Nationale rouw

Image via Wikipedia

Vandaag hangen alle vlaggen in België halfstok... Er is een dag van Nationale rouw afgekondigd voor de ramp met de bus in Zwitserland, waar zovele kinderen en volwassenen het leven lieten...
Het is een mooi symbool... Een grote ramp, en heel het land betoont solidair te zijn in de rouw.
Je hebt er niet echt iets aan, maar het is het gebaar dat telt.
Toch kan ik mij inbeelden dat er mensen zijn die vragen: waarom niet bij die of die ramp? En nu wel?
Wat is een GROTE ramp, en wat is het niet ?
Ik denk dat bij deze ramp niet in de eerste plaats het aantal doden de doorslag hebben gegeven, maar het feit dat er zoveel kinderen bij betrokken zijn.
Met andere woorden, je kunt moeilijk een norm vooropstellen. Het afkondigen van een nationale dag van rouw lijkt mij eerder een officiële reactie op het feit dat iedereen er van praat, iedereen zich geraakt voelt. Het zou dus perfect denkbaar zijn dat het gebeurt bij één of een paar doden... Ik denk dat bijvoorbeeld heel goed had gekund bij het ontdekken van de lijken en de opgesloten kinderen in de kelder en tuin van Marc Dutroux, al overheerste daar veeleer de woede dan het verdriet.

Het is ook een betrekkelijk nieuw fenomeen, voor de ramp te Marcinelle was nationale rouw er alleen bij de dood van de Koning... Nu is het op een bepaalde manier uitgebreid naar "grote" rampen. Maar lang niet altijd, iedereen kan zich wel een of meer rampen herinneren waar het niet gebeurde.

Dat is een beetje onvoorzichtig... Ik denk dat je dan beter een dag teveel dan een dag van rouw te weinig kunt uitvaardigen, teneinde niemand te kwetsen. Waarom niet voor de brand in het pensionaat te Heusden, waarom niet voor de ramp in het rusthuis te ... en ... en...

Mensen in rouw zijn extreem gevoelig.
Dat komt, omdat je bij een groot, zwaar verlies, als rouwende in die periode eigenlijk heel het universum bundelt in dat ene feit, alles is gecentraliseerd in, om, op dat verlies. Er is geen rest van de wereld meer, er is alleen onbegrip omdat niet iedereen huilt, niet iedereen weent, niet iedereen het zo ziet.
Ik overdrijf niet. Iedereen die al een echt verlies heeft gekend, zal het beamen. Echt intens verdriet overheerst alles, heel je zijn, heel je wereld.

Gelukkig blijft dat niet zo... Ook al blijft het verdriet, het slorpt niet meer heel je wereld op. Er zijn nog dingen buiten dat verdriet.

Maar het is echt niet moeilijk om je weer te laten wegzakken in die fase, om weer alles in het licht (of de duisternis?) van dat verdriet te stellen. Je hebt dat niet bij een verlies die je niet tot in het diepste van je zijn raakt. Je hebt dat alleen bij dat intense alles verscheurende verdriet. Als je als volwassen mens, met zelf al een gezin, je vader of moeder verliest, dan is dat erg, dat doet pijn, maar het is een "normaal" onderdeel van het leven. Oudere mensen sterven nu eenmaal.  Bij het verlies van een kind is dat anders, omdat dit lijkt in te gaan tegen de normale gang van het leven, daar is dat verdriet veel intenser.
Ik vermoed - gelukkig weet ik dat nog niet - dat het verlies van een partner ook een heel zwaar verlies is, omdat je na al die jaren een twee-eenheid zijt geworden. Omdat het heel je leven dooreen schudt.

Ik wil maar stellen, voor iedereen die zo zwaar is geraakt, is het eigenlijk niet een dag, maar een hele periode van Nationale rouw, niet dat heel de natie trert, maar dat jij je verdriet extrapoleert naar je buitenwereld.

Eigenlijk sta je bij een dergelijk verdriet een beetje verloren. Je zou willen dat je het aan iedereen zoudt kunnen vertellen, dat iedereen je troost, en anderzijds wil je vooral alleen zijn, het verdriet en de herinneringen alleen voor jezelf houden. Kortom je bent je houvast kwijt, je weet niet echt meer hoe.

Of er nu een dag van Nationale Rouw is of niet, de getroffenen zullen daar heel weinig aan hebben. Het is een van die heel kleine dingen die hoogstens een kleine rimpel in de zee van verdriet veroorzaken, net zoals veel volk op de begrafenis een troost is, maar niet echt.

Hoe dan ook, telkens als ik hoor, lees, zie dat ergens een ouder een kind verliest, dan voel ik mee, niet zozeer in hun pijn, maar in een herleven van mijn eigen pijn, en zo ook begrip hebbend voor hun pijn...
Een kind verliezen is geen verlies, het is een amputatie !

tot de volgende ?