Het beeld is nooit vertrouwd, ook al weten we dat die tent en die politiewagens het heel duidelijk uitschreeuwen.
Toen ik terug was van de rommelmarkt las ik dat het een bedevaartganger was, en dat er nog een ander zwaargewond was...
Een bedevaart naar Halle veranderde in een bedevaart naar de dood...
De man was wellicht al van Kortrijk aan het stappen op die eindeloze weg naar Halle, en plots was de bedevaart gedaan, en was de dood daar, niet in Isfahan, maar in Oudenaarde, Anny denkt zelfs dat het daar al Mater is... Niet ver van een van die twee nieuwe uitvaartcentra die we rijk zijn hier...
Dat is een van die voorbeelden van de onverwachte dood... Je loopt daar nog tegen elkaar te palaveren, en het volgende moment is het gedaan.
De dood is altijd confronterend. Het is iets waar we maar niet aan wennen. Ik vraag me af hoe je dat ervaart tijdens een oorlog, tijdens een slag aan de IJzer, waar ze vallen als vliegen. Zou het dan wel wennen? Of blijft het ergens schokkend?
Waarom was die man op bedevaart? Misschien wel als dank voor een genezing. Het kan immers gek lopen. Of misschien om een genezing te bekomen voor zijn kleinkind, of ... voor wie weet wat dan ook. Of misschien stapte hij maar gewoon eens mee, uit sportieve overwegingen deelnemen aan die lange voettocht.
Hij was beter gestopt aan de Kapel van Kerselare in de plaats van door te stappen naar Halle, dan was hij alvast daar die keer niet overreden.
Maar de mens schikt, het is God die beschikt. Misschien is het ook het zuivere toeval. Ik geloof niet zo erg in een god die daar zit te kijken en plots besluit die zijn levensdraad door te knippen. Ik denk dat god zich daar niet mee bezighoudt. Net zo min als met kwaad, verdriet, ziekte en wat al meer. Wij leven gewoon ons leven, en dat tot het gedaan is, met alle gebeurtenissen die dat leven vullen. Misschien moeten we wel verantwoording afleggen voor onze daden, misschien ook niet. We weten het niet, alleen dat de dood er is. Soms heel plots, heel onverwacht... En dat daar dan mensen door getroffen worden.
Mensen die het moeilijk hebben om het te verwerken
Mensen die plots de pedalen even kwijt zijn
mensen die plots beseffen dat zij het stuur van het leven niet in handen hebben
mensen die zich verloren voelen
ontdaan
uitzichtloos starend naar het niets, vloekend van onmacht, wenend ven verdriet
De dood lag op de weg van Oudenaarde
en plots denk je weer, en weer aan je eigen doden
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten