Van spinnende spinnen en breiende bacteriën

Image via Wikipedia

Het garen van de spin is veel geld waard! Blijkbaar wordt het gebruikt in allerlei gesofisticeerde spullen, en men kan nog steeds geen draad maken met dezelfde goede eigenschappen van de draad van Ariadne...
Huisvrouwen, denk daaraan vooraleer u met de kobbenjager door het ijle web veegt.
Nu is het vergaren van spinnendraad een kostelijk werkje, en blijft spinnenrag dus duur. Maar, helaas, Oh Spinnendraadverzamelaars, nu heeft men een bacterie "geschapen" die een soort draad produceert, met omzeggens dezelfde eigenschappen als de draad van de spin.
Een bacterie is veel groter dan een virus, dus is het niet ondenkbaar dat er bacteriën zijn die besmet worden met virussen (viri?). Ik zie het zo al gebeuren!
Na een ontsnappen van enkele breiende bacteriën zien we her en der in ons huis massaal stofnetten ontstaan, die echter geen stofnetten zijn maar breiwerk van uitgebroken boefachtige bacteriën. In het natte en kille najaar komt een griepvirus het huis binnen, en die besmet niet alleen de mens, maar ook zijn hond en zijn kanarievogel en uiteindelijk zijn breiende bacterie...
Verzwakt door de griep en de bijhorende koorts is het voor de zieke bacterie makkelijk soelaas te zoeken in het lichaam van de zieke mens... en zie, plots heeft hij (de mens, niet de bacterie) geen loopneus meer, aan zijn neus groeien immers vanzelf grote sterke zakdoeken in de vorm van zakken, zakdoekzakken dus. Vol snot. Heerlijk. De patiënt is overleden, verdronken na het scheuren van de snotzakken.
djudedju.

Och, weet je, dit verhaaltje is maar één uiting van de schrik die ik heb van al dat geknoei met de natuur. Wie kan mij garanderen dat die zelfgemaakte bacteriën niet eens echt ontsnappen, niet eens echt "verwilderen" en, daar ze gemaakt zijn van andere bestaande bacteriën, is het niet ondenkbaar dat er een soort terugkruisingen ontstaan, met allerlei slechte, negatieve eigenschappen...
Ik heb ook dergelijke bedenkingen bij de proefnemingen waarbij men mensenharten laat ontstaan in varkens, om zo steeds over voldoende organen te beschikken... Krijg je dan een hart in je lijf, die hoe je het ook bekijkt, iets van een varken heeft... Zal dit niet net voldoende zijn om een brug te maken tussen de ziekteverwekkers die nu alleen maar varkens kunnen besmetten, om plots ook de mens kunnen besmetten en een heel gamma nieuwe ziekten over de mens brengen?
Dankzij het geknoei van de mens zelf ?

Misschien ben ik een doemdenker, maar ik denk dat je maar best voorzichtig kunt zijn. Kijk, als je net als ik geen iota ven elektriciteit kent, dan ga je niet prutsen aan hoogspanning. De mens kent nog steeds onvoldoende van de natuur, om met genen, dna en bacteriën te gaan smossen!

Nu kun je stellen dat we het nooit gaan leren, als we er niet in neuzen en mee prutsen, maar moeten wij dat wel doen ?  Is het echt zinvol dat we ingrijpen in de natuur ?
Is het echt belangrijk dat we kanarievogeltjes kunnen bouwen met hemelsblauwe veren? Of druiven die kunnen groeien in de eeuwige ijsvlakten van Antarctica ? We weten nog niet eens welke planten en dieren we nog niet eens hebben ontdekt in de uithoeken van onze mooie en rijke wereld, maar we willen het bestaande al "bewerken"...

En dan maar prutsen om de natuur in stand te houden... Op even absurde manier: we houden van de heide, dus moet de heide blijven bestaan. Logisch ? Nee hoor! Als je de heide laat zoals hij is, dan evolueert hij vanzelf naar een totaal ander natuurbeeld. Maar dat mag niet, we moeten de heide conserveren, en dus de natuur tegenwerken om de natuur in stand te houden.
Logisch toch ?
djudedju

Ach, weet je, ik vind de heide ook mooi. Maar laat ons dan op zijn minst eerlijk zijn, en zeggen dat we dit stukje cultuurland willen in die staat houden, en niet de groene jongen gaan uithangen, want dat doen we op dat moment juist niet.

Maar dat zal wel "des mensens" zijn zeker ?

tot de volgende ?

Vlaams

Image by Steffen M. Boelaars via Flickr

Ken je VRTtaal.net ? Nee, moet je eens opzoeken, het is interessant en heel leerrijk voor allen die wel eens schrijven (en wie doet dat nu nooit ?)...
Toch ben ik niet met alles even gelukkig! Ook bij de VRT durven ze wel eens vermelden dat een en ander "Zuid-Nederlands" is, als ze Vlaams bedoelen. De dikke Vandaal doet dat ook! Ook daar zie je bij bepaalde woorden vermeld: Zuid-Nederlands...
Bij mij kriebelt dat...
Eén, we zijn hier niet het zuiden van Nederland. Volgens Toon Hermans is dat Nederlands Limburg. Luister maar eens naar zijn sketch waar hij zegt dat  hij "from the saus (south met overdreven th...) is". Heerlijke kolder, maar zijn zuidnederland heeft dus geen bal te maken met Vlaanderen.
Het zou veel correcter zijn moest de dikke Vandaal dus gewoon Vl vermelden: Vlaams...
Wat nog erger is, men geeft het de schijn dat het Vlaams iets minder is dan het Nederlands... uit Nederland. Ik ga hier helemaal niet zeggen dat onze Vlaamse taal superieur is aan de Nederlandse, maar voor mij is ze net evenwaardig. En voor beiden is de inbreng van de ander een verrijking. Ik vind het heerlijk om eens echte Nederlandse termen te gebruiken, en even lekker vind ik het gebruik van het sappige Vlaams. Ook al zou dat dan wel eens aanleunen bij de Franse taal, dan vind ik daar niets verkeerds aan, tenslotte zijn dat heel nabije buren, en zal er uiteraard wel eens wat invloed van zijn doorgesijpeld. Wij zijn hier ook zo dikwijls bezet geweest door allerlei volkeren, dat je wellicht ook daar de oorsprong kunt vinden van heel veel bizarre woorden en zegswijzen, net zoals je in Nederland veel meer invloeden hebt van het Jiddisch en van hun overzeese gebieden van toentertijd....
De laatste decennia (weer een vreemd woord) zien wij steeds meer invloed van het Engels als voornaamste zakelijke taal, en wie weet krijgen wij in de toekomst wat invloed van het Chinees tot bij ons. Ik vind dat niet erg, het is het bewijs dat onze taal leeft en evolueert.
Het omgekeerde zou mij wel verontrusten, dan pas zou onze taal dood zijn en gedoemd tot verdwijnen.
Ik wil dan ook de dikke vandaal oproepen om het denigrerende (znl) of weg te halen, of te vervangen door het correctere (Vl.). Met dank !

Dat ik dan nu en dan eens een vraagje krijg van een Nederlandse lezer, is helemaal niet erg. In tegendeel, het is dan duidelijk dat wij dat beetje aan het verspreiden zijn tot in het buurland waarmee wij de taal grosso modo delen. Dat het niet helemaal identiek is is een werkelijke verrijking! Het bewijs ? Ik kende ooit een vriend die werkte op een Engels passagiersschip. Voor iedere gekende taal kreeg hij bovenop zijn loon een toeslag. Hij kreeg een toeslag voor Nederlands en een voor Vlaams. Je ziet het, letterlijk verrijkend...

Waar ik wel een hekel aan heb, is dat men het op TV tegenwoordig nodig vindt om alle Nederlandstalige stukken te brengen in een soort dialect. Een soort dialect, want de spelers zijn van alle delen van het mooie Vlaanderen (en Nederland) afkomstig, en allemaal pogen zij een soort veredeld Aantwaarps te praten. Het moet een door alleman verstaanbaar maar duidelijk Vlaams zijn... Tararaaa ! Het is een poespas, helemaal niet meer natuurlijk en het heeft niets meer te zien met een of ander streektaal en nog minder met Vlaams. Ik zou het veel en veel beter vinden als ze dan gewoon Nederlands zouden klappen, kouten ofte spreken... Dan zouden ze op zijn minst de taal van de mensen wat verbeteren. Of ze moeten de stukken dan brengen in een echte en werkelijke streektaal. Geef mij maar een stuk in het sappige Gents of het Ronsisch, niets op tegen. Men zou er wel onderschriften moeten bij plaatsen voor de rest van Vlaanderen, maar dan zou het op zijn minst de verdienste hebben dat het een echte taal is. Bovendien zien we dat de dialecten wat aan het verwateren zijn, dus nu en dan een injectie zou helemaal niet misstaan. (Dat de dialecten aan het verwateren zijn, daar ben ik zelf een schoolvoorbeeld van... als Oostendenaar zit ik hier in Oudenaarde, en ik praat geen Oostends meer, en ook niet echt Maters... De steeds grotere mobiliteit van de mensen brengt mee dat steeds meer mensen gaan wonen in andere streken dan hun eigen dialect-streek... met alle gevolgen vandien)
Heel wat jaartjes geleden hebben we het toneelstuk "Tavi" ( van Valère Depauw) kunnen genieten in Ronse, in het echte Ronsisch... Heerlijk was dat! Ik hoor Tavi nog zingen vuur zien schuun Madleinekie. Om van te snoepen. En in de pauze ook een echt Ronsisch snoepje: buuntjes, Geklakte buuntjes. (De Oudenaardiesten heten de boneklakkers)...
Dat is niet alleen folklore, dat is meer, dat is herleven.
Dat hoort thuis onder de noemer volkskunst
je weet wel, dat wat primitieve, wat naïeve maar och zo heerlijk mooie diep geworteld in de cultuur van de gewone mens...
Het doet mij denken aan kloefen (klompen)... Vroeger zag je voor de vrouwen ook klompen, maar daar was een bloempje in uitgesneden en soms ook op geschilderd. Die vrouwenklompen waren meestal in blinkend zwart, zodat ze wat meer op de "deftiger" schoenen leken.
Dat is wat wij met onze eigen taal moeten doen... een bloempje er op schilderen
het heerlijk eigen accentje er in bewaren en propageren
Vlaming zijn
Vlams koetten

tot de volgende ?

Van de Wetstraat geen nieuws

Image by Personeelsnet via Flickr

Ons aller nichtje heeft zijn strikje al helemaal verfomfaaid van de zeenuween, het wil maar niet lukken. Nu is Madame Non de mosterd gaan zoeken in Turkije, dat is alvast een stuk dichter bij de deur van Abraham. Naar het schijnt is "Grote Strik" al ten rade gegaan bij Lubbers, hoe hij het ginder denkt te doen, maar volgens Lubbers moet je eerst een hartfalen hebben gehad, om harteloos politiek te kunnen bedrijven, en Eliootje wil dat risico niet lopen.
De onderhandelingen zijn moeilijk. Eén van de redenen is dat de opponenten hem steeds in de ogen moeten kijken, want hem de rug toedraaien dat durven ze niet, ook al hebben ze een soepbord in de broek. Of is Elio eerder een Elia ?
Ik weet het niet, en eerlijk gezegd, het interesseert me niet.
Eén ding weet ik nu al, ze geven voortdurend blijk van het feit dat ze geen moment inzitten met de belabberde toestand van het land. Anders zouden ze, hoe dan ook, al lang hebben gepoogd er iets aan te doen. Maar hen interesseert in werkelijkheid maar één ding: hoeveel kan ik uit de pot graaien, en wat kan ik doen om er nog meer uit te pikken.
Meer niet.
Dat het land naar de filistijnen gaat, dat kan hen geen moer schelen (geen bout ook niet), zolang zij nog maar in staat zijn zich onmiddellijk en dik te verrijken, en zolang ze maar kans zien te genieten van het aureool van MACHT.
Bovendien zijn ze gerust in de afloop! Zij moeten zich niet eens herscholen om, na een politiek debacle, onmiddellijk weer aan de slag te kunnen gaan!
Ik heb toevallig op TV een kunstcriticus aan het werk gezien en gehoord, en mij viel de gelijkenis met de politiek enorm op !!! Die critici (?) slagen er ook wonderwel in om gedurende een uur te bazelen over niets en er ook niets echts over te vertellen.
Daar doe ik mijn hoed voor af !
Ik moet toegeven dat dit veel grotere kunst was dan het schilderij waar de man over raaskalde. Want hoezeer ik ook mijn best deed, ik kon in dat volledige zwart geschilderde doek niets anders zien dan een zwart geschilderd doek. Maar ik was verkeerd, dat zwart was de diepste expressie van de verscheurende emoties die de schilder had uitdrukking gegeven in totaal verlies van zinnen. Dat laatste kon ik nog aannemen.
Maar al de rest...
Maar geef toe, heel die spreekbeurt doet je toch ook denken aan wat de politici je voorkauwen aan slogans ?
Alleen, zij denken dat wij degenen zijn die buiten zinnen zijn.
Meer herscholing hebben ze dus niet nodig om van politicus over te schakelen naar criticus.
Voor een arbeider uit de auto-industrie heb je hele complexe herscholingsprogramma's nodig, waarmee je tientallen mensen onledig kunt houden in de VDAB aan herscholingsprojecten... Niet voor politici dus.
Zelfs niet als ze strikjes dragen...
Of een hemd dat ze aan de col niet meer dicht krijgen na een verkiezingsoverwinning.

tot de volgende ?

De kracht van uit je zelf...

Image by Erf-goed.be via Flickr

In "Quest" zat ik een heel interessant artikel te lezen, over het al dan niet bestaan van de kracht van de geest over het lichaam.
Met andere woorden, kan de geest het zieke lichaam genezen ( Ik had graag ook eens gelezen over : "Kan de geest het lichaam ziek maken", maar dat heb ik (nog) niet gelezen.
De meningen van de vroede vorsers zijn verdeeld. Volgens sommigen is het duidelijk dat een positieve ingesteldheid de mens veel makkelijker en veel sneller laat genezen, volgens anderen is daar niets van bewezen en is het dus klinkklare onzin.
Ik denk, als je het vraagt aan "de mens", als ervaringsdeskundige, dan zal de mening heel sterk in het voordeel klinken van de stelling dat de geest invloed heeft op de heling van het lichaam. Want iedereen kent wel mensen die ten dode waren opgeschreven, maar dit niet konden aannemen en positief bleven denken, en er ook echt door kwamen. Of mensen die volgens de medici maar een paar maand meer te goed hadden, en het nog jaren uitzongen.
Volgens het artikel is er zelfs ooit een test gedaan in verband met een anti-griepprik. Men selecteerde twee duidelijke groepen van mensen, groep een waren de mensen die duidelijk positieve denkers waren en sterk geloofden in de kracht van het prikje, groep twee waren eerder pessimisten en waren eerder van het principe "misschien helpt het wel".
Na een bepaalde tijd werden bij beide groepen de opgebouwde antilichamen geteld, en groep één had beduidend meer antilichamen dan groep twee.
Of dit nu echt een bewijs is ????
Maar doet dat er wel iets toe ?

Ik heb geen technische knobbel, dus is het voor mij totaal onbegrijpelijk hoe televisiebeelden met een antenne uit de lucht kunnen worden geplukt. Maar ik zie ze wel op het scherm verschijnen. En er is geen haar op mijn hoofd die zich zit ziek te denken hoe dat kan of niet kan... En zo kunnen we wellicht, ieder voor zich, een heleboel dingen bedenken, waar we geen uitleg voor hebben, maar die we toch ervaren en aanvaarden. En denk nu niet dat dit ligt aan u, of aan een gebrek aan wijsheid, want zelfs de geleerdste bollen op deze aardkloot hebben nog legio dingen die ook voor hen onverklaarbaar zijn, maar er wel zijn.

En dat is het minste van mijn zorgen.  Ik heb er echt geen behoefte aan alles te kunnen verklaren, alles te kunnen begrijpen... Ik hoop zelfs dat die tijd nooit komt! Nu ervaar ik een wereld vol wonderen en vol heerlijkheden (ook het omgekeerde...) maar net het feit dat die wonderen er zijn, maakt mij blij. Ik snap er geen bal van hoe een madeliefje weet dat de lente er is, maar plots staat het gras vol witte bloempjes. Heerlijk toch ? Bovendien zeggen die kleine nietige bloempjes mij overduidelijk: het is lente, tijd om een frisse neus te halen na de koude wintermaanden.

Dus waarom zou ik dan niet aannemen dat er ook ergens in onszelf nog een pak dingen zitten die we niet begrijpen? Waarom zou er geen link zijn tussen geest en lichaam ?
We aanvaarden uit ervaring dat het er wel is, want als we ziek zijn, dan zijn we ook geestelijk meestal niet op ons best. Waarom zou het dan niet mogelijk zijn om de zaken om te keren, wel positief te denken en zo het lichaam te dwingen naar gezond zijn ?

Volgens mij kun je onder diezelfde noemer ook het begrip "mirakels" zetten. In dat specifieke geval lijkt het mij dat de geest, onder invloed van geloof, een plotse en dusdanige positieve boost geeft, dat er sprake is van een onmiddellijke en plotse genezing.

Of deze kracht dan uitgaat van de heilige in casu, of van je eigen geest, zal wellicht naar gelang je eigen overtuiging worden ingevuld. Maar het feit blijft dat het bestaat, en dat het een bewijs te meer is dat "geest" commando's kan geven aan het lichaam.

Wellicht is dit mede een van de redenen dat de mens van nature geneigd is tot religie, immers het is een soort geestelijke brug naar het onuitlegbare... (Naast de maatschappelijke functie er van.)
Dus, ik besluit dat ook ik geloof in de kracht van de geest. En vermits ik ook een van die mensen ben met sterke neiging tot religie, mag het van mij net zo goed de kraccht van de geest of de kracht van de Geest zijn. Ik weet het niet, en net zoals die televisiebeelden in de ether, begrijp ik het niet echt, maar ik aanvaard het, omdat ik het ervaar.

In ieder geval kunnen we daar één ding uit besluiten, bekijk het voortaan allemaal maar wat positiever, wie weet wordt het dan ook allemaal positief ?

tot de volgende ?

Voedseloorlog?

Image via Wikipedia

Zonet heb ik naar Luc gebeld, en we gaan vissen in het park. Hopen maar dat Luc nu eindelijk ook weer eens een karper vangt ! Ik hoop het van ganser harte, want ik denk dat hij op den duur complexen gaat krijgen !
Het is dan ook niet te begrijpen, we vissen naast elkaar, met exact hetzelfde materiaal en het zelfde lokaas en hetzelfde aas, dezelfde haken op dezelfde manier gemonteerd... Vissen is duidelijk geen wetenschap! Toch niet het gewoon gaan vissen zoals wij doen...
Want op zee gaan ze tegenwoordig wel vissen op een wetenschappelijke manier! Misbruik van wetenschap, omdat ze alleen naar het onmiddellijke gewin kijken, en druk bezig zijn de zee leeg te vissen. Het klinkt bijna absurd, maar toch is dat net wat ze doen. En net zoals we dat al op het landsgedeelte van de aarde deden, trekken ze heel het ecosysteem aan flarden, en gaan dan, als het kalf verdronken is de put vullen. (Slechte beeldspraak als je praat over oceaan)
We zijn bezig in ijltempo ons eigen leefmilieu te vergiftigen, uit te moorden en kapot te maken.
Ik maak me grote zorgen, maar dat helpt niets. Ze doen maar voort met de boel kapot te maken.
Ergens kan ik mijn neef volgen, als hij stelt dat het in se allemaal komt omdat we met te veel zijn. We zijn inderdaad met steeds meer mensen op een aarde die niet meegroeit. Mochten we de voortbrengselen van die aarde dan nog nuttig besteden en eerlijk verdelen over allen, dan zou het misschien nog niet zo dramatisch zijn, maar in het rijke westen verbruiken we honderden keren zoveel als we echt nodig hebben, en iets verderop hebben de mensen niet eens genoeg om mee te overleven.
Het gekke is dat de realiteit heeft uitgewezen dat, als de mensen genoeg hebben om menselijk mee te leven, de bevolkingsaangroei vertraagt, ja zelfs daalt. Met andere woorden, mocht het rijke westen zijn goederen eerlijk uitsmeren over de boterham aarde, dan zou niet alleen iedereen genoeg hebben, maar zou de explosieve aangroei van de wereldbevolking ook stagneren en zelfs wellicht dalen.
Met andere woorden het is mede door onze gulzigheid dat de wereld steeds meer uit evenwicht raakt, dat er steeds meer mensen komen die hongeren, en dat de boel op springen staat.
Ik weet niet of u ook graag eens in geschiedenisboeken zit te snuffelen... Heel wat van de grootste oorlogen zijn voortgekomen uit wat we kunnen noemen volksverhuizingen. Hele volkeren die massaal beginnen te verhuizen, opschuiven naar andere gebieden. Daar zijn twee mogelijke reden voor: ofwel worden ze verdrukt en moeten ze wel opschuiven onder druk van andere volkeren, ofwel noopt de honger hen te verhuizen naar gebieden die hopelijk wel kans op voedsel bieden.
Denk niet dat dit vandaag de dag niet meer mogelijk is, in feite moet je maar om je heen te kijken, om te zien dat het al begonnen is. De druk van de immigratie zal steeds groter en groter worden, en wees eerlijk, mocht jij in die situatie zitten, dan zou jij ook pogen aan eten te raken.
In sommige streken zitten ze nu al met de handen in het haar, omdat steeds meer scheepjes, sloepjes en al wat drijft aan land komt met massa's vluchtelingen, die soms zelfs al dood zijn op het moment dat ze aankomen. Stel dat dit tempo nog eens vertienvoudigd, wat zou men dan doen?
En die kans zit er dik in.
Ze afschieten? Met de druk van de huidige media er bovenop ?
Ze binnenlaten? Met als gevolg dat dit gerucht doorsijpelt en de redding plots heel reëel wordt voor wie nog in het arme thuisland zit ?
Nee, ik voorspel dat de druk binnenkort zo hoog wordt, dat we echt gaan kunnen spreken van een invasie. Misschien zal dit zonder wapens gebeuren, gaan ze gewoon hier binnen "wandelen", maar als dat verhinderd wordt, dan zullen ze niet anders kunnen dan vechten voor een bete brood. Voor die mensen is de dood immers niet meer afschrikwekkend, het is of dood gaan van de honger, of doodgeschoten worden in een "korte" pijn, met een kansje op overleven zonder honger.
En laat ons eerlijk zijn, eigenlijk zou je het hen niet eens kwalijk kunnen nemen...
En weet je, dan komen we terug in de "duistere middeleeuwen"...
 Nee, ik overdrijf niet! Kijk maar wat er nu in grote delen van Afrika aan het gebeuren is. Daar is de kolonisator weg gegaan, en heeft een volk achtergelaten die nog niet in staat was om de ingeslagen weg voort te zetten. Die mensen waren meteen hun eigen cultuur kwijt en hadden de nieuwe de andere ultuur nog niet verworven. Die landen gaan niet vooruit, nee, ze glijden de berg af, en zullen blijven glijden tot ze zelf de weg terug kunnen opbouwen. Net zoals wij, na het verdwijnen van de Romeinen en het binnenkomen van de Germanen hier hebben gedaan... We hebben er een kleine duizend jaar over gedaan.
De Germanen moesten wel de infrastructuur van de Romeinen vernietigen, want dat waren niet alleen steunpunten van een andere cultuur, het waren ook  aanklachten tegen hun onkunde op dat gebied. De Germanen zijn hier ook gedurende enkele honderden jaren vreedzaam binnen gesijpeld, werden zelfs aangenomen en aan het werk gesteld (vooral als legioensoldaat in het Romeinse leger - ze vormden zowat de ruggengraat van de verdediging tegen de ...Germaanse aanvallen!). Die Germanen vormden op het moment van de grote invallen geen bruggenhoofd naar de bestaande infrastructuur, maar werden door de Germaanse invallers niet meer aanzien als volksgenoten, maar veeleer als overlopers, en dus uitgeschakeld.
(Dus een vreedzame oplossing is niet zo evident!!!)
Misschien kunnen we nu nog iets doen, maar dan moet het wel vlug gaan, heel vlug, en moeten we de goederen der aarde nu, vandaag nog, eerlijk gaan verdelen !
Anders is er wellicht geen ander alternatief dan de doem.
Er is naar mijn gevoel geen tijd meer om nog veel na te denken! We moeten ageren, laat het denken maar voor later.

