Je zelf

Nederlands: Plafondschildering Sixtijnse Kapel door Michelangelo, middendeel met de beroemde scène van God en Adam. Vanaf Engelse wikipedia English: , Sistine Chapel ceiling – left centre section.SOURCE: http://artchive.com/ftp_site.htm, Picture prepared for Wikipedia by Adrian Pingstone in April 2003. (Photo credit: Wikipedia)

Mijn levenslange zoektocht zal wellicht niet beëindigd zijn, maar ik heb het gevoel een punt te hebben bereikt. Een punt die ik met je wil delen.
Wellicht is er geen mens echt tevreden met zichzelf, en ik heb het niet over uiterlijk, maar over je innerlijk, je echte eigen zichzelf.

Of we nu gelovig zijn of niet, ik denk dat God in mezelf zit, en ik in god, of voor niet gelovigen, dat het volmaakte in mezelf zit, en ik in het volmaakte, in het streefdoel.

Ik heb hier in deze blog al meermaals gedebiteerd dat ik geen heilige wou zijn, want wij stellen ons heiligen voor als "Zebedeussen", mensen die heel de dag door bidden, met een beate glimlacht om de lippen lopen ostentatief goed te zijn, kortom volkomen voorspelbare mensen, dus vervelende mensen...

Nee, zo wil ik niet zijn, ik voel me goed in mijn vel, alleen zijn er nog wel enkele puntjes die ik kan verbeteren. Zoals ieder weldenkend mens voor zichzelf zal vaststellen. We zitten wel goed in de basis van ons ik, maar er zijn wat kantjes aan die kunnen bijgeslepen worden. We vloeken te veel, we eten te veel (of te weinig), we drinken te graag een glaasje, we zijn knorrig als we opstaan, we... we...
Eigenlijk is het best een lange lijst. Ik kan er best bijvoegen: men mag me niet storen als ik aan het bloggen ben, anders raak ik de draad kwijt. (Denk ik)

Maar met het idee dat de goede, de volmaakte mens, of God in mij zit, en ik in de volmaaktheid, in God, daar vind ik een antwoord.

Ik mag best zijn en blijven wie en wat ik ben. Ik moet alleen maar voortdurend blijven pogen meer en meer aan het grondmodel te voldoen. De ruwe kantjes afslijpen, hier en daar een uitgevallen steen terug plaatsen.

Op zich ben ik een volmaakte mens, alleen kun je dat niet zien, omdat ik teveel afwijk van het oorspronkelijke ik.
Ik heb te veel slechte dingen opgeraapt. Ik maak me te vlug boos, ik ben een opgewonden standje, ik vind rustig blijven een heel zware opdracht...
Maar gelukkig heb ik het goed in me, kan ik mezelf terug brengen naar wat ik moet zijn.

Als ik niet in God zou geloven, terug naar het echt humaan zijn tegenover mijn medemensen, mij volkomen doen inpassen in een maatschappij, op die manier dat ik door mijn gedrag bij draag aan die maatschappij.
Als ik wel geloof in God, pogen zo goed mogelijk te zijn, goed voor mijn medemensen, -zo goed als voor mezelf !!!- en ook nog de tijd maken om God te eren, te bidden...

Hoe je het ook bekijkt, van welk standpunt je ook vertrekt, geen makkelijke opdracht ! Het vergt een voortdurende aandacht op je zelf. Niet voor je zelf (dat doen we veel te veel), maar op je zelf, om je te richten op de anderen.

Maar eigenlijk is het ook gemakkelijk, want het grondidee, de basis hebben we in ons. Meestal noemen we dat geweten, maar eigenlijk is het dus het grondmodel van een blokje die perfect past in het geheel van de maatschappij. Dat grondmodel attendeert ons voortdurend als we iets verkeerd gaan doen of gedaan hebben. Hoe meer aandacht we geven aan dat stemmetje, aan dat grondmodel, hoe fijner het zichzelf afstemt, en hoe meer en beter we ons moeten richten naar dat grondmodel. Oefening baart kunst, ook en zeker in dit geval.

Maar helaas ook het omgekeerde...
Hoe meer we die stem het zwijgen opleggen, hoe stiller de stem wordt, en hoe minder we passen in het geheel, integendeel, hoe meer we denken dat de rest zich maar moet aanpassen aan ons.
Maar je kunt geen muur bouwen met stenen die niet passen.
Je kunt geen maatschappij hebben met mensen die niet willen passen in het geheel

Dan krijg je misdadigers, fanatici kortom onaangepasten.
We kunnen best in onze genen een verkeerd stukje hebben zitten, waardoor we makkelijker neigen naar een of andere fout, we kunnen best een grove invloed hebben ondergaan van een slechte opvoeding, een verkeerd milieu, maar het grondmodel blijft diep in ons altijd ter beschikking.
En we kunnen oefenen, bijvijlen, aanpassen...

En wellicht het moeilijkste is dat we niet mogen knorren op de niet- of minder-aangepastheid van de anderen, want dan zouden ze het ook kunnen van ons.
(Enige uitzondering: het opvoeden van onze kinderen).

Maar vergeet het niet: we hebben het in ons !!
Dat geeft toch hoop is het niet ?

tot de volgende ?