desillusie

Image via Wikipedia

Och, wellicht hecht je er helemaal geen belang aan, maar ik heb een wrede desillusie opgelopen...
Nu ja, wreed...
Het was op de rommelmarkt dat ik plots een boek zag liggen van één van mijn meest favoriete schrijvers Desmond Bagley... Wellicht is de man al een heel end zaliger, want sinds lang vond ik geen "nieuwe" werken meer...tot dus vorige week!
Het was een klein boekje voor een Bagley, en met stille verwondering heb ik het vastgenomen, er wat in gebladerd, en moeten vaststellen dat het mij onbekend was...
Ik heb het gekocht, en thuisgekomen meteen beginnen lezen.
Het was een desillusie...
Een Bagley, dat zijn boeken die je vastbinden, bladzij na bladzij, boeken waar je hele nachten voor wakend blijft, om het in één ruk uit te lezen...
Ligt het aan mij ? Ligt het aan het boek? Ik weet het niet, het leek mij wat goedkoop, met een flauwe pointe en veel minder spannend dan ik verwachtte.
Maar misschien ligt het wel aan mij, misschien heb ik al zoveel gelezen, dat niets mij meer echt vastbindt. Misschien ben ik wel wat oververzadigd aan de sensatie van een Thriller, en tril ik helemaal niet meer mee...
Misschien is het de leeftijd, die mij niet meer toelaat mij in te leven in het personage dat plots een reuzegrote anaconda met wijd open gesperde muil voor zich heeft... Vroeger zou mijn hart minstens een paar keer uit het ritme zijn gegaan, nu... niets.
Dat de gifpijlen met curare me langs de oren vliegen laat me ijzig koud.
't Zal dus wel aan mij liggen.
Ik ben het trillen voorbij. Als ik nog wat tril, dan zal dat eerder met tremor te maken hebben dan met een boek.
En met zo'n koude uitgebluste kikker moet mijn kleindochter straks aan het water gaan zitten vissen.
Hoe zal ik mij nog kunnen inleven in haar denkwereld, als haar dobber plots de diepte in duikt ?
Hoeveel begrip zal ik nog kunnen opbrengen voor de sensatie die zij dan voelt?
Ik herinner me nog heel goed mijn eerste eigen hengel...een afdankertje van pa. Voor mij een gouden stuk gereedschap, een opening naar "de jacht" op grof wild: palingen...
Straks ga ik maden halen. Met mijn kleindochter.
En dan gaan vissen... en genieten van haar enthousiasme, van haar vreugde
die ik zelf niet meer opbrengen kan voor een stom bliekje
hooguit nog wat voor een echt grote karper...

Dat stomme boek heeft me doen inzien dat ik (eindelijk?) mijn kinderjaren achter mij heb gelaten. Dat dat ongebreidelde enthousiasme, die grenzeloze vreugde voor de kleine dingen... niet meer zo wild, zo ongebreideld, zo grenzeloos is....

Ik zit niet meer IN het boek. Ik lees en geniet nog wel, maar ik ben het niet meer die door al die avonturen heen rol. Ik leef me niet meer in.
Ik ga straks nog een Bagley uit de kast nemen, een waarvan ik me nog de spanning herinner, en eens zien of het aan mij ligt, of het boek... Ik hoop het boek, want een wereld waarin ik niet meer kan wegdromen, dat lijkt me maar niks.

Weet je, ik heb nog hoop! Hoop dat ik ergens nog wat van het kind in me heb. Hoe zou ik anders mezelf kunnen verliezen in een dagelijks blogje?  Hoe zou ik anders 's morgens om 4 uur uit mijn bed kunnen kruipen, om voor het open raam te staan genieten van het gezang van het vogelkoor ?
Hoe zou ik 's nachts kunnen liggen fantaseren en wakker liggen dromen?
Nee, alle hoop is nog niet weg
dat ik nog steeds hoor bij die zonderlingen
 die leven in een wereld die ze zelf maakten
naar eigen behoeften
naar eigen vreugd en deugd?
Dju, jongens, ik ben nog steeds wie ik ben!
diene raren kwiestenbiebel
die gekke dingen schrijft en wakker wegdroomt

...en gelukkig is ondanks pijn, ondanks politiek, ondanks de wereld...

tot de volgende ?