en terug naar af...

Image via WikipediaGisterennamiddag zijn we, zoals iedere week, naar tanteke geweest. Ze is weer heel slecht. Ze kijkt je amper aan, het enige contact dat ik er mee had, was dat ze mijn hand greep en vasthield. Ijskoude handen.
Ze eet weer niet meer, drinkt niet meer, en ze kunnen geen vocht geven via een baxter, want ze trekt die meteen weer uit. Het lijkt wel of ze niet meer wil leven, of ze het moe is, of ze alles gehad heeft...
De verpleegsters spreken weer dat het nu iedere dag kan gebeuren...
Gek, haar hart is te zwak en in te slechte staat om haar nog te kunnen opereren (haar heupfractuur was daarom alleen al meer dan gevaarlijk), maar op een of andere manier blijft dat hart kloppen... Het is blijkbaar veel sterker dan men dacht.
Maar ik denk dat we ons stilletjes mogen voorbereiden op het definitieve afscheid.
Ik had en heb het gevoel dat ze niet meer wil leven, sinds ze in een rolwagen zit...
Het blijft nu wachten op dat fatale telefoontje... Als ze moet gaan, laat het dan niet te vlug duren, en laat ze niet afzien...
Maar ja, je hebt niet te kiezen...

Vanmorgen was het rommelmarkt in Wannegem-Lede... Een mooie markt, en dank zij de tips van Marleen en Patrick zijn we heel makkelijk en kortbij de wagen kwijtgeraakt.

Eén grappig ding... Een jongeman van zo'n jaar of 12 à 14 oud, liep langs de kant van de weg. Plots raakte hij, door te veel te kijken naar de kraampjes, met zijn ene voet naast de weg, en robbeldebobbelde de steile helling af, en landde een paar meter dieper. Hij greep zich vast om terug naar boven te kruipen, en greep recht in een bosje brandnetels... Hij zal zijn "avontuur" wel een paar uur onthouden...
Ooit, heel lang geleden viel ik eens met de fiets recht de brandnetels in, mijn armen, mijn benen, mijn gezicht... alles brandde... 't Schijnt goed te zijn tegen de reuma...
Moet ik eens zeggen tegen mijn oudste zus, die heeft last van reuma. Ik niet, misschien door die tuimelperte  in mijn kinderjaren ?

Tuimelperte... het is jaren geleden dat ik dat woord nog eens hoorde. Vroeger was dat een woord die je zelfs in de krant tegenkwam, toen ze schreven over de coureurs, de dwangarbeiders van de weg, de flandriens... Nu schrijven ze over doping. En nu vallen ze gewoon, het zijn geen tuimelpertes meer... Maar wellicht deed en doet het evenveel pijn.

Ik ben de gelukkige bezitter van heel veel boeken, waaronder ook oude boeken, nog in de voor-voor-vorige spelling... Met sch achteraan in plaats van s, en met overal dubbele klinkers ook al was het een open lettergreep. In die oude boeken vind je nog die woorden terug, en meteen valt het mij dan op, hoezeer ons taalgebruik is veranderd. Niet alleen door de vele nieuwe woorden voor de vele nieuwe dingen, nee, het lijkt mij alsof we ons eigen Vlaams een beetje hebben ingeruild voor het Nederlands. Wellicht ook daar onder invloed van radio en TV...
Ik vind dat jammer... En las je kijkt in hele oude woordenboeken, en dan de vergelijking maakt met de nieuwere versie, dan zie je dat sommige woorden gewoon niet meer vermeld staan.

Ik vind dat jammer, niet dat ik iets tegen dat Nederlands heb, maar die Vlaamse woorden waren en zijn geen dialect, het was en is gewoon een verrijking van onze eigen taal, en zou eigenlijk een verruiming van het Nederlands moeten zijn. Dus geen schrappingen, maar uitbreiding.
Maar ja, ik stel vast dat we in tegendeel het Vlaams aan het vergeten zijn. Door de stijgende migratie van de Vlamingen binnen Vlaanderen, verdwijnen de dialecten. Ik ben als West-Vlaming in Oudenaarde terecht gekomen, en beheers het dialect van hier niet volledig. En ik ben mijn eigen dialect aan het vergeten. Ik ben een schoolvoorbeeld van het negatieve aspect inzake dialect-verlies.

Ik mag dus zeker niet gaan zagen over de verarming door het verdwijnen of verwateren van ons eigen dialecten... Maar toch voel ik het verlies heel erg aan.

En waar ik ook van wakker lig, dat is dat zoveel jonge mensen de taal niet meer beheersen... Vanmorgen nog, op de rommelmarkt: Te Koop: Brijmachine... Maak ja daar appelspijs mee ?
ach... wat maak ik me druk...
Ik hoorde wellicht evenveel Arabisch en zelfs een of andere Slavische taal of talen... Wat gaat dat dameebrengen voor onze eigen taal ?

tot de volgende ? (fot: St Machutuskerk van Wannegem)

samenleven

Image via WikipediaGisteren zijn we dus gaan vissen, voor het eerst sedert mijn kinderjaren in staatswater... Een stuk oude Schelde, vlak tegen het roden plein te Eine. Heel wat bewoners van de Misweg kunnen daar vissen vanuit hun achtertuintje...
We hebben heel wat vis gepakt, maar buiten een karper van een halve kilo en wat redelijke blieken (allemaal door Luc gevangen), vingen we niets dan massa's kleine karpers van zo'n tien à 15 cm groot. Best eens leuk vissen, maar we hoopten eigenlijk ook op wat grotere...
Blijkbaar kennen de grote karpers daar mijn wonderaas niet, of ze hadden gewoon helemaal geen honger. Maar als er kleintjes zijn, dan moeten er ook grote zitten. Dus wordt het een kwestie van gewenning. Ze moeten het aas leren kennen en leren op prijs stellen.
Karpers zijn de varkens van het viswater, ze vreten alles wat eetbaar is, alleen moeten ze soms leren wat lekker is (en wat jij gebruikt als aas). Je kunt karper vissen met kaas, met aardappel, met wormen, met maïs, met alle denkbare en ondenkbare eetbare dingen zoals pindanoten (af te raden, die kunnen vergiftiging veroorzaken) tijgernoten, en wellicht ook fruitsoorten. Brood is uiteraard ook een favoriet voeder, vooral waar er naast de karper ook eendjes op het water zitten die gevoederd worden door mama's met haar kindje...
Het probleem is gewoon te weten wat de karper in die of die vijver lust, of... wat hij gewoon is. Dit laat je dus toe de karper aan bepaalde soorten aas te gewennen.
Beroeps-karper-vissers gaan dan ook een hele tijd vooraf voederen op steeds dezelfde stek, met steeds hetzelfde soort voer, zodat de karper niet alleen went aan het voeder, maar ook aan de visplaats als rijkgedekte tafel...
Maar vissers zoals wij zijn, doen dat allemaal niet, en gaan dan ook vissen op de bonnefooi, en hopen de karper te lokken met het voer dat ze gewoonlijk gebruiken. Na een tijdje lukt dit ongetwijfeld, als je steeds hetzelfde voer gebruikt, en de karper dus van lieverlede went.

Het was gisteren dus wel een leuke visnamiddag, met heel wat vangst, maar geen vissen om over naar huis te schrijven, laat staan over te bloggen...
Het is wel een mooie vijver, waar het rustig zitten is. Het enige wat je hoort zijn de talrijke wielertoeristen op het jaagpad. Leuk is dat we daar hoorden dat de gewone wielertoeristen daar stilaan in opstand aan het komen zijn tegen die grote meutes wielerterroristen, die de gewone man letterlijk van de baan dwingen door hun massa en hun snelheid.
Eigenlijk vertellen ze dus zowat hetzelfde als ik hier voortdurend stel...
Langs de Scheldeoever ligt een mooi jaagpad, waar heel wat echte wielertoeristen op hun gemak "wandel-fietsen", om eens in de gezonde lucht te zijn en te genieten van het mooie van de streek. Ik zag er zelfs heel wat oudere koppels, met gewone fietsen rustig flaneren.

Maar het is erg dat die mensjes voortdurend op hun hoede moeten zijn voor die wielerfanaten. Marnic vertelde dat er onder meer beroepsrenners ook zouden tussen zitten, die daar hun snelheid komen oefenen. Niet moeilijk dat je dan als gewone mens uit de baan moet, die mannen zijn gewoon de baan voor zich alleen te hebben.

Het is er mooi, het is er rustig, ik snap wel dat het ook interessant is voor de beroepsrenner om te trainen, maar kan men dat dan niet op een bepaalde manier reglementeren... ? Bijvoorbeeld dat hardrijders de dinsdag hun ding kunnen doen, en dat de massa gewone fietsers de rest van de week krijgen? Samenleven is toch echt niet zo moeilijk?
Gewoon wat goede wil van alle kanten !

Vroeger, toen onze gezondheid het nog toeliet, gingen wij ook soms fietsen, soms met heel het gezinnetje, soms Anny en ik. Met zijn beiden zijn we ooit nog met de fiets naar Loppem gefietst, op bezoek bij de moeder van Anny, en in de namiddag dan weer huiswaarts. Dat was al een heel end rijden, zeker voor mensen zoals wij, die helemaal niks van training hadden, maar gewoon genoten van het fietsen. In de namiddag was het zo warm, dat we aan een kledingzaak zijn gestopt, korte broeken en lichte truitjes kochten, om daar mee fris naar huis te fietsen.

Ik weet nog dat ik, bijna thuis, de fiets van Anny langs de trapjes de Edelareberg opdroeg, want ze was echt moe van die lange rit. En als je in Mater woont, dan moet je hoe dan ook, de berg op om thuis te geraken.

Waar is de tijd... Maar ik vertel dat maar, om te stellen dat ik echt niets heb tegen de fietser, in tegendeel ! Maar ik heb wel heel wat tegen die meutes die ongedisciplineerd het verkeer domineren en naar hun hand willen zetten.

Het is ook niet alleen tegen de wielerterroristen dat ik ben, ik ben tegen iedereen die gewoon de anderen doet wijken voor zijn ding, of dat nu fietsers of wandelaars zijn, of wat dan ook. Ik hou van joggen, heb het heel vaak gedaan, maar ook de jogger moet niet in een meute gaan lopen en het verkeer hinderen.

Het gaat er gewoon om, dat we in een samenleving zitten, waar het alleen maar vlot kan gaan, als iedereen de regels respecteert en nog meer, de anderen respecteert. We kunnen maar samen-leven, als we de samenleving voor iedereen, ook de anderen, toelaten.

