 |
| Voorstelling Ziekenzorg (Photo credit: Tom Talloen) |
Het is niet zo makkelijk om betaalbare èn goede groepen op je podium te krijgen. Wat we nu te zien kregen was een West-Vlaams groepje van enkele dappere liefhebbers, die ons vergastten op sketches, zang en muziek. De muziek was redelijk goed, de zang ging in de reden en de inhoud van de sketches was niet slecht, maar het acteertalent was belabberd. (met één uitzondering die zijn overacting behoorlijk onder de knie had)...
Ze spraken bovendien West-Vlaams, en het bleek dat in Mater een pulle een onbekend woord is. (Ik heb moeten tolken en duidelijk maken dat het een drinkfles was... Ik ga eens moeten vragen wat het woord in het Maters is, want dat weet ik dan weer niet...)
Toch heb ik op een moment bijna mijn dood gehaald van het lachen... Bij de groep was er een man die bijna steeds heel somber keek, allee, om het plastisch uit te drukken, een azijnpisser, met mondhoeken die steeds de neiging hadden om ergens te zakken tot op zijn enkels. De man had een redelijke stem, maar het was helemaal geen figuur om Pippi Langkous te spelen.
Stel het je maar voor, een lange sombere figuur met een pruik in rode breiwol, met de twee karakteristieke vlechtjes die horizontaal staan te hangen, een jurk aan, en broekkousen met benen in verschillende kleuren. Het staat niet, dat alleen al is om te gieren, maar toen hij met een stem die uit een diepe kelder kwam, met de mondhoeken strak omlaag geplooid, heel triestig begon te "kwelen" "Ik ben Pippi Langkous..." Toen had ik het niet meer... Ik dacht dat ik er in bleef.
De man verdient een Oscar, je moet het maar eens proberen, met een kelderstem en een doodserieus bakkes, heel triest gaan kwelen "Ik ben Pippi Langkous..." Wedden dat je het niet kunt ? En dan heb je nog niet eens zo'n gekke pruik en jurkje en broekkousen aan... djudedju...
Van mij mag die groep nog eens komen, maar alleen als hij minstens vijf keer Pippi Langkous zingt...
Bij Ziekenzorg is er zaterdag eens geen optreden, we gaan er Bingo houden. Dat is iets wat de mensen ook wel eens graag doen. En in plaats van hoofdvlees en kaas besluiten we nu eens met koekebrood met en koekebrood zonder rozijnen... (Hier zegt men meestal "met zonder rozijnen") (Taal is heerlijk !)
Eigenlijk komen we op die manier eens bij het probleem van alle verenigingen... Geld in 't bakske krijgen om te kunnen "bewegen"...
Iedereen verwacht dat je als beweging dingen organiseert, maar niemand schijnt te beseffen dat je die dingen ook (duur) moet betalen. Als je een groep vraagt, dan moet je gewoonlijk de verplaatsing betalen en het optreden van die groep. Je moet soms ook nog bijkomende zaken voorzien zoals wasruimte, kleedkamers en dergelijke, al valt dat bij het niveau van de optredens in Okra en Ziekenzorg en compagnie wel nog mee... Gelukkig maar, want veel accommodatie is er niet in "De Kantschool"...
Maar het kost geld. Dus moet je entree vragen, maar dat mag niet te hoog zijn, want je bent een sociale organisatie. Dus moet je ook nog andere inkomens bijeen garen. Bij Ziekenzorg is dat koekenverkoop, en dweilen wij heel Mater, Welden en Volkegem af met dozen koeken, bij Okra is er een Kaas en Vlees avond. De meesten van Ziekenzorg gaan ook naar Okra en ook omgekeerd, en we zien dat eigenlijk bij zowat alle bewegingen in ons dorp. Het gevolg is dan ook dat iedere beweging dan ook een bron van inkomsten is voor de andere beweging(en). Dus is het eigenlijk weer een bijna gesloten cirkel...
Maar dat maakt dan ook dat je in feite steeds weer op dezelfde mensen beroep moet doen om de boel draaiende te houden, je vind dezelfde bestuursleden in bijna alle bewegingen, en de bronnen van inkomen zijn in werkelijkheid vooral de eigen leden, en die leden zijn eigenlijk ook grosso modo de leden van de andere bewegingen. We werken op en oogsten van hetzelfde veld...
Bovendien hebben we allemaal te kampen met dezelfde moeilijkheid: het is moeilijk om mensen te vinden die zich willen inzetten voor iets. Voor één activiteit gaat het nog, maar een blijvende inzet... Ho maar !
Dat is geen nieuw fenomeen, maar het lijkt wel steeds moeilijker te worden.
Ik denk dat dit voor een groot gedeelte aan de maatschappij te danken is. Vroeger was een beweging een organisatie die een zeldzaam stuk vertier betekende. Nu is er voortdurend vertier, je kunt de hele dag "genieten" van je TV, er is altijd wel ergens een reeks te volgen of ergens een voetbalmatch te zien. Je moet niet meer buiten om eens iets te "beleven".
Ga je buiten, dan is daar niet allen dat eigen parochiaal aanbod, maar dank zij de auto ( en openbaar vervoer) is heel de wereld bereikbaar.
Het gaat eigenlijk nog veel verder... Ik las een studie over de wijziging van het uitgangsleven van de mensen in Londen...bij de invoering van de straatverlichting, waardoor 's avonds en 's nachts het huis verlaten plots "veilig" werd geacht, en de mensen die uren ook gebruikten buitenshuis...
Je ziet, de verschuiving is niet nieuw, het is al heel lang bezig.
Toen wij als jonge mensen uitgingen, dan moesten wij om 22.00' uur thuis zijn... Nu gaan ze pas na dat uur vertrekken.
Met andere woorden, eigenlijk hinken wij als bewegingen steeds wat achterop. We moeten ons hoognodig bezinnen over manieren om in te spelen op de nieuwe manier van leven, en ons daar niet aan vast hechten, maar op dat moment al terug zoeken naar de volgende aanpassing. Nee, ik heb geen antwoord, maar misschien vinden we het wel als we eens ons oor te luisteren leggen naar de verlangens, de manier van leven, van nu.
Misschien worden we dan een gans andere beweging, maar dat hoeft niet slechter te zijn. Misschien is het hoog tijd dat wij de bewegingsrevolutie prediken?
toch eens nadenken... niet te lang, er iets aan doen !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten