Maartse buien...

Image via Wikipedia

't Sneeuwt !
En geen klein beetje, ik heb het de afgelopen winter niet zo erg gezien als nu, maar nu blijft het -gelukkig- niet meer liggen. Oh ja, de grond is wit, de nevel wit, het witgetakt geboomte zit...maar dat is alleen omdat het net iets vlugger neerkomt dan het smelt.
De auto's snorren voorbij, aan een snelheid die ik eerlijk gezgd niet verantwoord vind. Het is natuurlijk wel zo, dat de sneeuw alleen een papje vormt op de baan, en je kunt er quasi normaal op rijden, maar ik vermoed dat je niet normaal kunt remmen op zo'n ondergrond. Regen verlengt de remafstand al, dus zal die sneeuwpap dat zeker nog een stuk langer maken.
Maar ja, wie rijdt denkt wellicht niet aan het feit dat er plots een kind op de baan kan komen, of een auto - die niet kon stoppen !- uit een zijstraat.
Nu en dan vermindert de omvang van de vlokken een tijdje, maar daarna zijn het weer van die grote dikke vlokken sneeuw. Het lijkt wel winter, maar het zijn... Maartse buien...
Straks noemen we die dingen Aprilse grillen.
En in mei zijn we allen blei. Och sorry, moet zijn: in mij zijn we allen blij.

Zo heel uitzonderlijk is dit weer dus niet, maar sneeuw doet iets met de mens. De meeste mensen vinden sneeuw heerlijk, mooi... Ik vind de witte wereld wel mooi, maar ik heb een gloeiende hekel aan gladde wegen, en sinds ik eeuwen geleden eens tegen de sneeuw heb moeten worstelen om thuis te geraken, vind ik sneeuw helemaal geen vriendelijke vlokjes meer, maar agressieve koude dingen die de wereld onzichtbaar maken waardoor ik met mijn fiets ettelijke keren de gracht induikelde...

Maar gelukkig ben ik een uitzondering. Er rijdt bijna niemand meer met de fiets naar het werk, en wellicht zouden ze nog veel minder door een echte sneeuwstorm naar huis proberen te geraken. Eén telefoontje "Schatje, ik blijf vannacht hier slapen"... Maar in mijn tijd was er thuis nog geen telefoon. Schatje was gewoon niet bereikbaar, en blijven slapen was dus geen optie.

Gek hoe de wereld veranderd is in mijn leven...
Telefoontoestellen waren lompe zware stukken, die alleen door rijke mensen of door mensen bij wie het beroepshalve van doen was, werden aangeschaft. Anderen hadden geen telefoon, die moesten naar de publieke telefooncel om de dokter op te bellen, en de dokter kon dus niet terugbellen, want jij had geen telefoon.
Nu zitten we in een omgekeerde wereld. Als ik zeg dat ik geen gsm gebruik, dan bekijken ze me zowat als een voorhistorisch exemplaar van een uitstervend ras. Kinderen hebben vanaf hun eerste communie al een mobieltje in hun boekentasje zitten... Alleen die archaïsche grootvader niet. Die is blijven hangen in de sixties...

Ik heb een hekel aan die mobieltjes.
Ik hou veel meer van mijn persoonlijke vrijheid.
Ik wil dat de momenten dat ik uithuizig ben, dat ik dan ook werkelijk uit-huizig ben, niet bereikbaar, niet lastig te vallen voor twee keer niets...
Moderne mensen zeggen dat hun mobieltje net hun vrijheid is...
't Is maar hoe je het bekijkt.
Isabelleke of hoe het dametje ook heet, is zwanger, en is opgenomen in de materniteit om te bevallen.
Jeanneke, de grootmoeder in spe, zit naast mij te keramieken... Het duurt lang voor er nieuws komt... Dus belt Jeanneke haar dochter op, die daar ligt te genieten van pijnloze weeën dank zij een epidurale...
Ik belde naar mijn ouders toen ik na de bevalling weer thuis was gekomen. En Anny had afgezien, epidurales waren er nog niet. Weeën waren pijnlijke dinges.
En de grootouders in spe wisten waarschijnlijk niet eens dat ze op dat moment in de materniteit lag, tenzij er toevallig een der grootouders naar de buur met telefoon had gebeld, dezelfde die ik 's nachts uit zijn bed had geklopt en gebeld om te vragen of hij ons naar het moederhuis wou voeren, want net als een telefoon had ik ook nog lang geen auto...
En had Anny tijdens de dag moeten "in arbeid vallen", dan zou ze wellicht in de materniteit zijn zonder dat ik het wist, en zou ik dat gewaarworden toen ik van het werk naar huis kwam...

De wereld is niet meer dezelfde...
Sommige dingen zijn veel verbeterd, maar anderzijds is er geen plaats meer voor het onverwachte. Iedereen is altijd bereikbaar, iedereen weet meteen alles wat hij of zij moet weten...
Maar ergens is net daardoor een stukje van het mysterie verdwenen...
Je kunt geen groot sneeuwavontuur meer beleven, want "Schat, ik blijf slapen" voorkomt dat nu...
Je kunt niet blij verrast worden dat je een ferme zoon hebt, zonder dat je dat wist, terwijl je gewoon je dagtaak aan het verrichten waart.
Er zijn geen verrassingen meer.
Telefonitis is in de plaats gekomen.

Het mag gek klinken, maar ik mis dat onverwachte van toen, ik mis dat we verrast werden, ik mis dat we ons nek en vel moesten riskeren opdat moeder niet vruchteloos zou zitten waken waar ik wel bleef in dat helse weer... Nee, het was niet plezant, maar het was een beetje van de cement die ons huwelijk steeds hechter en hechter hebben aan een gesmeed.
Het was de lijm, de colle-tout, van ons gezin.
Een leven zonder verrassingen, zonder uitschieters, dat is maar een kabbelend beekje, bijna onzichtbaar gelegen tussen het hoge gras... Ons leven was een bruisende bergrivier, woest en onverwacht hard stromend en stormend, steeds meer en meer meesleurend tot het een machtige brede stroom was en is... Onstuitbaar stromend, rustig en kalm, niet meer te teugelen. Er mocht een rotsblok in de bedding vallen, we zochten een nieuwe bedding.
Ach, dat kleine beekje is best mooi... Maar een zachte plek in de ondergrond en het is weg, een periode van droogte en het loopt dood in zijn eigen bedding.

Je moet je leven uitbouwen, samen, en daar zijn al die kleine verrassingen en gebeurtenissen goed voor... Je staat er plots onvoorbereid voor, en je moet samen werken om het op te lossen. Of niet alleen je huwelijk gaat naar de knoppen maar jijzelf ook...

Wie niet regelmatig geconfronteerd wordt met verrassingen, heeft niet de veerkracht om telkens en telkens weer te vechten, op te bouwen... Het leven mag niet rimpelloos zijn, anders leer je niet...leven.

Kijk maar eens hoe vaak je gezinnen, waar alles altijd goed gaat, uit elkaar vallen... Eén feitje en krak. Geen veerkracht leren opbouwen.
Laat de verrassingen binnen in je leven, dat is het zout, de smaakmaker .

tot de volgende ?