de weg en de werken

Aixam 400 (Photo credit: Wikipedia)

De verkiezingen naderen...
Plots zie je overal en nog ergens wegenwerken opduiken. De plaatselijke politici beseffen dat ze heel binnenkort voor hun "werken" zullen beoordeeld worden, en doen er haastig, haastig nog iets aan. Liefst iets heel erg zichtbaar... En wat valt meer op dan aan de weg timmeren?????
Dus worden alle beloofde wegenwerken, waar ze zes jaar de tijd voor hadden, nu vlug, vlug, vlugger afgewerkt, aangevat, begonnen, en zitten we overal en op hetzelfde moment met wegomleggingen... Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wegomleggingen tegen...
Omdat veiligheid steeds meer een prioriteit is, en de mens zelf daar helemaal niets aan lijkt te doen, moet diezelfde overheid er voor zorgen dat die werken "veilig" verlopen. In welke auto zit je veiligst ? Juist ja, in een stilstaande...
Dus zetten ze aan ieder werk of werkje van die vermaledijde stoplichten. Daar sta je dan te staan voor een rood licht, terwijl er noch van heinde, noch van verre iets komt uit de tegenovergestelde richting.

En dank zij die werken denken de huidige oelewappers dat wij ze terug gaan verkiezen tot oelewappers voor de komende zes jaar...
djudedju

Je moet eens onder druk voor zo'n licht staan te staan, met voor je een lange rij en achter je een lange rij... De reden ? Onbekend, tot je plots, als je je hoofd door het zijraampje steekt, ziet dat er maar liefst twee auto's aan de spits staan met daar op het bordje "autorijschool"... Het wordt groen... Geen beweging.
Het doet me denken aan dat mopje over zo'n "autootje"- zonder -rijbewijs, je weet wel, van die blikjes op wielen.... Er staat er zo eentje aan de rode lichten. Het wordt groen, je ziet de bestuurder moeite doen, maar er komt geen beweging. Het wordt weer rood, en weer groen, weer een duidelijk geagiteerde bestuurder in het blikje op wielen, niets. Het wordt weer rood en weer groen... Weer niets. De bestuurder uit de wagen achter dat autootje stapt uit... "Stoat aa handfrein oep misschien ?" "Neeje, mor ik stoa op ne sjieke..."

Allemaal niets als je daar in alle gemoedsrust staat aan te schuiven, maar als je door een of andere reden daar staat met opgespannen zenuween... Niet om mee te lachen.

Zenuwen...
Eigenlijk is dat een gek ding hé? Waarom bestaat dat systeem eigenlijk? Het is alleen ambetant, je hebt er geen enkele baat bij. Je bloeddruk stijgt, dat is niet goed, je bent kribbelorig, en dat is ook niet goed (zeker niet voor de anderen), dus wat voor nut heeft die toestand ?

Je voelt je er zeker niet goed bij, het helpt je niets, in tegendeel !

Gewoonlijk kan ik mijn zenuwen behoorlijk onder controle houden, maar eerlijk is eerlijk, ik kan ook soms heel licht ontvlambaar zijn als er iets niet gaat. De plaats waar ik minst last heb is wel wachtkamers en files... Daar jaag ik me niet in op. Heel wat mensen zijn net daar zeer gejaagd en gespannen, maar daar heb ik het niet. Ik kan wel zenuwachtig worden als iets niet gaat, als ik een ding niet in elkaar krijg, of als mensen me niet lijken te begrijpen. Ik heb geduld om ze te helpen, maar als ik de indruk krijg dat ze niet willen of kunnen, dan slaat mijn onbegrip wel eens over in snibbig reageren. Niet goed, en ik weet het, maar dan zijn die vermaledijde zenuween sterker dan ik zelf ben.
Ik ben dan kwaad op mezelf. Waar is mijn onverstoorbaarheid plots naartoe ?
Waarom reageer ik dan veel te fel, veel te sterk?
Geduld en nog eens uitleggen zou veel beter zijn, en ik weet het, maar plots lijk ik de controle verloren te hebben over mezelf.

Waarom krijg ik het op zo'n moment en een ander in de file ?
Ik weet het niet...
Ik weet alleen dat ik na 65 jaar oefenen nog geen zier vooruit ben gegaan als je mij pakt op mijn zwakke plaats. En ik hoor en zie van mijn medemensen dat wij allemaal wel ergens zo'n zwaktes hebben.
Zouden die mensen met Zen en Yoga betere beheersing hebben ? Net in die zwakste punten?
Ik heb het toch nog niet vastgesteld.
Och, je ziet het niet aan mij als ik gespannen loop, maar je wordt het gewaar als ik plots veel te fel uit mijn krammen schiet. Het is dus niet omdat je het niet of minder ziet dat het er niet is...
Er is nog veel werk aan de winkel om een volmaakte mens te worden... en ik zei het al meerdere keren: ik hoop dat ik die volmaakte nooit moet ontmoeten, want dat moet een vervelende mens zijn, waarvan je steeds op voorhand weet hoe hij of zij zal reageren... Geef mij dus maar dat kribbig mensje, met zijn of haar kleine kantjes, zijn of haar onverwachte reacties...
Menslief, ik hou van je ! (met al je kleine en grote kantjes...)

tot de volgende ?