Image by mararie via FlickrMijn notelaar heeft de (notelaren) pijp aan Maarten gegeven. Het was ondertussen uitgegroeid van een sprietige plant tot een mooie massieve boom. Mettertijd had ik een mooie klimroos laten groeien door het notelarenstruweel, zodat in het voorjaar mijn notelaar leek te bloeien in een wolk van witte roosjes. En plots, vorig jaar, de roos liep niet meer uit, en mijn notenboom had maar weinig bladeren, die dan ook niet eens levendig van kleur waren, maar met gele en bruine plekken op wat verfomfaaid hingen te hangen...Toen ik er begon op te letten, zag ik vele notelaren met zieke blaren... Blijkbaar zit er een plaag in...en dit jaar kwamen er welgeteld nog vijf pietepeuterige blaadjes op mijn boom, die een maand later het gevecht opgaven en daar stond mijn boom, een kaal skelet. Bomen sterven staande.
Het enige groen is een klimop die van de plotse overdaad aan licht en ruimte gebruik heeft gemaakt om vliegensvlug de stam in te nemen. Vorig jaar kwam dat ding amper een meter hoog, en dit jaar staat het al heel hoog door de dode takken heen.
Vandaag komt Jo normaliter met zijn zaag, om de boom af te doen. Mijn notelaar, waar ik iedere keer met welgevallen naar keek, is dan niet meer. We gaan het hout klein maken en Veerle zal er deze winter hopelijk wat warmte uithalen, en wat aardgas kunnen besparen.
en dan is het weg...alsof het er nooit is geweest.
de weg van alle dingen.
Enkele jaren terug stonden Anny en ik, naar beneden te kijken op de Romeinse ruïnen van het Forum Romanum... Die gebouwen staan meters diep ten opzichte van de huidige weg.
Toen dacht ik ook aan het verval der dingen, en hoe, onder mijn voeten twintig eeuwen geschiedenis lagen. Met andere woorden, meters vergankelijkheid onder mijn voeten.
Archeologen weten aan de diepte van de opgegraven voorwerpen al min of meer de ouderdom te bepalen. Het stof der eeuwen dekt de geschiedenis van de vergankelijkheid toe met een milde mantel, die soms vol staat met wild woekerende natuur...die op zijn beurt zal vergaan en de humus vormen van volgende generaties woekerplanten.
Mij doet het denken... Hoe klein en nietig we eigenlijk maar zijn. We voelen ons het centrum van het universum, en even later zijn we stof waarin met veel geluk een bloempje groeit.
Wij, denkenden, kunnen dit maar niet aanvaarden. En we hopen dat op zijn minst onze geest het stoffelijke zal overleven.
Het kan toch niet dat wij, als eindpunt van de ontwikkeling, zo maar de weg zullen gaan van alle stof ?
Of toch ?
En kijk, ieder volk, heel de geschiedenis door, heeft zich vastgehouden aan Geloof, heeft een houvast gemaakt - of - gekregen, om dat einde van alles te kunnen ontlopen. Is het geloof in de mens ingebakken, of bakken we het geloof in onszelf in?
Ik hoop het eerste, maar zekerheid is daar niet.
(Anders moesten we niet Geloven...)
Dat geloof is gebruikt en misbruikt, om de mens in de goede richting te duwen, of hem net de andere kant op te sturen. Denk aan de Kamikaze, aan de levende bommen momenteel bij fundamentalistische moslims, maar durf ook eens terug te denken aan de grove misdaden van de Kruisvaarders onder de banier van het geloof... Op de riem van Nazi's stond ook Gott mit uns...
Niets is zo mooi als Geloof, en niets is ook zo vaak misbruikt en verguisd als datzelfde geloof. Of moet ik zeggen diezelfde Hoop? Hoop op onsterfelijkheid...
Vandaag las ik dat er een pil op komst is, waardoor we tientallen jaren zouden kunnen toevoegen aan ons leven... Stel dat we er in lukken om "onsterfelijk" te worden... Zouden we dan nog geloven?
Zouden we dat onbestemde verlangen dan nog kennen?
En wat zou dat niet allemaal meebrengen, die onsterfelijkheid... (Wanneer zouden we dan pensioengerechtigd worden? Wanneer zou dan de arbeid als gedaan kunnen beschouwd worden? - Heerlijke vragen om uren over wakker te liggen... en geen antwoord te vinden...)
Al het stoffelijke vergaat, dus stoffelijke onsterfelijkheid??? Ik zie het niet zitten.
Bovendien, hoe zouden we er uit zien? Een steeds verder aftakelend lichaam waarin een geest die het verouderen niet kan, niet wil aanvaarden?
Ik weet niet of dat wel zo'n goed iets zou zijn.
Nee, de eeuwigheid waar we op hopen zien we wel eventjes anders, dan hier op dit tranendal...
Ons Geloof biedt een veel mooier perspectief.
Weet je, ik moet niet eeuwig blijven rondlopen op deze aardkloot, maar ik hoop met volle hoop en een zo sterk mogelijk geloven, dat er een Zalige Eeuwigheid is, na dit leven...
Alleen, het is verdomd lastig te moeten geloven zonder een ziertje zekerheid...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten