Moeder met kind (Denise en William) (Photo credit: Wikipedia)Het is niet ver, en het is gewoonlijk een mooi marktje.
Nu ja, we zien straks wel, regent het, dan gaat het gewoon niet door. Maar natuurlijk is er een vraagje bij... Volgens de weerman (die dus niet uitgekocht is door de toeristische dienst van de kust voor het volle weekend, ze boden hem één dag te weinig!) zijn het buien, dus het kan zijn dat het hier droog is, en ginder plensregent, of omgekeerd.
Maar we hebben al drie markten gedaan deze week, en mijn rug is zo hard als een plank. Alles stijf en stram en vol pijn. Maar het systeem werkt nog steeds, na wat rust ebt de pijn weg tot een aanvaardbaar niveau, en na mijn morgenturn is de rug weer wat soepeler... voor een klein beetje tijd.
Waarom ik dan nog naar de markten ga? Omdat ik dat graag doe, en me door mijn rug zo weinig mogelijk laat domineren. Meestal lukt dat, maar nu en dan is mijn rug de baas, en zit alles weer vast. Dat ik nu drie, misschien vier markten kan doen, stemt me hoopvol dat ik ook in Voeren raak zonder te veel kleerscheuren. Ik heb er toch wel schrik van. Daar naar toe gaan, en dan daar vastzitten vol van pijn, ik mag er niet aan denken.
De Jef is opa geworden van een Seppe, dat is eigenlijk ook een Jef, maar dan iets anders. Ik kreeg het kaartje hier thuis, samen met de uitnodiging voor de babyborrel. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Waarom wordt alles steeds maar anders gedaan? Vroeger deden we een bezoekje aan moeder en kind, nu moeten we nadien nog eens naar de babyborrel. Je staat daar dan met een heel pak volk, waarvan je de meesten niet kent, wat onwennig met je glaasje fruitsap in je handen, eet een hapje, drinkt nog een glaasje, bekijkt de nieuwe wereldburger eens ("Och, 't is wel een schoontje hé? En 't lijkt helemaal op zijn moeder!" Waarmee je dan zonder er bij na te denken vertelt dat je de moeder ook best leuk vindt...
Of je dezelfde redenering kunt maken als jij vindt dat het op de vader lijkt, dat laat ik voor jou rekening, ik ga steeds voor de moeder, die staat er gewoonlijk het dichtste bij, en is daar veel gevoeliger voor.
Maar ik mis dat intieme van de intieme kraamvisite... En waar ik ook niet goed weg mee kan... Je geeft een geschenk, of je stort op de rekening (da's ook in nu) en dan ga je naar die babyborrel, wat doe je dan ? Je kunt daar toch niet zo met lege handen toekomen? Dus een bloempje voor moeder voor de baby?
Ach, we doen het gewoon, het schijnt nu zo te horen.
Wij lopen achter, zij zijn gewoon mee.
Vader (en moeder) zijn blijven hangen aan de sixties...
Als we het geluk van leven hebben, dan zien we binnen een tiental jaren misschien onze achterkleinkinderen geboren worden, en misschien is het tegen dan weer iets anders. Misschien zoiets als wat we vroeger deden bij een huwelijksfeest ? Kijk maar naar de communiefeesten. Bij ons was dat nog een familiale aangelegenheid, nu huren ze hele zalen af, en zitten daar met wel honderd mensen rond die jonge knaap of dat prille meidje, die zich het centrum van het universum voelen, voor één dag...
Waarvoor doe jij je Plechtige Communie ? Voor de pakjes...
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten