Het is mooi ! De zon over een witte wereld !
Glad is het niet echt, de banen zijn bijna meteen sneeuwvrij door het gerij van de auto's. Maar ja, enige voorzichtigheid is wel geboden vermoed ik, en de mensen lijken dat wel massaal vergeten te zijn...
Gisteren reden we richting Oudenaarde, en de baan van aan de brouwerij tot beneden aan de lichten bij Volkegem zagen we maar liefst 9 (negen) sporen van auto's die in de gracht hadden gelegen, tegen de bermen waren opgecrosst, borden hadden omver geduwd en noem maar op. Je mag op gans dat stuk maar 70 rijden, en ik zie niet in hoe aan 70 per uur uit die bocht gaat, maar ja...Toch gebeurt het, door te vlug rijden? door onoplettendheid? door een gladde plek ? 't Zal altijd wel een reden hebben, maar onlangs was er zelfs een dode bij... En dan sta je daar wel eens bij stil. Zeker als het een bekende is.
"Al kruipt ge in een mollegat, als het je uur is..." zegt men dan? Maar is dat wel zo? Is het echt zo dat dit ongeval "voorzien" was ? Ik kan dat niet geloven! Dat zou lijnrecht in tegenspraak zijn met de vrije wil van de gelovigen, en wellicht kan een atheïst al helemaal niet aan predestinatie geloven? Of wel?
Had die man nu tien seconden later daar voorbij gekomen, dan vloog hij misschien ook uit de bocht, maar dan was die vrachtwagen toch net voorbij ? Of misschien vloog hij helemaal niet uit de bocht, omdat zijn moment van verstrooidheid al tien seconden voorbij was ?
Eén van de redenen van vele ongevallen zal ongetwijfeld zijn dat we in de huidige wereld steeds meer het gevoel van gejaagdheid zien bij de mensen. Zo erg dat ze zelfs niet er in slagen zich eens echt te ontspannen. Want zie, ze gaan fietsen en proberen de eerste te zijn, vlugger te zijn, een betere tijd te hebben, ze gaan lopen en pogen meer kilometers te doen, ze gaan sudokuën en pogen weer een graadje moeilijker te gaan, en noem zo maar op...
Steeds minder mensen vinden werkelijk ontspanning.
Vinden werkelijk de manier om eens heerlijk te niksen. Als ze niksen kijken ze tv, en horen hoe ze in Irak weer een bomaanslag hebben gepleegd. Of kijken lekker griezelfilm. Ontspannen? Vergeet het maar!
Het zalige niets doen, het zo maar genieten van de rust, je eigen ademhaling als muziek, dat is er niet meer bij.
Zelfs van vissen, een kalme bezigheid "par origine", hebben ze verprutst tot een wedstrijd om ter meest of om ter grootst...
Ga eens een museum binnen, liefst een van oude meesters der schilderkunst, zet je daar op een bankje, en bekijk het schilderij voor je in al zijn grootheid, en doe dan nog eens hetzelfde, maar in al zijn kleinheid, ofte wel in ieder detail, in iedere penseelstreek. Ga eens dichterbij, en stel vast dat, als je maar een klein stukje bekijkt, het soms bijna niet te herkennen is, en van op een afstand de indruk geeft heel gedetailleerd te zijn. Of bij anderen tot in het oneindigste detail blijvend gedetailleerd (Ga eens naar het Lam Gods kijken te Gent)...En vraag je af waarom de schilder zo heeft gewerkt, en hoe het komt dat dit zo'n verbluffende indruk na laat op je netvlies...
Of ga eens aan de waterkant zitten, en geniet van het wiegen van een gevallen blad...
Luister naar de leeuwerik, en volg hem eens terwijl hij daar heel hoog, nog amper zichtbaar hangt te zingen...
Doe gewoon niets, en geniet van alles wat rond je is.
Dat is op zich een vorm van mediteren, dat is Zen, dat is de ultieme ontspanning.
Weet je dat heel wat mensen dat niet meer kunnen?
Ze zijn zo gedreven, zo bezig met allerlei dingen die hun leven beheersen, dat ze niet meer weten wat echt belangrijk is.
Dat is wat we ook zien als we nu kijken naar de meeste kinderen. Ze hebben ADHD zegt men dan. Als ADHD een ziekte is die bestaat uit het niet kunnen ontspannen, dan hebben ze gelijk !
Want hoelang is het geleden dat gij nog een kind roerloos hebt zien zitten, kijkend naar een kevertje of een miertje, zo maar, vol bewondering voor dat kleine dingetje dat zo maar over die zandkorrels heen stapt, zich afvragend hoe hij het zelf zou doen als de zandkorrels in zijn wereld even groot waren als ze zijn voor dat miertje...
Hoelang is het al geleden dat gij een kind zaagt liggen te liggen in het gras, loom madeliefjes plukkend en er een kransje mee vlechtend, zonder er op te denken wat hij doende was? Of een kind die zo maar, juichend, gewoon van levensgenot, door het natte gras loopt, geen weg wetend met zijn eigen levenslust?
Wij kunnen het niet meer.
Wij zijn gejaagd.
Ik las ooit een zinnetje, ik ga proberen het te citeren: Wij, de machtige blanken, lachen met de zwartjes die op de trommel slaan om de boze geesten te vejagen, en zitten zelf te toeteren om een verkeersopstopping op te lossen...
Zo is het maar net. Wij achten ons superieur, en willen dat dan ook voortdurend zijn, ook al gaat dat ten koste van ons mens-zijn...
We moeten maar eens beginnen met ons te onthaasten, met weer wat tijd vrij te maken om te bekomen, om tijd te maken om weer mens te zijn.
Och, ik ben niet beter dan een ander... Ik heb je verteld dat gisteren die enen man zo lang bleef babbelen dat ik aan het verrekken was van de pijn. Maar ik durf dat niet te zeggen. Idioot, want het is zo! Wellicht zou die man ook niet boos of gestoord zijn, misschien zou hij integendeel wat meer begrip voor je opbrengen, en misschien ook voor anderen, misschien zou hij zo leren te zien aan het gezicht dat de ander pijn heeft... Maar wij durven dat niet te zeggen. Om de ander niet te kwetsen? Nee, voornamelijk omdat we niet willen bekennen dat we kwetsbaar zijn !
Meer mens zijn... wil misschien gewoon zeggen, wat toegeven aan dat grote lompe lijf van ons. Kijk eens naar die filmpjes van de natuur. De koning van de dieren ligt veel meer te liggen, te genieten, te niksen, dat hij staat te brullen en bezig is te verscheuren ! Hij "werkt" de nodige tijd, en de rest geniet hij.
Wellicht dat we hem daarom Koning noemen ?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten