen...
En och ja, glas is geen vaste stof... Glas heeft een zekere vloeibaarheid. In ramen waar het glas al eeuwen in zit, kun je vaststellen dat de ruiten onderaan dikker zijn geworden dan aan de bovenkant. Gek dat je dan deze "vloeistof" kunt breken als...glas...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten