Waaiende wind...

Image by merlinprincesse via Flickr

Ik heb geslapen als een verkske, het ene oog zag het andere niet. Anny ook. Je ziet, je slaapt een nacht niet, de volgende nacht slaap je als een otter, ofte de natuur herstelt steeds.
Maar wellicht heeft de felle wind er ook iets mee te maken. Als het erg waait, maar net niet stormt, dan slaap ik altijd goed. Wellicht heeft het geluid van de wind voor mij iets slaapverwekkends?
Misschien moet ik toch eens denken over het bouwen van een windharp. Dat is een heel oud ding, iets wat je nu niet meer ziet. Nu zie en vooral hoor je overal van die windgongs (windgongen?), je weet wel die stukken bamboe aan draadjes die door de wind tegeneen tikken en een min of meer galmend geluid voortbrengen. Mijn achterbuur heft er zo eentje hangen, en ik hoor 's nachts het enigszins doffe geklingklangel.
Maar een windharp is heel iets anders!
Je kunt het best denken aan een klankkast, een rechthoekige bak met een galmgat er in, en daarboven op zijn snaren gespannen zoals je ziet op een viool of gitaar of zoiets. De windharp wordt veelal in de vensteropening geplaatst, zodat de geluidsbron nabij is, want heel luid gaat het niet. Het is immers de wind die de snaren moet beroeren.
Het levert een haast bovenaardse soort muziek. Als je googlet op windharp, vind je zelfs opnamen van dit wel speciale geluid. Het zou helemaal je het van het zijn voor de New Age fans, die houden van dit soort geluid waarbij je rustig kunt blijven mediteren.
Het is rustig, het is zelfs rustgevend, het doet mij enigzins denken aan de geluiden van walvissen, maar dan meer muzikaal qua tonen.
Je kan rustig stellen dat het de natuur is die viool (of harp zo je wilt) speelt voor ons.

Je kunt zelfs bouwplannen vinden op internet, en ik heb een boek (had je niet gedacht hé?) waarin ook al een heel eenvoudig bouwplan staat. Het is in dat boek dat ik voor het eerst van het bestaan van de windharp hoorde. Naar het schijnt is het een héél erg oud instrument. Wellicht is het zoals veel dingen, een beetje bij toeval ontstaan. Misschien een echte harp of lier die door de wind beroerd werd, en mensen op ideeën bracht.

Het kan gek klinken, maar ik heb zo'n muziekvoortbrengende wandelstok. Een modern maar handig ding, dat ik heel veel gebruik. Het is een metalen stok, bestaande uit twee buizen die in elkaar schuiven. In die buizen zijn op regelmatige afstanden gaten, en met een simpel kliksysteem kun je de wandelstok langer of korter maken, door het kliksysteem in een hoger of lager gat te doen klikken. Als er veel wind is, dan waait die wind soms in die gaten, en dan krijg ik een diep hol gefluit te horen, de wandelstok die reclameert over mijn te zware gewicht...

Met andere woorden, het zou dus perfect mogelijk moeten zijn, om naast de windgong, de windharp, ook nog een windfluit te maken. Je zou een pak bamboestokken kunnen plaatsen, waarin je enkele gaten boort, die telkens iets anders gericht zijn om toch wel ergens met één gat de wind op te vangen. Als dit behoorlijk dikke bamboe zou zijn, stel ik me voor dat je zelfs echte orgelklanken krijgt, en dan is er dus ook een windorgel mogelijk (of bestaat dit ook al?)...

Maar we hebben niet echt al dat kunst- en vliegwerk vandoen om de natuur te horen zingen... Ga eens met mij mee vissen, bij pepee staan er nogal wat populieren langs het water. Populieren hebben tamelijk harde blaren, en als de wind er doorheen speelt, dan hoor je die blaadjes tegeneen suizelen in een soort massief geritsel. Daar nog het gefluit van de vogels, geroep van de fazanten, gepiep van de kuikens van de waterhoentjes, gesjirp van de krekels en gezang van de sprinkhanen bij, aangevuld met het gespetter van een springende vis... New age muziek is er niets bij!

Ik kan me perfect inbeelden dat ook blinde mensen diep kunnen genieten van de natuur, want de natuur zingt niet alleen, je ruikt de natuur ook. Als je aan het viswater zit, dan ruik je het water, een aangename volle geur, waarin je zelf meent de vis zelf te ruiken. Je krijgt een dergelijke geur ook als je hond in de regen heeft gelopen, maar dan veel extremer en geconcentreerder, zo'n massieve geur dat het (bijna) storend is. Je proeft dan bijna de geur.

De meeste mensen hebben er geen aandacht voor, en letten alleen op de geur van de natuur als er een grote rozenstruik in volle bloei veel te massief zijn geur verspreid...Maar de geur van het gehele natuurpalet is veel fijner, veel aromatischer dan die veel te volle bloemengeur. Je moet niet aan bloemen gaan ruiken, je moet de geest ervan opsnuiven als het er amper waarneembaar is, tussen al die andere geuren, zodat je plots bewust om je heen gaat kijken en zoeken naar de bron of bronnen van dat genieten.

Ga dan niet met je neus boven die bloemen hangen, want dat verstoort dusdanig het aroma ven het geheel, dat je dat geheel niet eens meer kunt terugruiken. Je neus zit te vol met die ene allesoverheersende geur. Het is als met taart eten, ééntje is lekker, vijf is te veel en bezorgt je een walging van al dat zoets. De kunst is zo te genieten, dat je blijft genieten. En dat kan alleen met mate... Ook daarin is het van "Overdaad schaadt".

Doet "slapen" jou ook op al die genietingen, sensaties denken?
Ik ben gek, heerlijk gek.
Ik geniet van dat ene kleine witte madeliefje in die zee van gras.
Gras... Doet me denken aan de paarden hier naast mijn deur. Gras moet verdomd weinig voedingswaarde hebben, die beesten staan de godganse dag maar te grazen en te grazen en te grazen, zonder op houden... Mocht jij of ik gans de dag zo vreten, dan waren mijn vingers veel te dik om de toetsen van mijn klavier nog te kunnen raken...
Wat nog gekker is: mijn kleindochters gaan aan de afsluiting van de wei staan, plukken een dot gras, zwaaien daar eens mee en maken lokkende geluidjes en daar komen die beesten vrolijk op af gegaloppeerd, eindelijk iets anders, geen gras uit de wei, maar gras van 10 centimeter verder.
Stomme beesten.

tot de volgende ?

De Lijn...

Image by tdietmut via Flickr

's morgens gaat een van de tweeling met De Lijn naar school, en komt er ook 's avonds mee thuis.
In normale tijden.
Niet in de examenperiodes, want dan stoppen studenten op de stomste uren hun leerrijke bezigheden en zo heeft De Lijn niet voldoende leerlingen om rendabel te rijden...Dus rijden ze niet.

... en dus rijdt opa... Want mama is gaan werken en opa zit daar toch maar ziek te zitten zijn.

Hoeveel geluk ik heb gehad kan ik niet inschatten, want héél de markt is afgezet, er komt weer een of andere stomme vélokoers naar onze stede. Controle van het TV-blad leert mij dat ze op de markt toekomen, ongeveer om 16 uur, want de uitzending is voorzien tot 17 uur...Dus vanmorgen ging het nog, deze namiddag wordt het een regelrechte ramp. Of er geen andere weg is ? Ja...maar daar zijn werken bezig en zit je met een leuke toeristische omleiding.

Ik las ergens dat er deze maand ongeveer 28 koersen in onze regio passeren in deze maand. Teveel is trop zou VDB zaliger zeggen. En wat het wonderste van alle wonderen is, er gaat altijd een massa volk kijken naar die benden vélorijders...Of, wellicht zijn het ook grotendeels mensen die doodgewoon niet door kunnen met hun wagen en van arremoede ook maar eens gaan staan kijken, in plaats van mens erger je niet te spelen in de auto. In ieder geval, zodra de renners voorbij zijn, zie je de meute naar hun auto stormen, een deel om nog eens de koers te zien, maar wellicht het grootste deel in de hoop dat ze toch nog tijdig op hun afspraak komen met de tandarts, want daar te laat komen kost verdorie veel geld.

Voor woensdag geven ze regen, de uilen! het was pertang voorzien om te gaan vissen. 't Zal weer minstens een week later zijn. djudedju. Maar er is toch geen tijd aan verloren, want als het regent, dan ga ik bij de andere Luc om Ubuntu op zijn kwampjoeter te zetten.Hij heeft ook een oud bakje staan, en is de "snelheid" van Windows en de voortdurende moeilijkheden meer dan moe. Binnenkort komt dan de nieuwe versie uit, en zit hij in de kortste keren met een prachtig programma op zijn peeceetje.

Blijkbaar levert mijn gepreek over Ubuntu toch regelmatig een nieuwe adept op. Och, het is ook niet zaligmakend, er zijn ook een paar dingen die je met ubuntu niet kunt zoals met windows, maar ook een deel dingen die op ubuntu veel beter gaan dan op windows. ( Het grootste gedeelte werkt minstens even goed (meestal sneller) en de overschakeling van windows op ubuntu is echt twee keer niets). Bovendien heb je geen last van virussen en co, en blijft het programma altijd zijn snelheid behouden, dank zij het feit dat de updates telkens de oude stukken vervangen en dus niet zoals bij windows altijd maar zwaarder en logger worden als geheel. Wie er eenmaal aan gewoon is, zal niet vlug weer overschakelen naar windows... en dan heb ik nog geen woord gezegd over de kostprijs. Ik las laatst weer een verslag van een test, en daar bleek weer uit dat ubuntu sneller is (en vooral blijft!) dan windows. Maar volgens mij is het grootste voordeel dat je ook met oude kwampjoeters heel comfortabel en aan een behoorlijke snelheid kunt werken, met machientjes waar je windows 7 niet eens op kunt installeren...

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan... Vanmorgen zag ik de reden: gisterenavond vergeten mijn pillen te pakken. Met andere woorden die dingen stillen dus niet alleen pijn, maar doen me ook slapen. Ik vind dit onrustwekkend, je krijgt het gevoel dat de bijverschijnselen belangrijker zijn dan het gewenste effect. Ik kan niet zonder, maar ik heb een bloedhekel aan al die brol. Ik neem minstens al drie soorten pillen om de neveneffecten te bestrijden van de andere! Kortom, ik leef op pillen en capsules. Nu nog astronautenvoeding in poedervorm (alleen bevochtigen voor gebruik) en ik wandel volledig kunstmatig door het decor. Och ja, ik kreeg ook het bevel mijn ontlasting te bekijken, om te zien of ik geen inwendige bloedingen heb, met al die pillen, weet je... Ja, ik weet het! Tot mijn spijt, tot mijn grote spijt...

Maar och, er zijn er die er veel erger aan toe zijn dan ik ben, en vooral, wat nog erger is, er zijn veel mensen die zich helemaal niet gelukkig voelen, en dat is wellicht nog het ergste. Ik heb pijn, ik heb verdriet, maar toch voel ik mij gelukkig, omdat ik het leven aanvaard zoals het is en zoals het komt. Geluk is niet zo moeilijk te vinden, het ligt gewoon voor het grijpen, het is gewoon tevreden zijn met wat je hebt, met wat je bent...meer is het niet. Blijkbaar is dat voor veel mensen een te moeilijke opdracht.

ik ga stoppen, de lucht is grijs, vol met water... en mijn camelia's regenen kapot.
tot de volgende ?

't 'ee'' ons deugd gedoan

Image via Wikipedia

oan oens jeugdig 'ertje
Vannacht lag ik op mijn studentenjaren te peinzen, die studentejaren gaan voorbij...Voorbij studentenweelde... Ach, waar is de tijd ? Ik herinner me nog wel wat gezichten van mijn klasgenoten, maar slechts een naam of twee, en wellicht niet toevallig meisjesnamen. Ik heb hier nog ergens mijn codex (zangboek) liggen (zou die nog naar bier en toebak stinken?), en daar zou ik wellicht nog een deel namen weten te recupereren, misschien zelf gebonden aan een gezicht... Gek, ik heb een voortreffelijk geheugen, maar dergelijke dingen horen niet in het pakket.
Het is een feit dat de mens een ingebouwde filter heeft in zijn geheugen, en wat belangrijk is (voor de eigenaar van het geheugen) blijft netjes bewaard, en de rest vervaagt en verdwijnt zelfs uit het vizier. Helemaal weg is het niet, want een plots iets kan soms een heleboel van die vergeten herinneringen weer naar boven pompen...
Maar dat die oude schoolvrienden weg zijn, dat verbaast me toch enigszins...Ze waren ooit héél belangrijk in mijn leven. Op welk moment en door welk feit zijn ze plots weggefilterd ? Als ik nog een stapje verder terugga in de tijd, en me probeer medeleerlingen (vrienden) uit de middelbare school voor ogen te halen, dan zie ik hooguit nog enkele gezichten, maar geen een naam... Suzanne (mijn oudste zus) zal verbaasd zijn, want zij heeft een fenomenaal geheugen voor al de dingen die ik ben vergeten. (En een beetje omgekeerd ook, ontdekten we bij het zien van een oude foto van het "laiterietje" te Oostende)
Bizar is dat.
Op een bepaald moment had ik wellicht geheugenruimte nodig op mijn harde schijf, en heb ik oude dingen er af gezwierd. Natuurlijk gaat het niet echt zoals met een kwampjoeter, maar toch...Er moet ooit iets geweest zijn die die dingen onbelangrijk vond, terwijl het me nu echt toch wel het weten waard lijkt. Gek is dat ik bijna al de liedjesteksten wel van buiten ken! Maar ja, soms zit ik die -ook nu- nog inwendig te zingen. "Z' 'ee' zwart hoar, zwart ogen, zwarte voeten, z' is daarbij nog donker van couleur..." Ik ruik het bier en de verschaalde geur van sigaretten die in een overvolle asbak tussen de kwakjes bier drijven... Ik heb niet veel cantussen meegedaan, maar aan diegene die ik wel meemaakte heb ik een levendige herinnering... Dan moest ik zorgen dat ik ergens bij de ene of andere medestudent op zijn kot moest kunnen slapen (nu ja, een paar uur of minder)... Ooit sliep ik bij ene op een ijskoud kot. De student vond het normaal, zo leefde hij, er was geen verwarming buiten een stinkend petrolvuurke, en dat mocht maar één uurtje branden per dag, anders was het gevaarlijk... Ik ging met genoegen het gevaar getrotseerd hebben, het water stond bevroren in het glas !
(Op zo'n moment was ik content een spoorstudent te zijn)

Gek, dat zie ik allemaal voor mijn ogen...maar niet het gezicht van die student.
Ooit sliepen we met een student of tien op het appartement van een studentikoze prof, allemaal op de grond, op een dik tapijt... Veel slapen is er niet bij geweest, vermoedelijk ook niet voor de prof of zijn madame...

Profs... er waren er van soorten, maar eentje steekt er, ook nu nog, met kop en schouders boven uit: Madame Debruycker, prof van geschiedenis... Daar heb ik prachtige herinneringen aan. Ooit liep de les wat langer uit (geen mens zou bij haar ooit op het idee zijn gekomen daar over te reclameren), en toen ik haar zei dat ik mijn trein zou missen, voerde ze me met de wagen naar St Pietersstation... Bijna heel de weg duwde ik op de claxon, en we zaten te gieren van het lachen toen we aan het station kwamen, maar ik had mijn trein gehaald. Een toffe madam was dat, en ze kon geschiedenis geven op een manier dat iedereen plots het vak adoreerde. Ik was toen al een geschiedenisfan, en heel wat van de lessen zat ze les te geven, gezeten op het bureaublad van mijn lessenaar...het leek wel op individueel onderwijs. Regelmatig lagen we in de clinch over de interpretatie van bepaalde stukken geschiedenis... Maar het was een olijk bekvechten, en zij zocht soms dispuutpunten op, gewoon om mij te doen reageren, en omdat ze wist dat dit ook een manier was om de les interessanter te maken... Ik denk dat ikop een bepaalde manier wel een boontje voor haar had. Op het mondelinge examen bij haar zaten er twee externe juryleden... Ik moest de Belgische onafhankelijkheidsstrijd bespreken, en vroeg zeemzoet of ik haar versie moest geven of de juiste... Ze grinnikte "Geef ze maar alle twee..."

Haar gezicht met de duizenden rimpels en rimpeltjes (een hele massa waren diepe lachrimpels) zie ik nog zo voor me. Waarom dan die anderen niet?


God, waar is de tijd ! Dat is allemaal al meer dan veertig jaar geleden. En denkend aan haar, zie ik plots nog een resem van andere profs en zelfs leraren uit het middelbaar en het lagere onderwijs...Mensen die een goede of juist een slechte indruk hebben nagelaten op mijn (toenmalig) kinderzieltje... Van een van de "goeie" herinner ik me niet eens de naam, wel zijn gezicht, en ook het feit dat in de zomer hij steeds zijn hemd openknoopte, zijn das wat naar beneden schoof, en dan zag ik dat zijn borsthaar overliep in zijn baardlijn. Die man moest 's morgens wellicht aandachtig zijn tot hoever hij zich moest scheren om geen borstharen boven zijn col te zien te krijgen. Gek, zoiets blijft je bij...

Och, maar wat interesseren jullie al die oude dingen...
Weet je wat, om je te "troosten" nog enkele citaten...
"Vind je het gek dat mensen de politiek niet meer serieus nemen, als de politiek "de mensen" niet meer serieus neemt ? (Youp van 't Hek)
Zonder het slechte geheugen van de mensheid zou politiek niet mogelijk zijn (Harry Mulisch)

Tot de volgende ?

Steeds minder varkens en runderen in ons landje

Image by drhenkenstein via Flickr

Ik dacht al: Joepie!...
Maar het ging niet over al onze parlementen...'t ging over echte varkens en echte runderen.
djudedju

Je bent toch niet vergeten dat het vandaag zomeruur is hé? Vanmorgen mochten we eindelijk weer een uurtje vroeger uit bed, kon ik weer het genoegen smaken van goud in de mond.
Anny lag nog te zuchten en te blazen toen ik stond te genieten van het koude water. Anny is geen morgenmens en ik wel. Ons vader zaliger stond vroeger altijd tijdig op, om op zijn gemak wakker te worden, zonder dat iemand hem stoorde. Veelal was dat mis, want zodra ik beneden iets hoorde, trok ik naar beneden en kreeg de morgengroet "Zijt gij daar al were ?" Ons vader zuchtte dan eens, zijn traag ontwaken en weer mens worden was weer naar de knoppen, want in die tijd slaagde ik er niet in om alleen maar mijn ogen open te doen bij het ontwaken... Gingen mijn ogen open, dan ging mijn mond ook open, en babbelde ik er vrolijk op los.En ons vader die zuchtte.

Nu ben ik al in zoverre verwijst (van wijzer worden), dat ik niet meer uit mijn bed kom op een onzalig uur (volgens Anny), maar ik lig dan steevast of in een boek te lezen, of in de duisternis te turen en geestelijk grote en gewaagde uitstappen te doen. Met gewaagd bedoel ik hoge bergen beklimmen, diepe ravijnen oversteken en dergelijke, want in de huidige tijd klinkt gewaagd plots niet meer als het oude (mijn) gewaagd, maar heeft het zoals alles tegenwoordig met sex te maken.

Nu zit ik hier te bloggen, Anny kijkt naar de Tv naar AVS (de regionale zender) en naar het nieuws en zit te morrelen omdat er weer kluivers bezig zijn over "te dik" zijn... Wij reageerden daar voorheen al op, maar nu met anorexia in de familie des te meer ! Dat en Reynders die gaat toelaten dat sigaretten goedkoper gaan verkocht worden... summum van idiotie? (Zou wel kunnen, want minstens één van die dwazen bedrijft ook nog eens politiek)

Zomeruur... we lopen dus weer twee uur voor op de zon.
Want het zomeruur van de Duitse bezetter is nooit opgeheven.
Ik zie met de beste wil van de wereld niet in waar het element besparing daar zit, maar och, ze doen maar hé... mij kan het niet veel schelen, maar sommige mensen hebben er echt last van, en mijn kippen zijn van slag, en kijken heel verwonderd naar het veel te vroege eten.

In de Geschiedenis van de kleine lui, lees je hoe het vroeger ging, voor de uitvinding van zomeruur en winteruur, voor de uitvinding van arbeidscontracten en opzegperioden en dies meer. Neem nu de bouwvakarbeider in de middeleeuwen, de goeie, de echte stielman van toen... Meestal hoorde de arbeider dat men her of der een nieuwe kathedraal zou zetten, en dan pakte de stielman zijn werkgerei, zijn vrouw en kinderen allemaal in een grote "besotse" en sleurde dat allemaal tot aan de stad waar het werk was. Van het eerste licht tot het laatste werd dan gewerkt, met uitzondering van de hoogzomer, daar mochten ze een paar uur licht verslapen. Maar er moest hard en lang getravakt worden! Niet alleen omwille van het lange dag zijn, maar ook omdat in de wintertijd de bouw stil lag, en dan moest de bouwvakker en zijn gezin leven van de benefiecen van de voorbije zomer... Geen dopgeld, geen weerverletzegels, noppes, alleen een lange koude winter schraalhans...

Dat was pas echt zomeruur !
De wekker, dat was de haan. Bij het eerste gekraai het bed uit en de werf op.
De grote werkgevers, dat waren de kerk in al zijn geledingen, en stilaan ook de steden, die in een poging de hegemonie van de kerk te breken, ook begonnen met het bouwen van imposante bouwwerken met hoge torens, de belforten. Met eigen klokken in. Ze toonden zo dat ook zij iets in de pap te brokken hadden, en niet alleen die kerk.
Het aantal ongevallen op de werven was hoog. Veiligheidsvoorschriften waren er niet, en architecten waren mensen die gewoon probeerden de anderen de loef af te steken door hoger en gedurfder constructies te bouwen. Er zijn kerken bekend waarvan het gewelf tot vier keer naar beneden kwam, waar de architect dan telkens iets minder stoutmoedig was, tot het bleef staan... Ze bouwden allerlei steunberen enzomeer aan het gebouw om het wankele evenwicht te schragen. Wat je niet leest is welke impact dat allemaal had op de bouwvakker, hoevelen er verongelukten met die instortende gewelven, of dat geen aanleiding gaf tot besparingen in het loon... en ga zo nog maar even door... Want die arbeider, dat was minder dan de steen waarmee de kerk tot meerdere eer en glorie van een verre en blijkbaar hoogmoedige God werd gebouwd.

Die kerken zijn nu nog mooi, nog steeds heel gedurfd en nog steeds heel hoogmoedig van constructie, en gelukkig kleuren de stenen nog net niet rood van het zielenbloed van de werkman die het verwezenlijkte....

Alles was lijfelijk werk. Steenkappers zaten met een mal bij zich stuk voor stuk de verscheidene elementen van de pilaar uit te houwen, met gesmede beitels. Op iedere werf was dan ook een smidse, want die dingen waren niet zo gehard als de moderne materialen, en moesten van tijd tot tijd weer bijgezet worden, puntig en gehard worden.

Kinderen werden al heel vroeg aan het werk gezet in veel te zwaar werk.
En hoe zwaar de arbeid ook was, van het loon moest gespaard worden om de lange winter te kunnen doorstaan. Was het werk af, of moest het wegens tekort aan geld stopgezet worden, dan moest de bouwvakarbeider weer heel zijn hebben en houden bijeenscharrelen en op trekken naar de volgende werf. Bij slechte tijden, economische crisis (die waren er toen ook) of heel slecht weer, wisten ze dat de honger weer eens voor de deur stond, en zochten ze werk in het bijbouwen en herstelwerk bij de burgers en boeren, slecht betaald (veelal in natura) en echte noodoplossingen, hopelijk goed genoeg om te overleven tot er weer een kathedraal of een kasteel werd gebouwd.

Bij velen was er dan ook sprake van meer dan één beroep, en stond er thuis nog een weefgetouw voor de wintertijd, en vele vrouwen spinden...

Laat ons dus maar content zijn met dat uurtje vroeger uit ons nest van vandaag de dag, al bij al leven we nu, in vergelijking met toen, in een paradijs...een paradijs waar de grootste bezigheid ... klagen is...

tot de volgende ?

Foto's

Image by metawilm via Flickr

Ik heb iets met foto's. Niet met de klassieke familiekiekjes, maar met tijdsdocumenten. Ik heb dan ook al wel een paar fotoboeken, en gisteren op de boekenmarkt te Kortrijk, kon ik me niet inhouden toen ik een pracht van een fotoboek zag met foto's van 1899 tot 1999... Ik ga weer uren zoek zijn, met het beleven van die foto's.
Want dat is precies wat ik doe, ik probeer me te verplaatsen tot in het beeld. Ik heb nog maar eens vluchtig geloerd op de eerste bladzijden, en meteen botste ik op een foto van een militair, met ontblote sabel en daarnaast onthoofde lijken. De koppen waren van het lichaam weggerold. Aan de halssnede te zien was het geen nette in één houw afgehakt hoofd, maar eerder met herhaalde slagen. Gek genoeg is er niet echt bloed te zien. Wellicht is dat in de aarde gedrongen.
De militair staat er met voorgewende onverschilligheid bij te poseren.

Er onder staat wat uitleg, in het Engels, maar dat heb ik niet kunnen lezen, daar het zeer kleine lettertjes zijn en ik mijn leesbril niet bij de hand had.

Eén of een paar bladzijden ervoor zie je een straatmuzikant met een draaiorgeltje en een dame die uit volle borst staat te zingen, er is geen kat te zien in de wijde omtrek. Voor wie zingt zij ?En dan nog wel met pathetische gebaren, als in de opera, toneelspelen en zingen tegelijkertijd.

Ik bekijk ook de kledij, eerder armoedig, maar beiden zijn gezet en zien er niet hongerig uit. Wellicht was het leven van straatmuzikant nog niet zo slecht. Ze staan in een straat met hoge statige herenhuizen.

Zie je het voor je? Kijk, dat is de manier waarop ik foto's beleef. Het totale beeld bijna ontledend, en proberen er de tijdsgeest uit te snuiven.

Misschien is het dat vermogen dat mij ook toelaat om hier deze dagelijkse blog te schrijven...me inleven in, me verdiepen en wegdromen. Het kan gek klinken, maar als ik 's nachts wakker lig te liggen, starend in het duister, dan droom ik ook weg, lig ik te fantaseren, herbeleef ik soms het boek dat ik bezig ben te lezen, en brei er zelf een eind aan, die meestal heel anders is dan wat ik later lees. Soms is het wel heel absurd, en lig ik, naar aanleiding van een stuk gelezen of gehoord in het nieuws, een misdaad na te doen in mijn gedachten. Wil ik proberen hoe een mens in hemelsnaam tot zo'n dingen komt. Tot mijn verbazing lees ik iets later een boek over een seriemoordenaar, en de onderzoeker probeert net op die wijze de dader te leren kennen, om hem zo te kunnen "plaatsen". Misschien had ik ook speurder moeten worden?

Soms vlieg ik door de ruimte, en beleef een ontmoeting met een entiteit die leeft in het niets van die enorme ruimte... Science Fiction in mijn bedde.

Het is wellicht dat vermogen dat mij totaal vreemd maakt aan het begrip verveling. Ik verveel me nooit, omdat ik massa's werelden heb waarin ik vertoef. Wellicht is het ook daarom dat ik geen TV-kijker ben, dat medium laat me niet genoeg toe om geestelijk af te dwalen. Een boek doet dat wel, daar kan ik in het boek duikelen, of kan ik net wegdromen op basis van het zojuist gelezene.

Dat is ook wat ik in geschiedenisboeken vind, de mens, zijn leven, zoals ik dat beleef bij het lezen van die teksten.

Als ik daar van praat tegen mensen, dan stel ik vast dat de meeste anderen dat niet doen, dat zij veel meer realist zijn en zelden of nooit wegdromen. Ik doe dat voortdurend... Zelfs als ik zit te luisteren naar het nieuws of zo, dwaal ik weg op een of ander feit en stel dan plots vast dat men ondertussen al over iets totaal anders bezig is, waarvan ik dan niet goed weet hoe het in elkaar zat of zit. Als ik dat niet wil, dan moet ik me echt focussen. En in mijn situatie als chronisch zieke, heb ik niet zo enorm veel dingen waarop ik me echt moet focussen, dus zijn de momenten waarop ik wegdwaal in eigen wereld, steeds talrijker. Ik vind dat helemaal niet erg, in tegendeel... ik verveel me nooit. Zelfs als ik ogenschijnlijk zit te niksen, zit ik in een andere wereld druk te doen. Gek ? Misschien wel een beetje hé ? Maar het is wel leuk, en het laat je toe om over vele dingen op een andere manier na te denken, en dat dan te spuien in een blog. Het zijn dus lang niet allemaal gekke avonturen, het is soms ook echt denkwerk.

Weet je, als ik je iets toewensen kan, dan is het dat vermogen om te dwalen in eigen werelden... Het is een uitstekende manier om dingen te verwerken, verdriet te verteren, woede op een onschuldige manier te beleven (Je moest het aantal moorden eens weten die ik in gedachten al beging!) Het is ook de manier om veel kalmer tegenover de wereld te staan.
Ik wens het je van harte toe!

tot de volgende ?

Fauna en Flora

Image by dnnya17 via Flickr

In het tijdschrift van de Stichting Levend Erfgoed, las ik een interessant artikel. Een man kocht een braakliggende akker en een stuk grasland beplant met Engels Raaigras. Beide stukken land waren heel arm inzake biodiversiteit, maar na een jaar begrazing door geiten, was de het aantal voorkomende plantensoorten spectaculair toegenomen ! Je kan rustig zeggen X 3 ! Wat opviel was dat er plots, na minstens vijftien jaar afwezigheid massaal pinksterbloemen tevoorschijn kwamen.

Nu is een stuk land laten begrazen door geiten niet echt iets wat hier "van nature" voorkwam, maar het bewijst niettemin dat bij het gerust laten van de natuur, en het op een min of meer natuurlijke manier kort houden (begrazen), plots een heleboel planten de weg terug vinden.

Op die manier houdt men ondermeer ook heidelandschappen, het Zwin en dergelijke min of meer natuurlijk in zijn precaire evenwicht.

Let wel, wat men ook vertelt, dit zijn geen "natuurlijke" landschappen! Ik kom hier nog maar eens op terug, omdat ik zowat de seskes krijg van al dat gedoe van "Groene" bewegingen. Niet dat ik er iets tegen heb, ik zou eerder zeggen in tegendeel, maar omdat ze telkens weer willen de schijn wekken dat ze de natuur herstellen, terwijl ze alleen wat meer evenwicht pogen te brengen in een volkomen scheefgetrokken situatie, maar zonder echt tot een natuurlijke vorm terug te komen!

Dat kan ook niet! En dat komt door ons, de mens.
Wat we ook vertellen, we horen hier in deze streken niet thuis!
(Troost je ik wil jullie niet uitdrijven, net zo min als ik mezelf uit drijf!)
Wij zijn als biologisch wezen wellicht ergens afkomstig uit een tropisch of subtropisch savannegebied. Waar de oermens kon rondlopen zoals hij geschapen is, en zijn levensbehoeften kon bekomen in dat milieu, gewoon door verzamelen van vruchten en knollen, zonder de natuur alsdusdanig aan te tasten.
Maar we waren een veel te succesrijke soort, en alras was dat gebied veel te klein om op te kunnen leven, dus moesten er enkelen verderop gaan leven. Verderop, dat betekende meteen dat ze niet meer in de streek zaten waar ze van nature voor kwamen, en waar ze dus een vreemd element vormden in dat gebied.
De mens heeft wellicht mede daardoor oplossingen moeten zoeken om te kunnen overleven in dat hem vreemde milieu. Hoe verder ze afdwaalden van hun natuurlijke leefgebied, hoe moeilijker dat werd, en de mens, begiftigd met een sterke overlevingsdrang, paste zich niet aan aan de nieuwe omstandigheden, maar paste de omgeving aan aan zijn behoeften.
Dat betekent dat in alle streken waar de mens zijn cultuur ooit vestigde, de natuur werd vervormd, aangepast aan de mens en zijn behoeften. Veelal (vooral in het begin) door vernietigen van de bestaande flora, en gebruik makend van de tijdelijke vruchtbaarheid door die vernietiging, om daar zijn gewassen en teelten op te kweken. Was die grond weer te arm, dan schoof de mens op, brandde een nieuw stuk af, en bewerkte dit nieuwe gebied. Sommige van die stukken zijn nooit meer echt tot herstel gekomen, en waren, zelfs bij herstel, nooit meer echt de natuur zoals het ooit was! Er waren plantensoorten onherroepelijk verdwenen en andere, vreemde soorten woekerden in de plaats.
De ingreep van de mens op zijn milieu werd steeds diepgaander, en naarmate hij leerde de grond vruchtbaar te houden, verdween steeds meer en meer natuur voor akkerbouw. Door verbetering van technieken konden er meer mensen leven van de opbrengst en dus werd nog meer land vrijgemaakt voor landbouw. De mens settelde zich in streken waar hij niet kon overleven, zonder de natuur in het gareel te dwingen.
Men leest nu over de noodzaak de huismus te beschermen... Terwijl de huismus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, eigenlijk een dier is dat hier oorspronkelijk niet voorkwam. De huismus is immers een weversoort, en dus wellicht afkomstig uit de...savanne. Door het landschap steeds meer savanne -look-a-like te maken, is de huismus de mens gevolgd (net zoals muizen en ratten en nog een heleboel andere dieren)...
Als we nu dus preken voor beschermingsmaatregelen voor de huismus, dan is dat zeker niet te verenigen met natuurherstel, wel met natuurbehoud, behoud van de natuur zoals wij mensen hem hebben gemaakt naar onze behoeften.
Wij maken nu een drama van de halsbandparkieten, maar die zullen nooit de natuur zo drastisch naar de knoppen maken als ooit het dier, de mens, het deed.
Ik bedoel met het dier, de mens, niets denigrerends, maar het is en blijft een feit dat wij gewoon een biologisch wezen zijn, of wij nu verstand hebben of niet, het lichamelijke blijft een feit.
Weet je, eigenlijk vind ik gans deze geschiedenis terug in de bijbel. Het aards paradijs was waar de mens kon leven op een volkomen natuurlijke manier, als verzamelaar. Dat was (en is) een zalige manier van leven, want met amper 20% van de tijd kan de jager-verzamelaar aan zijn behoeften voldoen. Door zijn succes als wezen moest de mens echter zijn natuurlijk midden verlaten, en dat kon hij slechts door met veel meer werk en inspanning, de natuur naar zijn hand te zetten.
Je kunt zelfs uit het verhaal afleiden dat dit feit eigenlijk een misdaad was tegen het geheel van de natuur...

Mij rest de vraag of we nu, als we over de mens als soort praten, kunnen praten over een successtory of net niet...
Als een dier een dergelijke explosieve bevolkingsaangroei kent, dan sproeien we er tegen...
Dat zou ons moeten doen nadenken.
God, ik wil niet (we kunnen niet) terug naar de oersituatie, maar moeten we niet tot slotsom komen dat onbeperkte aangroei niet kan?
In de "beschaafde" (lees welvarende) streken, is men op een bijna automatische manier gekomen tot een kleinere aangroei, maar net door diezelfde beschavende elementen is de aangroei in de armere streken explosief toegenomen. Dat komt door betere (opgedrongen, ogelegde) hygiëne en medische verzorging enerzijds, maar geen gelijklopende toename van de welvaart. Het is een beetje absurd! We houden steeds meer mensen in leven, ook in die gebieden waarvan wij weten dat er onvoldoende voeding en welvaart is, terwijl hier de voedseloverschotten vernietigd worden om de markt in "evenwicht" te houden.
Het gevolg is dat daar een stijgende armoede en honger heerst, mede door onze inbreng van medische verzorging. Dat klinkt cru, maar het is ook cru !
Och, ik ga het niet oplossen, ik kan ideeën spuien, maar zolang we niet tot een betere en evenwichtiger verdeling komen van de goederen, zullen wij ook geen evenwicht hebben tussen de mensen. De honger is al altijd de hoofdreden geweest om te migreren. Wij leven hier in welvaart, het moet wel het land van belofte lijken in de ogen van de hongerigen!
Tot nu toe kennen we een vreedzame migratie, maar laat de ellende nog iets toenemen, en dan komen ze misschien terecht hier naar toe om te veroveren wat zij ginder tekort hebben...

tot de volgende ?

Het land van honger en dorst

Image by Abominatron via Flickr

Het verdict is gevallen...mijn tweeling kleindochters hebben anorexia... Voor één keer wou ik het geld hebben van Windows Bill Gates, om eens al die modegoeroes in één groot proces voor het hof van Mensenrechten te dagen... Maar helaas, het zou niets helpen, want tenslotte zijn het de mensen zelf die de honger verheffen tot kunst en schoonheid.
Indertijd gingen wij rond voor de arme kindjes van Biafra, nu hebben we tot onze ontsteltenis, in ons land van overvloed in de plaats meelij met hongerkunstenaars. Opgefokt door TV en modebladen is er een geest van skinny is beautiful ontstaan, en zien we her en der mensen die dit "schoonheidsideaal" tot zich trekken en onbewust hun eigen lijf en leden ondergraven, verhongeren.
djudedju
Als toonbeeld van hoe het niet moet, zeker niet in het licht van de huidige trend, heb ik wellicht een toonbeeld van afschrikking gesteld, en heeft mijn dik corpus hen doen besluiten "Maar wij niet" en zijn ze tot het andere uiterste gaan overhangen...
Ik begrijp het niet, en wellicht begrijpen de meesten het niet, maar je ziet, het gebeurt. We hebben nog één geluk, we zijn er tijdig bij, het is nog niet dramatisch, maar toch moeten ze in behandeling, afkicken van het hongeren. Bizar, wreed, erg, onbegrijpelijk in deze wereld.

Hoe complex is de menselijke geest...
Wij zijn in de laatste decennia tot de vaststelling gekomen dat dik niet zo gezond is. Dat was nieuw, toen ik klein was moest een baby dik en mollig zijn, een kind mollig en een vrouw moest een moederlijk type hebben, à la Rubens... Plots was dat allemaal niet meer gezond. En de feiten wijzen uit dat ze wel wat gelijk hebben. Maar nu we al weer enkele decennia aan het overhellen zijn naar het andere uiterste, hoor je al weer stemmen opgaan dat dat skinny ook niet zo gezond is... Eigenlijk is het logisch, de oude wijsheid zegt het al eeuwen: TE is nooit goed... (tenzij tevreden)

Maar het is helaas een menselijk iets, dat ze leven zoals de slinger van de klok, van het ene uiterste naar het andere, en de tijd van de gulden snede is heel vergankelijk en heel snel voorbij. We zien nu een periode van echtscheidingen, geloofscrisis, opvoeding zonder straf... en straks gaan we weer naar het andere uiterste doorzwaaien, het huwelijk zal weer heilig zijn, ook ten koste van een normaal bestaan, de kerken zullen weer vollopen (of misschien worden ze met zijn allen moslim?) en het zal weer straffen regenen om de jongeren in het gelid te duwen... Nooit ofte nooit slaagt men er in tot een evenwicht te komen, tot een gezond verstand.

Daaruit moeten wij wel concluderen dat het zo geroemde gezonde verstand iets is wat niet bestaat. Wij mensen zijn een anomalie, een miskleun in de evolutie. Helemaal niet passend in het geheel der natuur.

Wij kunnen gewoon niet gewoon doen.
Wij kunnen als soort hier in ons land eigenlijk niet eens leven, zonder dat wij de natuur verwringen tot een mensenwereld. Wij zijn er in geslaagd om ons te ontwikkelen buiten de grenzen van ons natuurlijke kunnen. Als er ooit al sprake was van een faunavervalsing, dan zijn wij het. We zijn veel erger, veel schadelijker dan de halsparkiet in het Zoniënwoud.
En dan doen we onszelf ook nog eens onnodig leed aan, en hongeren voor een stupied modeideaal.
djudedju

In tegenstelling met wat we zelf denken, zijn wellicht de enige diesoort op deze aarde die dom is.

Moet je eens kijken naar onze werken. We hebben in hele streken de natuur zo erg naar de knoppen geholpen, dat we nu met schrale gronden en heidekruid zitten. Het is zo erg met ons gesteld, dat we dit verheffen tot een natuurlijk milieu en er niet van nature voorkomende dieren in zetten om het zo te begrazen dat het bewaard wordt in al zijn "schoonheid"... Want we zijn die schraalheid zelfs mooi gaan vinden. Eens dat gezien is het geen wonder dat we eng magere mensen op de catwalk doen flaneren.
tommetoch

tot de volgende ?

Het waarheidsgehalte in de politiek

Image by Valodja via Flickr

Het is een gekend feit, dat wie liegt in het kleine, dat wellicht ook in het grote doet...

Herinner je je nog dat ik enkele dagen geleden schreef over mini ster Decroo ? Waar hij breed lachend en saluerend verkondigde dat hij nog in deze school had gezeten?

Dat was in Michelbeke, waar hij woont, en altijd woonachtig was, dus ik twijfelde niet aan zijn woorden. Maar onlangs was er hier een goede vriend van mij, die ook van Michelbeke afkomstig is, en ook te Michelbeke school liep... Watte ? Hij heeft hij daar nooit gezeten! Hij zat op de Gemeenteschool, net zoals ikzelf! Oorspronkelijk ging ik bij de nonnen, maar mijn vader werkte in de melkerij van Decroo (de vader) en die verplichte al zijn werknemers dat hun kinderen naar de gemeenteschool moesten! Ah, dedju, wat vertelt hem daar ! Hij bij de nonnen naar 't school ? Nooits van zijn leven, de leugenaar !
De man maakte zich waarempel kwaad. Moet hij zelfs daarover liegen! Nog een vloek. Allee, op de gemeenteschool, als hij er al was, want hij was in zijn jongte meer ziek dan dat hij op school zat! Ha diene tedju, hij vertelde ook eens op de TV dat hij later op de trein zat met de fostmannen als hij naar Geraardsbergen naar het college ging ! De leugenaar ! De fostmannen zaten op de trein van 3 uur in de morgen, en zo vroeg moest hij niet in 't college zijn! Dedju, hij moet altijd liegen, zelfs over zo'n stomme dingen !Mijn vriend begon rood te zien van colere. (Voor de Nederlanders: fostmannen, dat waren mijnwerkers, die werkzaam waren in de mijnen van Henegouwen. Uit de streek van Brakel vertrok er iedere morgen een hele trein van die tjoolders.)

Maar ergens heeft hij natuurlijk gelijk, het is niet van aard om vertrouwen te hebben in mensen die zelfs liegen over dergelijke kleinigheden. En ik denk hier heus niet alleen aan die ene politieker, maar scheer ze gemakshalve allemaal over dezelfde kam, want allemaal zijn ze in hetzelfde beddeke ziek...ze blinken zo graag hun eigen blazoen op...

Mocht de oude riddereer ook voor hen nog tellen, dan zou je geen blazoen meer zien van al de schandbalken die er door zouden lopen.

Net zoals de meeste gemeentennamen heeft ook Michelbeke een betekenis, ook al is die in de loop der eeuwen ook wat in nevelen gehuld, omdat sommige woorden niet meer gekend zijn in de huidige spreektaal... En met alle excuses aan de inwoners van Michelbeke, hun gemeente heeft eigenlijk helemaal geen mooie betekenis... Michelen is gewoon een plat woord voor pissen, tegenwoordig zouden wij dus spreken van zeikbeke... Als min heer de mini ster het al weet, dat zal hij wel zwijgen, want dat past heeltegans niet op zijn blazoen...djudedju.

Maar laat ik mijn inkt niet besmeuren met politiek... Inkt is immers niet zwart genoeg om over dat onderwerp te schrijvelen. Laat ons de inkt gebruiken om de natuur en zijn blommen op te hemelen! Ik ben daar juist eens buiten geweest om te kijken naar wat er allemaal uit de grond aan het kruipen is... Heerlijk als je dan de prachtig camelia's ziet bloeien (de rode en de witte, de roze nog steeds niet, alhoewel net dat boompje bomvol bloemknoppen staat!). De camelia is duidelijk mijn numero uno ! Voornamelijk omdat hij én zo vroeg bloeit met grote mooie bloemen, én omdat hij me ook in de winter vol overtuiging zijn groene blaren laat zien!

Maar overal zie je uit de grond pril groen naar boven komen. De eendagslelies staan al zeker een dikke tien centimeter hoog met hun tere groen te pronken, en de gele dovenetel krijgt al weer nieuwe scheuten, die straks vol blommen zullen staan. Ik geraak niet meer tot bij de bossen, maar wellicht staan daar de blauwkousjes ook al weer boven, en zullen binnenkort de hellingen weer blauw kleuren (boshyacinth), hier en daar onderbroken met stukken wit met een zacht roze tintje van de bosanemonen... Wie wil er in Godsnaam nog een TV als er bossen zijn?

tot de volgende ?

Nijlganzen

Image by zoetnet via Flickr

Ik zie ze iedere dag of over lijn huis vliegen, of op het veld staan, als onbeweeglijke sfinxen. Nijlganzen zijn mooie dieren, maar ze zijn, net zoals de Canadese gans, bezig heel Europa te veroveren, wellicht ook weer uit parken en tuinen ontsnapt.
Maar mooi zijn ze wel, ze hebben echt iets exotisch.
Naast de genoemde Canadese ganzen, en de halsbandparkiet, komen ook zij dus onze fauna verrijken. Ik hoor de groene jongens al steigeren, en roepen dat zij onze fauna aantasten en...en...
Allemaal goed en wel, maar ze zijn er. En je kunt moeilijk op twee toonaarden gelijktijdig gaan zingen. Als we zeggen dat de vreemdelingen die hier binnenkomen moeten beschouwd worden als een verrijking van onze cultuur, dan moeten we bij de dieren meten met dezelfde maat, en ook daar de "vreemdelingen" welkom heten en beschouwen als een verrijking! En welbeschouwd zijn ze dat! Ook al zullen er binnen de bestaande fauna wel wat verschuivingen en aanpassingen komen, en misschien zelfs enkele soorten erg in de verdrukking komen, dat gebeurt op natuurlijke wijze net zo goed! Kijk maar naar de Turkse tortel, die hier vanzelf is gekomen, op eigen kracht, en die als gevolg heeft dat je onze eigen inlandse tortels wel bijna helemaal verdwenen lijkt.(Blijkt?)

Net zoals de Chinezen met hun lekkere eten, de Maghrebijnen met hun godsdienst en andere taal, de Turken die je overal de grondwerken in onze regio ziet verrichten en noem maar op, zo kleuren die vreemde vogels ons landschap net iets anders in. Ik las dat de muisparkiet in Amerika ook zo'n veroveringstocht is begonnen, wanneer laat er hier eens een "vogelliefhebber" een kudde van die schreeuwerds los ? Want hoe mooi de muisparkiet ook is, er is geen beest dat meer schreeuwt dan hij! Een krassende schreeuw waarbij meeuwen en kraaien ware nachtegalen lijken.

Maar de meeste immigranten komen "sans-papier"! Ook bij de dieren! Je ziet ze niet, tot ze plots in een waanzinnig hoog aantal om je oren zoemen, het loof van je aardappels opvreten, grote webben door je huiskamer weven of stilletjes in je brooddoos kruipen en hun eitjes deponeren in je dagelijkse snee brood... Ze komen mee als blinde passagier tussen de vracht van vliegtuig en/of schip. Ongezien en soms heel gevaarlijk. De meesten kunnen (gelukkig) niet overleven in ons klimaat, maar anderen kunnen dat onverhoopt toch, en dan hoor je een jubelkreet bij de spinnenliefhebbers dat ze weer een nieuwe soort hebben ontdekt.

Anderen komen binnen met papieren... gewoonlijk omdat er een sanspapierinsekt tot een plaag is uitgegroeid, en men officiëel en met veel tamtam de natuurlijke vijand uit de verre streken hier binnenhaalt om weerwerk te bieden tegen dat kwalijke kleine beestje...En zo krijg je een nieuwe plaag zoals in Australië waar de ingevoerde kikkers een echte plaag geworden zijn, veel erger dan het beestje dat zouden komen bestrijden... Weg grote trom van het jubilate binnenhalen, en massaal dat tot ondier gedegradeerde reddertje met alle macht gaan bestrijden. Misschien zouden ze de natuurlijke vijand van dat beest ook eens kunnen invoeren??? hihihihi...

Och ja, het is niet de schuld van de mens dat nu plots die giftige spinnetjes hier zijn kunnen blijven, dat komt door de opwarming van de planeet. Ach, die opwarming is ook onze schuld ? Maar gaat het dan over de invoer of over de warmte ? Nu ja, warm, deze winter merkten we daar niet veel van... Zouden die beestjes nu allemaal dood zijn? Of zouden ze toch ook die winterkou hebben kunnen doorstaan? En wat dan met die mooie theorie over opwarming?

Het moge duidelijk zijn, hoe we het ook draaien of keren, wij, de mens zijn het faunavervalsende element nec plus ultra... Wij zijn het die de fauna aantasten door onze manier van leven. Wij kunnen nu eenmaal niet overleven zonder de natuur naar onze hand te zetten, dus vervormen we die natuur en gaan dan mekkeren over die fauna die aangetast is... Een beetje van luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden. En we vervormen vol goede bedoelingen steeds meer en meer en steeds verder en verder de natuur! We leren bij, we kappen nu niet meer alleen de bossen, nee, we planten ze terug weer aan ook!...Alleen, we zetten dan heel dat terrein vol met één soort, snelgroeiende en productieve bomen, die op zich helemaal geen uitstaans meer hebben met het oorspronkelijke en natuurlijke plantenbestand. En dus ook niet meer met de natuurlijk daar voorkomende dieren en planten... Productie, dat is wat telt.

Over mijn huis vliegen de nijlganzen...

Gisterenavond hebben ze mijn twee kleindochters gehospitaliseerd. Die waren al een paar weken wat op de sukkel, en ondanks onderzoeken wist en weet men niet wat er scheelt. Ze hebben koorts, niet overdreven hoog, maar toch koorts.

Anny en ik zeggen stilletjes tegen elkaar...vroeger noemden we dat groeikoorts, en dat ging voorbij met passeren...Nu is dat een hele ramp. Misschien hopen we dat meer dan dat het werkelijkheid is, maar zo is een mens nu eenmaal, ook grootouders...
We wachten nu, een beetje bibberend en bevend, op de uitslag van het onderzoek.
Maar toch blijft het bij mij wat knagen: zouden wij indertijd zo vlug groot alarm geslagen hebben, of een aspirientje gegeven en hop, naar school, 't zal wel overgaan???
Afwachten... misschien waren wij vroeger wel verkeerd.
't kan zijn.
't kan ook zijn dat het niet kan zijn.

tot de volgende ?

Minister Reynders

Image by unforth via Flickr

...dacht er het voorbije jaar tweemaal aan te stoppen met de politiek!

Dit bericht verbaast me hooglijk!
Niet alleen het feit dat hij gedacht heeft, hij deed het zelfs twee maal !!!!
Alleen, ver brengt hij het niet met zijn denken, hij weet het niet te voleinden, niet te voltooien, en zo blijft hij dus rustig politieker - gedachtenloos...

djudedju


Otto Weiss zei het al: " Politieke leiders moeten vooral dan beslistheid aan de dag leggen, wanneerzij niet weten, hoe zij zich er uit moeten redden..."
Simon Cameron: " Een oprecht politicus is iemand, die als hij eenmaal omgekocht is, ook omgekocht blijft;"

Voor Dedecker past dan weer deze van Franklin Delano Roosevelt: " Een radicaal is iemand die zijn beide voeten stevig in de lucht heeft."

en voor ons aller Leterme, deze van Charles John Darling: " Zijn eer aan zijn partij opofferen is zo'n onbaatzuchtige daad, dat zelfs onze edelmoedigste staatslieden niet geaarzeld hebben het te doen"...

Ik kan zo nog uren afschrijven uit mijn citatenboek, maar jullie moeten het zelf maar eens lezen, iedere degelijke bibliotheek heeft er wel eentje, en zoals alle goede boeken is dat er eentje die zelden wordt ontleend. (die is van mij)

Dat politiek een woord is dat is afgeleid van stad (polis) bewijst dat het zelfs niet van plan is uit te groeien tot iets wat thuishoort op staatsniveau... (ook van mij)

Ik ga stoppen met gevleugelde woorden te gebruiken, het is te lastig om ze op papier te zetten, ze dreigen steeds weer te vervliegen.

Vandaag moet Monique binnen in het hospitaal, voor een knieoperatie... We gaan ze dus tijdelijk wat moeten missen. Onder meer op de volgende crea zal ik er alleen voor staan. We zullen haar missen, want dat wil zeggen dat ik de leiding ook werkelijk in handen zal moeten nemen. Nu doe ik dat niet echt, want ik heb steeds de ruggesteun en de humor van Monique bij. Nu, 't zal wel loslopen, ik heb door mijn werk al bijna heel mijn leven ergens de touwtjes in handen moeten nemen...Ik was net aan het gewoon worden (door mijn ziekte) dat niet meer te moeten doen.

Ik hoop dat de operatie goed verloopt en dat ze niet te veel pijn heeft, 't menske is al zo sukkelachtig te been (ze heeft een dropvoet, een voet die ze niet meer kan oplichten, die er bij hangt... Dat heeft wellicht te danken aan een voormalige hersenoperatie. 't Menske heeft al een en ander doorgemaakt)

Het is natuurlijk niet zo, dat het leed van een ander je zelf minder pijn bezorgt, maar toch, ergens doet het je beseffen dat je niet de enige bent met pijn. Dat er nog zijn, en sommigen aan wie je het ziet dat ze er erger aan toe zijn dan jij zelf. Dat doet je op zijn minst een beetje je eigen ellende in een juister kader bekijken, en wat te minder erg in te schatten. Ik denk dat bedevaartsoorden alvast dat sterke punt hebben, dat de zieken zien dat er nog veel mensen zijn die er slechter aan toe zijn.

Maar Monique, dat is een bloedbroeder (of zuster zo je wilt), dat is iemand die, net als ik zelf, inziet dat bezig zijn een heel voorname therapie is, en die ook een heel deel van haar krachten gebruikt om anderen zich daar ook van bewust te maken. Een toffe madam! Soms zie je haar gezicht vertrekken van de pijn, maar steevast glimlacht ze daarna, en zegt dat we (zichzelf inbegrepen) daar niet mogen op peinzen, er is te veel te doen...en ze zit werkelijk nooit stil! Ik weet niet in welke besturen en organisaties ze allemaal zit, maar ze is steeds actief bezig met een of andere werking. Ik ken haar al van toen ze nog werkte in de textiel, en delegee was bij de firma Santens en bestuurslid en...en... Haar man stond altijd aan haar zij, hij steunde zijn Monique door dik en dun. Zelf leek hij mij niet zo'n leidersfiguur, maar hij was steeds er bij en steunde al waar zij zich voor inzette. Als Monique nu nog eens van hem praat, dan hoor je nog de liefde in haar stem en de weemoed naar voorbije dagen...

Het is een van die mensen waarvan je echt denkt dat ze onmisbaar zijn. We weten wel dat dit niet zo is, dat iedereen te vervangen is, maar bij dergelijke mensen twijfelen we toch een beetje...

Vrijdag is het weer boekenbeurs in Kortrijk. Bart en Els gaan er heen, en wij (Anny en ik) mogen mee. Kan ik weer een snuffelen in een onafzienbare hoop boeken! Heerlijk! Ook al zoek ik niets speciaals, heb ik het vaste voornemen niets mee te brengen...ik weet op voorhand dat ik zal sneuvelen. Gisteren op de rommelmarkt had ik ook weer een paar boeken mee. Het enige wat gebeurd is, is dat ik mij meer en meer weet te beperken tot één genre, nu is dat hobby geworden...

Want ik wil proberen om toch zoveel mogelijk plezier te geven aan de leden van mijn (nu ja mijn) crea ...

tot de volgende ?

Dag mevrouw!, Dag Meneer !

Image by Erf-goed.be via Flickr

Vanmorgen zijn we, naar jaarlijkse gewoonte, naar de rommelmarkt geweest in Caritas te Melle... Dat is een verzorgingstehuis voor mensen, laat het mij eens op zijn Vlaams zeggen, waar er een hoek af is... 't Zij door druggebruik, door zenuween (ook Vlaams) of door God weet welke depressie dan ook.
Het was er druk, heel druk, en ik moest mijn auto tussen de sparren parkeren, en tussen de takken door uit mijn auto klauteren. Toen we weer op de weg kwamen kwamen daar twee vrouwelijke patiënten aan, waarvan er eentje heel luid en heel duidelijk articulerend: "Dag Mevrouw !(uitroepteken) Dag Meneer !(Uitroepteken) zei... Je hoorde dat het patiënten waren, aan de manier waarop ze dat uitsprak... Ik wenste hen ook een goede dag, en wandelde door het mooie terrein met het vervelende autogedruis naar de zaal... Autogedruis is zacht uitgedrukt, want de E 40 loopt op enkele meters van je vandaan...Eigenlijk niet echt een terrein om een gebouw neer te zetten, waar mensen moeten tot rust komen...Maar wellicht stond het huis er al vóór de autosnelweg...

Het is er een klein, knus rommelmarktje, wellicht ten voordele van Caritas, en wellicht trekt het mede daardoor veel volk... Als het mooi weer is (maar 't regent), dan zie je er veel van die patiënten lopen, en dan zie je soms wat van de wonderlijke wereld van mensen die eigenlijk niet helemaal op deze wereld vertoeven. We zien ze, en ze zien ons, maar alleen op het raakvlak tussen die twee werelden. Mij valt telkens weer op dat we bij hen procentueel veel meer gelukkige gezichten zien dan in onze harde wereld. Het lijkt wel of zij gewoon een wereld voor zichzelf hebben gecreëerd, waar al het slecht, al het kwaad, al het harde is buiten gehouden.

Wij hebben medelijden met dergelijke mensen, maar ik vraag me soms af, of zij niet beter medelijden met ons zouden hebben, wij die vasthangen aan al die dingen die het leven hard en ongemakkelijk maken. Zij leven op hun uiterst individueel eilandje, met alleen raakvlakken naar plezante dingen van die andere wereld, want als het niet plezant is, dan schuiven ze de gordijnen dicht en sluiten heel die buitenwereld van zich af.

Och, ik ga nu niet gaan vertellen dat ik jaloers op hen ben, nee, maar ik geloof toch ergens dat wen niet echt medelijden met hen moeten hebben, en ik vraag me af of wij wel goed bezig zijn, als we ten allen prijze hen uit hun wereld willen sleuren. Ik spreek hier niet van mensen bij wie deze geestesgesteldheid een vlucht is uit de werkelijkheid, waar ze uit weggevlucht zijn! Dat zijn andere patiënten, die ook in die wereld niet hun thuis hebben gevonden, mensen die als het ware statenloos zijn en uit angst van alles vluchten. Nee, ik heb het over die mensen die van nature nooit tot onze wereld hebben behoord.

Als we bv naar dementen kijken, dan zien we daar duidelijk twee soorten in, mensen die hun wereld verloren hebben, en zich perfect gelukkig voelen in die nieuwe wereld, en anderen, die ergens, diep in zich, de wanhoop en het onvervulbare verlangen voelen naar de vroegere wereld. De eersten zijn gelukkig, de tweeden zijn diepongelukkig...

De menselijke geest lijkt wel wat boven de natuur uit gestegen, en houdt zich in een wankel evenwicht overeind in een maatschappij die ze vanuit die toestand hebben gecreëerd... en bij kortsluiting in de hersenen zie je dat sommigen terugvallen naar wat je "natuurlijk" zoudt kunnen noemen, omdat het de eenvoud zelve is, waarin voedsel, rust en spel de hele wereld zijn.

Een mens zou zich kunnen afvragen of onze evolutie naar "verstandelijke" wezens, niet eerder een onnatuurlijk gegeven is, en als je ziet wat wij de wereld, de natuur aandoen, dan heb je redenen te over om dat te denken. Zijn wij echt de hoogste trap op de evolutieschaal? of zijn we veeleer een bizarre afwijking? Iets wat niet meer het vermogen heeft om op een natuurlijke wijze te leven, te zijn.

Wat dan ook, we zijn mensen, en we moeten er het beste van maken...Maar laat ons in Godsnaam dan ook eens proberen dat te doen in evenwicht met de rest van de wereld, de natuur...

tot de volgende ?

druk

Image by goya via Flickr

Vanmorgen naar Merelbeke, al heel vroeg in de morgen, voor een lesvoormiddag, les voor de medewerkers, leraars onze werkgroep...Vandaag was ik niet van dienst, dat is pas voor een van de volgende keren. Wel links en rechts wat gaan bijzitten, en desnoods een handje (een heel kleintje) bij steken.
Het was wel leuk om weer mee te maken, en ik leerde weer enkele nieuwe materialen kennen. Dus kreeg ik eerder les dan ik er moest geven. Ne mens is nooit te oude om, juist...

Maar dat duurt nogal lang, dus is mijn tijd wel heel beperkt, zeker als je weet dat tanteke ook op de zaterdag moet bezocht worden.
Het wordt dus een heel klein blogje, een echt weekendbeestje...

Gisteren vertelde ik je over het uitbreken van een nest boeren, vandaag zijn de wielertoeristen uitgebroken, een hele meute met een keer. Langs mijn raam flitsen (nu ja...) allerlei kleurige outfits voorbij van hijgende en dampende vélorijders die zojuist de berg op geklommen zijn. De meesten staan hier voor mijn raam recht op de trappers, om even de lendenen te rekken en te strekken, want dat klimwerk...na die winter van stilzitten...niet evident.

Welke soort terroristen het is, is een grote vraag, want nu reeds hangen hier diverse soorten pijlen en staan er diverse soorten wegaanwijzers op de baan geverfd... Wie volgt wat ? Er is duidelijk ook een grote organisatie bij, want deze hebben allemaal een blauw bordje met een nummer op, aan hun stuur hangen. Dat zal wellicht de omloop van het Nieuwsblad zijn voor liefhebbers, tot spijt van de randbewoners...

Ik moet toch eens nadenken over een nieuw verkeersbord! Hier zie je dat niet zo vaak in ons Vlaanderland, maar in Wallonië kennen ze zo'n een bordje: "Sauf riverains" "Alleen voor oeverbewoners"...andere mensen niet toegelaten. We moeten zoiets ontwerpen om die terroristen hier weg te houden. Ik zag weer al van die ambetante exemplaren: een groep van één man, of hij dacht het toch, klof midden op de rijweg, middenderder kon niet! djudedju...Heer geef mij ontzaglijk veel verdraagzaamheid, vooral tegenover wielerdinges... (Een mirakelke is ook al goed, zodat ze plots allemaal vierkante wielen hebben)

Het zal weer niet evident zijn om tot bij tanteke te geraken...de Lange Ast zit ook nogal vaak in het parcours... de mooie brede fietsbaan er naast is voor mietjes.

Nogal een geluk dat ik weet, als de bloempjes bovenkomen, de vogeltjes beginnen te fluiten de boeren uitvliegen en de wielerterroristen gevaarlijk doen, dan komt ook het visweer er aan...Je weet wel, aan een grote plas, waarin geen boeren, geen fietsers, maar wel grote karpers zwemmen... heerlijk... naar het dobbertje turen, de hoed iets naar beneden geschoven om de zon uit mijn ogen te houden...heerlijk, heerlijk, heerlijk...

tot de volgende (weer twintig wielerdinges !)

d'ou elle ainsi ni d'homme

Image via Wikipedia

Gek Frans ? Ja... maar wel historisch! Toen Louis Bonaparte Koning van Nederland was, gaf hij een ereteken uit met de kenspreuk: "Doe wel en zie niet om"...Lees nu nog eens de titel, dat was de manier hoe Lowietje zijn eigen spreuk onthield.
Kijk, dat is nu een klein hoekje van het menselijke aspect van Geschiedenis, want geschiedenis, is de manier waarop we het verleden beschrijven, in het licht van wat en wie we nu zijn.
Logisch gezien zou geschiedenis dus een vast gegeven moeten zijn, maar daar het steeds bekeken wordt door mensen die het bekijken vanuit hun visie, is het dat allerminst.
Dat is de reden waarom geschiedenis in het katholieke onderwijs niet identiek is aan de geschiedenisles in het officiële onderwijs, dat is waarom de Belgische onafhankelijkheidsstrijd in de Nederlandse geschiedenisboekjes héél anders is dan in de Belgische...en dat is ook de reden waarom men nu weer een Napoleon op een schavotje plaatst, waar men hem jaren heeft verguisd.

Het geheugen van de mensen is kort... Toen ik nog jong was, hoorden we nog tal van ouderen foeteren op de Duitsers, die wel altijd oorlogszuchtig waren geweest en altijd zo zouden zijn... Wellicht was dat een of twee generaties vroeger krek zo met de mensen over de eeuwige Franse overweldigers, maar na enkele keren Duitsers waren de Fransen al lang van alle blaam gezuiverd. Gek is dat niet, gewoon omdat het collectief geheugen strikt gebonden lijkt aan de ervaringen van de waarnemers. Er waren geen mensen meer die konden meeklappen over de Franse overweldigers, maar des te meer van hen die de Duitsers hier zagen...

Alles wat verder ligt dan wat aanwezig is in het geheugen van aanwezigen, dat is Geschiedenis uit de boeken. Bij natuurvolken is dit niet zo, omdat ze daar geschiedenis overdragen op een verbale manier, vaste redevoeringen, geijkte teksten die van man naar man werden doorgegeven en aangeleerd aan de volgende generaties. In hoever die ijking ook werkelijk vast was, is uiteraard niet meer te achterhalen, de kans is echter groot, dat net als in onze geschiedenisboekjes, de teksten wel eens evolueerden naargelang de omstandigheden.

Maar dat is net wat Geschiedenis zo leuk maakt! En het jammere is, dat men dat aspect niet (durft) er bij vermeldt, want men wil aan "den volke" wijsmaken dat er maar één geschiedenis is, de echte, de ware, de hunne... En het leuke daaraan is, dat men zich net op die manier blootstelt aan alle kritieken, en alle bewijzen van het tegendeel, bewijzen die, op hun beurt, net zo weerlegbaar zijn...

Het feit dat ik een geschiedenisfreak ben, en dus ga neuzen in allerlei bronnen, maakt mij dus eigenlijk niet echt slimmer, hooguit iets wijzer, en niet eens inzake geschiedenis dan wel in de menskunde (als dat al een wijsheid is...)

Ik ben voor het ogenblik bezig aan het doornemen van een Nederlands geschiedenisboek, vandaar mijn binnenpretjes over de stukken die wij "gemeenschappelijk" beleefd hebben, maar toch, och zo verschillend bekijken. Het kan u misschien gek in de oren klinken, maar ik jeun me verschrikkelijk in dat vergelijken en bestuderen van de menselijke kleinheid, want geef toe, de geschiedenis inkleuren naar gelang je eigen inzicht, opinie en vooral doel, geeft niet echt blijk van grootheid...

Hier naast me op het veld is het nu en dan mistig: een boer rijdt hier aan behoorlijke snelheid over het veld terwijl hij kalk strooit... Het op die manier "vernevelen" is ongetwijfeld een goede manier om het gelijkelijk te verdelen over het veld, want wat rest na het neerdalen der kalknevel, is een witbesneeuwd veld...

Is het bij jullie ook zo? Is er ook in jullie omtrek een heel nest boeren uitgevlogen, die plots een hevige activiteit aan de dag leggen ? Eergisteren nog waren ze hier het veld aan het opentrekken, gisteren reden ze met grote karren mest rond, die ze meteen in de grond inspoten, en vandaag werpen ze het vol kalk...En het is niet alleen hier op het veld voor mijn deur, nee, je ziet ze overal, met grote zware tractoren over de wegen scheuren, haast je haast je naar het volgende veld om ik weet niet wat te doen... De winterslaap is voorbij en nu moet er weer gewerkt worden.

Ik heb een véél te levendige fantasie, en zie meteen voor mijn geestesoog, de boer en de boerin in hun alkoof, onder dikke stapels dekens snurkend en schurkend de winter doorslapen, wachtend op het eerste beetje warmte van een nog bedeesde zon... Zie je hem ook liggen, met zijn blauw en wit gestreepte slaaphemd aan, de rode neus met een bosje haar eruit, en maar snurken? De beer in zijn hol, de boer in zijn bedde...

Ik weet het wel, het is niet zo, de beesten moeten gevoederd, de koeien gemolken en ga zo maar door, maar het plots uitrijden der tractoren doet mij anders denken...

dagdromen...
mensjes kijken
en fantaseren


tot de volgende ?

Auchan Leers

Image by maartenzam via Flickr

Voila, we hebben weer ons grote inkopen te Frankrijk verricht...dus vooral aperitief zonder alcohol. Maar we hebben ook vis , verse vis mee, schartong, zalm en tonijn, en ook nog eens mosselen (voor vanavond ?)...
Dat is dus de reden dat vroege bloglezers zullen vastgesteld hebben: tiens, het is er nog niet... De zaterdag en de zondag valt dat geregeld voor, want dan gaan we wel eens rommelen op de rommelmarkt, maar in de wee zelden, alleen omwille van een Franse reden... (Les excuses sont faits pour s'en servir).

En nu heb ik dus een vlugge hap Frans brood (baguette) gegeten, met een bordje soep. Want het is te laat om nog te gaan koken, bovendien, er zijn straks mosselen... Geen Zeeuwse, in la Douce France koop je uiteraard Ierse mosselen (voor St Patricksday).

Nee, normaal koop ik er de lekkere Bouchotmosselen, maar er waren er geen, dus maar eens Ierse, die zien er ook een beetje uit als de bouchot... Hopelijk zijn ze ook zo lekker. Volgens de visboer zijn ze in ieder geval veel lekkerder dan de Zeeuwse.

Bijna hadden wij op de heenreis een geblutste auto, in la France! Op een rond punt (een Franse uitvinding, die groeien daar in het wild)kwam er een jonge deerne bijna het rondpunt opgesnord, toen ze zag dat ze het niet meer zou halen, en dan piepende remmen en een mooie zwarte streep op het beton...Oef, 't was wel een mooi kind, maar niet om er blutsen van te krijgen.

Op AVS hoorde ik een leuk zinnetje: "Als echtparen echt paren, dan hebben echtgenoten echt genoten..." Vind ik leuk. Heeft niet veel om het lijf, maar dat kan ook niet omwille van dat echt genieten hé.

Heb je het ook gelezen? In België heeft 17,2 % van de bevolking vertrouwen in de politiekers. Ik ben verwonderd dat het er nog zo véél zijn ! Maar het voelt goed aan bij de meerderheid te zitten. Ik denk dat het vooral de uitzendingen zijn op TV van de vroede dames en heren aan het werk... met hun gsmmetje, met hun blackberrytje, met een gazet, met een dik en lijvig boek (Gejaagd door de wind - genre)of gewoon slapend. Ik zag er toch ook een aktieve!!! die was aan het geeuwen. djudedju... en soms krijg je dan een mailtje met de bedragen die die gasten daarvoor krijgen. Op het mailtje staat foutievelijk: verdienen...maar ik denk niet dat zij ook maar iets verdienen, ze stoppen hun verdiensten héél goed weg...achter een gazet, een boek, een blackberry...

tot de volgende ?

Spam

Image by marketingfacts via Flickr

Iedereen heeft er mee te maken, wat je ook doet, spam overspoelt het internet. In Gmail zit een goede spamverwijderaar, maar niettemin komt er toch nog wel nu en dan iets door, waar je niet weet waar dat nu weer vandaan komt. Eventjes aanduiden dat ook dit spam is, en het leed is geleden. Je moet dan wel nu en dan eens kijken of er per ongeluk iets dat je wel wou zien, niet is uitgefilterd, maar dat is wel heel minimaal (ik heb het bij mijn weten nog niet gehad). Nu onlangs kreeg ik echter plots een paar keer spam door, en ik weet niet hoe ik die kan tegenhouden!

Het slachtoffer?
deze eigenste blog...
Je weet wellicht, beminde lezer ende lezeresse, dat je op deze blog kunt reageren, daartoe is een link voorzien. Ik krijg dan deze reactie binnen, en als je het niet op naam deed, voorafgegaan door "anoniem"...
Welnu, nu hebben onverlaten dit middel gevonden om hun spam door te mailen naar mij. Als ik het als spam aanduid, dan zal ik ook de ernstige opmerkingen van een anonieme lezer(es) niet meer ontvangen. Dus... niets aan te doen, tenzij, jullie, beminde lezers en lezeressen, niet meer anoniem reageren...
(Wat ook leuker is voor mij)

Want die reacties, dat is voor mij een leuk iets, zelfs als het een boze reactie is van de makers van Viagra, omdat ik wat ironisch over hun blauwe pilletje schreef. Over een penis in erectie mag echter geen ironie gaan... dit weze gezegd.

Ik weet het niet, maar ik heb ergens het gevoel dat de moderne mens door al de programma's op TV en radio, al de artikels in de boekjes, en de "wijs"-gerige praat van ene Goedele Lieckens, tegenwoordig veel te geobsedeerd zijn over hun jongeheer (alhoewel het dan meestal geen jonge meer betreft)... Het is net of sex het enig zaligmakende is binnen het huwelijk (en volgens de programma's ook er buiten!)...

Ik ben de laatste om dit aspect van het menselijke leven te onderschatten, maar laat ons nu niet net het omgekeerde doen, en na een periode waar sex taboe en ongewenst was, plots sex op het hoogste schavotje plaatsen. Als het gaat, zo veel te beter en te leuker, maar als het niet gaat, dan staat toch wel de zon weer op...en het leven gaat door. Ik vind seks héél leuk, maar het is voor mij helemaal niet het nec plus ultra! Het is niet iets om je zorgen over te maken! Wel in tegendeel! En weet je, net dat zorgen maken is mede de oorzaak van veel ellende op dat gebied. Laat komen wat komt, geniet er van, en komt het niet, dan is het ook maar zo. Zonder meer.

Maar die programmamakertjes (ik schat ze niet hoog of groot in), verwarren, zoals momenteel bijna iedereen, seks met liefde. Seks is lichamelijk, Liefde is héél wat meer. Seks kan een lichamelijke uitdrukking zijn van die liefde, maar het is niet de liefde ! Laat je in hemelsnaam geen complexen aanpraten door die zwabbers !

Hé, dat moest me even van het hart! Ik kan me zitten ergeren als ze aan het leuteren zijn over het belang van "goeie" sex. Dat men zou praten over het leuke ervan, totdaar, maar meer is het ook niet.

tot de volgende ?

De quisling

Image by Inferis via Flickr

Ik ben bezig de spreekbeurten van wijlen Sir Winston Churchill door te lezen... Plots botste ik op het woord quisling (meervoud quislings). De betekenis van het woord bleek uit de kontekst, maar waar komt het vandaan? Geen paniek, even gegoogled, en voila, bleek het de naam te zijn van een Noors Nationaal socialist, die meer dan meeheulde met de vijand. Hij werd minister president van Noorwegen tijdens de bezetting, en na de oorlog ter dood veroordeeld voor verraad...
Zijn geheul met de vijand was klaarblijkelijk zo in het oog springend, dat zijn naam een zelfstandig naamwoord werd, om hen die heulden met de bezetter aan te duiden. (Hier noemde men ze zwarten...)

De tandarts

Er is een vonnis uitgesproken tegen een persoon die tot twee keer toe een afspraak met de tandarts niet nakwam. 700 Euro ! Nu moet er wel bij vermeld worden dat het niet zo maar afspraakjes waren, maar twee keer een afspraak voor een groot werk, waarvoor 4 uur voorzien wordt. Dat stelt het wel iets of wat in een ander daglicht, maar toch... Het is een nieuw feit dat je kunt veroordeeld worden voor het niet nakomen van een afspraak met je tandarts...of je dokter? of je garagist? Ergens krijg ik toch een wat huiverig gevoel, dit vonnis zou wel eens de start kunnen zijn van een heleboel dergelijke eisen. In het bovenstaande geval gaat het wel over twee keer naeen een afspraak vergeten, maar geef toe, het is menselijk eens iets te vergeten, om dat nu meteen strafbaar te maken?
Ik heb begrip met de tandarts, in die zin, dat het zeker niet leuk is om twee keer vier uur te verliezen, maar waar ligt de grens voor dergelijke zaken? Moet men te maken hebben met het herhaaldelijk vergeten van een afspraak? Gaat het alleen over afspraken van 4 uur of meer ? Of kan men dergelijke uitspraken ook verwachten voor een simpele vergetelheid ? En kan men het omgekeerde dan ook ? Als ik een afspraak heb om 10 uur, en de dokter behandelt mij pas om 11.30 uur, mag ik dan een vergoeding eisen voor dat 1,5 uur wachten ? En waar ligt daar de grens? Op 5 minuten of vanaf een half uur ?
U ziet, als je het zo bekijkt, dan kunnen we nog heel wat leuke dingen verwachten...
Er zit iets idioots en gevaarlijks in rechtspraak over een dergelijk feit. Want waar ligt de grens ? Wat als er een betwisting is over datum of uur? Afspraken worden veelal telefonisch gemaakt, en jij of de doktersassistente schrijft het in op een verkeerde datum, wat dan? en hoe bewijs je dan je gelijk ? In sommige gevallen kan iemand verlof hebben opgenomen voor die afspraak... dat is niet meer te recupereren.
Nee, ik ben niet gelukkig met dergelijke dingen, het is als het openen van de doos van Pandora.

Decoratie

Het kan héél gevaarlijk zijn een ereteken opgespeld te krijgen door een Franse Minister ! De minister van Culture (en Français) spelde een ereteken op bij een actrice...Los door de bloes en recht in de welgevormde boezem...
djudedju

Nu is het opspelden van eretekens bij dames altijd een heikel iets! Ik heb in mijn loopbaan talrijke eretekens moeten opspelden, en iedere keer ik zag dat het een dame was, zat ik al van ver te kijken welke kleren ze aanhad, en waar ik dat ding kon spelden... Een ereteken heeft meestal twee speldpunten, zodat schouderbandjes niet altijd breed genoeg zijn... en met je handen in de décolleté duiken om de stof vast te nemen van het kleedje lijkt meer op een aanslag op de goede zeden dan op een vereremerking... Nee, ik was altijd op mijn ongemak als ik een dame moest vereremerken... Ooit was er eentje met een kleed die alleen bij gratie van de borsten bleef hangen, moet je daar eens een speld op steken... Ik heb de speld en het doosje zo meegegeven, na een bestuderen van de mogelijkheden, en dat alleen al lokte (terecht) hilariteit uit in de zaal. Ik zou de betrokken minister dan ook de raad geven bij décolletees het zekere voor het onzekere te nemen, en doosje en ereteken zo mee te geven...Of...Misschien komt men ooit tot eretekens aangepast aan "de" vrouw, en maakt men die hangend aan een koordje, maar dan wel met een sluitingetje er aan, ander krijg je dat klereding niet over de soms imposante hoeden of kapsels...
Vrouwen...niets dan last.

tot de volgende ?

half maart...

Image by Pieter Musterd via Flickr

Ik zie zonet 15 maart staan op mijn kalenderke... Ik kan het niet helpen, maar de tijd lijkt almaar rapper en rapper te gaan. Er is daar een heleboel wetenschappelijke en semi-wetenschappelijke uitleg voor, maar dat zal mij worst wezen: 't gaat alsmaar rapper!

Als ik mijn kleinkinderen hoor, dan zijn die bijna... en dan noemen ze de volgende streefdatum, hun volgende verjaardag. Voor hen gaat de tijd niet rap genoeg, voor ons veel te rap. Gek. Wij hadden echt geen Eistein van doen om de relativiteit van de tijd te kennen, we ondervinden dat verschijnsel dagdagelijks. Denk maar aan de trage minuten in de wachtzaal en de snelle minuten in een aangenaam gezelschap.

Ik ben ook telkens verwonderd hoe snel de tijd gaat als ik een boek zit te lezen, al gaat de tijd in het boek soms heel traag, of juist heel erg snel, de buitenwereld loopt altijd sneller dan ik had gedacht. De buitenwereld, want als ik in een boek zit, dan leef ik tijdelijk in het boek. Dat is net wat voor mij een boek altijd beter maakt dan de film: bij het boek creëer ik zelf de beelden, en die zijn uiteraard precies wat ik ervan verwacht. Bij een film worden de beelden mij voorgeschoteld.

Gisteren heb ik nogal wat reclame gemaakt voor de News Archive Search van Google, maar er zijn daarnaast ook heel wat andere websites die een vergelijkbaar medium bieden. Zelfs bij Nederlandstalige bronnen vind je soms heel interessante archieven. Je hoeft je dus niet beperkt te voelen aan de wat Amerikaanse kijk op... er zijn er heel veel! Ik heb ook gewezen op de vertaalmogelijkheden, en verwees naar Iraanse kranten als voorbeeld, tot mijn verrassing ontdekte ik daartussen een Nederlandstalige uitgave! Je ziet, verrassingen zijn er ook daar waar je het niet zou verwachten! Het gaat wellicht over een "krant" voor Iraanse ballingen, maar dus al niettemin... Leuk (om eens over hun muurke te loeren)!

Heb je het al gevoeld? De lente is er (bijna)! Het is iets warmer, iets droger, en je ziet de botten zwellen! Binnenkort moet ik de tuin in om de planten bij te snoeien voor de komende bloei, en alle dood materiaal te verwijderen die heel de tijd als deken diende voor het ondergrondse plantenleven. Je zult het zien, niet alleen het frisse groen komt piepen, ook hier en daar vroege bloemen, en de lucht heeft plots een andere geur, naar het fijnstof ruik je plots ook stuifmeel van de kleine, maar zo mooie madeliefjes. Atchoem!

Al meer dan een week is er een van mijn camelia's (de witte) aan het bloeien...en iedere keer weer zie je 's anderendaags de bloem weer opengaan, maar nu met rosse randjes van de nachtvorst. Ik weet niet waarom die éne camelia zoveel vroeger is dan al de andere??? Is het de soort? Het moet bijna wel zo zijn, want de planten staan op een meterke van elkaar. Die bloeit dus in de gegeven omstandigheden iets te vroeg om wel te wezen.

Maar nu zie ik bij de andere camelia's de bloembotten heel snel zwellen, en ze geven al wat kleur prijs.

De lente is er dus wel degelijk !!! Ik moet hoognodig kijken naar mijn visgerei! Weet je, minstens even erg als het leuke van het vissen, lokt mij het zitten genieten van de natuur aan de boord van het water, en ik zit nu al weer te denken of dit jaar de ijsvogel er terug zal zijn bij Pepé... (Luc is er bij geweest, en alles is goed met hem!)

Gisteren zijn we bij tanteke geweest, en ook met haar is alles goed, ze wordt wel beetje bij beetje wat dementer, maar lichamelijk gaat het heel goed. Toen ze nog thuis was kon ze bijna de trap niet op, en nu loopt ze die op en af alsof het niets is. Je ziet zo dat ze goed verzorgd is, en dat ze gelukkig is. Het enige waar ze soms over klaagt, dat is dat ze niemand meer ziet, wij zijn blijkbaar de enigen die nog op bezoek gaan? Ik moet toch eens navraag doen bij de verpleegsters, want het kan natuurlijk ook dat ze het bezoek reeds vergeten is, zodra ze de deur achter zich dichttrekken.

Deze namiddag gaan we eens uit eten, Herman gaat op pensioen, en dat vieren we met een gezamelijk etentje... Kunnen we weer eens gezellig bijkeuvelen...

Tot de volgende ?