Sjamanen

Image via WikipediaIk ben op de dag van het Levend Erfgoed, in contact gekomen met een houtbewerker. Niet zo maar een houtbewerker, iemand die alle dingen weer bewust maakt op de wijze van toen... Met pen en gat, met gebinten die nog vergaard zijn op de oude manier, met afsluitingen in gekloven hout en ga zo maar door. Vorige week zijn we eens gaan zien. Hij woont niet ver, in Everbeek Beneden. Maar helemaal in the Middle of Nowhere... Je moet een doodlopende straat in, en helemaal op het eind staat een oude boerderij, daar is het te doen. De man vertelde en toonde wat hij allemaal al gedaan had om het huis weer leefbaar te maken, maar nu, eind dit jaar wordt het erkend als onroerend erfgoed, geklasseerd als "monument"... dan kan hij verder werken, en zal er nog wat subsidies bij kunnen krijgen. Vermits hij specialist is in die heel oude manier van werken, past dit hem wel.
Alle schuren en "bergingen" zijn nu houtstockeerplaatsen en grote werkplaatsen. Hij werkt met oude machines, met oud handgereedschap, maar schuwt ook het moderne materiaal niet. Kortom, goochelt met hout.
Ik kreeg van hem enkele grote schijven hout, van een kromme wilg had hij planken gezaagd, op die manier dat je rondom nog schors hebt zitten.
Dat zocht ik al heel lang, want ik droom ervan om daarop pyrografie te zetten, namelijk op de wijze van de schilden tegen de boze geesten van de sjamanen. Ik hou van die abstacte figuren en bizarre tekeningen, dus wou ik dat ook een doen. Ik heb niet gekopiëerd, maar me laten inspireren door die zaken. Heerlijk om doen, en ik vind het mooi... Wat een ander er zal van vinden ???
Maar ik maak die dingen toch in de eerste plaats omdat ik het graag doe, en omdat ik het graag zie. Wat een ander er dan van denkt, is eigenlijk voor mij maar bijzaak... Ik stel het uiteraard wel op prijs, maar zo niet, ik heb me toch geamuseerd...
De tekeningen waar ik me heb op gebaseerd komen uit de wereld van de Siberische Sjamanen, want ga je kijken bij eskimo's en indianen, dan heb je heel andere tekeningen, hoewel ze toch wel ergens raakpunten hebben. In alle gevallen is er duidelijk sprake van een soort abstractie, en zie je veel tekeningen die ergens dierlijk lijken, maar dan weer net zo vervormd, dat je niet zeker bent.
Bij allemaal vind je ook symbolen van zon, bliksem en dergelijke terug, dingen uit de natuur die invloed hadden (hebben) op de mens.
In de Afrikaanse kunst vind je die abstractie ook... weliswaar op nog een andere manier, maar toch zie je ook daar deformatie om zaken te beklemtonen. Bij vruchtbaarheidssymbolen zie je dikke buiken, en sterk vergrote seksorganen. Als je kijkt naar de vondsten uit het stenen tijdperk in onze gewesten, dan zie je die abstractie ook terug.
Die beeldjes en/of tekeningen zijn zo, omdat ze niet alleen een weergave zijn van iets, maar omdat ze iets willen vertellen.
Ik vind dat heerlijk. Dat is een beetje back to basics.
Je moet ook eens kijken naar de Egyptische kunst, waar ze de figuren op een onmogelijke manier weergaven, om toch maar alles af te beelden. Een afbeelding had iets van de ziel, en je mocht een ziel toch niet naar de eeuwigheid sturen met maar één arm of been...
De band met de natuur was toen nog veel groter dan nu, en hun Goden waren dan ook veel sterker verbonden met de dingen die ze voelden, zagen, gewaar werden IN die natuur. Horus kreeg de kop van een roofvogel, wat hem alziende maakte, want die roofvogels zagen zelfs een muisje van ginder heel hoog...
Wij zijn niet meer zo duidelijk verbonden met de natuur, dus zien wij die linken ook niet meer, en onze God is veel abstracter, verder van ons weg staand, heel hoog boven ons. Vroeger waren de goden min of meer met menselijke dingen begiftigd.
Die manier van denken was van enorme invloed op hun kunst, kunst die voor hen veel minder kunst was, dan wel een band met de oneindigheid.
Dit betekent dat hun kunst niet alleen een visuele weergaven was, maar dat ze ook poogden de krachten, het innerlijke weer te geven.
Wellicht is het dat die die oude figuren net die kracht geeft, die wij nu niet meer geven aan onze beelden. Ik herken, ik voel die krachten aan, en probeer dan ook, in mijn schild tegen de boze krachten, me in te leven in die manier van denken. Niet dat we dat ooit ook echt gaan kunnen, maar we kunnen het proberen, we kunnen ons gevoelen eens open zetten voor al die voor ons als kleine mensjes onbegrijpelijke dingen in de natuur om ons heen.
Lees mijn blog van gisteren maar eens...
Voor mij is de wereld één groot mirakel op zich, want er gebeuren miljarden dingen die ik wel zie, maar niet kan bevatten.
Ergens heb ik dan ook toch wel wat feeling met die sjamaan...
tot de volgende ?