Image via WikipediaAan een kraam stond een vrouw een tshirtje te passen, en de verkopende dame verzekerde haar dat ze er beeldig mee stond. Ik, weer eens veel rapper dan ik zelfs maar kan denken: "Madame, je kleedt met een lapje, als maar groot genoeg is"... De verkoopster keek mij één ogenblik verbluft aan, en beweerde dan dat de juiste versie was: " je klidt met eu slunse..." Waarop de koopgrage dame "Mee wa ?" Een andere dame die stond te luisteren: "Mee eu vodde"... "Ah ! eu laptje"
Vlaanderen heeft een verbluffende woordenschat als het over vodden gaat.
Eskimo's hebben honderden woorden voor sneeuw... wij voor vodden.
En ik heb het nog niet eens over de politiek gehad, noch over de griep. Want als je de griep hebt, dan voel je je ook als een slunse, vodde of zoiet, en in de politiek ...maar 't is zondag, we gaan het netjes houden.
Eén van de heerlijke dingen van een rommelmarkt is dan ook de aanwezigheid van alle soorten van dialecten. Van West Vlaams naar Oost Vlaams, Aantwaarps naar Brabants, en niet schrikken als je Engels hoort, Chinees, Chileens en veel Arabisch en Turks... Kortom op de rommelmarkt is het ook op taalgebied een rommeltje van jewelste. Ik amuseer me dan kostelijk. Klap dan (geel helukkig) een potje westvlams mee met de West Vlamingen en schakel vlotjes over naar Oost Vlaams. Vraag benieuwd of ze van de streek van Ninove zijn, of dezen daar van dèremonde (Dendermonde)...
Ik hou van taal, en vooral ik hou van die sappige klanken van onze Vlaamse dialecten. Vanmorgen zat er weer die dame uit Werken, een mooi dorp in West Vlaanderen. (Werken? z'en doar eu proche van gemakt... verklaring: Werken? Ze hebben daar een parochie van gemaakt, dus waarom zou ik dat doen?)
Ondertussen deel ik maar briefjes uit voor de rommelmarkt te Mater, en leg op iedere markt weer ettelijke keren uit waar Mater ligt. (Gek, de brouwerij kennen ze allemaal)
Steeds meer kom ik mensen tegen die me vertellen dat ze al ingeschreven zijn. De reclame werkt !
Met die briefjes heb ik nu nog meer kans om wat te keuvelen met de mensen... Heerlijke markten zijn dat. Ik ga weer een pak briefjes moeten halen, want ik zit weer door mijn voorraad heen. Duizenden van die dingen zijn ondertussen al mijn handen gepasseerd. Ik schrik ter telkens van als ik zie dat de voorraad weeral op is.
En ondertussen bedenk ik telkens hoe veel beter ik nu ben, in vergelijking met enkele jaren terug. Allemaal dank zij de dagelijkse turnoefeningen. En even dikwijls voel ik me wat wrevelig omdat de dokters me niet van in den beginne op dat turnen hebben gewezen. Als ik nu lees over rugkwalen, dan lees ik dat je niet mag stilzitten, dat je moet bewegen... Vroeger was dit dus net andersom...Kalm, rustig, jezelf geen pijn doen...
Maar och, eigenlijk kan ik de dokters van toen niets verwijten, ze deden wat ze toen als best zagen. En wie weet, misschien is dat bewegen voor sommige rugpatiënten wel net verkeerd, en zal binnen vijftien jaar hier iemand zitten te bloggen over die onnozele dokters die hem deden bewegen, waardoor hij nu nog veel zieker is... Want rugpijn en rugpijn, dat is duidelijk twee, eerder drie dan één.
Ik ben in ieder geval beter met dat turnen. Genezen kan wellicht niet, zoals de dokters mij al heel de tijd verzekeren, maar ik voel dat ik stillekes aan telkens een beetje mijn grenzen verleg. De pijn is er nog wel, maar gaat weer over bij wat rust en wat recuperatie, en het is al een hele tijd geleden dat de pijn zich vastzette en er een ontsteking van kwam. Ik moet wel zien hoe en wat ik doe, maar wat jij misschien belachelijk weinig vindt, is voor mij als een deur op een hele wereld. Want het wereldje wat me restte op het hoogtepunt van mijn rugkwaal, dat was maar een verdomd klein wereldje geworden, met grenzen fel gekleurd door de pijn en dreigende ontstekingen. Het was genoeg dat iemand te lang stond te praten tegen mij, waardoor ik geen kans zag even te gaan zitten, om weer "vast" te raken...
Nee, ik ben echt blij met wat ik nu kan.
Mijn verlangens waren zo miniem geworden, uit noodzaak, dat wat ik nu heb, voor mij een hele zee van mogelijkheden lijkt, en voor u waarschijnlijk dramatisch weinig is.
Maar och, wat zit ik te zagen over een probleem dat u hopelijk bespaard zal blijven!
Gisteren kreeg ik van de stad Oudenaarde een schrijven een brief, om me te verwittigen dat ik binnenkort een schrijven zou moeten ontvangen over mijn pensioen, en als ik dat niet krijg, wat ik dan moet doen... Tja, nor één jaar en ik ben bij de oude mensen. djudedju.
tot de volgende ? (op de foto: de kerk van Werken)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten