"goede" vrijdag...

Image by FaceMePLS via FlickrHeel lang geleden, toen ik nog gezond van lijf en leden was, hadden wij met de collega's van Oost Vlaanderen, zowat om het trimester een gezamenlijke vergadering om de werking op elkaar af te stemmen en soms een gezamenlijk initiatief te nemen.
Daartoe kwamen we om beurt bij een van de collega's vergaderen. Op die vergadering was ook iemand van de nationale leiding aanwezig, die ons kon melden hoe andere provincies dit of dat probleem hadden opgelost, of waarom het niet was gelukt, zodat we niet dezelfde fout zouden maken. Deze vergadering duurde gewoonlijk een halve dag, waarna we samen iets gingen eten. Niet duur en rijkelijk, maar wel aangenaam om eens samen te kunnen keuvelen, en een na-vergadering te houden...
Op de vergadering werd ook telkens de dag en de plaats van de volgende vergadering vastgelegd.
En zo werd een vergadering belegd te Oudenaarde...
in mijn werkgebied...
Maar toen die vergadering naderde, stilaan de agenda groeide, merkte ik plots dat die datum uitgerekend op Goede vrijdag viel... Niet dat dit erg was voor de vergadering, maar ik zag het niet zitten dat we als katholieke organisatie in het wat kleinburgerlijke Oudenaarde op uitgerekend die dag op restaurant zouden gaan zitten...
Dus vroeg ik Anny of zij het zag zitten eten te maken voor heel die bende. Toevallig was ook ons moeder eens op vakantie (nu ja), en de beide vrouwen zouden samen een vismaaltijd maken. Dus, de zaak was opgelost...
Nu heb ik in mijn leven heel wat rare dingen gedaan, en in die tijd vond ik het (Geïnspireerd door Lea en Mandje) heerlijk om zelf bier te maken, kaas te maken, en zelfs aperitief te maken. Dus toen de collegae bij ons toekwamen, bood ik hen een aperitiefje aan, en bood hen ook de kans een zelfgemaakte aperitief te nutten, een soort witte of een soort bruine martini-achtig iets. Iedereen wilde uiteraard wel eens proeven, eerst van de witte, dan van de rode... Bij het eten bood ik hen de kans een van de zelfgemaakte wijntjes te proeven van Lea, wijn van paardenbloemen (Een ontzettend werk ! de wijn werd gemaakt van de bloemblaadjes, je moesten duizenden en duizenden bloemen plukken voor een "dame-jeanne" te kunnen op zetten voor gisting!). Maar Lea zou Lea niet zijn als zij niet wat meer suiker deed in het te gisten product, en dat ook aan mij had geleerd... Zodoende was mijn aperitief iets sterker dan gewone aperitief, de wijn van Lea iets sterker dan gewone... Enfin, de vis smaakte, en er is wellicht nog nooit zoveel gebabbeld en gelachen bij het eten als die dag... Na het eten bood ik hen zelfgemaakt bier aan (met een ietsje meer suiker wordt die heel wat straffer!!!)...
Weet je, gelukkig was alcoholcontrole toen nog niet zo in als nu, want ik vermoed dat allen een stuk over de maat waren...
... en hadden wij op restaurant geweest, dan zou goede vrijdag wellicht wat meer goede vrijdag zijn geweest dan deze lekkere vrijdag...
En ons moeder en Anny hebben wellicht nog nooit zoveel complimentjes gekregen over hun kookkunsten dan die dag... Ik vraag me nog steeds af of ze werkelijk geproefd hebben wat ze aan het eten waren...
Ach, we moesten veel en hard werken, maar we konden ook eens heerlijk uit de bol gaan. En geef toe, wellicht is er niets zo bevorderlijk voor de collegialiteit dan eens echt samen plezier te hebben, zonder iemand kwaad te doen.
Ik hoor dat deze vergaderingen nu veel en veel serieuzer zijn, dat er niet meer eens gesmuld wordt, en dat een broodje genoeg is, dan kun je doorwerken... Ik denk dat het vroeger misschien iets minder was, maar veel collegialer en veel meer als één front... Als het nodig was, dan werkten wij ook in de namiddag door, maar we vonden het opbouwen van de vriendschap ook héél belangrijk. Ik heb het gevoel dat dit nu iets minder is, alles lijkt me veel zakelijker, maar is dat altijd de beste oplossing ? Ik weet het niet... Na zo'n ontspanning hadden wij weer een pint nieuw bloed opgedaan, en waren wij weer paraat om dubbel zo hard er in te vliegen.
Och, het zal ook wel het tijdsbeeld zijn, zoals zoveel dingen... Alles is wat technischer, technologischer en... killer.
Weet je, soms heb ik het gevoel dat mijn ziek zijn, me gespaard heeft van dat droger, nuchter, zakelijker worden... Wij werkten wellicht minder efficiënt, maar wellicht ook harder, want wij vonden het werk op zich plezant. Nu doet men zijn job. Punt.
Onze Bart is ontwerper van tapijten... Hij is zo gek op zijn job, dat hij thuis, na zijn dagtaak, voor ontspanning eens wat gaat... ontwerpen, weven, uitproberen... Ik heb al gezegd, iemand die van zijn hobby zijn werk kan maken, dat is de gelukkigste mens van de wereld... Wij hadden dat toen ook. Nu lijkt me dat allemaal wat killer, zakelijker...
Pijn hebben is niet leuk, maar ik denk dat ik, mocht ik die overschakeling naar dat killere systeem hebben meegemaakt, ik wellicht ook een soort pijn zou hebben gekend. Ik ben niet nuchter, ik ben niet zakelijk, ik hou van mensen en van het leven...
tot de volgende ?