Het was gisteren een heerlijke dag, niet te warm, maar toch droog en warm genoeg om in je T-shirt aan het water te zitten, of ... te fietsen langs de Schelde....
Wat wil een mens nog meer voor een heerlijk dagje?

tot de volgende ? (foto: St Eligiuskerk te Eine)

Het grote gemis

Image by Sint-Katelijne-Waver via FlickrGek, maar nu de politici aan het uitrusten zijn van nietsdoen, mis ik ze.
Ze gaven me iedere dag een kick om me eens lekker kwaad te maken, mijn adrenaline de hoogte in te jagen, mijn hartritme omhoog te jagen, mijn bloeddruk te doen stijgen, kortom, het gevoel zo net een grote sportinspanning te hebben geleverd.
Nu passeren mijn dagen meestal zonder kick.
Zelfs het winkelen in de autochtone winkel in Ronse liet me deze keer niet toe ontdekkingen te doen. De reden, de winkel heeft veel minder voorraad dan normaal, want op 4 augustus begint de ramadan, mijnheer...
Weet je, ik heb bewondering voor die mensen, althans op het stuk van de ramadan. Ik kan het me niet voorstellen dat ik hier een god ganse dag zou rondlopen met een schreeuwende honger. Ik denk dat ik op zijn minst ongenietbaar zou zijn.
En de kans zit er in dat ik na zonsondergang veel te veel zou eten en dan ook nog een slechte nacht zou passeren.
Nee, ik zou afzien.
Vroeger hadden wij in de katholieke kerk ook een vastenperiode, maar dat was slechts een zwak afkooksel van de ramadan, en momenteel blijft daar alleen een stukje geestelijk vasten van over.
Ik denk nochtans dat een echte vastenkuur wel gezond moet zijn, althans voor de normale, gezonde mens. Eens je lichaam zuiveren, dat moet zeker geen slecht ding zijn.
Vroeger, heel lang geleden, was dat een vast ritueel. Na de winter, na de periode van het eten van bijna niets anders dan bewaard eten, waarschijnlijk ook na de rituele katholieke vasten, kregen wij steevast een "purge"...
We moesten van ons moeder allemaal een grote ronde zilverkleurige pil slikken, waarvan je gegarandeerd de diarree kreeg, dat om je te zuiveren van alle resten van het wintervoer...

Op een of ander moment is dat plots, ik weet niet waarom, achterwege gebleven... Geen "purge" meer (van het woord purgeren, zuiveren) (Voor de Nederlanders, het wordt op zijn Frans uitgesproken !)

Ik vermoed dat het verdwijnen van die zuivering te maken had, met de nieuwe, andere manier van voeden. Vroeger was de winter gekenmerkt door het eten van allerlei en allerhande ingelegd eten. Als er een varken was geslacht, dan werden de koteletjes in het vet in bokalen opgelegd, boontjes in de grote aarden oplegpotten in "waterglas" (wat was dat ? In ieder geval, de oppervlakte zag er uit als matglas), zelfs de eieren werden in grote potten in een soort kalk bewaard. Allemaal technieken die we onderhand al lang vergeten zijn. ( Ik zou ze wellicht kunnen terug vinden in de heel oude kookboeken die Anny heeft verzameld).

Maar wellicht waren dat inderdaad niet de meest gezonde opleg-wijzen, en was het toen inderdaad wel goed eens al het vuil van de winter uit je lijf te jagen tijdens de grote voorjaarskuur.

Misschien is dat ook wel de ver onderliggende reden van het verdwijnen van de katholieke vasten?

Vanmiddag ga ik vissen...Eindelijk, het is al een heel eind geleden! Met de natte julimaand was er weinig te vissen... Want in de regen gaan zitten, zo gek zijn we nu ook niet, het moet leuk blijven. Maar vandaag ziet het er redelijk uit, en we gaan dus weer aan de slag. We gaan dit keer met de staatsvergunning gaan vissen in Heurne... Ik weet niet eens waar precies, maar Luc zal ons wel gidsen...

Zo komt er hopelijk toch nog een hoogtepunt vandaag... Ook zonder politici.

Maar er is hoop dat we zeer binnenkort weer alle reden hebben om ons lekker boos te maken op die oelewappers, want de grote baas van Belgacom ligt op de rooster, en die heeft heel wat banden met de PS van Di Rupo, waardoor de PS en Di Rupo, dan weer in diskrediet gebracht worden.... Ik vind dat een idioot iets, maar politiek in nu eenmaal idioot. Als een gevangene ontsnapt, dan lopen de ministers van justitie het risico gedwongen te worden ontslag te nemen.
Dat heel het land mistevreden is over hen is geen reden om het af te trappen, één gevangene die ontsnapt is dat wel...  Ik snap het niet, maar dat is duidelijk de bedoeling van de politiek, maken dat niemand het nog snapt (zijzelf nog het minst)...
Allee, nu gaan ze nog eens héél de verkeerswetgeving herschrijven, of liever, ze hebben het zo net gedaan. Binnenkort krijgen we een pak verkeersborden die verdwijnen, en een pak andere die in de plaats komen, plus een heleboel totaal nieuwe. We gaan op onze oude dag nog eens moeten gaan studeren om de baan op te kunnen. En in het huidige verkeer kun je het je niet permitteren om aan het bewuste bord te stoppen, je boekje uit te halen en te kijken wat ze nu weer willen zeggen...
De rijscholen laten nu al uitschijnen dat de lessen een stuk duurder zullen worden met al die nieuwe borden.
Allee, om het kort te zeggen, ik hoop dat Schouppe heel rap schuppens is....
Of hoe politici zelfs binnen hun verlof toch nog rampzalige dingen kunnen doen...

Het grote gemis is dan ook niet dat de politici op vakantie zijn...
Het grote gemis, dat is politiek verstand...
Maar het lijkt of verstand en politiek niet samen te brengen zijn...

djudedju

tot de volgende ?
(Oh ja, er is ook goed nieuws !!! Al die oude borden verwijderen, nieuwe maken en plaatsen... de werkloosheid zal weer spectaculair dalen !!! Nu doen we dat ook al niet slecht ! Door de vele wegenwerken in ons landje verliezen we zo veel tijd, dat we het alleen kunnen opvangen door meer vrachtwagens de baan op te zenden...en dus gaan de banen sneller stuk en zijn er meer files, waardoor er meer vertragingen zijn, waardoor we meer vrachtwagens....)

slak op snelweg

Image by AnneTanne via FlickrEen beetje tot mijn verbijstering las ik een berichtje over het hoge aantal processen dat er zijn opgemaakt tegen mensen die te traag reden...
Ik heb er nog nooit een gezien.
Laat staan zien verbaliseren.
Maar vanmorgen was het van dat !
Ik stond mijn dagelijkse turnoefeningen te doen, toen ik plots de slak zag. Op de lantaarnpaal voor mijn raam. Op zo'n 5 à 6 meter boven de grond kroop hij onverdroten omhoog. Een voor een slak eindeloze snelweg, zonder afritten.
Gestaag omhoog, en nu ik nog eens keek, was hij niet meer te zien. Ofwel zit hij nu aan de achterkant, ofwel heeft hij de top bereikt en zit hij nu boven op de lampenkap...
Ik weet niet of een slak hoogtevrees heeft, maar als een slak niet achteruit kan kruipen, dan staat hem nog een zware taak te wachten, de lange, lange weg terug naar beneden.
Stel je voor dat jij kilometers moet afdalen, met je hoofd naar beneden. Niet alleen risico op een bloedaandrang, maar een mens zou van minder hoogtevrees krijgen.
Ik vrees in de slak zijn plaats. Of haar plaats, want slakken zijn tweeslachtig. Maar wijs, ze hebben het genot van de paring behouden, ondanks hun tweeslachtigheid...
Wat heeft een slak er toe gebracht om de paal in te kruipen, naar een eenzame top?

Wat brengt een mens er toe om op de bergen te klauteren met als enige doel het bereiken van de top? En dan terug naar beneden????

En de mens heet dan nog met verstand behept te zijn... Wat men van slakken nooit heeft beweerd.
Je kunt dus veilig stellen dat het een verstrooide slak was, of een verwarde slak, het beestje zal zich niet aangevallen voelen door je bedenkingen... Maar zeg dat niet van de bergbeklimmende mens, want die streeft hogere doelen na, hij wil staan waar nog niemand stond, of toch maar heel weinigen... hij wil zijn eigen grenzen verleggen. Hij wil het ondoenbare doen. Waarom ? Toch eens vragen aan de slak...

Om dezelfde "reden" springt de mens altijd maar hoger, loopt hij alsmaar harder... Om records te breken... Die nergens toe dienen. Ik kan me voorstellen als je ergens in de brousse moet rondlopen, dat die bepaalde handigheidjes je van pas kunnen komen om te ontsnappen aan wilde dieren, of net om een dier te kunnen vangen om het te kunnen op eten... Maar geen van die atleten heeft ook maar zin om zich in de brousse bloot te gaan stellen aan wilde beesten... Nee, men noemt dat sport.

Sport doet men eerst gedurende een behoorlijke tijd om je eigen grenzen te verleggen, om je gezondheid te verbeteren, tot plots je vind dat je best wel eens heel wat beter bent dan de anderen. Dan zoek je een sponsor, en doe je geen sport meer, maar een dikbetaalde job... Je blijft het wel halsstarrig sport benoemen, maar het is er alleen nog maar heel in de verte aan verwant.

De tijd dat men, zoals eertijds in het oude Griekenland, de atleten naakt liet lopen, is voorbij. Naakt is niet interessant in "sport", je kunt er veel te moeilijk reclameboodschappen op kwijt.
En het is uiteindelijk alleen door die reclameboodschappen dat men de sport kan ombouwen tot een job.
Denk nu niet dat je alleen in de kijker komt door de snelste, de beste, de hoogste... te zijn, en dat dit dus de enige manier is om door de reclame betaald te worden... Als je ook naar de Tour de Zwans hebt gekeken, heb je gezien dat er bijna dagelijks enkele renners voorop gaan rijden, wetend dat ze op die manier nooit zullen winnen, maar dat ze op die manier wel duidelijk op TV komen met hun kledij stikvol reclame....

De reclamewereld heeft daar echter nog niet genoeg aan !
Men maakt van die renners dan ook nog eens vedetten, men brengt hen bij alle mogelijke en onmogelijke gelegenheden in de kijker, zodat ze in de ogen van het plebs het statuut van helden, bovenmenselijke wezens verkrijgen... En dan begint de kermis pas !
Want dan gaat men die gekke pakjes vol reclame gaan verkopen, zodat de liefhebber zich ook eventjes vedette kan voelen...
En dan zie ik hier, op onze mooie hellingen in onze schitterende Vlaamse Ardennen, hele meutes van mensen die niet beseffen dat ze levende reclameborden zijn, in tegendeel, ze hebben nog betaald voor dat "voorrecht"...

Wat is een slak simpel van geest... Zonder reclame een lantaarnpaal op kruipen.

Ach, we doen zo veel zinloze dingen. Doe het niet, maar mocht je nadenken over ieder van je handelingen, dan zou je versteld staan van de zinloosheid van de meeste dingen. Wist je dat, als je jeuk hebt, er niet aan denken veelal ook helpt, en dat je echt niet in bochten moet gaan liggen om net dat onbereikbare plekje toch te bereiken... Wachten tot het weggaat... Betrap je jezelf ook wel eens er op dat je meer dan een keer  roert in je kop koffie, ook al is de suiker allang opgelost en door dat eerste geroer verspreid in de drank. En zo zijn er wel duizend dingen die je doet, zonder nadenken. Blijkbaar is het aantrekken van een gek pakje vol reclameboodschappen ook zoiets...
De logica zou stellen dat zo'n pakje zonder al die bedrukking duurder zou zijn, want de reclame betaalt toch wel iets... Nee hoor, je betaalt meer voor dat truitje dat je doet lijken op Flupke Gilbert of op Stommeke Boonen....

Maar niet al die apenpakjes zijn gebaseerd op pakjes uit de koerserij... Nee, Chauffage Warmjeop heeft het idee dat het sponsoren van zo'n bende wielertoeristen wel lucratief zou kunnen zijn, en schenkt (nu ja aan een "goedkope" prijs dan) truitjes aan een meute wielerfanaten, vooraan staat dan de naam van het lokaal "Cafe Trapaf" en achteraan Chauffage Warmjeop.... En hup, de meute rijd vrolijk reclame-makend over onze wegen. Dat geen mens ooit naar café Trapaf zal gaan aan de kanderenhand van het land, dat kan niemand iets schelen.

Maar ik, ik vind het een beetje gek...
En mij bekruipt de lust om eens met textielverf aan de slag te gaan en een héél gek truitje te maken om er de spot mee te drijven... maar wellicht zou het niet eens opvallen... Tussen al dat kleurengeweld zou mijn truitje er maar eentje zijn in de massa. (misschien iets groter, gezien mijn maat...)

Weet je wat wel het mooiste is van allemaal???
In ieder dorp staat er wel een of meer van die grote containers waarin je je oude kledij kwijt kunt. Die oude kledij gaat dan deels naar de tweedehandszaken, deels naar de arme landen... en dan zie je plots op TV in Zimbabwe een zwartje rondlopen met een T-shirt vol reclame voor café Trap af in Bommelkenskonte... Heerlijk vind ik dat. 't Menneke kan wellicht niet eens die gekke Vlaamse klanken over zijn Afrikaanse lippen krijgen... Laat staan dat hij ooit een pint zal gaan drinken in het bewuste café.

Het enige positieve aan al dat gedoe, is dat de gewone mens eindelijk ook eens op zijn vélo springt om ook eens een toertje te doen, of ook een een rondje loopt... De voorbeeldfunctie van de Sportman (met hoofdletter) is voor velen inderdaad de inspiratie om eindelijk ook eens te bewegen.
Tot heil van zijn gezondheid en zijn taille...

héhé... eindelijk eens een blog met een positief einde...


tot de volgende ?

Image by wjarrettc via FlickrVanmorgen al om 5 uur klaar wakker ! Er was alarm in het kippenhok, en een merel vond het nodig dit alarm te versterken, door vlak voor ons raam alarmerend te tsjakken... Wat het geweest is weet ik niet... Na een tijdje was alles weer rustig. Vermoedelijk een kat die passeerde, of een roofvogel die overvloog... Maar het was een kabaal  vanjewelste.

En natuurlijk, dan lig je een uur te draaien en te keren, val je toch weer in slaap, en blijf je veel te lang in bed liggen.

Gisteren is Robert en Suzanne op bezoek geweest, en Bart en de bende kwamen ook langs, na hun Oostenrijk-reis. Het was leuk, zo'n hele bende aan tafel, en maar keuvelen en maar lachen. Ik hou daar wel van. Met zo'n bende is er altijd leven in huis ! Veerle wipte ook nog eventjes binnen, met verse potten yoghurt voor mij. Heb ik weer voorraad voor mijn dagelijkse ontbijt. Rechtstreeks van de yoghurtbron naar mijn tafel, verser kan niet. (Veerle werkt in een melkbedrijf, waar ze onder meer yoghurt maken)

En nu zit ik hier, te sabbelen op mijn klavier, om inspiratie te zoeken. Het weer werkt ook al niet mee, het is grijs en somber weer. Het regent wel niet, en de barometer gaat stilaan eindelijk weer naar wat drogere oorden, maar het ziet er nog niet uit. Wellicht is voor de meeste van onze medemensen de vakantieperioden bijna voorbij, en dan zal het wel weer mooi weer worden. Het lijkt wel of vakantie en regen in ons landje synoniem zijn.  Ik heb hier ooit, in een ver verleden een verlofperiode meegemaakt dat wij paadjes in de tuin moesten aanleggen. We hebben maar zo veel regen gehad dat we de meeste dagen tot drie maal toe verse droge kleren moesten aantrekken... Het is niet altijd zo erg, maar als je de statistieken van het weer voor ons koninkrijk aan de Noordzee gaat bekijken, stel je vast dat juli de regenmaand bij uitstek is... En dan, uitgerekend dan krijgen de mensen congé...

Nu kan dat veel minder kwaad dan vroeger, want tegenwoordig gaan de meeste mensen naar warmere en drogere landen, weg van ons eigen regenlandje.  Maar er zijn er nog steeds heel veel die hier een maand lang zitten mens-erger-je-niet te spelen met de weerman.  Naar de Tv moet je ook niet kijken, want er is niks anders dan heruitzendingen en koersverslagen waar twee reporters zitten tegen elkaar te zeveren over de goede wijn en het lekkere eten.  Het enige wat de sleur doorbreekt zijn de valpartijen, maar als de Belgen er bij zijn is zelfs de enige binding met die ellendig lange rittenkoers helemaal weg. Dan moet je op den duur supporteren voor een Aussie of een Fransman...
Nu is de tour de zwans gedaan, maar zitten ze al weer dagelijks over je scherm te koersen in Wallonië. En straks de Eneco, en dan Spanje en dan... dan is er weer dat vermaledijde voetbal op komst.
Allemaal mensen die een wel zeer publiek beroep uit oefenen. Nu ja, er is geen een andere stielman die zo veel verdient als die gasten. Of je moet al behoren tot grote manitou's van de zakenwereld... Die krijgen misschien minder loon, maar dat compenseren ze met royale bonussen.

Er is maar een job waar je nog minder moet doen voor je dagelijkse boterham met beleg, dat is politieker worden, dan moet je alleen kunnen zwammen... en afwezig zijn op de zittingen. Is het niet lijfelijk, dan toch zeker geestelijk. Ze houden zich zelfs niet in voor het spiedend oog van de camera... Je krijgt regelmatig powerpointjes met beelden van slapende politici, porno-lezende politici, telefonerende politici, kortom er is maar één soort politici die je nooit te zien krijgt: een werkende politicus, maar die zijn zo zeldzaam dat ze beschermd zijn, en geheim gehouden worden voor het plebs... Ze mochten eens vermoeden dat er zelfs in het parlement iets gebeurt...
In Zwitserland hebben ze ook zoiets, daar zijn het edelweiss, die mag je niet plukken, en maar bekijken na een heel lange klim bergop. Hier zijn werkende politici nog veel zeldzamer. Ik heb er nog nooit één gezien... Jij wel ?

Mocht je het nog eens zien, deel het ons dan mede, maak er een filmpje van of een powerpointje, wie weet kunnen wij eindelijk het vertrouwen van de mensheid in de politiek weer wat opkrikken, want nu is er geen mens die de politiek nog serieus neemt. (Hoe zou dat komen?)

Ik las zo net dat de kleine De Gucht gaat trouwen, maar de datum is nog niet vastgelegd... Waar hebben we nog zo iets gehoord ? Och ja, bij de regeringsvorming... Dat meisje zou het beter in een ander milieu gaan zoeken, want de ervaring van de laatste jaren leert ons dat verbintenissen met politici héél, hééééél erg wankel zijn, en het duurt verschrikkelijk lang voor ze tot een compromis komen om te komen tot cohabitation... en meestal duurt dat dan niet lang. De laatste tijd valt de regering al voor ze gevormd is.
(Arm kind...)

Och, ik zit weer eens in de politiek en in de sport... Ik heb het nog niet gehad over de wielerterroristen, maar daar is niet veel over te vertellen. Je moet weten, in juli regent het meestal, en dan zie je niet veel van die soort wezens. Je moet momenteel wel opletten voor de spekgladde modderlagen op onze mooie holle wegen, maar er zijn weinig of geen wielerterroristen te zien. Alles heeft zijn voordeel.

Ik ga maar stoppen, het trekt vandaag toch op niets. Dat allemaal dank zij de kippen die me veel te vroeg wekkerden.... djudedju

tot de volgende ?

Philippe Gilbert

Image via Wikipedia... heeft gisteren het eerste na-tour criterium te Aalst ook maar gewonnen.
Slecht mens als ik ben, vraag ik mij af wat hij wel pakt... Ik geloof immers niet meer in super-coureurs, super-atleten, super lijkt me te dikwijls uit een potje te komen.
Maar daar wil ik het niet over hebben, ik wil het hebben over ons gekke landje...
Want Flipke Gilbert is plots geen Waal meer, maar is een landgenoot, een Belg.
En gisteren hoorden we op TV Peeters, president van de Vlaamse deelregering, in Libramont te vrijen gaan met de Waalse boeren-broeders, om te samen het Blauw-witte koeienras te promoten.
Dat is dan ook plots weer Belgisch en niet Waals.
En racisme is plots niet meer bestaande als het over een goed voetballer gaat. Die mag haast je, haast je en liefst nog veel sneller Belg gemaakt worden.

En als ministers geen correct Nederlands kunnen praten zijn het stomme Walen, maar als een coureur een paar woorden Vlaams broebelt, dan is het een toffe pee...

Och, het is geen verwijt... Het is een vaststelling van de rare maten en gewichten waar mee we omgaan.

De tsunami van 2004 lokte een nooit geziene golf van vrijgevigheid op, terwijl de enorme overstromingsramp in Pakistan amper een mens beroerde. Gewoon die tsunami kwam in een gebied dat we heel goed kenden door het massale toerisme naar die streken, terwijl Pakistanen een volk zijn dat we hooguit van naam kennen, en waar we helemaal geen banden mee hebben.

En de hongersnood in de Hoorn van Afrika zal wel weer de knip van de beurs halen, want daar tonen ze dat aandoenlijke beeld van die broodmagere zuigeling die zelfs de macht niet meer heeft om nog te kunnen huilen... Dat pakt.

Nochtans... wist je dat men in 1953 in Pakistan een actie heeft gevoerd voor de overstromingsramp in Nederland en België ?

Maar de mens is een raar ding... Waarom hebben wij meer compassie met mensen in de ene ramp dan met andere mensen in een soortgelijke ramp ?
Het lijkt wel, hoe meer wij ons zelf er in kunnen herkennen, hoe meer wij geven. Hoe minder binding, hoe minder gul we zijn. Met het hongerende kindje kunnen wij ons identificeren, met die rare typen met hun tulband en hun witte pyjama's dan weer niet. Ook als het land goed gekend is als een toeristische bestemming, dan zijn we gul, we zijn er al eens geweest, het is ons vertrouwd.
Bizar.

En dan denk ik aan de evennaaste uit het Evangelie... De naaste toen, was iemand uit een veel kleiner wereldje, dan de onze. De meeste mensen raakten in hun leven niet veel verder dan twee, hoog uit drie dorpen ver. Dat was toen en daar zo, dat was hier ook zo, tot de trein en de fiets, en de auto plots de wereld een heel stuk groter en bereikbaarder maakte, en eenmaal het vliegtuig een vervoermiddel werd voor iedereen, lag plots letterlijk heel de grote wereld aan onze voeten. De naaste had plots een andere huidskleur en broebelde een volkomen onbegrijpelijke taal. Ik heb verhalen gehoord over een van mijn voor-moeders, die nu en dan van uit Nieuwpoort naar de familie stapte te Oostende, 17 kilometers ver, te voet, heen en weer, voor een familiebezoekje... Dat deed je niet wekelijks !!!

Als kind gingen wij op de wekelijkse markt gaan kijken naar de neger die daar met een snoepkraampje stond (Karaboudjah noemde men hem) , want een neger, dat was een bezienswaardigheid, een heel raar soort mens... heel anders dan anders. Nu gaat geen kind meer een stap verzetten om een neger te zien, de meesten hebben vriendjes in de school die zwart zijn, of toch anders gekleurd en duidelijk van een ander type dan zij zelf.

Wij hebben plots miljarden naasten. En ik heb toch het gevoel dat we nog nooit zo weinig naasten hadden als nu. De binding tussen de mensen uit één straat is heel klein geworden, en ik moet eerlijk bekennen dat ik van de meesten uit onze wijk niet eens de naam weet. Meestal ken ik ze wel van zien, en van een verre groet, maar meer is er niet meer. Vroeger, in die kleine wereld van toen, was dat anders, dan kende iedereen iedereen, dan hielpen de mensen spontaan elkaar bij ziekte of nood... Want het dorp, de wijk, dat was een echte en hechte leefgemeenschap. En veel verder dan die wijk moest je ook niet gaan. En wat er niet was aan winkels of stielmannen, dan kwamen die rond met een kar... Er kwam iemand om de messen en de scharen te slijpen, en als je stoel kapot was dan ging je een paar huizen verder om die te laten herstellen, en Georginne kwam ieder week met haar steekkar met verse vis langs, en voor groenten en fruit was er ook zo iemand, en de melkboer kwam 's morgens vroeg ook langs met paard en kar.
We hadden hooguit nu en dan iets nodig uit een ander stadskwartier, maar het meeste dat was te vinden in de eigen wijk, in de eigen gemeenschap.
Nu is het heel moeilijk om nog iemand te vinden die thuis een stiel kan uitoefenen. Een schrijnwerker werkt in een groot bedrijf, niet meer thuis. De meesten hebben thuis amper nog wat gerief om een kleinigheid te verhelpen, maar een nieuwe stoelpoot... ??? Trouwens, er is ook niemand meer die er nog over denkt om een stoel te herstellen, je koopt er meteen een heel stel nieuwe...
Naasten staan veel verder af, gewoon omdat er geen gesloten gemeenschap meer bestaat.

Let op, ook dat was niet de ideale formule ! In een gesloten gemeenschap weet ook iedereen alles van iedereen, en om maar één voorbeeld te noemen, daar was er een druk vanuit de gemeenschap om op de zelfde manier te leven van de gemeenschap. Woonde je in klein dorpje, dan moest je al een heel sterke persoonlijkheid hebben om de zondag niet naar de kerk te gaan. In de steden was die druk toen al veel minder, en was dat gemeenschapsgevoel toen al heel wat minder. Maar dat solidariteitsgevoel was soms meer een solidariteitsplicht... niet meer uit naastenliefde, maar voor het oog van de mensen.

We zijn dus nu niet raarder geworden dan vroeger... Vroeger deden we het anders, onder de druk van de kleine gemeenschap, nu doen we het van uit een heel ander gesteldheid, en treuren we een beetje over de positieve dingen van het systeem van toen, en vergeten de slechte kanten er van.

Kortom, als we willen mens zijn met de mensen, dan moeten we de moed hebben om onze gevoelens telkens weer, voor ons zelf, analyseren. We moeten nadenken waarom we ons nu geraakt voelen en waarom toen niet. We moeten zogen dat we weer de positieve dingen van een gemeenschapszin terug vinden en weer opbouwen, in deze heel andere wereld, op een manier die past voor nu. En morgen wellicht voor de wereld van morgen...

We evolueren immers voortdurend, niet alleen als individu, maar ook als onderdeel van een steeds groter wordende massa in een steeds kleiner wordende wereld. En niet alleen is de wereld nu bereikbaar geworden op een fysieke manier, maar we hebben ook op andere manieren contact, we zien ze op TV, we lezen over ze in de krant, we hebben er contact mee via de kwampjoeter. Je kunt nu zelfs gaan chatten (babbelen) met mensen aan de andere kant van de wereld, zonder grenzen, zonder bijkomende kosten...

De wereld is wellicht nog nooit zo vlug veranderd als nu, en het tempo lijkt steeds meer en meer toe te nemen.

De naaste in Timboektoe is plots heel nabij, echt "naast" je... Het woord krijgt meer en meer een bredere betekenis in een engere wereld.

Ze lezen dit blogje in Amerika, in Frankrijk, en soms in landen waarvan ik moet zoeken waar ze gelegen zijn... Naastbij... een heel nieuw begrip

tot de volgende ?

sst, de formateur slaapt...

Image via WikipediaIk vind het grandioos, ze hebben nog niets gedaan en ze gaan wat uitrusten van nietsdoen.
Wedden dat de regeringsvorming nog niet gaat lukken, of als het lukt, na een hele korte tijd in elkaar zakt als een pudding?
Ach, je wil niet wedden? Heb ik alle begrip voor.

Heb je er eens bij stilgestaan, bedrijven fusioneren, banken smelten samen, instellingen werken nauw samen, ziekenhuizen fusioneren, binnen de mutualiteiten werkt men met grotere entiteiten, idem binnen de vakbonden... enfin, alles wordt zoveel mogelijk samengevoegd, om een efficiënter beleid op te bouwen...
... en België splitst.

Toch is het hier goed om leven ! We zijn immers het enige land ter wereld waar men de werkloosheid poogt op te lossen met het vormen van bijkomende regeringen.

Is het u ook al opgevallen, dat de mensen die nu maar niet overeen komen om een regering te vormen, bijna stuk voor stuk deel uitmaken van de voorlopig voortdoende regering? Zelfs zij die nu nog oppositie zijn werken braafjes mee, en komen daar wel overeen. Politici zijn de "meest" consequente mensen die ik ken...

Mocht het toch nog herverkiezing worden, dan blijf ik zo'n 500 dagen in het kieshokje zitten, om na te denken, diep na te denken... aan de wedde van parlementair moet dat te doen zijn.
Als zij dat kunnen, ik ook.

Veel erger is wat in Noorwegen is gebeurd. En kijk, er is een link met België... Hier hebben we immers hele partijen die de onverdraagzaamheid prediken. Ik denk dan aan het liedje van Vermandere over de bange blanke man...

In Noorwegen was er een echte open maatschappij, die nu wellicht een groot stuk van zijn openheid en verdraagzaamheid zal verliezen, door één fanatieker.

Fanatiek zijn is nooit goed, dan zie je niet meer, dan hoor je niet meer, dan denk je niet meer... Dan zit je vast in een eng kringetje waar je niet buiten kunt, door de grenzen die je jezelf oplegt.
In 't Vlaams zeggen we dan: met een paardenbril op lopen... Maar zo is het ook echt, de wereld van een fanaticus is immers beperkt door zijn zienswijze.

Zolang het fanatisme binnenskamers blijft, maken we ons geen - te weinig - zorgen. We laten hem zijn ding zeggen, knikken eens om hem rap te doen zwijgen, en merken niet dat we hem daar mee staven in zijn zienswijze. Er ruzie mee maken is ook geen oplossing, want ook dan ziet hij zich nog meer als de redder van het juiste, het goede... We zouden hem (haar) moeten kunnen overtuigen, want alleen dat zou een oplossing bieden. Maar echte fanatici willen niet overtuigd worden, ze zijn al overtuigd van hun idee, en hebben geen boodschap aan een ander.
Met andere woorden, ik denk dat fanatiekers, mensen met echte dwanggedachten, dat dit mensen zijn die hoognodig moeten behandeld worden. Ze zijn een gevaar voor de mensheid.
De moeilijkheid is dat we dat fanatisme veelal onderschatten, en niet geloven dat ze echt zo fanatiek zijn, dat ze gewoon mensen zijn die zich sterk uitdrukken, maar het niet zo erg menen...   tot er eentje een geweer pakt en om zich heen gaat schieten.

Je hebt fanatici in alle mogelijke en onmogelijke denkbeelden. Je ziet ze binnen geloofsovertuigingen, maar je ziet ze net zo goed bij mensen die zich afzetten tegen "het geloof"... Je hebt ze voor of tegen alles en nog wat.

Zaterdag heb ik mijn auto laten wassen in de autowasserij te Brakel. Sinds enige tijd wordt dit uitgebaat door autochtonen, ik denk Marokkanen. Ik babbel graag, dus babbel ik ook met die mensen, en de man vertelde me dat hij maar niet aan een woning geraakte in de streek, onder het mom van het feit dat hij drie kinderen heeft... Ik vroeg waar hij nu woonde: in Brussel. Het is daar niet goed wonen, vertelde hij mij, daar zijn er veel van die vreemden die zich niet integreren en die boel maken en auto's kapot doen en er uit stelen... Hier is het beter, en zou het ook beter zijn om mijn kinderen op te voeden... Ik vertelde hem dat hij wellicht makkelijker terecht zou kunnen in Ronse, waar een grote groep vreemden woont. En dat daar ook al een warenhuis was van autochtonen, met halal en alles wat zij nodig hadden.
Het gevolg van die babbel???
De man en zijn collega hebben mijn wagen gratis met de stofzuiger van binnen gekuist...
Wellicht worden ze niet zo heel vaak echt vriendelijk aangesproken, en kijk, wat vriendelijk zijn dan vermag.
Het is besmettelijk.
Op een heel andere manier dan fanatisme, niet dodelijk, maar leuk.

Weet je wat... Ik bedenk juist dat het niet bereiken van een regeringsakkoord, zou dat niet komen door te fanatiek zijn, door te veel kijken door een paardenbril... Misschien moeten we ze ook eens laten behandelen???

tot de volgende ?

Er is geen plaats in de herberg...

Image via Wikipedia
Gisteren zijn we dus op bezoek geweest bij tanteke. Ze zat glorieus recht op in bed, en groette ons vriendelijk ! In de voormiddag had ze een paar uur in de gemeenschappelijke zaal doorgebracht, en ze had tamelijk gegeten en gedronken. In de kast lagen nog wat karamellen, en toen ik haar er een aanbood, at ze die ook op...
Ik ga niet spreken over een verrijzenis, maar 't is er toch familie van !
Hopelijk is het geen laatste opflakkering...

We waren er ook getuige van, hoe in de benedenzaal, enkele oudjes (zelfs een paar op de rolstoel), door een deur in de grote vensterramen naar buiten trokken... ? Ze gingen een sigaretje roken...

