Waaiende wind...

Image by merlinprincesse via Flickr

Ik heb geslapen als een verkske, het ene oog zag het andere niet. Anny ook. Je ziet, je slaapt een nacht niet, de volgende nacht slaap je als een otter, ofte de natuur herstelt steeds.
Maar wellicht heeft de felle wind er ook iets mee te maken. Als het erg waait, maar net niet stormt, dan slaap ik altijd goed. Wellicht heeft het geluid van de wind voor mij iets slaapverwekkends?
Misschien moet ik toch eens denken over het bouwen van een windharp. Dat is een heel oud ding, iets wat je nu niet meer ziet. Nu zie en vooral hoor je overal van die windgongs (windgongen?), je weet wel die stukken bamboe aan draadjes die door de wind tegeneen tikken en een min of meer galmend geluid voortbrengen. Mijn achterbuur heft er zo eentje hangen, en ik hoor 's nachts het enigszins doffe geklingklangel.
Maar een windharp is heel iets anders!
Je kunt het best denken aan een klankkast, een rechthoekige bak met een galmgat er in, en daarboven op zijn snaren gespannen zoals je ziet op een viool of gitaar of zoiets. De windharp wordt veelal in de vensteropening geplaatst, zodat de geluidsbron nabij is, want heel luid gaat het niet. Het is immers de wind die de snaren moet beroeren.
Het levert een haast bovenaardse soort muziek. Als je googlet op windharp, vind je zelfs opnamen van dit wel speciale geluid. Het zou helemaal je het van het zijn voor de New Age fans, die houden van dit soort geluid waarbij je rustig kunt blijven mediteren.
Het is rustig, het is zelfs rustgevend, het doet mij enigzins denken aan de geluiden van walvissen, maar dan meer muzikaal qua tonen.
Je kan rustig stellen dat het de natuur is die viool (of harp zo je wilt) speelt voor ons.

Je kunt zelfs bouwplannen vinden op internet, en ik heb een boek (had je niet gedacht hé?) waarin ook al een heel eenvoudig bouwplan staat. Het is in dat boek dat ik voor het eerst van het bestaan van de windharp hoorde. Naar het schijnt is het een héél erg oud instrument. Wellicht is het zoals veel dingen, een beetje bij toeval ontstaan. Misschien een echte harp of lier die door de wind beroerd werd, en mensen op ideeën bracht.

Het kan gek klinken, maar ik heb zo'n muziekvoortbrengende wandelstok. Een modern maar handig ding, dat ik heel veel gebruik. Het is een metalen stok, bestaande uit twee buizen die in elkaar schuiven. In die buizen zijn op regelmatige afstanden gaten, en met een simpel kliksysteem kun je de wandelstok langer of korter maken, door het kliksysteem in een hoger of lager gat te doen klikken. Als er veel wind is, dan waait die wind soms in die gaten, en dan krijg ik een diep hol gefluit te horen, de wandelstok die reclameert over mijn te zware gewicht...

Met andere woorden, het zou dus perfect mogelijk moeten zijn, om naast de windgong, de windharp, ook nog een windfluit te maken. Je zou een pak bamboestokken kunnen plaatsen, waarin je enkele gaten boort, die telkens iets anders gericht zijn om toch wel ergens met één gat de wind op te vangen. Als dit behoorlijk dikke bamboe zou zijn, stel ik me voor dat je zelfs echte orgelklanken krijgt, en dan is er dus ook een windorgel mogelijk (of bestaat dit ook al?)...

Maar we hebben niet echt al dat kunst- en vliegwerk vandoen om de natuur te horen zingen... Ga eens met mij mee vissen, bij pepee staan er nogal wat populieren langs het water. Populieren hebben tamelijk harde blaren, en als de wind er doorheen speelt, dan hoor je die blaadjes tegeneen suizelen in een soort massief geritsel. Daar nog het gefluit van de vogels, geroep van de fazanten, gepiep van de kuikens van de waterhoentjes, gesjirp van de krekels en gezang van de sprinkhanen bij, aangevuld met het gespetter van een springende vis... New age muziek is er niets bij!

Ik kan me perfect inbeelden dat ook blinde mensen diep kunnen genieten van de natuur, want de natuur zingt niet alleen, je ruikt de natuur ook. Als je aan het viswater zit, dan ruik je het water, een aangename volle geur, waarin je zelf meent de vis zelf te ruiken. Je krijgt een dergelijke geur ook als je hond in de regen heeft gelopen, maar dan veel extremer en geconcentreerder, zo'n massieve geur dat het (bijna) storend is. Je proeft dan bijna de geur.

De meeste mensen hebben er geen aandacht voor, en letten alleen op de geur van de natuur als er een grote rozenstruik in volle bloei veel te massief zijn geur verspreid...Maar de geur van het gehele natuurpalet is veel fijner, veel aromatischer dan die veel te volle bloemengeur. Je moet niet aan bloemen gaan ruiken, je moet de geest ervan opsnuiven als het er amper waarneembaar is, tussen al die andere geuren, zodat je plots bewust om je heen gaat kijken en zoeken naar de bron of bronnen van dat genieten.

Ga dan niet met je neus boven die bloemen hangen, want dat verstoort dusdanig het aroma ven het geheel, dat je dat geheel niet eens meer kunt terugruiken. Je neus zit te vol met die ene allesoverheersende geur. Het is als met taart eten, ééntje is lekker, vijf is te veel en bezorgt je een walging van al dat zoets. De kunst is zo te genieten, dat je blijft genieten. En dat kan alleen met mate... Ook daarin is het van "Overdaad schaadt".

Doet "slapen" jou ook op al die genietingen, sensaties denken?
Ik ben gek, heerlijk gek.
Ik geniet van dat ene kleine witte madeliefje in die zee van gras.
Gras... Doet me denken aan de paarden hier naast mijn deur. Gras moet verdomd weinig voedingswaarde hebben, die beesten staan de godganse dag maar te grazen en te grazen en te grazen, zonder op houden... Mocht jij of ik gans de dag zo vreten, dan waren mijn vingers veel te dik om de toetsen van mijn klavier nog te kunnen raken...
Wat nog gekker is: mijn kleindochters gaan aan de afsluiting van de wei staan, plukken een dot gras, zwaaien daar eens mee en maken lokkende geluidjes en daar komen die beesten vrolijk op af gegaloppeerd, eindelijk iets anders, geen gras uit de wei, maar gras van 10 centimeter verder.
Stomme beesten.

tot de volgende ?