den draaier

Image via Wikipedia

Vandaag ga ik -als alles goed gaat- voor de eerste keer potten draaien, of althans een poging daartoe wagen...
Ik las er al heel wat literatureluurderij over, dus ik weet ongeveer wel hoe het moet, maar doen is iets anders.
Het is één van de dingen die er wreed simpel uitzien, maar het blijkbaar niet zijn. Eens ik de techniek een beetje ken, kan ik in mijn garage mijn schopstoel onthullen (er ligt een doek over) en dan proberen met beenkracht potten te draaien. In de academie gaat dat met den heiligen triek. (Dat is makkelijker ...)
Als het lukt kan ik vazen en bloempotten maken, theepotten, tajine's en noem maar alle aardewerken potterijen op... Niet dat ik mij nu zo geroepen voel om van beeldhouwer naar pottenmaker te gaan, maar geef toe, potten zijn bruikbaar, en waar moet ik op den duur al die posturen zetten, hangen en stellen? Oh ja, gisteren bracht ik mijn eerste werk mee naar huis: een vaas. (Niet gedraaid maar opgebouwd)

De titel doet eerder iets anders vermoeden dan iemand die potten draait, in 't schoon Vlaams is een draaier iemand die niet steeds dezelfde lijn volgt, die nogal eens wisselt van gedacht, waar je geen staat kunt op maken, kortom ne politieker of zoiets van dat kaliber.

Dus vandaag ga ik op een laag stoeltje gaan zitten, met vuile kleren aan, want het schijnt een modderige bedoening te zijn, en dan zet ik mijn voet op de gaspedaal... Allee, zo'n soort pedaal als je wel eens ziet bij elektrische naaimachines, hoe harder je er op duwt, hoe rapper het draait. In dit geval is het de schijf die draait, en dan neem je een klomp natte malse klei, en poogt dat zo centraal mogelijk op de draaiende schijf te kwakken. Je zet je handen tegen die klomp, en oefent wat druk uit, zodat je helemaal in het centrum komt te zitten met die klomp. Dan duw je wat, en je ziet en voelt de klei toe gaan, en omhoog komen. Dan wat druk van boven en de klomp weer naar beneden duwen, netje is het centrum blijvend. Dan kun je pas beginnen om door in het centrum te drukken en tegelijkertijd met je andere hand de buitenkant in toom te houden, de pot op bouwen... Niet te veel duwen noch met de ene, noch met de andere hand, of heel de boel kwakt toe. Weg pot. Ik denk dat je er moet op rekenen dat je zeker enkele bijna-potten hebt, die op het laatste moment ineenzakken, scheef vallen of toe kwakken... en je mag dan herbeginnen.

Je moet nu en dan je handen goed nat maken, zodat de klei mals blijft en de massa goed glijdt door je handen... en dat is net de reden dat je best vuile kleren aan doet... Het slib vliegt nogal eens in de geburen...

Ik zit hier nu al met een oude trainingsbroek aan, en een oude pullover aan, kwestie van mijn schoon (?) goed niet vuil te maken, want Anny is er niet zeker van dat klei geen plekken maakt...

En nu moet ik overgaan tot mentale training, om me voor te bereiden op het spelen met klei... Yoga en meditatie... in vuile kleren.

Ik heb bij toeval ontdekt hoe mijn pijn iedere keer weer ontstaat. Het was gisterenmorgen, ik kwam van liggen naar een zittende positie op de boord van mijn bed, rekte mij eens goed uit, en liet me dan gewoon in elkaar zakken... heel ontspannen, en meteen verrekte ik van de pijn.
 Ik rechtte meteen mijn rug, en de pijn ebde weg. Ik liet alle spieren los, zakte weer in elkaar, en daar was de pijn terug.
Hé, dat is dus de verklaring: mijn tussenwervelschijven zijn zowat weg, versleten tot op den draad. De pijn is er telkens als er zenuwen geklemd raken tussen de wervels, en dat krijg ik dus telkens als mijn rug te veel in elkaar zakt.  Met andere woorden, ik bestrijd dus de pijn enkel en alleen door het spannen van buik- en rugspieren. Het is dus ergens logisch dat ik niet zo heel lang een of andere beweging kan volhouden, en dat ik na een tijdje pijn krijg. Het is gewoon door dat de spieren moe worden in die of die houding, en mijn rug wat in elkaar zakt...

Geen wonder dus dat mijn dagelijkse turnoefeningen een positief resultaat hebben, maar eigenlijk alleen de uithouding verbeteren. Ik ga nog wat meer proberen te doen aan die rugspieren... Hoop doet leven. Maar het is voor mij een beetje een geruststelling dat ik begrijp wat er in mijn rug gebeurt... Het helpt wel niet, maar toch, begrip is al iets.

tot de volgende ?