En daar wil ik het vandaag eens over hebben...
Je ziet tegenwoordig regelmatig mensen vóór de herberg staan te staan, aan een sigaretje lurkend...
Ik kan het niet helpen, maar ik vind het zielig.
Ik ben geen roker (meer), en vind dat de sigaretten stinken, maar het zou niet bij me opkomen om de mensen buiten te zetten. De wetgever doet dit wel !
Ik weet dat het niet overal mogelijk of haalbaar is, maar men zou toch een of andere voorziening moeten hebben om die mensen daar niet in de regen te zetten. Ik verwacht dat roken nu nog veel ongezonder wordt dan vroeger, want straks krijgen ze er nog een longontsteking bovenop, door de verplichting buiten te gaan roken.
Ik zag een dametje, met een dikke frak aan (het is helemaal niet warm heden ten dage!), en een paraplu in de hand, wat gebogen tegen de wind, en wat ineengekrompen staan roken voor de herberg...
Het lijkt wel bijbels: er is geen plaats in de herberg...
Nu kun je zeggen dat ze niet verplicht zijn om te roken, dat ze het maar thuis moeten doen, dat ze maar moeten stoppen... maar zeg dat maar eens tegen een roker... Roken is immers een echte verslaving. En het is voor vele mensen helemaal niet zo makkelijk om te stoppen met die gewoonte.
Bovendien is het een echte verslaving, eens je verslaafd bent, ben je het voor het leven. Ik was eens drie jaar van de tabak af, en op een dag, in gezelschap toch één sigaretje gerookt... en bingo, ik was weer aan de gang, en het leek wel of ik die drie "verloren" jaren wou inhalen, ik rookte nog meer dan vroeger. Nu is het een dikke dertig jaar dat ik niet meer rook, maar ik zou echt niet durven eens te "proeven"... Ik weet gewoon dat ik meteen weer verloren ben, en dat ik weer ga moeten afkicken en mezelf in toom houden. Nu kost me dat geen enkele moeite meer, maar echt, ik zou niet durven ook maar een trekje te doen.
Ik heb ons vader gezien, die moest stoppen, maar het met de beste wil van de wereld niet kon.
En zo zag ik er velen.
Vertel dus geen onzin, roken is niet zo makkelijk af te leren, en het is sneu voor de roker dat ze nu in weer en wind moeten buiten gaan staan roken.
Je moet bij de meeste hospitalen een gaan kijken ! Daar zie je rokers, soms met zo'n rollende baxter verbonden, die buiten staan, of hoogstens onder een afdakje in hun pyama en kamerjas, verkleumend staan roken. Zou men echt geen andere oplossing kunnen maken?
Maak eens een rokerskamer, waar het voor niet rokers verboden is, en waar degelijke afzuiging of luchtzuivering is geïnstalleerd... De roker zal misschien iets meer kans hebben op genezing van zijn ziekte??? En, niet belet je om de zieke te stimuleren en te helpen om van zijn rookverslaving af te komen, er zijn wel klinieken voor andere verslavingen...

Och ja, van andere verslavingen gesproken... Ik heb een vriend wiens vrouw werkt in zo'n instelling. Wist jij dat daar mensen zitten die helemaal verloren zijn voor de maatschappij, door één keer drugs te gebruiken  en soms zijn dat zogenoemde softdrugs!!!  Mensen die na één keer zo gestoord zijn en blijven, dat het nooit meer goed komt. Ik denk dat het goed zou zijn om daar met de kinderen uit het middelbare onderwijs naar toe te gaan... Misschien denken ze na voor het te laat is!

Vandaag ben ik dus 65 jaren oud... en ik wil ook langs deze weg de vele mensen danken van wie ik een kaartje of een berichtje langs facebook kreeg. Ik kreeg er een hele pak, zelfs heel wat echte kaartjes, en er zaten er hele mooie en lieve bij. Allemaal bedankt !

Mijn statuut van zieke is nog niet afgelopen, dat loopt nog door tot en met 31 juli... pas vanaf 1 oogst ben ik dus op pensioen. Ik kan er nog niet goed over, ik had nooit gedacht zo ver te geraken... Pensioen, dat leek zoooooooooooooooooooooooo ver weg... en nu ben ik er. En waar ik dat vroeger zag als "de oude mensen", voel ik me helemaal niet oud...

Tot de volgende ?

glinstertjes

Image via Wikipedia't Regent weer. Mijn lindeboom glinstert heel even in de lichten van een voorbijrijdende auto, als was het nu "de moment" om kerstversiering te etaleren...
Het is erg als je in juli een weer hebt die je aan kerstmis doet denken.
Maar er is hoop... naar het schijnt zou het volgende week weer wat beteren... Misschien kan ik nog eens gaan vissen. (ik ben geen echte visser, ik ga niet als het regenweer is...)

Maar mooi is het wel, een glinsterende lindeboom...

Gisteren met de vrienden eens lekker en uitgebreid getafeld... we waren net op tijd van tafel om nog de klimpartij op Alpe d'Huez te zien. Anny kreeg een enorme bos bloemen, die in twee vazen moesten worden verdeeld, en voor ons samen kregen we vakantie-cheques voor Vlaanderen Vakantieland...  We zullen nu dus wel verplicht zijn om eens weg te gaan. Wie weet wordt het een nieuwe start van een nieuw leven in het nieuwe statuut van gepensioneerde. We gaan straks eens neuzen in het bijhorende boek, waar we heen kunnen en wat we eens willen zien en doen.

Gisterenavond niet meer gegeten... het middagmaal duurde tot na 16.00 uur... Vannacht uren wakker gelegen, geen idee wat de reden was, maar ik raakte niet in slaap. Ik hoorde dat Anny nu en dan een kort rukje sliep, en dan ook weer wakker lag. Het was na één uur voor ik eindelijk ben ingeslapen, en om 5 uur was ik al terug wakker, liggen luisteren naar de regen en naar het geschreeuw van de pauwen in de verte. Pauwen roepen luidkeels naar de regen. De laatste tijd roepen ze vaak en heel luid.
En straks gaan we weer eens gaan kijken naar tanteke... Eens gaan kijken, want veel meer is het niet, je krijgt ze amper eventjes "wakker", in de zin dat ze eventjes de ogen opent, glimlacht en iets onverstaanbaars mompelt, en dan slaapt ze terug, en krijg je er geen beweging meer in.
En van daar naar Bart, de andere kant van het arrondissement, om zijn beesten te gaan voederen, de eieren te rapen en de aquarium te controleren... Dat aquarium is sedert de ramp van vorige winter een beetje mijn obsessie geworden. Ik wil het niet meemaken dat al die vissen daar weer bijna dood hangen te hangen in het water. Gelukkig zijn we er dan in geslaagd ze te redden, maar ik mag er niet aan denken dat weer mee te maken. Nu, in de zomer is het risico dat ze in ijskoud water zitten omdat de elektriciteit is uitgevallen, veel kleiner, maar als je zoiets tegenkomt met het gerief van een ander, dan lijkt dat nog veel erger en is veel ambetanter dan met je eigen dinges...

De laatste jaren van mijn leven zijn verlopen in een bijna rimpelloos bestaan, zonder veel echte hoogte- of dieptepunten... De ene dag was net de andere, en alles heel vertrouwd en zonder veel variaties in het thema. Wat rimpelingen en stormen veroorzaakte kwam van buiten ons eigen huis, bij de kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen... En het mag gek klinken, maar hoe effener je eigen pad is, hoe hoger de rimpels dan lijken, als er toch iets gebeurt...

Kleine dingen worden veel belangrijker, en je hebt meer oog voor die kleine dingen, je koestert ze of ze verstoren je leven veel erger dan ze eigenlijk zouden doen, mochten wij nog in een heel actief en druk leven zitten.

Dat is soms zwaar, maar veelal is het ook dat stille geluk, het op prijs stellen van de kleine dingen van het leven. Stilstaan bij een bloempje, en het hoeft geen speciaal iets te zijn, een klein madeliefje geeft al vreugde.

Soms heb ik dan lust om me neer te zetten in het gras, en zoals héél lang gelden een krans te maken met die kleine madeliefjes... zoals we deden toen we kind waren, en moeder ons leerde hoe we dat moesten doen... Of een blad van een rietstengel aftrekken, er een sneetje in maken, de punt van het blad er door steken, en dan het blaadje in het water zetten, de wind in het omgebogen blad jaagt je bootje dan verder over het oppervlakte van de vijver... Je eigen zeilschip...En dan denk ik weer aan vader die me dat leerde toen we aan het viswater vruchteloos zaten te wachten op een beet van een paling die maar niet wou langskomen...

En dan valt mij op, dat, als je niet veel meer kunt doen, door ziekte (lees pijn), dat je dan weer net als in je kindertijd al die kleine hoogtepunten koestert...  Met andere woorden, hoe meer je doet en bruist van het leven, hoe hoger de hoogtepunten moeten zijn om nog op te vallen, om er van te genieten... Hoe stiller en rustiger je leeft, hoe meer en meer je kleine dingen apprecieert. Met andere woorden, genot ligt hem in die punten die uit stijgen boven het "normale" beeld van je bestaan.

Het vergt een zekere tijd en aanpassing, als je plots uit de roulatie van het dagelijkse leven valt, en in een ander veel stiller bestaan terecht komt. Dat kan voor de een het pensioen zijn, voor mij was het ziekte. Maar er is een breuk in je bestaan als je van "statuut" verandert...
Je moet je aanpassen.
En je moet leren het leven op een andere manier te savoureren...

En gek genoeg, nu vraag ik mij af waarom ik die kleine dingen vroeger niet veel meer op prijs heb gesteld, waarom ik niet veel intenser heb genoten van de dagdagelijkse kleine puntjes die het leven opfleuren...

Want toen waren die kleine dingen er ongetwijfeld ook, maar ze stegen niet uit boven de andere dingen, ze waren misschien wel de saus, maar niet de plat de résistance...  En nu voel ik het een beetje als een verlies aan, dat ik die kleine dingen niet meer op prijs heb gesteld...

Gisteren was een hoogtepunt in mijn rimpelloos bestaan, een glinsteren van de lichten in de duizenden druppels op de blaren van mijn linde... En ik kijk uit op een leven waarin heel veel lichten zullen schijnen op heel veel druppeltjes op de hele massa bladeren aan mijn lindeboom des levens.... Of het nu nog lang gaat duren of kort, de lichtjes zullen pinkelen en glinsteren...

tot de volgende ?

Straks

Image by janwillemsen via FlickrStraks gaat hier de bel, en staan de vrienden voor de deur, om samen eens de bloempjes buiten te zetten ter gelegenheid van mijn (komende) 65 jaar...
Het is een traditie met enkele vrienden, die al voor mij op pensioen gingen (ook al zijn ze iets jonger), om dat heuglijke feit samen te vieren.
Hoewel heuglijk ?
Een verjaardag is immers een stom iets, en was ik moslim, dan had ik nu een andere leeftijd, was ik Hindoe misschien nog een andere. Ik verjaar zondag dus bij gratie van de Juliaanse kalender, aangepast door verschillende heersers en pausen (ook heersers)....
Maar we leven nu eenmaal in dat systeem, en dus wordt ik van zieke plots gepensioneerde. Ik wou dat mijn rug dat ook wist, en zich aan die statuutwissel hield.
Eén dingetje verandert er niet. Als invalide ben ik voor mezelf ten laste, ten minste op belastingstechnisch gebied. Ik heb dus niet alleen een lastige vrouw, ik ben het ook nog eens daar boven op.(Op de vrouw...)
En dat blijft zo, ik ben voor zo lang ik leef en er geen wijziging komt aan die wetgeving, mijzelf ten laste. Om het anders uit te drukken, ik mag mezelf aftrekken van mijn inkomen. Klinkt een beetje vulgair. Maar belastingen hebben nu eenmaal iets vulgairs.

Anny zit nu boven haar haar te wassen en er krulspelden in te draaien, straks gaat het geluid van de radio verdwijnen onder het zeurderige geluid van een haardroger... en dan zitten we samen te wachten op de vrienden.

We gaan niet ver. Ik was van plan om met ze te gaan eten in "Kerkgate", maar die zijn in verlof als ik ze nodig heb (mijn haarkapster ook !)... Dus gaan we naar 't Horenbecca. Als mijn linde niet in volle blad stond kon je het wellicht zien staan van waar ik zit. Niet ver dus. Mocht het niet zo'n verschrikkelijk natte julimaand zijn, konden we misschien te voet gaan.

Ach, het speelt allemaal niet zo'n rol waar we heen gaan, als het maar te eten is, en vooral, als het maar echt gezellig wordt, als we weer eens gezellig kunnen keuvelen en tegen elkaar zeveren en de laatste moppen vertellen en zagen over de politici... Heerlijk samenzijn...
En hierbij moet ik eventjes iets biechten...
Wij, de mannen, vertellen steeds weer dat het de vrouwen zijn die het meest babbelen, maar op dergelijke bijeenkomsten van collegae en vrienden valt het mij op dat het integendeel de mannen zijn die het hoogste en het drukste woord voeren. Het zal dus weer een van die mannelijke chauvinistische uitingen zijn, om de schuld van alles en nog wat op de vrouwen te leggen...

Wellicht zal er vandaag ook gepronostikeerd worden over het al dan niet lukken van de zoveelste regeringsonderhandelingen...  Ik hou het op een Njet, al hoop ik op een Da...  En de NVA geniet van zijn positie, zit eindelijk waar ze wil, aan de zijlijn, aan de kade, aan de wal... en de beste stuurlui die staan daar... blabla te geven en alles te weten.

Maar laat mij mijn en uw dag niet vergallen... Het regent al, dat is al erg genoeg. En ik zie allang het heerlijke landschap voor mijn raam niet meer, want die maïs die er nooit meer door zou komen na die ellendige droogte in het voorjaar, staat veel te hoog om er nog overheen te kunnen kijken... Goed voor de boer, jammer voor mijn uitzicht... Maar ik moet toegeven dat het veld voor mijn deur een uitzondering is, er zijn heel veel velden waar de maïs amper een half meterke hoog staat... Het veevoeder zal ook weer een stuk duurder worden (mijn kippen !!! en al de logerende mussen en andere vogelbeesten !!!)
Maar hier zitten er gelukkig dus nog mussen, met hopen, allemaal in mijn kippenhok, want ook een mus schuilt voor dat regenweer !

tot de volgende ?

snorrenkop

Image via WikipediaNee, dit is geen scheldwoord, het is een klein stukje "antiek", of het heeft er toch tegen gelegen...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit ofte nimmer een snorrenkop in "levende lijve" had ontmoet. ik zag ze wel al eens in musea, of in oude boeken.
Maar vandaag in Maarkedal, op een piepklein rommelmarktje zag ik er eentje staan. Nog een leuk modelletje ook, in de vorm van een echte snorrenkop snorrenkop wezen, het kan niet mooier.
Wat het is ?
Het is doodgewoon een kopje (een tas, ne sjatte) waarmee je als snorrendrager netjes kunt drinken, zonder je snor nat te maken.
Daartoe is er aan de bovenkant van de kop een stukje ingebouwd, waardoor je maar uit een kleine opening kunt drinken, en dat je snor veilig uit de kop en uit de koffie houdt... Beter kan ik het niet beschrijven... en ik vind niet meteen een afbeelding van dit voorhistorisch voorwerp... Maar oude mensen (hoor ik binnenkort ook bij) kennen het misschien nog wel van hun opa... Als die al een snor had...
Mijn beide opa's hadden een snor, maar ik herinner me bij hen geen snorrenkop... Alhoewel die ene opa wel een heel verzorgde snor had, een beetje dandy-like... wellicht met wat brillantine of iets anders ingesmeerd en netjes in model gezet.
Ik heb het ding meegebracht, ik kreeg nog heel wat van de prijs(je) af, omdat de madame van het kraampje vond dat ik wel iets weg had van de figuur op de kop. Ik vind van niet, maar allee, als dat de prijs wat drukt ben ik al lang content.

Ik heb een snor en nu ook een snorrenkop... Die netjes in de kast zal verdwijnen en misschien eens boven water zal komen om de bezoekers en de kleinkinderen eens mee te laten lachen.

Ik heb een baard à la Leopold II, en naar ik las, was die zo bang voor een verkoudheid en co, dat hij bij slecht weer zijn baard beschermde met een soort zak waardoor zijn baard niet nat kon worden. Nu zou dat een zak in plastic zijn, maar toentertijd zal dat wellicht in zeilgoed of in een stof zijn met rubberlaagje op...

Baarden en snorren waren immers dingen die je netjes moest houden, en waren echte mannelijke mode-attributen. De heren waren vroeger heel modebewust, en droegen ook een wandelstok, niet om als steun te dienen, maar ook al als een mode-attribuut. De heren van toen waren echte dandy's... Maar dat was maar een kleine groep mannen, de gewone arbeiders hadden noch de tijd, noch het geld om dat te doen. In de tussenperiode was de man een beetje uit het beeld verdwenen. De man was niet interessant voor de mode-fabrieken... Maar sinds een korte tijd zie je dat de mannen weer opgeraapt werden, en dat er nu heel wat attributen zijn die je als echte man moet hebben om "in" te zijn... Mannen laten nu hun haren kleuren, ontharen zich op andere plaatsen, parfumeren zich... en zijn kortom weer de dandy's.... ook al is dat woord helemaal démodé... ze zijn het wel.

Van mij hoeft het allemaal niet, maar van mij mag het best. ik denk er het mijne van, maar ik lig er helemaal niet wakker van. En ik zie ze liever zo rond lopen, dan dat ze er ongekamd en vervuild en slordig bij lopen. Wat mij van heel die mode nog het meest tegen de borst stuit, is dat het allemaal zo veel kost...

Met andere woorden, het is weer een platte commerce... Soms heb ik de indruk dat alles, maar dan ook alles steeds meer en meer rond geld draait. Ik doe er niet aan mee, onder meer omdat ik er geen geld voor over heb. Ik heb er ook geen interesse voor. Voor mij moet kledij bedekkend zijn en makkelijk zitten. Net zoals een auto moet rijden en me uit de regen moet houden. Ik heb ook weinig of geen interesse voor de modellen van auto's, wel voor de kostprijs/deugdelijkheid verhouding.

Maar het is voor de economie wellicht een goede zaak dat ik een uitzondering ben... Anders zou er veel minder handel zijn, en dus ook minder werk...en minder welvaart.

(ik krijg dan wel opmerkingen van mijn oudste zus, dat ik er weer uitzie...) Tja, ik ben altijd proper gewassen, maar kledij is er alleen maar als het echt goed "zit", en makkelijk is. Op dat gebied ben ik een sloddervos. En ik maak me er geen zorgen om. Als ik maar goed in mijn vel zit.

Als ik dan eens uit ga, dan is de helft van de pret al weg, gewoon omdat ik dan een mensenpak moet aan trekken... Ik moet dan voldoen (min of meer) aan het traditionele menselijke gedrag.  En kan niet in mijn slodderkledij rond lopen.

De uitvinder van de vrijetijdskledij mag van mij een standbeeld krijgen... Eindelijk makkelijke dingen om aan te hebben en mee te bewegen. Maar dat je dat alleen aan mag voor vrije tijd à la fitness en co ? Ik draag dat om zo te zeggen dag in, dag uit...

Ook daar ben ik niet de persoon die de handel en het werk in het land houd...
Maar weet je wat ? Het kan me niet schelen, ik voel me er goed bij, en dat is tenslotte wat telt. En als de modebewuste man zich lekker voelt bij zijn gekleurde haardos en parfum en hippe kledij, dan is dat zijn zaak, en van mij mag het ook, als hij er zich maar lekker bij voelt...
Want daar het in feite over...

en niet over wat anderen ons willen dicteren als wat je nu aan moet...

tot de volgende ?

blog nummer 2002...

Image by 23dingenvoorarchieven via FlickrVerschrikkelijk... Ik heb het moment dat ik nummer 2000 maakte gewoon gemist... Niet op gelet, niet eens naar gekeken.
Maar enfin, het zijn er dus nu officieel al meer dan 2.000...  Wie lust heeft om ze eens allemaal te lezen, dat kan nog steeds, maar je zult er wel een eindje mee zoet zijn.
Nu en dan herlees ik zelf wel eens een paar van die stukjes, en -eigen lof stinkt- ik vind ze nog steeds leesbaar. Soms valt mij wel op dat ik mijn houding tegenover bepaalde zaken heb veranderd. En ik weet niet altijd hoe dat is gekomen. Wellicht onderga ik ook de druk van de media, en ook al verzet ik me uit alle macht, als je steeds weer de mensen infiltreert met een bepaalde tendens, dan ontsnapt daar wellicht niemand volledig aan.
Dat is het ergste van deze maatschappij.
Er is geen groter heil en geen groter kwaad dan de TV...
Alleen, er is ook geen ding op de wereld die de mens meer beïnvloedt ! Zelfs mensen die niet steeds naar één post kijken, ondergaan de invloed. Misschien iets trager, iets genuanceerder, maar toch ondergaan we het, gewoon omdat de druk van de omgeving, die dan wel beïnvloed is, ook mee op ons in werkt. Als je praat met de mensen, dan onderga je invloed, en oefen je invloed uit. Vermits nu de meerderheid van de mensen sterk beïnvloed is door de media, ondergaan we dus met zijn allen die druk.
En je moet echt eens heel kritisch naar het nieuws kijken (je mag kiezen VTM of Eén), en bij ieder berichtje eens de vraag stellen of dit nu echt op een neutrale manier is gebracht. Het antwoord is steevast neen... Ik denk dat wij als mensen niet echt in staat zijn om feiten weer te geven zonder dat wij het zelf wat inkleuren.
Toen ik nog werkte in de vakbond, onderging ik heel duidelijk de visie van de vakbond op bijna alles van het leven. Ik was niet alleen een vakbondsmens, ik sprak ook vakbondstaal. Nu ik al jaren door ziekte uit dat midden ben, stel ik vast dat ik veel meer genuanceerd kijk naar de dingen waar ik vroeger maar één richting zag...
Mensen die voor de TV werken, ondergaan dus ook op hun beurt de druk van hun midden en van hun leiders.
Het grote gevaar van TV is dat zij die druk in feite verspreiden onder heel de massa. Wellicht zijn de Vlamingen plots veel fanatieker Vlaamsvoelend geworden, onder invloed van de media, die voortdurend de aandacht op dit punt en in één bepaalde richting duwen.
Dus wordt iedereen steeds meer Vlaming, op de voorgekauwde manier.
De manier waarop we dat worden is zeker niet neutraal te noemen, want we horen amper het Waalse geluid, hun grieven, hun zorgen...

Ik noem dit voorbeeld, omdat ik mezelf verplicht heb een Waals boekwerkje te lezen, en dus ook de volledig onbekende stelling der Walen heb leren kennen... Wat er mij nog meer op attendeerde dat we door de media in één richting worden gedwongen... Misschien zonder opzet, misschien heel doelbewust. We weten het niet.

