Op wolkjes...

Cloud computing, ofte kwampjoeteren op wolkjes, is in.
Het heeft wat geduurd voor Jan met de pet er vertrouwen in had, maar vooral met Notebooks en dergelijke werd de stap logisch en gewenst, en kwam ook het vertrouwen in het systeem.
Voor diegene bij wie de term nog vreemd in de oren mocht klinken, Cloud Computing is in feite werken van op jouw computer op de harde schijf van een ander, van een grote, een Google, een Amazon en dergelijke.
Dat Windows niet op de boot sprong is logisch, zij verkopen allerlei programma's en programmaatjes, en zagen via die weg een hele markt verdwijnen. Maar de evolutie is de evolutie, en je ziet dat zelfs Microsoft nu met zijn Windows ook de sprong waagt naar The Cloud. Kijk maar naar je nieuwe messenger Live, en lees eens wat ze zinnens zijn met azure...
Dat betekent dat je steeds minder programma's op je peeceetje moet hebben staan, om toch vlot te kunnen werken... je schrijft eigenlijk dus op een heel grote computer, ergens heel ver weg, en je kunt er net zo vlot mee omgaan als stond het op je eigen peecee.

Ik moet zeggen, het klonk mij ook nogal vreemd in de oren, en ik was er ook niet echt gerust op, stel dat er ginder iets gebeurt, wat dan ? De kans is echter veel, veel kleiner dan een krasj op je eigen peeceetje, zoals we wellicht al allemaal weten.

Maar ik moet toegeven dat ik heel verwonderd was vast te stellen dat ik ondertussen al enkele jaren aan het cloudcomputen was... Deze eigenste blog is een voorbeeld van cloud computing... En je ziet het werkt, je kunt nu nog steeds al mijn blogs (meer dan duzend stukken proza van het allerhoogste tot het hellediepste) op nalezen. Op mijn eigen peecee zouden die of al lang verdwenen zijn in een of andere krasj, of ze zouden me vervelen met de enorme plaats die ze stilaan beginnen in te nemen... En mijn blog is maar een kleintje... Kijk maar eens naar Geen Stijl in Nederland, dat is pas een blog van kilotonnen zwaar !

Maar ach, daar doen ze het werk met een hele equipe, en ik zit hier op mijn eentje aan te modderen, soms met veel, soms met heel weinig inspiratie. Soms zie ik er tegen op, maar ik moet bekennen dat ik het niet meer kan missen.
Dus... Ik schrijf niet alleen in the clouds, ik leef ook op wolkjes...


Best dat je me nu niet kunt zien zitten! Ik ben vanmorgen weer eens op mijn knieën neergedaald, in aanbidding als het ware, voor mijn badkuip, om mijn haar en mijn baard te wassen. Je moest me eens zien zitten, voor de badkuip (naar Mekka gericht!!! Het Oosten !) niet op een tapijtje, maar op een dubbelgevouwen badhanddoek, kwestie van geen zeer aan mijn knietjes te hebben, het bovenlijf over de kuip hangend, de douchekop op het zwakste straaltje... En dan, wassen maar. Het grote voordeel is dat het water meteen weer de kuip in loopt, en dat je steeds proper water hebt om je haren uit te spoelen... Het nadeel is dat je dan weer recht moet... Met krakende knieën.

Ik ben de "gelukkige" bezitter van wat men in de esthetica vet haar noemt... Dus hang ik regelmatig boven die kuip. Ik zeg wel gelukkige bezitter, want het is bewezen dat vette haren gezond zijn! Op een of andere manier hebben ze positieve invloed op de zuiverheid van de lucht die je inademt. (Gelezen in een wetenschappelijk boekwerk !)

En dus zit ik hier met natte manen en baard. Gek is dat, want als mijn haar en baard nat zijn (of vet), dan zie je mij nog met wat kleur (zwart), en nu het vers gewassen is, zal het straks als het droog is bijna zuiver wit tonen. Daar zal ook wel een geleerde uitleg voor bestaan, maar ik ervaar het als een van de vele kleine wonderen die ons dagdagelijks omringen.

Gisteren ben ik begonnen met het sculpteren in zeep, kwestie van wat modelletjes te hebben voor de luitjes van de hobbyclub. Boven in de badkamer wist ik nog een rond stukje zeep liggen, dat daar al minstens 10 à 15 jaar lag te liggen. Noch Anny, noch ik, houden van die sterk geparfumeerde zeep, dus lag dat daar zeep te zijn. Ik nam dus dat stuk zeep, wetende dat dit geen groot verlies was, maar jongens, ik heb mezelf wat aangedaan !!!!

Die zeep was in de loop der jaren zowat steenhard geworden, en toen ik de figuurtjes met de punt van een aardappelmesje begon weg te krabben, heel voorzichtig, want zeep is héél breekbaar, kwam de zeep er in de vorm van stof van...

Wist jij dat zeepstof een perfect niespoeder vormt ?
Ik nu wel !
Anny zat te lachen, tranen met tuiten, en ik maar niezen!
djudedju. Morgen werk ik in een nieuw stuk zeep !

Ik zit hier zowat op mijn kalender te kijken, en stel vast dat ik de komende drie zaterdagen telkens iets te doen heb. Nu zaterdag is het Kaas- en Wijnavond in de school bij Els, de week daarop is het Bingo van Ziekenzorg, en de volgende zaterdag moet ik gans de dag les gaan volgen in die edele conste der hobbyïsten... Tussendoor mogen we op woensdag 18 maart nog eens buiten gaan staan om te kijken naar de voorbijvliegende renners van Nokere Koerse...En maar zwaaien naar de koersdirecteur, Ronny, een collega van het ACV... Zeg nog dat we niet bezig zijn ! Ondertussen zit ik dan modelletjes te maken voor de hobby, tekeningen met ontwerpen te maken en noem maar op. Wat een heerlijk leven hebben we toch.

En dan hoor je gisteren van een dodelijk verkeersongeval op de Edelareberg, en vandaag verneem je dat het een goede kennis is, Meester Koeckelare, de advocaat die door madame Decroo (Geboren Desguin, franstalige Antwerpse!) verweten werd voor "Er zijn boeren aan de balie!"... Een man die gedreven opkwam voor de kleine man, een advocaat die nog idealen had...Er zijn er al zo weinig van dat ras. Je staat dan plots weer stil voor de dood. En het wolkje waar je op drijft zakt plots weer tot op de grond. Nog niet eens zo lang geleden heb ik nog met hem gebabbeld, en nu is hij er ook al niet meer... Oud worden is ook geconfronteerd worden met verlies...
tommetoch.

tot de volgende ?