het doosje

Image by tdietmut via Flickr

Gisterennamiddag was er vergadering van het korps der crea-leid(st)ers te Oudenaarde. Ik heb er mijn twee bloempotten, omgevormd tot cache-pots meegenomen en uitgelegd hoe het gemaakt moet worden.Maar dat wil zeggen dat wij ook andere technieken hebben gezien en besproken, en praktische schikkingen hebben genomen voor zaterdag 20 maart, waar we een "opleiding" in technieken gaan geven aan andere crea-leid(st)ers...
Een van de dingen die mij heel erg hebben bevallen, is iets heel simpels: een doosje...
Misschien denk je nu, wat is er nu aan een doosje ? Alleen maar het feit dat je het zelf maakt, en dat het een heel eenvoudige werkwijze is, en dat je een perfect passend deksel er bij maakt, wat het geheel "af" maakt.
Ik was zo enthousiast, dat ik gisterenavond, toen ik thuis kwam, meteen een doosje heb gemaakt! Ik heb modellen voor een heel gamma van doosjes en etuitjes, allemaal simpel te maken, maar het meest simpele is wel het doosje, en misschien door zijn eenvoud, raakt het mij... Wij hebben nu bijna gedaan met het maken van de halssnoeren en/of armbandjes met parels uit papier, misschien maak ik er wel voor iedereen een geschenkdoosje bij ?
Ik weet (bijna) zeker dat ook Els geïnteresseerd zal zijn, als kleuterjuf is ze voortdurend op zoek naar dergelijke dingen, voor vaderdag, of moederdag of dag van de grootouders of weet ik veel wat voor dagen nog allemaal... Els, ik heb een leuk model om paaseieren in te dragen voor de kleine ukjes...

Weet je, ik begin eigenlijk meer last te hebben van een te veel aan ideeën, dan wel aan een tekort. Wat voor mij (en dus waarschijnlijk ook voor mijn collega's) zo interessant is, is dat ik meestal met heel andere dingen kom aandraven dan zij doen. Dat betekent dat iedere vergadering telkens weer en weer voor mij een openbaring is, een stortbad van ideeën. En wellicht zien de anderen dan wel weer brood in mijn dingen, die dan weer iets anders zijn voor hen.

Nu, dat mag je niet weerhouden, mocht jij nog een of ander idee hebben, het me te laten weten hé, een mens is nooit te oud om bij te leren, en ik ben telkens weer aangenaam verrast met al de dingen die ik zie. Ik stel ook vast, dat het zien van een of ander ding, mij soms op ideeën brengt om andere dingen uit te proberen. Het enige wat uiteindelijk moeilijk is, is dat we telkens en telkens weer op zoek gaan naar goedkope grondstoffen. Je kunt vurrukkullukke dingen maken, als je een groot budget hebt, maar dat budget is er nu eenmaal niet bij onze leden, dus zoeken we naar andere, beterkope oplossingen. Ik heb wel de indruk dat mijn collega's daar minder zwaar aan tillen dan ik doe, maar ik hoor naar wat de mensen vertellen... Velen van onze leden zijn ook nog lid in andere bewegingen, en volgen ook daar soms hobby... en dan hoor ik hoe ze bij de Landelijke Vrouwen parels hebben gemaakt, maar dat die zo duur waren, terwijl de onze omzeggens niets kosten (buiten de lijm, de draad en de sluitingetjes...).
Dergelijke opmerkingen wijzen mij er op dat het voor hen een offer is om geld te besteden aan hun hobby... Dus doe ik mijn uiterste best om alles zoveel mogelijk te doen met gratis, recuperatie of zo goedkoop mogelijke middelen... Ik zie dat niet echt als een beperking, eerder als een uitdaging. Ik zag ooit een uil, maar nogal duur... Ik ben nu op zoek om die uil net zo mooi te maken, maar met goedkope materialen. (En zo, dat hij er net zo duur uit ziet!)

Soms heb je op die manier veel meer werk, om tot een even mooi resultaat te komen, maar is dat niet net hobby? Hobby is toch een tijdspassering? Dus tijd mag geen beletsel zijn, in tegendeel!

Maar ik ben wellicht weer aan het doordrammen over een onderwerp dat je niet echt interesseert...Want niet iedereen is hobbyist...

Vannacht heb ik bijna niet geslapen. Wat pijn, de koffie op de vergadering ? Ik weet het niet, maar ik heb daar niet echt moeite mee, ik ben nu eenmaal geen slaper, en ik heb van een slechte nacht geen of heel weinig last. Als Anny een slechte nacht heeft, is ze 's anderendaags geen mens. Ik heb dat altijd bizar gevonden, hoe komt het toch dat twee mensen zo verschillend reageren op een zelfde gegeven? Wellicht is dat net zoals pijn ervaren, de een ervaart de pijn veel scherper dan de ander. En dat is niet alleen het geval met lichamelijke pijn, ook zielepijn wordt door de een makkelijker verteert dan door de ander.

Wellicht is dat mede één van de redenen van wat onbegrip voor elkaar? Want wees nu eerlijk, als je een ander ziet zuchten en hoort klagen over iets wat jij de moeite niet waard vindt om er van te klappen, dan oordeel je vanuit jou ervaring de ander ? Maar je vergeet dat jou ervaring niet noodzakelijk zijn/haar ervaring is! Ik denk dat we ons dat te weinig voor ogen houden! We mogen de mensen niet bekijken door de spiegel van onze eigen gevoelens. We moeten proberen om ons in te leven in wat hun ervaringen zijn. Dat is niet makkelijk! Zelf maak ik die fout ook herhaaldelijk. Ik heb een hekel aan mensen die zich bij ziekte meteen "neer leggen", in plaats van te vechten, maar misschien voelen die mensen zich wel véél zieker dan jij bent met eenzelfde ziekte? Ik heb ook meegemaakt dat ik, als de pijn te fel is, dat ik er bij ga liggen, en draai en keer om de pijn te verlichten. Misschien is er dan wel een ander die, van uit zijn standpunt, mij een "krieper" vindt.

Kortom, net zoals in zovele andere dingen, bekijken wij ook bij ziekte of pijn, te veel de mens vanuit onze eigen ervaring. In plaats van te pogen het eens vanuit zijn of haar standpunt te bekijken...we zouden veel bij leren over omgaan met de mens.

tot de volgende ?