tot de volgende ?

Het leven...

Image by drhenkenstein via Flickr

Heb je al eens bedacht dat 99,99999 % van je leven in het verleden ligt ? Het heden is immers nu, en op het moment dat je dit leest is dat nu al weer een toen... En de toekomst vraag je dan?
Dat is een grote onbekende. We weten niet eens dat hij er ooit zal zijn, want op het moment dat ik daar ben zit ik in het heden.
Volgens de meest moderne wetenschappers is de tijd niet relatief, maar wiskundig bestaat hij wellicht niet. Dus is ons leven net zo goed in één flits voorbij, of in een eeuwigheid.
Ik ga niet liggen vertellen dat ik die wiskundige redenering snap, maar voor mij is tijd dan ook geen wiskundig begrip, maar een ervaring. Zelfs al zou die ervaring flagrant verkeerd zijn, dan nog blijft het mijn ervaring.
Misschien ben jij ook al een op een morgen wakker geworden met het idee dat je ergens anders waart, dat de droom op een of andere manier doorliep in je wakker zijn, of, zoals de aboriginals zeggen, dat het leven een droom is, en de droom de werkelijkheid.
Ik heb ondervonden dat ik op een of andere manier een tijdkunstenaar ben... Ik verklaar me nader: je moet ergens zijn op een bepaald uur, en plots sta je in de file. De meeste mensen zijn daardoor heel ongelukkig, gestresseerd, ik heb die tijd altijd gezien als een onverwacht geschenk. Een beetje rust op een onverwacht moment. Als we met meer dan één in de wagen zaten, waren de anderen daar veelal pisnijdig over, en een keer kreeg ik het verwijt dat ik geen beroepsernst had. Nadien trok hij die woorden wel weer in, want een gebrek aan beroepsernst was iets wat men mij moeilijk kon verwijten. Zijn reactie was eerder een volkomen onbegrip tegenover mijn aanvaarding van het "tijdsverlies".  Ik ga immers uit van het feit dat je alleen het nodige kunt doen om op een normale manier op tijd ergens te zijn. De meeste mensen die me kenden in mijn werk, weten dat ik meestal veeleer te vroeg op de afspraak was, dan te laat. Ik kon mezelf dan ook niets verwijten als ik opgehouden werd door iets buiten mijn wil, dus aanvaardde ik het gewoon, zelfs als een onverwacht geschenkje in een jachtige wereld.

Tijd is voor mij nooit echt de dwingeland geweest, en om zeker geen druk te ondergaan vertrok ik tijdig. Wat er dan gebeurde kon niemand mij verwijten, ik ook mezelf niet, dus waarom zou ik me dan nog druk maken?

Dat is met het leven ook zo... Als je doet wat je moet doen, maak je dan geen zorgen meer. Aanvaardt wat er gebeuren kan. Je kunt alleen je best doen, en zorgen achteraf zijn ofwel wroeging omdat je niet deed wat je kon, ofwel zinloze zorgen waar je toch niets aan kunt doen. Dat is geen fatalisme, dat is een reden te meer om te doen wat je kan. Maar het is wel zo, dat je ook moet aanvaarden wat je niet kan en wat de gevolgen daarvan zijn. Doe je dat niet, dan maak jezelf voortdurend ongelukkig.

Want om het heel simpel te zeggen, geluk, dat is iets heel gewoons. Dat heet aanvaarding.
Content zijn met wat je hebt en met wat je doet.
Geluk met een hoofdletter, dat bestaat alleen in momenten van extase, van buiten jezelf zijn. En toch jagen de mensen verkeerdelijk achter Geluk, in plaats van gewoon het geluk te grijpen voor je neus.
Dat komt onder meer, omdat wij steeds geneigd zijn het geluk van anderen af te meten naar onze normen.  Ik vergelijk dat wel eens met het Westen... Amerika en zijn partners zijn zo zeer overtuigd van het feit dat hun manier van leven de juiste is, dat ze alle andere vormen afschilderen als slecht, verkeerd, en vol met een ongelukkige en onderdrukte bevolking... Maar is dat wel zo ?
Ik las ooit een boek van een Frans schrijver, over China. De man had China bezocht en er een hele tijd verbleven voor de grote revolutie(s). Een twintig tal jaren nadien bezocht hij China terug, na de revolutie, het China onder Mao... Heel het boek stond vol met zijn vreugde over het feit dat de mensen daar nu zo vrij en zo gelukkig waren. Dat is hetzelfde China waarover wij voortdurend moesten aanhoren hoe slecht ze het daar nu wel hadden onder het communisme van Mao.
Ooit ontmoette ik een vrouw die hier leefde en gehuwd was met een Vlaamse ingenieur. De vrouw was afkomstig uit het Oostblok, het Oostblok van toen nog achter het IJzeren Gordijn...  Zij vertelde dat ze toen vrij was, dat daar echt de vrijheid was, niet hier en nu...
Als je in een situatie leeft, en die aanvaardt, dan ben je vrij, dan ben je gelukkig! Het is niet aan een ander om te oordelen over jou geluk of ongeluk, over het goede of het kwade van een regime...
In de tijd van dat fameuze Ijzeren gordijn, hoorde ik ooit een kluchtje, een klucht met veel waarheid? Een man was het Oostblok ontvlucht naar het rijke Westen. Een journalist vroeg hem hoe het ginder was achter dat Ijzeren gordijn. De man antwoordde" Ik mocht niet klagen." De journalist vroeg verbaasd waarom hij dan wel van daar gevlucht was , "Hier mag ik klagen!" was het antwoord.

Leef van vandaag op morgen, maak er het beste van, doe wat je moet doen, en dat is meer dan je plicht alleen, en dan, als je tevreden kunt zijn met je zelf en je daden, zul je zien dat het leven ook makkelijk te aanvaarden en te dragen is. Hoe het er ook uitziet. Laat het jou eigen ervaring zijn, vergelijk niet met anderen, kijk naar je zelf en je doe wat je moet doen en kunt doen, en de rest is dan gewoon aanvaarden.
Ik heb pijn, ik verloor een zoon (en niemand kan beschrijven hoe erg het is een kind te verliezen), maar toch ben ik gelukkig! Ik doe wat ik kan en aanvaard het leven zoals het is, en ben blij met ieder mooie moment, mooi ding of wat dan ook.
Ik glimlach naar de medemens en zie, ze glimlachen ook naar mij !
Wat kun je meer verwachten in dit leven ?

tot de volgende ?

Korea versus Korea ?

Image by kk+ via Flickr

Héél lang geleden zag ik ons moeder zeep kopen en rijst en bloem en zo meer, stockeren voor de komende nieuwe oorlog... Korea... Jaren nadien lagen er nog keiharde stukken sunlight zeep op de zolder. Nu zie je dergelijke dingen voor grof geld verkopen op de rommelmarkten.
Ik was nog een klein manneke, maar de sfeer van onrust is me bijgebleven, en de Kamina vaarde met Belgische soldaten naar ginder ver, om te vechten.
Na een hele tijd van vechten en onrust kwam er een gewapende vrede tussen de grote machten die achter die idiote oorlog zaten, Het communisme met vooral China, versus het Imperialisme van de USA en de rest van de "vrije" wereld... Een wereld die nog niet hersteld was van de laatste oorlog en al weer bezig was zich zelf naar de verdoemenis te helpen.
De vrede was heel kunstmatig, midden in het land, zo wat op de 50° breedtegraad, werd het land gesplitst, in Noord en Zuid, in pro westers en pro communistisch...
En al die tijd is het blijven rommelen. Al die tijd is Korea in reserve gehouden om, zo het economisch wenselijk was, weer een oorlogsveld te hebben.
Want oorlog, dat is economie, op zijn smalste kant, maar niettemin economie.
Nu zou Noord Korea atoomwapens fabriceren, en dat mag niet van Zuid Korea en van Amerika.
De spieren worden gebald, er wordt gebrald over de agressie van de anderen, en nu gaat Amerika samen met Zuid Korea wat  militaire "oefeningen" gaan houden voor de kust van Korea, kwestie van te tonen dat ze gereed zijn. De anderen zeggen dat dit geen oefeningen zijn, maar provocatie...
Ons moeder zaliger zou er al weer aan denken om zeep in te slaan.
Want de economie gaat slecht, en oorlog zou economisch gezien misschien wel aantrekkelijk kunnen zijn.

Hier en daar zijn er op de wereld een paar plaatsen die klaar zijn en klaar gehouden worden, om eens lekker oorlogje te gaan voeren. De wereld is pas de koude oorlog kwijt, of daar kwam de spanning met de Islam netjes op tijd, en nu dat wat lijkt te milderen, komen ze rap weer met Korea op de proppen. Het economisch terrein moet steeds in staat van paraatheid zijn.

