Louis Neefs zaliger zong dit liedje ooit, en op een of andere manier zit het al heel de morgen in mijne kop.
Eigenlijk zou het Joe Cocker moeten zijn, want ik tikte een collectie hele oude ceedeetjes van hem op de kop op de rommelmarkt...Op een ervan prijkt een langharig jong manneke, niet te herkennen als de Joe Cocker zoals we hem nu kennen.
Ik hou wel van die schorre ruwe stem. Daar kun je arduin mee glad schuren.
Maar hoe graag ik hem ook hoor, zijn liedjes planten zich niet zo makkelijk in mijn geheugen. Misschien wel omdat het niet in mijn moerstaal is ? Ook al ken ik heel wat engelse en Franse chansons van buiten, die van hem niet. Gek.
Maar wat zit ik hier nu bezig over deuntjes.
Weet je er zijn belangrijker dingen dan een lustig airtje. Ik las in American Scientific dat men er in geslaagd is een kunstmatige vorm van (bijna)leven te maken. Ze hebben in plaats van RNA een kunststoffen PNA gemaakt met dezelfde capaciteiten (bijna?)... Ze zijn er ook in gelukt om de stamcellen zelf te maken uit je eigen cellen. Helemaal werkt het nog niet, maar ze zijn er bijna.De mogelijkheden van die dingen zijn ontzagwekkend !
Als dat met die stamcellen werkt, dan gaan ze binnenkort voor u, in vitro, een nieuwe lever kweken, uw oude versleten exemplaar er uit zwieren en er een nieuwe van uw eigen cellen (geen afstoting !) weer in kieperen. Heb je hele grote flaporen? Geen nood, kweken we er even een stelletje op een handzamer formaat.
Dat eerste stukje nieuws is al even enorm ! Het onderzoek is gestart als een speurtocht naar nieuwe medicamenten, maar ze zijn (bijna) op nieuwe vormen van leven gestuit. Wat daar allemaal kan uit voortkomen is zo mogelijk nog veel intrigerender dan het voorgaande. Zo kunnen ze misschien met tijd en veel boterhammen wel echt levende robotten maken???
Ze doen maar.
Ze hebben nu ook een middel uitgedokterd om een klein stukje van een gen, en wel het stukje dat ze precies willen, uit te halen uit de reeks. Klinkt niet zo enorm? Als ze het net daar zetten waar de cellen gereproduceerd worden, zullen alle volgende cellen gemaakt worden volgend de nieuwe gegevens, dus zonder dat ene gen. Nu nog het goede gen er in de plaats krijgen, en heel wat ziekten zijn de deur uit.
Wat gaan we dan krijgen?
Ja, als we niet meer stuk kunnen gaan (ze steken nieuwe onderdelen), niet meer kunnen bezwijken aan kanker (ze maken nieuwe en gezonde cellen aan), geen pijnlijke rug meer (nieuwe wervels, nieuwe zenuwen...) Wat gaan we dan krijgen ? Want het eeuwig leven, dat zal er wel nooit komen op deze aardkloot... Er zal dan wel plots een weer nieuwe oude ziekte opduiken die net weer ontsnapt aan al hun kundigheden, en joepedada, weg zijn we... ad aeternam.
Maar zo te zien zit de kans er in dat we allemaal (wellicht onze kleinkinderen?) weer Methusalems worden, en zeshonderd en oneffen worden. Op pensioen vanaf ons 65 en dan enkele honderden jaren heerlijk niksen? Zie ik niet zitten.
Ik herinner me de tijd van de invoering van het prepensioen in de bouwnijverheid... Vroeger moest je werken tot je vijfenzestig, en dan plots maar meer tot je 60 en even later zelfs maar tot je 58... Maar er was een merkwaardig fenomeen zichtbaar ! Wij hadden ook een voordeel voor de weduwen van de overleden bouwvakarbeiders. Voor de invoering van het prepensioen zag ik heel veel dametjes komen die hun man een stuk voor hun pensioen aan 65 verloren waren. Met de invoering van het prepensioen was het aantal jonge weduwen plots gereduceerd tot bijna nul !
Men spreekt nu, gezien de stijgende gemiddelde leeftijd van de mens, dat de pensioenleeftijd zou moeten verhoogd worden... Doe dat, en ik voorspel dat er bijna geen mensen ooit op pensioen raken, zeker niet in de zware beroepen.
Ik heb de indruk, gebaseerd op deze ervaringen, dat -zeker voor de lichamelijk zware beroepen- de leeftijd van 65 al iets te hoog ligt ! Daarmee wil ik niet zeggen dat de pensioenleeftijd niet mag verhoogd worden, maar dat men het zeker niet mag doen op de manier zoals wij momenteel werken. Ik denk dat de tewerkstelling als dusdanig dan zou moeten afgebouwd worden op een geleidelijke manier. Stel dat men bijvoorbeeld aan 58 een uur per dag minder gaat werken, aan 60 twee uur en zo verder, zodat men geleidelijk naar een volwaardig pensioen toegroeit. De druk verminderen naar de stijging van de leeftijd.
Een soort deeltijdse betrekking, zeg maar... Maar met de nodige waakzaamheid, want we kennen allemaal het verschijnsel van de vorige arbeidsduurverminderingen. Naarmate het aantal werkuren daalde steeg de productie, zodat er op den duur op minder tijd meer geproduceerd werd dan er voor. Dat mag en kan de bedoeling in dit geval niet zijn, anders biedt het geen oplossing.
Het ambetante van het verhaal is, dat dit maar ideeën zijn, dat we het niet eens eventjes kunnen uittesten. Het uittesten gebeurt meteen in de werkelijkheid, met de eventuele slachtoffers netjes in het scenario ingeschreven. Er is geen mogelijkheid om het theoretisch uit te testen!
En het gekke is dat er ook bijna geen terugweg mogelijk is !
Ik herinner me de tijd toen het prepensioen ingevoerd werd... In een meubelbedrijf moesten er tientallen mensen afgedankt worden. Vanuit de vakbond drongen wij aan op gebruik making van dat nieuwe systeem, het brugpensioen, die de ouderen op een min of meer redelijk inkomenspeil konden uit de productie halen... Een "properder" oplossing dan de afdanking van jonge mensen in de periode van hun volle leven, met kinderen en een huis om af te betalen...
Ik ben nog nooit zo uitgescholden geweest als die keer door een van die ouderen, die zich wreed gepakt voelde, en zich helemaal niet afgeschreven voelde...
Enkele jaren later maakte arbeiders ruzie als ze niet mochten op prepensioen gaan. In enkele jaren was het noodmiddel uitgegroeid tot een recht... Heel bizar.
Dat bewijst dat er geen testperiode mogelijk is...Eens je iets invoert, is het verdraait moeilijk om de klok terug te draaien.
We zitten nu weer in een periode van hoge werkloosheid, en een van de grootste gevaren van een dergelijke periode is dat jongeren die enkele jaren werkloosheid kennen, zich ook settelen in deze situatie. Zij leren op die manier leven, en passen zich aan die situatie aan. Het is naderhand zeer moeilijk om hen in het werk in te voeren. Op een of andere manier is een mens ook op dat gebied honkvast! Eens hij in een situatie zit, past hij zich aan, en voelt zich na een tijdje "goed" in die situatie.
Nu kennen we het systeem van gedeeltelijke werkloosheid, wat de mogelijkheid biedt je werk te houden, slechts x tijd te presteren, en de rest van de tijd gedeeltelijk werkloos te zijn. Dit is weliswaar een vermindering van het normale inkomen, maar toch beter dan volledig werkloos worden. Maar zit daar ook geen kans in om jongeren in te schakelen in het werkmidden? Zou men het ritme van de tewerkstelling niet voor allen tijdelijk kunnen minderen in functie van tijdelijke tewerkstelling van jongeren? (en andere volledig werklozen). Men zou zelfs tijdelijk de bedrijven kunnen steunen daarbij, om de "leertijd" van de nieuweling in de job, te overbruggen. Op die manier zou men de volledige werkloosheid voor veel meer mensen kunnen vermijden.
Ik weet wel dat er een pak moeilijkheden bij komen kijken, maar moeilijkheden zijn er in elk systeem, en zijn er om opgelost te worden. Bovendien zou het settelen in de den dop althans vermeden worden, en zouden de jongeren zelfs in een economisch mindere tijd toch nog ervaring kunnen opdoen !
Maar ach, ik zit maar te dromen... 't Zal mijn oude roeping als vakbonder zijn die nog eens opspeelt...
tot de volgende ?
1 opmerking:
mooie gedachte brengt me op een idee ...
Een reactie posten