Gevaarlijk

Facebook logo (Photo credit: Wikipedia)

Op sommige plaatsen is het niet mistig, het is erger, je ziet er niets door... En dan kom je nog auto's tegen die het niet nodig vinden hun lichten aan te steken... Bij gewoon doorrijden op de baan lijkt dat niet zo heel erg, maar voor wie de baan op moet komen, uit een zijweg, die ziet die auto's niet aankomen.
Beseffen die mensen echt niet hoe gevaarlijk ze bezig zijn ?

Laat je zien, of je bent gezien !

Ik heb het nog al geschreven, mist is het type weer waar ik meest van al schrik van heb. Ik denk dat ik een heel slechte blinde zou zijn. Ik voel me heel onwennig en bang als ik het verkeer niet zie. Misschien is dat een overblijfsel van toen ik als jongeling op de mailboat werkte, en tijdens de mist, samen met zowat alle bemanningsleden langs de reling van het schip moest staan pieren in de erwtensoep en luisteren naar al die onzichtbare toeters en bellen van schepen die je wel hoorde maar niet zag.

In een auto heb je een -wellicht verkeerd- gevoel van veiligheid, je voelt je veilig in dat metalen coconnetje, maar als je ooit op dat grote schip hebt ervaren dat zelfs die grote metalen bak niet veilig is, dan heb je daar een ander idee over.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben bang als het echt mistig is.

En het bangst van al was ik ooit op een winteravond, toen ik rond 22.00 uur van Kruishoutem terug naar huis moest rijden. Het had gesneeuwd, alles lag wit, en het was dikke mist... Je ziet dan letterlijk niets, alles is wit.

Ik had het geluk dat ik iets voor me, twee kleine piepjes van lichtjes zag, een andere auto die voor me uit reed. Ik daar achter... dicht genoeg om de lampen nog te zien, ver genoeg er van om zeker niet te moeten remmen mocht hij stoppen of wegdraaien... Plots zag ik zijn stoplichten oplichten... ik heel voorzichtig en heel traag naderen... De auto had zich gewoon langs de kant gezet, durfde niet meer verder, of vond dat het mijn beurt was om de onzichtbare weg te zoeken... Je kon alleen iet of wat voortgaan op de bijna onzichtbare straatlichten.

Nee, ik ben geen liefhebber van mist...

Maar allee, we zijn er door geraakt, en veilig weer thuis gekomen.
Buiten houdt de wereld op aan mijn hortensia's en mijn lindeboom... Daarachter gaapt het grote witte niets.

Maar we mogen niet klagen, we hebben hier geen onweer gezien. Wel eventjes in de verte de donder gehoord, maar dat is alles. Gisteren heb ik er mij wat ongelukkig over gemaakt. Ik las op internet dat de streek van Namen heel erg getroffen was door een zwaar onweer... Ik Hoorde een uurtje later op TV dat het nieuws (Eén) zou beginnen, en vroeg Anny om te kijken wat ze er van zouden zeggen of tonen... Niets. Wallonië is blijkbaar het buitenland, en dus is een stortbui en onweer daar niet echt belangrijk. Pas in het nieuws van 19 uur zegde men er iets over, en toonde men een beeld. Ik voel me daar wat ongelukkig bij... We zijn een landje dat je bijna niet ziet liggen op de wereldbol, en we vinden de helft van ons eigen land al niet meer belangrijk...

Waar zijn we mee bezig ?

We hebben hele sociale netwerken opgezet, men gaat met het sociaal bezig zijn zelfs gaan speculeren op de beurs (Facebook), maar echt sociaal bezig zijn ? Ho maar ! Dat lijkt net iets te veel gevraagd.
Ik vraag me soms af, of het sociaal netwerken niet zo'n succes kent, net omdat het zo vrijblijvend is, omdat je er niet echt rechtstreeks bij betrokken bent, omdat het beperkt blijft tot wat getypte woordjes... "Ik heb duizenden vrienden !" Weet je wel wat een vriend eigenlijk is ?
Dat is heel wat meer dan een bekende, heel wat meer dan iemand waar je regelmatig contact mee hebt, meer dan een maat waar je een pint mee drinkt... Een vriend, dat is iemand die je bijstaat, die zo nodig zijn dingen laat vallen om jou te helpen. Een broeder, iemand waar je niet alleen vertrouwen in hebt, maar die dat vertrouwen ook waard is en dat voortdurend bewijst met woord en daad.
Als je één vriend hebt, dan ben je heel gelukkig !
Heb je er twee, dan ben je rijk, en dan weet ik niet hoe je het doet, jezelf helemaal vrij maken voor twee mensen, dat moet niet makkelijk zijn !
Honderden vrienden... Dat wijst op een devaluatie van het woord, maar ook op een devaluatie van het begrip. Ik zie hetzelfde met het woord geluk en met het woord liefde...
Die begrippen zijn ook gedevalueerd, in handen gegeven van winstbejag en commercie...
Terwijl het eigenlijk helemaal gratis is, en veel meer kost dan je ooit zou kunnen betalen.
Het is iets wat voor je voeten ligt, wat je alleen moet oprapen... Maar het is iets waar je moet aan werken, niet iets wat je kunt kopen...

tot de volgende ?