Minister Reynders

Image by unforth via Flickr

...dacht er het voorbije jaar tweemaal aan te stoppen met de politiek!

Dit bericht verbaast me hooglijk!
Niet alleen het feit dat hij gedacht heeft, hij deed het zelfs twee maal !!!!
Alleen, ver brengt hij het niet met zijn denken, hij weet het niet te voleinden, niet te voltooien, en zo blijft hij dus rustig politieker - gedachtenloos...

djudedju


Otto Weiss zei het al: " Politieke leiders moeten vooral dan beslistheid aan de dag leggen, wanneerzij niet weten, hoe zij zich er uit moeten redden..."
Simon Cameron: " Een oprecht politicus is iemand, die als hij eenmaal omgekocht is, ook omgekocht blijft;"

Voor Dedecker past dan weer deze van Franklin Delano Roosevelt: " Een radicaal is iemand die zijn beide voeten stevig in de lucht heeft."

en voor ons aller Leterme, deze van Charles John Darling: " Zijn eer aan zijn partij opofferen is zo'n onbaatzuchtige daad, dat zelfs onze edelmoedigste staatslieden niet geaarzeld hebben het te doen"...

Ik kan zo nog uren afschrijven uit mijn citatenboek, maar jullie moeten het zelf maar eens lezen, iedere degelijke bibliotheek heeft er wel eentje, en zoals alle goede boeken is dat er eentje die zelden wordt ontleend. (die is van mij)

Dat politiek een woord is dat is afgeleid van stad (polis) bewijst dat het zelfs niet van plan is uit te groeien tot iets wat thuishoort op staatsniveau... (ook van mij)

Ik ga stoppen met gevleugelde woorden te gebruiken, het is te lastig om ze op papier te zetten, ze dreigen steeds weer te vervliegen.

Vandaag moet Monique binnen in het hospitaal, voor een knieoperatie... We gaan ze dus tijdelijk wat moeten missen. Onder meer op de volgende crea zal ik er alleen voor staan. We zullen haar missen, want dat wil zeggen dat ik de leiding ook werkelijk in handen zal moeten nemen. Nu doe ik dat niet echt, want ik heb steeds de ruggesteun en de humor van Monique bij. Nu, 't zal wel loslopen, ik heb door mijn werk al bijna heel mijn leven ergens de touwtjes in handen moeten nemen...Ik was net aan het gewoon worden (door mijn ziekte) dat niet meer te moeten doen.

Ik hoop dat de operatie goed verloopt en dat ze niet te veel pijn heeft, 't menske is al zo sukkelachtig te been (ze heeft een dropvoet, een voet die ze niet meer kan oplichten, die er bij hangt... Dat heeft wellicht te danken aan een voormalige hersenoperatie. 't Menske heeft al een en ander doorgemaakt)

Het is natuurlijk niet zo, dat het leed van een ander je zelf minder pijn bezorgt, maar toch, ergens doet het je beseffen dat je niet de enige bent met pijn. Dat er nog zijn, en sommigen aan wie je het ziet dat ze er erger aan toe zijn dan jij zelf. Dat doet je op zijn minst een beetje je eigen ellende in een juister kader bekijken, en wat te minder erg in te schatten. Ik denk dat bedevaartsoorden alvast dat sterke punt hebben, dat de zieken zien dat er nog veel mensen zijn die er slechter aan toe zijn.

Maar Monique, dat is een bloedbroeder (of zuster zo je wilt), dat is iemand die, net als ik zelf, inziet dat bezig zijn een heel voorname therapie is, en die ook een heel deel van haar krachten gebruikt om anderen zich daar ook van bewust te maken. Een toffe madam! Soms zie je haar gezicht vertrekken van de pijn, maar steevast glimlacht ze daarna, en zegt dat we (zichzelf inbegrepen) daar niet mogen op peinzen, er is te veel te doen...en ze zit werkelijk nooit stil! Ik weet niet in welke besturen en organisaties ze allemaal zit, maar ze is steeds actief bezig met een of andere werking. Ik ken haar al van toen ze nog werkte in de textiel, en delegee was bij de firma Santens en bestuurslid en...en... Haar man stond altijd aan haar zij, hij steunde zijn Monique door dik en dun. Zelf leek hij mij niet zo'n leidersfiguur, maar hij was steeds er bij en steunde al waar zij zich voor inzette. Als Monique nu nog eens van hem praat, dan hoor je nog de liefde in haar stem en de weemoed naar voorbije dagen...

Het is een van die mensen waarvan je echt denkt dat ze onmisbaar zijn. We weten wel dat dit niet zo is, dat iedereen te vervangen is, maar bij dergelijke mensen twijfelen we toch een beetje...

Vrijdag is het weer boekenbeurs in Kortrijk. Bart en Els gaan er heen, en wij (Anny en ik) mogen mee. Kan ik weer een snuffelen in een onafzienbare hoop boeken! Heerlijk! Ook al zoek ik niets speciaals, heb ik het vaste voornemen niets mee te brengen...ik weet op voorhand dat ik zal sneuvelen. Gisteren op de rommelmarkt had ik ook weer een paar boeken mee. Het enige wat gebeurd is, is dat ik mij meer en meer weet te beperken tot één genre, nu is dat hobby geworden...

Want ik wil proberen om toch zoveel mogelijk plezier te geven aan de leden van mijn (nu ja mijn) crea ...

tot de volgende ?