En de gewone mensen, die zijn het slachtoffer. Maar dat is van geen tel voor economen. Dat zij ook mensen zijn, dat weten ze niet eens meer, zij zijn van een ander ras, de homo economicus ofte de mens die alleen leeft voor geld, de Mammon uit de bijbel.
En weer moeten we vaststellen dat het in feite over de macht gaat, want economie, dat is een bijproduct van de macht.
En het kwade in de wereld, dat is macht en machtswellust.
Meer niet.
En alles wordt gebruikt en misbruikt in functie van " de macht". Religies vergeten hun eigen voorschriften en ideologieën omwille van de macht, staatshoofden en politiekers gaan desnoods over lijken omwille van de macht en omwille van het geld.
Macht !
... hopelijk komt er weer een uitbarsting van de Hejamijnkuttel (of zoiet) in IJsland of ergens anders, waait de wind al de gassen en het stof in de richting van Korea (de beide, ik ben niet sectair) zodat hun gedreig moet stilvallen onder druk van één hoestbui van moeder aarde...
Zo dat ze eens voelen hoe klein en hoe futiel ze eigenlijk zijn, hoe hun "macht" in werkelijkheid hol geblaas is... Hun gebrul het gepiep van een kitten.

En weet je, van mij mag "macht" rustig besmet worden met een virus die de hersenen aantast, en de slachtoffers weer leert lachen en vriendelijk zijn voor elkaar... Dat zou pas een leuk griepje zijn, het griepje van de Vrede en de Vreugde.

tot de volgende ? (Oh ja, heb je al gezien dat je nu hieronder je waardering kunt uitdrukken voor dit gebazel van een oude man met zorgen voor de toekomst van zijn kleinkinderen?)

dia's

Image by mooste via Flickr

In de Aldi kocht ik zo'n toestelletje om dia's om te zetten tot digitale beelden. Na enig zoekwerk (ik ben een genie in die dingen!!!!) kreeg ik het voor elkaar, en heb ik reeds enkele laders omgezet tot digitale vorm. Misschien gaan we op die manier die oude dingen ook nog eens bekijken...
Zo kreeg ik toevallig de beelden in handen met de doop van ons Veerle... Met als peter mijn broer zaliger en mijn oudste zus. Je wordt niet alleen met het verleden geconfronteerd, maar ook met het verouderen! Je ziet een pak mensen die er al lang niet meer zijn, mensen die je volkomen uit het oog (en het geheugen) hebt verloren, en je ziet van al die anderen en je zelf, hoe oud we wel geworden zijn.
God jongens, wat zijn we veranderd in de loop van al die jaren!
En hoe dikwijls ben ik dik geweest en dan weer dun en dan weer dik... Ik ben het schoolvoorbeeld van het jojo-effect.
Beelden van toen we 15 jaar gehuwd waren, met de kinderen nog klein. Beelden van toen we nog verkeerden en gingen wandelen met oma in "'t bosje" voor ons ouderlijk huis... Beelden van het eerste huis waar we woonden, van het tweede huis, van het derde en van waar we nu al zo lang wonen, en die echt ons thuis is geworden... Beelden van onze Koen zaliger...
Kortom weemoed en heimwee van cellofaan op digitaal gebracht.
Het omzetten heeft het immense voordeel dat je ze ondertussen ook al eens bekijkt... Het gaat dan ook niet snel. Het procedé is op zich nogal omslachtig, maar bij het kijken of het beeld juist zit (???) zit je ook telkens weer weg te dromen.
Je kunt ook de negatieven van gewone foto's naar digitale foto's omvormen, waarbij ze ook nog eens van nega- naar positief gezet worden. De techniek is wonderbaar.
En telkens weer de weemoed, het wegdromen, het verbaasd kijken, en het herkennen van vergeten mensen.
Ik heb me niet kunnen inhouden, om de eerste beelden al eens te bekijken op het scherm van mijn pc, later ga ik die wel eens op CD zetten, maar nu zaten Anny en ik te kijken, soms heel stil, soms vol verbazing soms zoekend wie is dat nu weer ?
We hebben die dingen veel te lang op zolder laten liggen!

En weet je, dan denk ik eens aan de generaties voor ons, waar foto's en dergelijke nog niet bestonden, of alleen bij heel plechtige gebeurtenissen genomen werden... Beelden in sepia, zoals je wel eens ziet op die hele oude postkaarten. Die generatie had geen doos (lees dozen!) met foto's van toen.  Mijn ouders zullen wellicht de eerste generatie zijn geweest, die al wel eens foto's namen van een uitstapje en een familiefeestje, en dat was dan nog met mondjesmaat, want foto's waren al bij al duur.
Nu zit iedereen met zo'n digitaal kodakje, neemt ontelbare fotootjes (de slechte zwieren we er wel uit) en  als het geheugen vol zit stoppen we een nieuw SD-tje  er in, en zijn weer weg voor honderden foto's. Het kan niet meer op. Foto's worden ook niet meer zo vaak op papier gezet, veelal worden ze omgezet tot een ceedeetje met de vermelding er op van waar en wanneer het ook weer is geweest.

Ik vermoed dat die ceedeetjes ook ergens in een schuif terecht zullen komen, waar ze nu en dan - bijna per ongeluk- nog eens zullen uit gehaald worden, en weer, net als bij mij nu, voor de nodige weemoed zullen zorgen.

Ons verleden in beelden. .. Het is een beetje zoals na het overlijden van je ouders, en je samen met broers en zussen het ouderlijke huis moet opruimen... Nu en dan krijg je dan dingen in je handen die je plots doen denken aan dingen die je eigenlijk vergeten was, of je dacht het toch. Blijkbaar niet echt, want dat kleine stukje materiaal voert je plots in ijltempo weer naar toen.

En weet je, we leven in een tijd met veel meer verleden dan vroeger. Vroeger leefden de mensen gemiddeld veel minder lang. Hadden dus veel minder verleden, en -wat erger was - veel minder toekomst. Ik vraag me af of hun leven "gecondenseerder" was, meer samengebald, als een vlug brandend vuur...

Zij hadden in ieder geval een veel kleinere wereld, meestal beperkt tot het eigen dorp. Wij zien een hele wereld dagdagelijks op het kleien scherm van de TV, en bekommeren ons over de politiek van landen aan de andere kant van de wereld.

We weten veel meer dan toen, maar of de mens nu gelukkiger is ?

ach, niet over nadenken, genieten van het nu en tevreden zijn met wat je hebt en wat je bent...dat is Geluk

tot de volgende ?

De wapendrager

Image by --Tico-- via Flickr

ofte de phalera bucephala...
Deskundigen zullen misschien weten dat het beestje waar ik het over heb, een nachtvlinder is, maar een hele speciale... In een apart blogje heb ik een link naar een mooie foto gezet, omdat ik ban ben dat ik geen afbeelding vind in Zemanta, mijn normale bron van prentjes....
Gisteren riep Anny mij: "Toon, komdekikieken !" (Voor de niet West Vlamingen: Toon, komt eens kijken!)
Ik ben gaan zien, en Anny toonde mij een stukje hout dat op de vensterbank lag. Maar toen ik het nader bekeek, het had pootjes en voelsprieten...
Ik ben nu morgen 64 jaren oud, maar zo'n beestje heb ik nog nooit gezien. Ik heb de twee kleinkinderen er bij geroepen en ook de buren.
Een mens zou zweren dat het een stukje hout was, de kop is precies een breukvlak, en de plekken op de achterkant lijken precies op een plaats waar een takje is weggesneden. Perfecte camouflage, had het niet per ongeluk mijn vensterbank uitgekozen om te gaan zitten.
Volgens mijn Vlindergids (Readers Digest) is het niet eens een zeldzaam wezentje. En bovendien is het niet kieskeurig, de rupsen vreten allerlei planten. In een paar dagen vreten ze een hele struik kaal. Ik vermoed dan ook dat ik voor het eerst de daders van het opeten van mijn stekelbezenstruiken heb gezien!
Op de foto van Zemanta zie je het beestje minder gedetailleerd dan op de link in het andere blogje. Heb jij al ooit dat beest gezien?
Ik heb een "wilde" tuin, met naast gekweekte bloemen ook wat wilde die bekend staan als bijenplanten en vlinderplanten. Ik heb dan ook regelmatig "gasten" die je niet vaak ziet. En die mooie insecten zijn niet het enige, door hun aanwezigheid heb ik ook heel veel vogels die mijn tuin bezoeken. Gisterenavond hoorde ik mijn parkiet perfect het gezang van een vink nabootsen. En iedere morgen worden wij gewekt door merels en lijsters en tal van andere vogels. Er zit ook ergens in de omgeving een specht, ik hoor hem regelmatig roepen. En deze week, toen ik met Anny aan het viswater zat, zagen wij - na jaren afwezigheid- plots een ijsvogel vliegen.
Dat is voor mij het paradijs, al dat leven rond mij.
In mijn tuin telde ik reeds vier soorten hommels alleen al!

Nu ben je misschien een van die mensen die geen oog heeft voor die pracht om ons heen... Misschien interesseert dit bericht je geen bal, en doet het je niets dat er aan mijn camelia zaadbollen staan... Dat ik zaad kreeg van een hele mooie papaver oriëntalis, en hoop daar planten van te krijgen... Maar voor mij is dat telkens en telkens weer een verrassing, en een reden om verder te leven, kijkend naar het volgende leven in mijn tuin. Niet dat ik anders niet zou leven, maar dat alles is zowat de crème op de taart.

Bij pepee zag ik ook de breedbladige wespenorchis, een bij ons zeer zeldzame plant... daar staan er honderden. Prachtige kleine orchideeën.

En zeggen dat de wereld zo groot is, dat er nog duizenden dingen zijn die ik nog nooit zag... wellicht zitten er zelfs nu nog in mijn tuin, te wachten op ontdekking.

Het leven is mooi, voor wie wil genieten van de kleine dingen rondom...

tot de volgende ?

phalera_bucephala_hs3_2615.jpg (JPEG-afbeelding, 640x480 pixels)

phalera_bucephala_hs3_2615.jpg (JPEG-afbeelding, 640x480 pixels)

Kleinzielige De Crem...

Image by Joint Command Lisbon via Flickr

Minister De Crem heeft verkregen dat de CD&V niet applaudisseerde bij de aanstelling van Flagaut... Zijn voorganger als minister van defensie.
In een klein landje als het onze is het idee "leger" nog belachelijker dan anders. Wat zouden wij met ons leger kunnen doen bij een serieuze aanval? De tijd dat een leger moest stoppen omdat de IJzer overstroomde is allang verleden tijd. In de praktijk zijn we tegenwoordig zo onbenullig dat er geen kat meer aan zou denken ons aan te vallen. Dat is al eeuwen zo! De enige reden dat er nog een leger ons ambeteerde was gewoon, omdat door ons land nu eenmaal de kortste weg was naar de echte vijand. Vervelend dat te moeten beseffen, maar het is de werkelijkheid. Wellicht waren we veel beter af geweest hadden we de Fransen en nadien de Duitsers gewoon doortocht verleend, op voorwaarde dat ze ons gerust lieten...Maar wellicht waren we dan op zijn minst beschuldigd van collaboratie. En wie weet hoe onze situatie dan nu zou geweest zijn.
Je kunt geschiedenis nu eenmaal niet herschrijven. (Alhoewel de beschrijving er van hééél variabel is, naargelang de bron !)
Misschien zijn er onder jullie die het boek "Wij waren geen helden" van Jerome Verten ? Een prachtig humoristisch boek over het leven tijdens de oorlog...Eigenlijk meer het overleven, het verdragen, het ontwijken en doorstaan van de bezetting. Nee, het waren geen helden, het waren overlevers. Mensen die gewoon poogden zo goed en zo kwaad als mogelijk, de barre tijd uit te zingen. Het boek is humoristisch, de ondergrond er van niet.
Ik denk dat de meeste mensen op die manier de oorlog overleefden, "er het beste van maken", zonder mee te heulen met de vijand, maar ook zonder daadwerkelijk verzet. Er waren uitzonderingen, zowel aan de ene als aan de andere kant. Maar of dat de wijsten waren ? Velen van de verzetshelden zijn slechts held genoemd omdat ze het niet overleefden, en de collaborateurs werden veelal na de oorlog gestraft en vernederd... De ware winnaars waren de overlevers.
Ergens is dat een bewijs op zich dat je verder komt met vrede dan met oorlog.
Nu hebben we dus een minister van defensie die in het klein zijn functie poogt waar te maken en de oorlog verklaart aan Flahaut. In het kader van de regeringsvorming is dit een zeer pijnlijk manoeuvre, en weer een bewijs dat oorlog zelden kansen biedt tot een betere maatschappij. In tegendeel...

