Wegenwerken

Image by Erf-goed.be via FlickrGisteren zijn we dus naar Ichtegem gebold... en plots stond daar dat verraderlijke bord, Beernem : Werken. En ja hoor, weliswaar geen stilstaand verkeer, maar toch file waarin je mondjesmaat vooruit bolt, je kent dat wel, een beetje wel een beetje niet... Drie vier kilometer aan één stuk schuifschuif rijden... en dan kom ja een de werken... een stuk wegdek die afgezet is met paaltjes, en waar ze hoogstwaarschijnlijk de bedoeling hebben er ooit eens aan te werken, maar wie weet wanneer... djudedju
Daardoor waren we iets later dan voorzien... maar toch nog tijdig voor "den aperitief", dus who cares... Ik stelde vast dan een heleboel gezichten voor mij in de tijd der nevelen waren verdwenen. Mensen veranderen en wie dat meemaakt ziet het niet, maar wie plots na dertig, veertig jaar die gezichten weerziet, ziet in die verandering het oude niet meer terug. Sommigen voelen zich dan wat beledigd, "Ben ik zo veranderd?"...Ja dus, maar ik ook, we lijden immers allemaal aan het verouderingssyndroom... Maar we voelen ons nog steeds goed, en ik hoop van U hetzelfde.
Gek is dat, Dan merkt Suzanne op, maar Monique en Nora zijn toch nog niets veranderd... Ik ging ze op straat voorbij lopen zonder ze te herkennen, lieve zus, en zij mij wellicht ook, want wij zijn ook niet vrij van dat veranderingsproces... Maar Suzanne heeft gelijk, als je elkaar regelmatig ziet, dan merk je de verandering niet op, je beeld wordt regelmatig bijgesteld en het gaat zo stilletjes, dat je het niet echt merkt. Je ziet het pas, als je eens op een dag in een oud fotoboek kijkt en plots vaststelt: dju, wat is die veranderd...
Het feest was lekker en goed. We hebben ons gejond, jammer dat Els weer last had van haar rug. Ik weet te goed wat dat is, maar zelf ging het eigenlijk veel beter dan verwacht. Ik heb de gevraagde speech gehouden, en het jubilerende paar eens over de kriebelende hekel gehaald, al de kleine dingetjes uit het verleden sterk uitvergroot en heel de zaal doen lachen. Suzanne bleef er haast in en zei nadien dat het bijna allemaal waar was wat ik vertelde... Het was ook waar, maar dan wel heel sterk uitvergroot en overbelicht, waardoor die kleine faits divers plots heel erg veel erger en ridiculer zijn dan ze op het moment van het gebeuren waren...
Ik vrees, als het ooit mijn beurt is, ze heel veel inspiratie zullen hebben, want ik heb wat uitgespookt in mijnen tijd. (en veel dwaze dingen gedaan... en nog...)
Vanmorgen zijn we naar Zegelsem gegaan, naar de rommelmarkt... Jammer dat het zo koud is, en er viel nu en dan ook een spatje regen, maar niettemin, het was leuk! We hebben met het maandenlang uitdelen van de flyers voor onze rommelmarkt te Mater, heel wat meer bekenden onder die kramers, en dan kun je makkelijker wat staan lullen tegen elkaar. Eentje zei me, weet je, jullie zijn vandaag de eerste mensen die ik zie lachen, met dat weer kijkt iedereen zuur! Raar, maar het is duidelijk, bij zon lachen we meer.
Ik ga nu stoppen, deze namiddag naar tanteke, ze zal blij zijn ons weer te zien, want vorige week zijn we er niet geweest, met die expositie...
tot de volgende ?