We ondergaan

Met mijn blogje probeer ik wat tegen de stroom in te roeien... Maar ik moet eerlijk zijn, ik breng ook niet het neutrale, in tegendeel, ik breng wat ik tegengif noem, ik breng mijn mening. Voor wat die waard is. En ik hoop niet dat je nu mijn woorden gaat verder vertellen, maar dat je wel nu en dan eens zelfstandig gaat denken. Daarom durf ik wel een te overdrijven, iets heel sterk in felle kleuren te poneren, om je te doen reageren. Om je te doen nadenken...

Van mij weet je dat ik niet neutraal ben, weet je dat ik veelal tegen de stroom op boks, maar de media brengen je het nieuws en geven het de schijn dat ze wel neutraal zijn... en ze zijn het niet !

Ik heb de wereldoorlog niet meegemaakt, en al zeker nog minder de voorgeschiedenis er van, maar ik kan me heel goed inbeelden wat het impact moet geweest zijn van het nazisme op het Duitse volk. Na de putsch hadden zij alles in handen om maar één geluid meer te laten horen. Ieder nieuwsbericht werd gekleurd in het teken van dat nazisme. Radio, pers... alles.
Met andere woorden, je hoorde en las daar maar één visie meer, en er was niet veel kans dat je nog zelf kon denken in die stormvloed van beïnvloeding.

Zo erg is het hier nu niet (hoop ik), maar toch worden wij (ge)(mis)leid... Met enkele duidelijke doelen voor ogen.

Het is niet alleen op politiek vlak dat die invloed er is. Bekijk eens onze manier van leven over de laatste dertig jaar, en hoe anders we allemaal zijn geworden in die tijd !
Ik ga nu niet beginnen over die goede oude tijd, maar waar ik wel van wakker lig, is het feit dat wij pijlsnel enkele fundamentele waarden veranderd hebben.
Bekijk maar eens het gezin... Men gaat nu al spreken van het huwelijk als een tijdelijke verbintenis. Waar dat vroeger duidelijk de bedoeling had een "eeuwige" verbintenis te zijn, een onverbrekelijke band, een stevige basis voor het gezin.
(Soms te stevig, want er waren mensen die echt beter af zouden geweest zijn in een maatschappij die verdraagzamer stond tegenover echtscheiding, maar nu is scheiding bijna de regel...)
We spreken van aanpassen aan de gezinsvorm... En dan praat men over nieuw-samengestelde gezinnen, waar soms kinderen van drie of zelfs meer bronnen in samen leven en samen worden opgevoed.
Het gezin is niet meer die hechte basis.
Och, de media hebben daar niet alle schuld aan, maar hebben er toch heel wat invloed op uitgeoefend.

Het erge is, ze veranderen wel de visie op de maatschappij en dus de maatschappij, maar er is vooralsnog geen antwoord op het hoe je die nieuwe vormen moet invullen... Momenteel zijn vooral de kinderen het ongewilde slachtoffer van deze nieuwe maatschappijvormen...  Maar we kunnen het lijntje makkelijk doortrekken naar de degradatie van het politieke ideaal... Ook dat is momenteel aan het ineen klappen, en daar bewegen politici van de ene partij naar de andere, komen er steeds nieuwe partijen bij en bij, en zitten we momenteel met de gebakken peren van dit nieuwe maatschappelijke fenomeen in de politiek.

Allemaal te danken aan het feit dat - onder druk van de media - de oude waarden op de helling zijn gezet, en er nog geen nieuwe vorm voor in de plaats is gekomen...

Met andere woorden, het is een beetje als een oorlog, misschien zonder echte lijken en slachtpartijen, maar net zo goed een ommekeer van de maatschappij... en de vrede is nog niet in zicht.

En wie het artikeltje van een paar dagen terug las (een link naar Al Jahzeera) weet dat er nog heel wat dingen boven ons hoofd hangen, en dat we leven in een zeepbel... Als die in elkaar klapt, dan voorzie ik dat de massa zal teruggrijpen naar de oude waarden, in de hoop daar een zekerheid te vinden in een ineengestorte maatschappij...

Daarom vecht ik nu nog steeds wat voor die oudbakken waarden van toen... We hebben er nog geen nieuwe om de gaten mee op te vullen !

toch eens nadenken? Zelf ?

tot de volgende ?

Paarden of pony's ?

Image by Vrangtante Brun via FlickrIn de wei naast mijn deur zitten nu 4 beesten, waarvan ik echt niet meer durf te stellen of het nu pony's of paarden zijn. Of misschien noch het een noch het ander , maar mengelingen????
Iets verderop weet ik een os staan, en als je je daarbij zo'n kolossaal beest voorstelt die triestig staat te loeien tegen zichzelf, dan heb je het mis, het volwassen beest heeft maar de maat van een kleine pony, of een mini-paardje, of een kruising daarvan.
En je hebt dwerggeitjes en minischaapjes...
en minicroben en maxicroben...
In Italië leeft het grootste koeienras, en bij de paarden vind je dat ras in Great Brittain...
Bij kanaries had je al langer bij de postuurkanaries echte reuzen onder de kleine vogelbeestjes, maar er zijn ook minikanarietjes zoals de scotch Fancy en de Japan hoso...
In de aquariumwinkel hebben ze nu mini-gupjes zwemmen. De normaal al zo kleine visjes zijn nu ook nog eens gekrompen in de was.

Ach, de mens kweekt er nogal op los !!
Vroeger werd er gekweekt met een nutsdoel voor ogen. We probeerden koeien te kweken die meer melk gaven, of hennen die meer eieren legden.
Nu echter is er een nieuwe tendens, men kweekt en selecteert uit liefhebberij. Zelfs bij wat eertijds nutsdieren waren. Men haalt uit Ergensverwegistan een wat kleine koeiensoort, en probeert dat al kleine ras nog wat kleiner te maken door selectief kweken, en die minikoetjes mogen dan op de pelouse van de chique villa van meneer Van Dingens.

Helemaal nieuw is het niet, het heeft wellicht al altijd min of meer bestaan, maar de laatste tijd zie je steeds meer en meer van die dingen. De oude Chinezen ( Of waren het oude Japanezen ?) kweekten al eeuwen terug goudvissen in allerlei vormen en kleuren.
En ook bij de kanariepietjes bestaan er al heel lang verschillende versies zowel qua zang als qua uiterlijk...

Sommige  kweekvormen van dieren zijn helemaal niet mooi te noemen, maar dan zijn ze juist knoertlelijk of bizar, en dat blijkt voor de mens ook zijn charmes te hebben. Ooit had ik een boxer, een grote lieve lobbes, een prachtbeest. Maar als ik de boxers van nu bekijk, dan lijken ze niet eens meer op het ras dat ik vroeger had. De muil heeft veel meer onderbijt, en het beest is een stuk minder massief geworden. Zonder die bizarre kop er op, zou je het eleganter kunnen noemen dan vroeger. Maar de boxer die ik had was dan ook nog een echte bullebijter. Wellicht kunnen de boxers van nu geen koeiepoot meer vatten...

Met andere woorden, de beesten worden steeds meer en meer een soort luxe-producten. Zelfs de waakhonden, die vroeger in eerste instantie hond waren, lijken me nu steeds meer en meer in agressieve aanvalsmachines te veranderen.

En je ziet goudvissen die nog amper kunnen zwemmen, en die genoodzaakt zijn daar te gaan eten waar hun natuur eigenlijk net het omgekeerde zegt. Goudvissen zijn immers karpers, en die fourageren normaal op de bodem. Nu zijn er vissen die met de beste wil van de wereld niet meer in de bodem kunnen wroeten.
 Idem bij de kippen. Een normale kip krabt met zijn stevige poten in de aarde om eetbare beestjes en zaadjes bloot te krabben, maar er zijn rassen die zoveel pootbevedering hebben, dat ze niet meer kunnen krabben.

Kortom, ik heb het gevoel dat we misschien ook wel heel ongelukkige beestjes aan het maken zijn...

Moeten we niet op een of andere manier er op toezien, dat de beesten die we creëren ook nog werkelijk beest kunnen en mogen zijn, naar hun eigen aard?
Bijna iedere week zie ik op de rommelmarkt een echte Engelse Bulldog naar adem snakkend wandelen aan de leiband van zijn baasje. Ik moet toegeven dat het bizarre van het beest me wel aanspreekt, maar het beest kan niet meer op normale manier ter wereld komen, en kan nog amper ademhalen door zijn misvormde reukorgaan... Dan voel ik meer medelijden dan dat ik aangetrokken ben door het bizarre.

Een dikke dikke eeuw geleden waren er nog circussen met een freakshow, waar allerlei misvormde mensen, dwergen en reuzen, Siamese tweelingen, extreem magere mensen en extreem dikke, de vrouw met de baard attracties waren in de greatest show on earth....
Met beesten lijken we nog steeds in die geest te werken en te zitten.

Misschien evolueren we langzaam in de goede richting, maar het is dan wel héél langzaam.

Soms heb ik het gevoel dat we eerder achteruit aan het krabben zijn. Vooral als ik naar de honden kijk heb ik dat gevoel. (en naar goudvissen).
Maar al met al vind ik dat toch nog minder erg dan wat we onze medemensen aandoen. Is er iemand die mij het werkelijke nut kan geven voor het bestaan van grenzen? Waarom kunnen mensen uit streken die aan het uitdrogen zijn niet gewoon wat opschuiven naar streken waar wel leefbare situaties zijn ? Omdat daar ergens een fictieve grens is, en je niet zo maar van het ene land in het andere kunt en moogt.
Omdat ook wij plots die grens heel erg nodig achten als er hier te veel en te vlug vreemden toekomen. (Mag wel als toerist, maar niet om te blijven, tenzij het goeie voetballers zijn, dan kopen we ze zelfs !).
Omdat we wel prediken, maar niet toepassen wat we zeggen.
Of toch niet verder dan van uit een veilige situatie, die onze zekerheid niet aantast.
Ik, wij zijn allemaal wat hypocriet als het er op aan komt.

Weet je wat de gemiddelode Belg jaarlijks gemiddeld uitgeeft aan een gemiddelde hond ? 4.800 euro !
Weet je hoeveel eten en drinken dat is in de Hoorn van Afrika ?

ja, het IS erg.

tot de volgende ?

Waalse cryptozoöloog.

Image via WikipediaIk heb al eens eerder over cryptozoölogie geschreven... Een hele tijd terug. Voor wie niet weet wat dit is, het is de wetenschap (?) van de (nog) onbekende diersoorten die gekend zijn uit de legenden en verhalen. Dus serieuze (nog eens:????) wetenschappers, die op zoek gaan naar het Monster van Loch Ness en naar de Bigfoot en de Yeti en dergelijke broodje-aap-verhalen...
Nu gaat de Waal, met Waalse centen nog een verder onderzoek doen (hij is nog maar pas terug van een eerder onderzoek naar het zelfde wezen) naar de Bigfoot, in de Amerikaanse wouden... (ook wel eens Sasquatch genoemd...)

Dit artikel zal weer stof opleveren voor smeuïge verhalen van Bart De Wever... De Walen gaan nu op zoek naar legendarische beestjes...

De Belg (Waal) Eric Joye is echter een gekende en erkende cryptozoöloog... Met naam en faam in de wetenschap... Aan die omschrijving ontgaat mij iets: in het woord WETENschap zit ook weten, en dat is nu net wat ze in dit geval NIET doen !