Och, zelfs al heb ik helemaal geen enkel greintje eerbied voor lui die politiek beoefenen, toch is dit weer maar eens één van die zaken die het beleid van ons landje weer moeilijk en moeilijker maken dan het al is met al dat politiek gezever over Vlaanderen en Wallonië.

Wist je dat men het gemeentehuis van Aalter in de volksmond "Het Cremlin" noemt? Want ook daar hoor je over de dictatoriale neigingen van dat manneke.

CD&V zou verstandiger kunnen geweest zijn, dan de goestjes opvolgen van hun minister van defensie... Er is na zijn functie nog steeds een land, en daar valt nog steeds aan te werken.
Maar misschien kunnen we beter doen zoals in de duistere middeleeuwen, ons buigen voor de overmacht, devoot neerknielen op de harde kerkstoelen en vol overtuiging bidden:
"Van politici, spaar ons Heer !"

tot de volgende ?

180 jaar België- Belgique

Image via Wikipedia

... en wij hebben het gevoel dat we niet veel verder zullen geraken dan die 180... En dat allemaal door eigenlijk futiele dingen.
Dingen die echt niet de moeite zijn om er over scheef te gaan liggen. Laat staan er ruzie over te maken, en over te gaan tot een scheiding van tafel en bed.
Ik zou willen een oproep doen aan alle mensen woonachtig in ons Belgenlandje, om eens een jaartje te gaan wonen in een ander land. Laat de Walen maar allemaal eens een jaar proeven van de sfeer in La Douce France, met alle rechten en plichten van de echte Fransman, en ga als Vlaming maar een jaar genieten van Oranje boven... Wedden dat je tot de slotsom komt dat wij het hier nog zo kwaad niet hebben ? Hier knorren we over het dure koningshuis, maar de Walen zouden nogal ogen opentrekken als ze hoorden welke sommen hun Franse Président wel kost, en hoe hij er mee jongleert, en plots zouden de Vlamingen ontwaken en vaststellen dat er in Nederland ook problemen zijn met de immigranten, en op een veel hoger échelon dan wij hier bevroeden. Zij hebben een eigen Blok met hun Wilders, en ook daar is verrechtsing volop bezig.
En dan hou ik nog geen rekening met het feit dat, mochten we plots ontwaken als Nederlander of Fransman, we daar wellicht het vijfde wiel aan de wagen zouden zijn, of het zo zouden aanvoelen.
Nee, laat mij maar klein Belgje, in een landje waar we we waar twee gespreksonderwerpen hebben: het weer en de politiek (in die volgorde).
Ik leef hier zowat op de taalgrens... en heb nog nooit last gehad met Walen. Ik heb er zelfs goede vrienden, en we we lachen beiden heel hartelijk met de moppen over Vlamingen en/of Walen. En beiden zijn we ongelukkig met de politieke splitsing. politiek die naar mijn gevoel niet gedragen wordt door de stilzwijgende meerderheid. En beiden vinden we het verkeerd dat er verschillen zijn, waarvan we veelal de indruk hebben dat ze vooral gemaakt worden om de een tegen de ander op te stoken. Kunnen de Walen zagen over onze voordelen, en wij over de hunne.
Maar ik dreig weer over politiek te babbelen, en dat is in ons land, net als in zowat alle landen, alleen een bron van ergernis. Dus kan ik het beter doodzwijgen. (Maar politiekers dat is een kwaad soort onkruid, zelfs met Round Up krijg je dat niet kapot)
Nee, ik hou van mijn landje, ik ben een fiere Vlaming in een heerlijk België, waar het goed is om leven, met alle kleine en grote kantjes van het bestaan in dit heerlijke Absurdistan...
Het is vandaag onze Nationale Feestdag, en zoals gepast vieren wij dat met een drasj national... We moeten de wereld toch tonen waarom het hier zo'n belangrijk onderwerp is, het Belgische weer...
Nu ga ik raprap de vlam nog eens gaan aanwakkeren, en dan weer een jaar zagen en kneuteren over alles wat hier toch zo erg verkeerd is in ons paradijsje...

tot de volgende ? (en wij hebben toch het mooiste prinsesje van héééél de wereld, en ze is gehuwd met de saaiste Prins van hééééél de wereld !)

NMR

Image via Wikipedia

Vanmorgen was het vroeg dag, ik moest met Veerle naar het UZ te Gent, ze moest onder de NMR scanner... Je weet wel, die speciale scanner waar je in een buis doorheen schuift, terwijl ze naast je oor met een pneumatische hamer aan het schieten zijn...
We moesten daar om 8 uur zijn, maar vermits je eerst naar de kassa moest (sociale instellingen die ziekenhuizen), moesten we daar een end vroeger zijn. We waren zelfs een vijf minuutjes te vroeg, en om 3 minuten voor 8 mocht Veerle al binnen en om 9 uur zowat, was ze terug...
en ik, ik zat te kruiswoordraadselen en te sudokuen...
Je ziet wat in die ziekenhuizen... onder meer zag ik daar een jong moedertje, met een heel klein kindje. moeder met een wit doekje voor de mond... en plots ook een jonge vader, doekje voor de mond met nog een andere kale kleuter... Dan denk je toch wel even...
Nu, we zijn ondertussen al lang en breed weer thuis, en ik zit al weer te bloggen... 't wordt weer heerlijk warm weer, en ik ga vissen deze namiddag...Nee, niet met Luc, en niet met Ewoud of Lieselotte, want die zijn op reis... Nee, ik ga ook niet alleen. Eindelijk heb ik Anny -zonder enige moeite- overtuigd om eens mee te gaan en kennis te maken met het viswater te Wannegem, en met pepee en misschien ook met Jo... Ik weet niet of Anny ook gaat vissen, ik zal het haar voorstellen eens we daar zitten.
Dat zou pas heerlijk zijn, samen gaan vissen...
Ik heb nog maden en casters, straks nog wat lokaas maken, en na het eten zijn we ribbedebie.
Ik heb het je al gezegd, het is daar in Wannegem heerlijk zitten... Je hoort er alleen de natuur en soms een of andere landbouwer die op zijn veld bezig is. Zelfs al bijt de vis niet, het is daar heerlijk. Maar de vis bijt er meestal wel.
Ik ga mijn paraplu boven Anny zetten, zodat ze niet in de zon moet zitten als ze niet wil. Mij kan dat niet schelen, mits ik mijn hoed op heb, kan ik daar rustig zitten bakken.

Héél lang geleden ging ik regelmatig eens vissen, met gans het gezin. De kinderen hadden elk een kleine hengel, en waren wat fier als ze een vis konden vangen, en Anny hielp hen dan de vis onthaken, en hielp hen een nieuw wormpje aan de haak doen. Heerlijke dagen waren dat...Uitgenomen één keer. Onze Koen had astma, en wij waren gaan vissen. Koen had niets, was gezond en wel, maar we zaten pas een vijf minuutjes aan het water toen hij plots heel erge last kreeg. Wij de boel weer opkramen, en dan hoor je mensen zeggen dat het schandalig is met zo'n ziek kind te gaan vissen... Duidelijk dat zij er geen idee van hadden wat astma is of kan zijn, maar het is niettemin niet leuk om dergelijke opmerkingen te horen...
Och, ondertussen ben ik dat gewoon... Als Anny de winkelwaar in de auto stopt, hoor ik soms ook mensen fezelen over het feit dat ik dat niet doe. Weten zij veel dat dit voor mij zo belastend is. Nu, de laatste tijd help ik toch, belastend of niet, want ik zie dat Anny al evenveel last krijgt als ik. We moeten dus ook de pijn delen...
Gisteren heb ik het voetpad en de oprit geveegd, want ik weet dat vegen en dweilen zaken zijn waar zij verschrikkelijk veel last van heeft. Ik heb er ook pijn van, maar we moeten dus ook dat maar verdelen. Hoe was het ook weer ? ...in goede en kwade tijden...
Deze namiddag dus goede tijden, aan het water ...

tot morgen ?
op de foto de schietsjampettermolen te Wannegem

Hoefzeer

Image by Peek a Boo via Flickr

Gisteren zag ik mijn zus hier kreupel binnenwandelen, met een ernstige reuma-aanval. In de wei hiernaast loopt het veulen ook mank, door een abces op de hoef dat enkele dagen terug geopereerd werd in de universitaire dierenkliniek te Merelbeke...
Ik heb met beiden compassie. Ik weet te goed wat pijn is, om geen meelij te hebben.
Suzanne vertelde me dat ze zelfs eens lag te huilen in bed, van de vlammende pijn in haar voet. Ze krijgt nu zware medicatie, en moet op verder onderzoek.
De specialist verteld dat mijn aandoening ook familie is van reuma, en ons moeder, beide grootmoeders en nog een resem andere familieleden leden aan reuma... 't Is erfelijk.
Wat ik daar erg aan vind, is het idee dat ik op die manier ook mijn kinderen en kleinkinderen erfelijk kan hebben belast. Bij Suzanne is dat al te merken aan haar dochter. Die heeft nu al last van reuma aan haar duim.
Reuma is een van die gekke ziekten, die heel veel verschijningsvormen heeft, en één gemeenschappelijk kenmerk: pijn...
Het erge is dat het zelfs al bij kinderen kan voorkomen. Die kijken dan op naar een leven van pijn en levenslange medicatie.
Hoefabces bij paarden is dus blijkbaar operabel, maar volgens Anny, (zij is boerendochter en kent paarden) is het toch een kwalijk iets, maar ik heb de hoop dat van de twee mankenden van gisteren, er dus toch een weer helemaal kan doorkomen... Reuma is niet te genezen, hoogstens onder controle te houden met pijnstillers, ontstekingsremmers en diergelijke (met nadruk op dier). Ik had veel liever gezien dat mijn zus er volledig zou doorkomen, maar ik weet dus dat reuma een blijvertje is. Jammer genoeg. Ze heeft al lang last van reuma aan de handen, maar dat bleef min of meer binnen de normen, nu met haar voet was het een plotse en hevige aanval.
Ik heb hier ergens een boek over pijn en de behandeling... Eén van de dingen die je daar uit kunt leren is dat pijn een hoogst individuele gewaarwording is... Waar de ene van zit te janken, is voor de andere misschien maar een kriebelingetje... Je kunt er geen staat op maken, en je kunt helemaal niet vergelijken. Neem nu tandpijn, om een of andere reden weet ik niet wat dat is. ik kan soep drinken die veel te heet is, en voel dat pas als nadien de vellen van mijn verbrand gehemelte los hangen en mij ambeteren. Eigenlijk is dat dus ook niet goed... Pijn is in eerste instantie een verwittiging van het lichaam dat er iets mis is. Als dat sein er niet is, dan kun je dus letsel oplopen zonder dat je het weet.
Ik kan mij dus ook niet goed voorstellen wat tandpijn is, maar ik zie in de wereld om me heen dat het wel héél erg kan zijn. Maar ik heb in deze dus zelfs helemaal geen vergelijkingspunt. En dat is voor mij misschien wel goed, want dat leert me dat ik niet mag oordelen over anderen.
Want ergens zijn we allemaal geneigd  onze ervaringen te projecteren op een ander, en als die ander blijk geeft van minder pijn, dan denken wij veel te snel: " dan kan het niet zijn wat ik heb of heb gehad"..."'t Mijne was véél erger!" of omgekeerd, "Moet hij daarvoor zitten tjiepen, ik ging werken met die kwaal..."
Doe dit dus niet, je kunt pijn niet vergelijken. Volgens dokters heb ik een hoge pijngrens, dat wil gewoon zeggen dat ik bij gelijke impulsen minder pijn voel. Andere mensen hebben net het omgekeerde, en dat heeft niets te zien met kleinzerigheid. Het schijnt dat roodharigen over het algemeen een hogere pijngrens hebben dan de anderen, maar ook bij hen zijn er merkelijke verschillen. Met ander woorden, men kan wel meten, maar niet oordelen.
Ik vraag me zelfs af, in hoever die testen en die gewaarwordingen een interpretatie toelaten. Vermits ik bijna geen gevoelen heb in mijn tanden en gehemelte, zou ik logischer wijs bij controle op die plaats wellicht bij de pijnlozen terecht komen. Ik heb wel pijn in mijn rug en been... Dus vermoed ik dat pijn zelfs een sensatie is die kan verschillen naar gelang het lichaamsdeel. Wellicht net zoals ontkalking niet overal hetzelfde is... Mijn specialist had een nieuw toestel, waarbij hij de ontkalking kon meten aan je voet. Plots bleek ik helemaal geen ontkalking te hebben, terwijl ik sterke ontkalking had in de heupbeenderen volgens een ander meetinstrument.
We zitten veel wonderlijker in elkaar dan zelfs professoren denken... Een van die wondere dingen is dat we telkens weer te veel geneigd zijn te generaliseren!
Ik kan dus met de beste wil van de wereld niet oordelen over de pijn van mijn zus. Ik weet dat ze niet rap klaagt, maar of dit een hogere pijngrens is, of een goede karaktertrek is niet zo eenvoudig vast te stellen. Het kan bv heel goed zijn dat haar voet(en) heel wat gevoeliger zijn, dan haar handen.
Maar ik weet wel wat pijn met je doet.
Dus leef ik met haar mee, want het is niet het meten, maar de ervaring die het doet. En ze ervaart duidelijk pijn, dus gaat mijn hart naar haar in volle begrip en vol medeleven.
Want die ervaring, die ken ik, weliswaar niet uit mijn tanden, maar wel vanuit mijn rug.
Maar van waar de ervaring komt doet er niet toe. Ik weet wat het is, en weet dus dat meelij heel gepast is. Maar helaas niet helpt.
Soms heb ik het gevoel dat het bijna tegenovergesteld is... Als er iemand met je mee huilt, dan helpt je dat helemaal niet. Als er iemand over andere dingen praat, je belangstelling, je aandacht weg leidt van de pijn, dan helpt dat wel.
Pijn is dus een heel moeilijk bereikbaar rampgebied... Je kent het slachtoffer, je kent de plaats van de pijn, maar veel meer is er niet... Je helpt misschien meer met te negeren dan met te helpen. Maar zeker weet je dat niet, want ook dat is individueel, net als de ervaring.
Het enige wat ik wel weet, zeker weet, is dat je de mens met pijn kunt helpen, door zijn gedachte af te leiden van de pijn.
Veel meer weet ik niet,
ook niet na al die jaren ervaring...
Dus zus, en alle mensen met pijn: bezig blijven, dingen doen die je aandacht vragen. Ik weet niet wat dat voor jou is, maar ik weet wel dat je pijn voor een stuk kunt wegdenken met er niet op te denken. De aandacht weg van de pijn!
Dat moet je slogan zijn...
dat en een resem pillen???

tot de volgende ?

Het olielek eindelijk dicht

Image by LearningTour via Flickr

Ik heb gewacht tot het min of meer zeker was... De grootste milieuramp ooit lijkt daarmee stopgezet, niet voorbij.
Hoeveel jaar de ramp zijn invloed nog zal laten gelden is een grote vraag... Maar de invloed van die olie op fauna en flora (mens inbegrepen) is immens. En zal zeker nog jaaaaren duren.
Ik gebruik ook olie, in mijn auto en om mijn woning te verwarmen. Maar toch heb ik grote vragen bij het winnen van olie in de diepe zeeën. Je ziet hoe moeilijk het is om daar een lek te dichten. Onverantwoord moeilijk, en met veel te grote gevolgen om ooit nog verantwoord te kunnen heten.
Toch moet mij iets van het hart... Pas nu, ter gelegenheid van deze enorme ramp, hoorde ik dat het te vergelijken is met de gevolgen van de oorlog te Koeweit, en de oliemassa die daar toen - opzettelijk! - de zee is ingelopen. Daar hebben wij toen blijkbaar heel weinig aandacht voor gezien. Men sprak eigenlijk alleen van de grote verliezen aan brandstof, niet voor de gevolgen voor de natuur. Natuur waar wij, dus ook de Koeweiters en buurtbewoners deel van uit maken...
Wij kunnen het belang van het leven in zee moeilijk overschatten! De invloed van de zeeflora alleen al is van het allergrootststststste belang willen wij alsnog wat doen aan klimaat en dus aan het leven op aarde. Als wij nu ook de zee opofferen naast het kappen van de bossen, dan geloof ik dat de onheilsprofeten veel kans hebben gelijk te krijgen, en dat binnen honderd jaar de mens zal uitgestorven zijn. Aan de gevolgen van een collectieve zelfmoord.
Wij moeten stoppen de wereld verder naar de kloten te helpen. Sorry voor het taalgebruik, maar krachttermen zijn hier blijkbaar noodzakelijk! Ik ben een fiere opa, van kleinkinderen die het slachtoffer dreigen te worden van de menselijke waanzin. Ik hou van mijn kleinkinderen en wens hen een mooi leven toe, geen verschrikkelijke dood!
Weet je, ik woon op de buiten, en denk dat ik door dat feit alleen al heb geleerd ecologischer te leven. Neem nu simpelweg het winkelen... Wij hebben geen winkels meer in het dorp, dus moeten wij ons verplaatsen om te gaan winkelen. Welnu, wij hebben ons mede daardoor, aangeleerd om al onze inkopen te doen voor een ganse week. Verder komt de wagen alleen nog buiten voor een bezoek aan een of andere rommelmarkt, en soms als het om een of andere reden nodig is, maar dikwijls is dat niet. Ook onze verwarming hebben wij ingesteld op een zo zuinig mogelijk verbruik, en met behoud van een redelijk welzijnsgevoel. Kortom, wij leven bewuster. Ik betrap me zelf er op dat ik tegenwoordig ook al vlugger iets koop uit de fair trade, en dat  ik kijk waar het fruit en de groenten vandaan komen...
Ik wwet wel, dat zijn kleine minieme dingen, maar als iedereen nu eens begon met die kleine dingen, dan zouden we toch al iets doen. Om het met een spreekwoord te zeggen: als iedereen voor zijn deur kuist, is heel de straat schoon...
Want hoe kunnen wij die grote mastodonten zoals een BP nu iets kunnen zeggen over de grote zaken, als wij zelf nog niet in staat zijn tot kleine daden ?

tot de volgende ?

raindrops keep falling...

Image by Inferis via Flickr

Toen wij vanmorgen - heerlijk laat - wakker werden, scheen de zon, toen wij een half uurtje later in de wagen stapten, begon het te regenen... Op het moment dat we Kruishoutem passeerden was het weer droog...
Toen we op de rommelmarkt aankwamen, was alles droog, maar het had net flink gedrasjt... Alle kramers waren druk doende de grote vellen plastic weg te nemen, en her en der hun materiaal aan het afdrogen. Kortom: Belgisch weer op zijn best...
Met de Gps waren we weer langs kleine baantjes gereden, door de weidse velden, en wij zagen met verwondering dat daar, de maïs op een normale grootte gegroeid was! Bij ons is het minimaïs... door al die droogte en de grote hitte.
Maïs is hier zo'n vertrouwd gewas geworden, dat we er niet meer op denken dat dit een Amerikaans graansoort is, meer zelfs, het was de enige graansoort die daar oorspronkelijk geteeld werd. De maïs die nu hier gekweekt wordt is aangepast aan ons klimaat en onze bodem, ik vraag me soms af, of dat gewas wel nog zou groeien, moest je dit zaad nu zaaien in zijn oorspronkelijke thuisland...
In de weiden zien we steeds meer blauwwitte koeien (Waals) en de Frans Charolais... Hier en daar nog wat melkkoeien, hoofdzakelijk zwartbont Fries... Onze oorspronkelijke bruinbonte Oostvlaamse koeien en de rode Westvlaamse koeien zie je bijna niet meer...
Misschien zijn die vreemde rassen iets beter, maar al bij al is het toch een verschraling van de soortenrijkdom. Ook bij schapen en geiten zie je steeds meer vreemde rassen... Het is een verademing als ik plots een weide zag met Vlaamse paarden, prachtbeesten... die hier uitgestorven waren ! Men heeft ze teruggehaald uit Amerika bij de Amish.
Dat is net wat ik bedoel, we beseffen het niet altijd, maar soms stellen we op een ander vast dat onze rassen daar the Top of the Bill zijn...
Ik heb helemaal niets tegen de import van andere en nuttige rassen, maar ik vind dat men niet genoeg doet om de eigen rassen te behouden en te beschermen. Het is een rijkdom en het zijn dieren die in eeuwen en eeuwen aangepast zijn aan ons klimaat, aan ons gebied.
Ik maak me soms bedenkingen over al die moderne teelttechnieken...
Neem nu de kippen. We zien in de praktijk maar twee soorten (gelukkig in nog wat meer rassen) kippen, de vleeskip en de legkip. Beide zijn uiteindelijk gemaakt om in grote aantallen op zo'n klein mogelijke oppervlakte zoveel mogelijk op te brengen in de kortst mogelijke tijd... Vroeger hadden bijna alle buitenmensen wel een toompje kippen lopen, en dat waren gewoonlijk kippen die én behoorlijk legden, én een behoorlijk slachtgewicht haalden.
Zeg nu niet dat ze nog bestaan, dat ze in stand gehouden worden door verschillende clubs die het houden van raskippen promoveren, want dat klopt in werkelijkheid niet. Men houdt nu inderdaad die oude rassen in stand, maar de selectie gebeurt niet meer op basis van leg en/of van slachtvlees, nee, nu doet men alles wat men kan om het ras zo mooi en zo volmaakt mogelijk te doen lijken op het volmaakte beeld van dat ras.  In onze regio was de Brakel de kip bij uitstek. Ze zijn er nog, maar ze halen helemaal niet meer de ooit zo geroemde legcapaciteit... Ze zien er wel allemaal formidabel mooi uit.
We doen dus iets verkeerd... Vroeger gebeurde de selectie, binnen het ras, op de leg of op de slacht, of op beide, en als ze er dan nog mooi uitzagen ook, dan was dat meegenomen... Nu selecteert men nog alleen op dat uiterlijk...
Ik wou dat ik heel wat jonger was, wist wat ik nu weet, en voldoende grond had om eens een poging te doen om weer echt Brakels te kweken die vooral goede leggers zijn... Dan pas zouden wij die oude rassen ook weer bij de liefhebber van een toom kippen op het eigen erf krijgen.  Want de mens die enkele kippen houdt, doet dat om er ook wat eieren van te hebben!
Maar wat sta ik hier te lullen, ik heb noch de grond, noch de leeftijd om een dergelijk project op te zetten. Hopelijk komt er ooit eens iemand die dat inziet, en daar iets aan doet.
Ik ga stoppen, 't is tijd om te eten...

tot de volgende ?

Een schalkaard had een bie gevâân

Image by fotoopa via Flickr

en hield 'r bij d'r vleren...
Op een of andere manier is een honingbij hier binnen gesukkeld... Hij zit nu op de blommen van mijn orchideeën en zal straks, zwaar beladen wellicht pogen de weg naar huis te vinden...
Ik zou hem wel willen helpen, maar een bij, dat kun je niet zomaar eventjes bij het handje, sorry, het pootje nemen om samen naar de voordeur te wandelen.
Want, 't beestje heeft zulke hete pootjes...
(Ik hoop dat mijn lezers allemaal dit gedichtje van Guido Gezelle kennen.)

Of misschien is het een bij die helemaal niets vindt in het huidige weer, en daarom maar naar binnen is gekomen, waar nog steeds de restjes hangen van de voorbije warmteperiode.
Er moet hier toch ergens in de buurt een imker zitten, want ik zie hier veel bijen zoemen in mijnen hof. Heerlijk, al die beestjes, vlinders, bijen, motten, vliegen, rupsen, kevers in diverse grootten en kleuren, de tuin zit er vol van. Gisteren zag ik een Afrikaanse kever, eentje met een vuvuzela in de mond... Bij controle in het naslagwerk over kevers leerde mij dat het een snuitkever was, niet Afrikaans, die negers ginder hebben wellicht grotere snuitkevers dan wij hier, en leerden zo de toeter kennen???
Ben jij ook een van die gekken, die gehurkt zitten te kijken naar al dat wonderlijke leven op de bodem en op de planten? Heb je ook al eens nieuwsgierig de wonderlijke patronen van dat muurmos bekeken? Ik weet niet eens zeker of dat mos is, misschien is het wel een soort wier of zoiets...Je kent het wel, van die kleurige plaketjes die soms felle kleuren vertonen. Op het arduin van oude grafstenen groeien ze soms volop... Aan de rand van mijn vijver zie ik dat er ook "natte" variëteiten bestaan, maar die zijn dan groen tot donkerbruin.

De mens is nu volop bezig met het zelf "bouwen" van levende wezens, kleine eencelligen bouwen, in de hoop nuttige wezentjes te kunnen ontwerpen die bv aardolie maken... Ik bibber en beef voor het idee dat er ooit eens iets misloopt, en de wereld ten onderen gaat aan zo'n zelfgemaakt creatuur... Hoe kunnen wij zelfs maar denken aan zelf maken van "leven", als we zelfs nog geen idee hebben van de rijkdom aan leven op onze aarde... Zelfs nu worden nog bijna dagelijks nieuwe dieren, nieuwe planten ontdekt, en wij snappen nog maar een ietsjepietsje van de wondere samenhang van het leven in één groot ecosysteem, en dan nieuwe wereldvreemde elementen zelf gaan ontwerpen? Toevoegen? Heel het systeem ontwrichten uit gebrek aan kennis?
Nee, uit domheid !
Ik word nederig als ik die kleine diertjes in mijn tuin bekijk, stel verbijsterd vast hoe bijna onzichtbare rupsen in een paar dagen heel mijn stekelbessen struik kaalvreten, zonder dat ik ze zie, tenzij na echt speuren... Die rupsen worden dan wellicht een van die vele mooie vlindersoorten... Waarom zou ik dan sproeien? Ieder jaar worden die boompjes kaalgevreten, ieder jaar groeien ze terug en pluk ik vele bessen en ieder jaar vliegen vele vlinders in mijn kleine paradijs... Meer kan ik toch niet vragen?
Er staat ook heel wat onkruid in mijn tuin, onkruid die ik laat staan omdat ze zo mooi blommen... Ooievaarsbek en papavers zijn toch heerlijk, en heeft er niemand zaad voor mij van de teunisbloem ? Want die vind ik ook prachtig...
Nu staan er stokrozen te bloeien, er is er eentje bij die wel vier meter hoog is!
En dan denk aan mijn jeugd, aan stokroze... Ik weet niet wie of waarom die oude dame in de wijk de naam van stokroze gekregen had, maar in ieder geval, in haar tuin stonden ook stokrozen. Ik weet zelfs haar naam niet meer. (Pelagie?) (Er staat mij vaag voor dat ze de vrouw was van "Den Doven"van Remi, den doven... (je mocht met een pot op zijn kop slaan, hij zou het niet gehoord hebben zei men van hem))
Och, mijn wereld wordt steeds groter en groter... Ik heb niet alleen de wereld van vandaag, maar ook de wereld van mijn verleden, en van mijn boeken en de TV en de Krant en ... het groeit steeds maar aan. Wij leven in een wondere tijd, en zien vol verbijstering hoe sommigen die wereld naar de verdommenis helpen...

tot de volgende ?

Alfaro_cultratus.jpg (JPEG-afbeelding, 500x318 pixels)

Alfaro_cultratus.jpg (JPEG-afbeelding, 500x318 pixels)
Hier, zoals beloofd, een afbeelding van mijn nieuwe visjes: Alfaro cultratus

Goud uit de hemel

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we dus gaan winkelen naar Leers... We vertrokken in mooi weer, maar verwittigd door de diverse weerlui hadden we toch maar een regenjasje in de auto gestopt... Je kunt nooit weten, dat die mannen en vrouwen ook eens correct het weer voorspellen...
Na het winkelen gingen wen nog even de bar binnen (Anny was niet meer waterdicht en moest zo nodig), om een cola light te nutten, en Anny zei plots " Hé, zou het regenen? Ik zie precies dat er mensen zijn die de druppels afschudden..."
Het regende niet.
Het GOOT !
Het is wreed gemakkelijk als je in de winkel staat, te kijken naar een immense parking, en ginder ver je wagen, door het dikke regengordijn heen...en wetende dat je regenjasjes veilig en droog in de auto liggen... Ik zei tegen Anny, blijf hier maar staan, ik haal de regenjasjes wel even. Ikke weg, op mijn snelste versnelling, zo dat iedereen kijkt wie er daar zo op zijn gemak door de gietende regen wandelt; sorry, ik kan niet sneller...
Aan de auto kwam er daar nog een man zagen om een paar liter brandstof, want hij zat zonder en de pomp was dicht wegens de Quatorze Juillet... Jammer, maar ik kon hem niet helpen, mijne Opel heeft een tank waar zelfs de douane niet in raakt om te kijken of ik niet met goedkope brandstof de wegen vervuil... dus kan ik ook geen brandstof uithalen met een darmpje... Ik vond het wel plezant dat de man beroep deed op mijn Belgisch zijn, want hij werkte zelfs in Moeskroen... Dan weer op mijn snelst naar Anny terug... (Ik met mijn jas al aan, of wat dacht je ?)
Mijn vissershoed (je weet wel, die Australische cowboyhoed) lag ook in mijn auto, en om alles in de wagen te leggen deed Anny dan maar die cowboyhoed ook aan... Best dat er in die regen niet veel mensen rondlopen, zelfs niet op de parking van Auchan...
Dan op ons gemak huiswaarts, mits een stop in Estaimpuits, om visseneten te halen... Ook al in de plensregen.
Omdat dat het zo erg regende, gingen wij, na het eten bij elkaar gehaald te hebben, ook nog maar eens vissenkijken... en zie, ik vond toch wel een levendbarend visje dat ik nog nooit ofte nimmer had gezien..Wat dacht je? Tuurlijk moest ik die hebben !
Dus zwemmen er nu in mijn aquarium alfaro cultratus rond... Als ik er foto's van vind op Zemanta doe ik er eentje bij deze blog... Mooie visjes...
Toen we naar buiten gingen goot het niet meer... Het waren nu hele emmers die ze hierboven eens lekker op ons uitkieperden. Rondom slingerden bliksems en de donder ratelde en knetterde. Ik achter mijn auto, Anny blijf maar staan in het portaal... En zo kon Anny min of meer droog alles in de auto leggen en in stappen... En wij naar huis, met de hulp van de gps die ons steeds maar op de verkeerde weg wou sturen...
We zijn goed thuisgekomen, en de vissen werden meteen uit de auto gehaald, voor de rest: even wachten, het regent te veel... en ' dondert en 't bliksemt...
Een paar uur later was al dat geweld voorbij... De wereld was wat afgekoeld, en ik zweer je dat het gras precies al weer wat groen zag! Het water was echt goud waard voor deze dorstige wereld, maar als het de Grote Weermaker om het even is, ik heb het liever zonder al dat klank- en lichtspel, en je hoeft ons echt niet al die liters te geven per seconde...
Deze voormiddag kunnen we weer aperitieven zonder alcohol...
Nu schijnt de zon alweer, maar het is veel frisser, en haastige grote wolken drijven voorbij en werpen nu en dan hun kolossale schaduwen op een nog natte wereld...
Al het stof van de wereld is weg gespoeld, en de wereld glanst in zijn mooiste kleuren.

Weet je, zelfs regen kan best eens mooi zijn...

tot de volgende ?

Lachen met de mensen, niet schoon van u !

Image by Gerard Stolk "de focus voorbij" via Flickr

Ik vind het niet schoon dat jullie zich zitten te verkneukelen met de miserie van een ander! Gisteren moest ik dan nog aan het werk met mijn hobbyïsten, en gisterenavond was ik weer een wrak. Ik moet zelfs zeggen dat ik gisterenavond zelfs wat schrik had van die pijn, want ik had het gevoel zoals op het moment dat de pijn vastzit... 't Is niet waar hé ? Nee, gelukkig niet, toen ik vanmorgen opstond was de pijn weer op normaal niveau, met daarbij stijve pijnlijke spieren. Toen Anny opstond was het ook van dattum, oeioei, mijn billen doen zo'n zeer... Dat putje zal ons nog een tijdje heugen...
Maar na mijn dagelijkse turnoefeningen gaat ook dat weer, en zijn de spieren weer wat losser geworden.

Gisteren was er dus hobby... Via "Kerk en Leven" waren de leden verwittigd dat ze of oude kleren moeste aandoen, of een degelijke stofjas of zoiets, want er moest geverfd worden...
Ik dus mijn auto volgeladen met grotten bestaande uit een plank, ijzerdraad en van pleister doordrongen oude dweilen, potten verf, borstels, sparretjes, de boompjes die ze de vorige keer hadden geknutseld, en plaaster om die boompjes mee vast te zetten.
Toen iedereen er was legde ik uit dat ze eerst hun boompjes moesten zetten, en gaf hun enkele bedenkingen om het wat natuurlijk te doen ogen. Dan maakte ik een deel plaaster klaar, en de dames togen aan het werk. Het gezucht en geklaag was niet uit de lucht, de boompjes wilden niet blijven staan... Ik gaf hen het advies dat ze voldoende plaaster moesten gebruiken, en ja, toen ging het. Yolande had een boom die steeds weer omviel, tot ik haar er op wees dat de boom een scheve stam had, en dat ze die beter of wat korter maakte, of hem wat tegen de rots aan deed "groeien"... Enfin, na een uurtje waren alle bomen en sparren geplant in plaaster, en stelde ik voor om dan maar eerst de koffiepauze te houden, want straks moesten we schilderen... Ik had twee taarten mee, want ik ben deze maand jarig. Maar toen Monique toekwam had ze ook een taart mee, ze dacht dat er niemand was die taart zou mee hebben... Drie taarten !!! Monique heeft haar taart dan maar in porties gesneden om mee te nemen naar huis... Trop is te veel zou VDB gezegd hebben....
Maar dan begon het leuke werk... schilderen. Ik had groene en bruine verf mee... Groen voor de buitenkant van de grot, die dan een met gras begroeide heuvel moet worden, bruin voor de binnenkant van de grot, die dan "rots" moet verbeelden...
De gedeelten met de verse plaaster moesten ze openlaten, omdat de pleister nog niet in en in droog was, ik zal dat wel thuis afwerken voor hen.
Maar het leukste is de binnenkant van de grot... Zo heel groot is dat niet, en het is niet zo makkelijk dat helemaal zorgvuldig te schilderen, zeker niet zonder smossen... Toen Irma een momentje stopte om weer eens recht te kunnen zitten, bekeek ik haar handen, en vroeg of ze door het papier geschoten was... Dan bekeken ze allemaal hun handen en armen, en 't waren allemaal Irmaatjes....  Ook de tafels waren geverfd... Na de werken hebben ze dan met verkrachte eenden en cif de tafels gekuist ... en zelfs hier en daar de grond...
Onder het schilderen werd er veel gezucht, maar vooral veel gelachen, want de dames vonden het schilderen van de grotten blijkbaar iets wat hen deed denken aan pikante dingen... Ze hielden "zwarte school" dat het niet schoon meer was... Ik zei dat ik maar een man was, en niet tegen die "vuile" praat kon, waarop ze natuurlijk nog meer zaten te lachen en nog wat gas bijgaven...
Eéntje was er die schilderde zoals ons moeder... Ons moeder had eens zelf de keukenstoelen geschilderd, en toen vader thuiskwam van zijn werk vertelde ze dat aan hem, en ons vader ging de werken keuren... Toen hij terug kwam zei hij niets, en ons moeder " Awel, is 't goed gedaan?"... Ons vader hield het hoofd bedachtzaam wat schuin, en zei toen: " Ja't, 't is heel goed geschilderd, maar je mag het nooit meer doen!" Ons moeder keek hem vragend aan... "Want" vervolgde ons vader, "Als je die stoelen nog een keer zo schildert, dan kunnen ze de keuken niet meer in..."
Madeleine schilderde haar grot en gras ook zo... in één dikke laag smeren, dan is 't zeker gedekt...
Na de werken alles weer in mijnen auto en thuis alles weer in de garage gezet...
Volgende maand moeten de dames op de grot gras aanbrengen... Wat ga ik dan tegenkomen?
Wat wel leuk is, ze vinden dat ze echt bezig zijn iets moois te maken, en daarvoor doen we het toch hé ?

Deze namiddag ga ik met Anny naar Auchan te Leers... Onze voorraad alcoholvrije aperitief halen, en nog een boel andere inkopen... In het terugkeren stoppen we nog even te Estaimpuis, om er in de "Poisson d'or" visseneten te halen voor mijn aquariumvissen en mijn vijvervissen. Natuurlijk ga ik daar ook wat rondkijken, het is een echt paradijs voor de visliefhebber, zowel zoetwater- als zeevissen zwemmen er bij duizenden rond in honderden en honderden soorten. Het is immers een avn de grootste winkels op dat gebied in ons landje. Iedere keer zie je op de parking honderden Franse auto's staan, want ook de Fransen weten dat wondere magazijn zijn ! Wij gaan inkopen doen in Auchan, zij komen onze visjes kopen...
Zo is Europa pas echt Europees...

tot de volgende ? (Oh ja, je moet maar eens googelen naar poisson d'oir... Mooi !!!!!)

Pensioen

Image by luchrupan via Flickr

Vorige week gaf de postbode mij een grote witte omslag... Dik en zwaar.
Reeds op de omslag stond dat het over mijn pensioen ging. Ikke dat ding voorzichtig opengemaakt (je mag zo'n dingen niet oneerbiedig benaderen!) en joep, een heel pak formulieren om in te vullen, formulieren om niet in te vullen en formulieren om uit te leggen wat je wel en niet mag invullen en daarenboven ook nog formulieren om te zeggen waar je hulp kunt krijgen ... in Gent ???
Gelukkig kreeg ik een week vroeger al een pampierke van de stad Oudenaarde, waarin men wees op mogelijkheid van "Help !!!!" in de Sociale dienst van de Stad...
Ik heb de pampieren met aandacht bestudeerd, heb dan op zolder heel mijn loopbaan van onder het stof gehaald, alle data en gegevens netjes op een papierke geschreven en dan gekeken waar ik wat moest invullen...
Voor zo ver het mijn werkende loopbaan betrof geen moeilijkheden, dat zag ik wel zitten, maar waar en hoe moest ik vermelden dat ik op een gegeven moment halftijds ziek/ halftijds werkte, dan weer werkte (op papier, want in de praktijk kon ik maar halftijds) dan halftijdse loopbaan onderbreking en halftijds werken, en dan halftijdse loopbaanonderbreking en halftijds ziek en 66% invalied... Ik zag het niet.
Dus gisteren, moe en ellendig naar het administratief centrum van de stad... (Over dat moe en ellendig vertel ik je straks wel)
Daar zat een lieve, vriendelijke en mooie jonge dame (het oog wil ook wat), die me heel vriendelijk uitleg vroeg over mijn loopbaan. "Oei" zei ze, "je hebt ook in Openbare dienst gewerkt " " ikke ? nee, nooit!" Ze viel over een job bij het Ministerie van Verkeerswezen, waar ik een seizoenswerk heb gedaan op de Mailboat Ostend- Dover... Maar dat was een gewoon contract mevrouw, zie maar naar mijn pensioenuittreksels van die periode. Ze zag het.
" Maar ach! Je hebt toch in Openbare diensten..." Nu had ze het over de tijd dat ik als bediende werkte in dienst van Het Vrij Technisch Instituut te Brugge... Maar dat was in dienst van de school, niet van het ministerie... Ze keek wat wantrouwig naar mijn pensioenuittreksels, schudde even het hoofd, "Nog nooit gezien"... Enfin, de rest was simpel... De rest ? Dat was net waar ik de moeilijkheden zag !
Maar nee hoor, ze vulde hier en daar een kruisje in, enkele data en een korte nota van drie woorden.
"Zo" zei ze "dat is in orde, ik moest nog even aftekenen, ze stopte alles in de bijgevoegde omslag en zou het zelf voor mij versturen...
Wanneer zou ik nieuws krijgen??? Tussen september en het einde van het jaar gistte ze, tenzij ze nog iets moeten weten, dan vroeger...
Hopelijk zit het dus allemaal lang genoeg weg...
"Maar je moet niet ongerust zijn, meneer," zei ze, "Je hebt een mooie rechtlijnige loopbaan."
Ons vader moest het horen!

Ik moet je ook vertellen waarom ik er zo vermoeid, afgebeuld en ellendig uitzag toen ik naar de Stad trok...
's Morgens stelde Anny vast dat het water van de pompsteen de garage inliep... Mijn 7 grotten stonden bijna onder water, en vandaag moeten mijn hobbyïsten er aan voort werken!
De leiding is verstopt ! We moeten het putje in de keuken legen, het zal wel daar zijn. Het electrisch vuur en de wasmachine aan de kant getrokken, dat putje opengeprutst, en Anny tussen de keukenapparaten in, op haar knieën met een oude pollepel (voor dat doel bewaard!) vuil scheppen... Doe eens water lopen in de gootsteen.... Niets, geen water te zien. Ik wurmde me langs de apparaten de garage in, en kon juist op tijd de grotten redden van een tweede dreigende overstroming. Het moest dus op een andere plaats zitten. Het was aan het donderen, bliksemen, water gieten...de put op de inrit zal verstopt zijn. Oude regenjas aan, die put opengemaakt en Anny scheppen... Zie je wel! Het zit vol! Het andere zat ook vol dacht ik stillekes... Giet eens wat water in het putje in de garage... Het water bleef vrolijk staan waar het stond. Het moest de leiding zijn.  Heel ons huis afgezocht naar de rattenstaart die ergens moest liggen (Een rattenstaart is een metalen soepel ding om leidingen mee te kuisen en door te "steken") Geen rattenstaart meer te vinden. Toen ik vroeg of het soms bij Veerle of Bart... Nee! Ik zweeg. Belt eens naar Veerle dat ze eens vraagt aan Lucien of hij geen rattenstaart heeft ...
Enfin, na lang boren en wroeten en zuchten kreeg ik die buis weer buis in plaats van massieve massa. Giet eens water in. Ikke naar de keuken, water in het putje in de garage...Alles weg. Joep, opgelost! Giet eens water in de gootsteen... Overstroming in de garage...
djudedju
Het moet de buis zijn van de gootsteen naar het putje in de keuken, wist Anny. Goed, Anny op haar knieën in dat kleine hoekje van de garage, de rattenstaart in dat buisje gefoefeld...Alles potdicht. Enfin, we hebben nog een keer of vijf overstroming gehad tot de buis plots toch wilde lopen, ook al was het traag. Anny keek in het putje in de keuken, naar het traag binnensijpelende water... Och ja, wist ze plots, er is achter dat putje nog een putje, ze dook weer op de knieën tussen de keuketoestellen door, en begon met de hand, achter het hoekje van het putje in een onzichtbaar ander putje te scheppen... Zie je wel ! Ze haalde twee hele emmers vuil uit dat kleien annexputje... Probeer nu eens... Het water stroomde vrolijk door...
Oef.
Anny raakte bijna niet meer recht, ik kon bijna niet meer recht... enfin... twee jolige jonge mensen die krakend door het huis liepen, om de diverse putjes weer toe te leggen met de bijhorende putdeksels.
We hebben ons wel drie keer gewassen, maar naar ons gevoel stonken we nog steeds...
Begrijp je nu waarom in moe, ellendig, uitgeput... naar de stad toog ?
Maar de putjes,
zij lopen vrolijk

tot de volgende ?