Van mij mag daar in die wouden best nog een apensoort rondlopen, maar laat de Amerikanen daar dan maar zelf hun tijd en hun geld aan spenderen. Ik zie echt het nut niet in van een dergelijk onderzoek. Als men het toch nog mocht vinden, dan zal ik net zoals over het terugvinden van de uitgestorven gewaande regenboogkikker dat eens lezen, en ergens diep in mijn geheugen opbergen, en daar zal het wellicht blijven... Want wat levert die wetenschap ons op aan nut ?

Als ik in de Zoo de Okapi bekijk, dan zie ik daar een beestje dat ook nog niet zo heel lang is ontdekt, en wat heeft die ontdekking opgeleverd ? Dat het beestje nu rondjes mag lopen in de zoo, en dat ik ze eens kan gaan bekijken in levende lijve... Maar niet zoals het echt hoort. Want de reden waarom de Okapi zolang ongekend was, is gewoon dat hij zeer verborgen leeft in het oerwoud, door de omgeving en zijn specifieke vachtkleur en zijn manier van leven en bewegen voor iedereen verborgen. Als ik dus een echt idee wil hebben van het beestje, dan zou men het in een stuk tropisch oerwoud moeten laten flaneren, waar ik als toeschouwer na 1003 bezoeken plots toch eens het beestje zie... Dan pas zou ik min of meer een idee hebben van het beest in zijn wereld. Maar zelfs dat zou alleen mijn nieuwsgierigheid bevredigen, maar nut zou ik er niet aan hebben.

Ik zou veel liever zien dat men dat geld besteed aan dingen die nuttig zijn voor de mens die in de miserie zit... Neem nu dat vluchtelingenkamp in de Hoorn van Afrika, die kinderen die sterven van de honger... Durf je daar echt gaan vertellen dat je hier een geleerde betaalt om te gaan zoeken naar legendarische beestjes ???? Ikke niet. Want voor die mensen is maar één onderwerp interessant: overleven. Eten en drinken hebben.

Maar toch zie ik nog veel liever dat er ergens een cryptozoöloog geld spendeert aan het onderzoeken van fabeltjes, dan dat ik miljarden zie besteden aan oorlogen en wapentuigen. Nu en dan krijg ik een mailtje in mijn box, met een heel pakket schitterende foto's van moderne wapens, vliegtuigen, destroyers, duikboten en noem maar op. Echt geniale wapentuigen.
Die dingen kosten miljarden en miljarden... om elkaar te doden.
Nu kunnen ze dus elkaar op een heel gesofisticeerde manier om zeep helpen, heel gericht, en zelfs zonder dat ze er zelf bij zijn. Ze hebben tegenwoordig immers al onbemande vliegtuigen, die door mensen bediend worden van uit hun bureeltje, ergens in Verwegistan... En die veel meer het gevoel hebben een computerspel te spelen dan wel echte mensen te doden.

Maar telkens als ik dergelijke dingen zie, hoor, lees, dan denk ik aan de waanzin...
En ergens verwondert het mij dat de wereld, de mensenwereld, nog bestaat... We vervuilen, we plunderen de aarde leeg, we moorden en heersen over anderen, we hongeren hele volkeren uit, en we spenderen geld aan zinloze onderzoeken naar Bigfoot...
Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig ?
We kijken op TV naar tomaten en komkommers die vernietigd worden, en meteen daarna naar beelden van verhongerende mensenmassa's, amper een paar duizend kilometer verder op...
We schieten raketten in de ruimte om het heelal te onderzoeken, en kunnen hier nog niet eens iedereen voeden.
Of liever, we kunnen het eigenlijk wel, maar doen het niet. Steeds weer en weer lees ik dat men wel degelijk in staat is de huidige wereldbevolking te voeden... Waarom doen ze het dan niet ?
Omwille van de lieve centen, omwille van de heerlijke macht, omwille van het grootste idool ooit: de IK, het MIJ, het EGO...dat nooit genoeg lijkt te hebben.

Zelfs het onderzoek naar bigfoot is daar niet van ontdaan, want hoe heerlijk zou het niet zijn te weten dat je de bigfoot eindelijk ontdekte, en een naam kon geven, waarin uiteraard je eigen naam vereeuwigd wordt... Vereeuwigd ? Nu ja, zolang de wereld niet helemaal om zeep gaat onder druk van de waanzin.
Oh ja, lees ook eens het artikel dat ik gisteren naar mijn blog linkte... Het is wel in het Engels, het komt van Al Jahzeera, maar het is héél verhelderend...

Ondertussen ga ik me verstoppen voor de waanzin van de wereld, en kijken naar de mooie prentjes over de Yeti... Veilig in mijn eigen gesloten fantasie-wereldje... Helemaal van mij, ver weg van al de wreedheid, schuilen in mijn eigen ikje...

tot de volgende ?

Debt and default - Counting the Cost - Al Jazeera English

dit is een artikel die gaat over de schulden van het "rijke" westen... de tekst komt voornamelijk uit de petroleumbronnen...of wat dacht je... Die mannen hebben nu binnenpretjes, maar wij zitten op een schuifaf....

Debt and default - Counting the Cost - Al Jazeera English

Het alfabet

Image by Artshooter via FlickrJe moet echt eens gaan kijken op Google (of Bing), naar de mogelijkheden om vreemde lettertypen te importeren. Ik vraag me af wat je daar dan mee kunt doen ?
Want het lijkt gezien de manier waarop dat aangeprezen wordt, een ding die je doet met een gewoon AZERTY of QUERTY klavier... En laad je daar zo'n soort Indische lettertekens op (ze hebben daar verschillende soorten !), en dan kun je pas je lol op... Tik je op a, wat staat daar dan op je scherm? Een Indisch equivalent van onze A ? Of iets heel anders ? Zou op de A van een azerty-klavier net hetzelfde letterteken staan als op de Q van een querty ??? Ik heb er geen idee van.
Wel weet ik één ding, je kunt een heleboel klanken niet echt goed weergeven met een gewoon klavier. Zelfs als je de boodschap kunt typen op een gewoon azerty of querty-klavier, dan nog moet je een heleboel tekens kennen buiten je klavier, om alle klanken die we gebruiken, weer te geven.
In het Spaans heb je de tilde, in het Duits de umlaut, maar zo zijn er een heleboel tekens, die wij als Vlaming in het Nederlands niet echt van doen hebben.
Met andere woorden, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we in ons Vlaams te maken hebben met een klanken-armoede, maar ook met een heleboel conventioneel vastgelegde klanken.  Neem nu als voorbeeld de e... In met klinkt dat heel anders dan in het, en in lege klinkt het nog anders...
(Wellicht is dat een van de redenen waarom onze taal de naam heeft zeer moeilijk te zijn om aan te leren ?) Het zou wellicht een stuk simpeler zijn als we voor de drie e-klanken drie tekens hadden ?

Wij weten hoe we die e moeten uitspreken, door de manier waarop het geschreven is, maar vooral door het feit dat we de taal kennen en het woord kennen. Wie heeft nog nooit een woord ontmoet waarvan hij zich zelf afvroeg hoe dat nu juist moest uitgesproken worden. Een van de woorden die nog al eens gebruikt wordt als voorbeeld is: notabelen, en in grapjes hoor je dan ook dikwijls de noot -abeelen noemen, grappig uit omdat iedereen wel eens naar dat woord zat te staren, tot je het eens hoorde van een ander, of tot je het enkelvoud ontdekte, en daaruit een afleiding maakte, maar goed wetend dat dit in het Nederlands ook niet steeds gelijk loopt...

Wellicht is dit in meerdere of mindere mate het geval in alle talen. Je hebt bovendien zelfs talen, waar de betekenis veranderd  al naar gelang de klemtoon van het woord te verschuiven. Dat is wellicht niet echt weergegeven in het letter- of woordteken, waardoor het voor een vreemdeling wel heel erg moeilijk wordt.

Ook het gebruiken van twee (of meer) letters om een klank weer te geven is niet zo simpel. Het Engelse th is niet gelijk aan wat wij gebruiken in thee..., en zij schrijven a en spreken het uit als ee, schrijven e en spreken iets uit dat dichter bij onze ie ligt... Ook in het Frans, neem de g in het Frans, dat klinkt heel anders dan bij ons.

Met vreemde lettertekens wordt dit zeker niet simpeler... Je moet dus al een taalvirtuoos zijn om die vreemde letters te gebruiken, maar als je dan ook nog eens de logica van het systeem op een klavier moet terugvinden, als dat klavier heel andere tekens bevat ????

Nee, ik denk niet dat er veel mensen zijn die zo'n vreemde lettertekens op een gewoon klavier gaan downloaden... Het moet ontzettend moeilijk zijn. Het zou iets simpeler lijken, als men ginder ook een vast letterklavier zou hebben, dan zou men gewoon het gebruikelijke klavier voor het Sanskriet kunnen zetten op ons klavier, op voorwaarde dat hun klavier er exact uitziet als het onze. Wie dan blind kan typen, zal deze letters wel kunnen gebruiken. Maar voor ons wordt het dan nog veel moeilijker.

Wij hebben 26 lettertekens, maar in het Cyrillisch schrift zijn er al enkele meer, en in het Chinees zijn er massa's tekens...  Dus ook dat lijkt me niet zo evident om op een gelijkaardig klavier te krijgen dan het bij ons gebruikelijke.

Nee, Het is echt niet zo simpel. Ik heb er geen idee van hoeveel klanken de mens voortbrengt in al zijn talen en dialecten, maar het zijn er een heel pak. Wel is het verbazingwekkend vast te stellen, dat de taal in de loop van zijn ontwikkeling steeds minder klanken heeft. Men heeft vastgesteld dat in Afrika, waar de mens ontstond, de taal veel meer klanken heeft, en hoe verder men weg gaat van de bron, hoe minder klinkers er in de taal zitten.

Men heeft nog andere vaststellingen gedaan, zo verandert een taal voortdurend, en afstand heeft een invloed. Je kunt dit onder meer vaststellen bij het Amerikaanse Engels en het Britse Engels...

Met andere woorden, we moeten ook niet gaan dromen van één wereldtaal, want zelfs al komen we daar aan toe, na een periode zou men komen tot afwijkingen naar gelang de regio...

Taal is dus een wonder ding... Als je gewoon bedenkt dat alle talen wellicht komen uit één vertrekpunt, dan is het fantastisch hoe geïsoleerde mensengroepen een eigen variëteit van taal, tot een heel eigen taal hebben ontwikkeld. Want goed bezien, zijn we ooit vertrokken van één basis... Dat er zo veel verschillen zijn ligt dus eerder aan de verspreiding van de mensheid en aan het feit dat er weinig of geen onderlinge contacten waren. Stel dat je drie eilanden hebt, waar ze onafhankelijk van elkaar het wiel uitvinden, dan zal dat nieuwe voorwerp uiteraard een nieuw woord vergen, en bijna even logisch zal dat overal een ander woord zijn.  Zo zijn dus de verschillende talen ontstaan, en zo kunnen de geleerden zelfs dikwijls nu nog vaststellen hoe en wanneer de mens zich heeft verspreid over de aarde, gewoon door de evolutie van de taal te volgen.

Ik verwijs je graag naar de website (Nederlands !)  http://www.wjsn.nl/ waar je heel veel over taal en zijn ontwikkeling kunt vinden, een echte aanrader !

tot de volgende ?