't Regent (nog) niet, maar 't geluchte zit vol. Het is niet koud, maar waterkil. Het wordt niet klaar, de wolken verhinderen het beetje licht van deze donkerste dag tot beneden te geraken. Het is vandaag de kortste dag van het jaar (volgens de kalender, want er zijn interpretaties...). De winter is officieel begonnen.
Gisteren reden we naar tanteke, langs de baan zag ik in de weiden een grote kudde schapen, met twee bruine kippen.
Herderskippen ?
Ik ben gek, zou Toon Hermans gezegd hebben. Maar Gek zijn is gezond zingt het liedje...
Dat komt wellicht omdat ik een gelukkig man ben, of ik ben een gelukkig man omdat ik gek ben...Je kunt kiezen. Ik heb de laatste dagen, met al dat geloop voor Veerle, de kleinkinderen, de boekenbeurs en ga zo maar door... al heel wat pijn gehad, en heb er nog, maar toch overheerst een gevoel van geluk en dankbaarheid.
Dat komt vooral door de politieke situatie ! Niet dat ik de situatie op zich leuk vind, maar heel de sfeer, heel het wanhopig gespartel aan de haak van die politiekers, dat stemt mij zo happy, ik heb dan meteen, zonder enige inspanning mijnerzijds, massa's inspiratie...
De inkt in het potje zie ik veranderen van blauw naar gifgroen, de rook komt stinkend en weeïg uit het flesje gedropen... Mijn pen kruipt uit zichzelf naar het potje...
Er moet iets slechts in mij zitten.
Niet zo slecht als de politiek, maar toch ietske.
Ik heb immers te veel binnenpretjes in die dwazernijen.
Mocht ik een goed mens zijn, dan zou ik helpen, dan zou ik hun bevende handjes in de mijne nemen, en hen tonen waar het toilet is, waar ze hun ei kwijt kunnen.
Het ei meteen in het toilet, uiteraard, want ze leggen niets dan windeieren.
Het leuke is dat er politiekers zijn die nu voortdurend vertellen hoe het wel moet, alhoewel zij in feite de poten van onder de stoelen hebben gestampt, maar zij zijn gekleed in het kleed der onschuldigen, het wit der oppositie.
Ze zijn veel straffer dan Pilatus in zijne tijd, die waste alleen zijn handen, zij liggen te spartelen en te krevelen in een van die nieuwe generatie wasmiddelen, gegarandeerd witter dan wit en ook nog milieuvriendelijk.
Ondertussen broebelen ze blaasjes in een poging ons tekstballonnen te schenken met "zie je wel !" en "We hebben het voorspeld" "Een nieuwe verkiezing brengt ons, de redders, aan de macht" en dergelijke meer.
Heerlijk voor een schrijver, een beschrijver en tekenaar... Nee, hoogstaande kunst kun je er niet mee maken, de grondstof is te triviaal, maar je hebt meteen stof genoeg om een tiental Suskes en Wiskes te inspireren... "De prutsende premier", "De weddes van de wetstraat", "De Koning en de Kwiestenbiebels" (Misschien ook "De Kroning van de Kwiestenbiebel"?) en ga zo maar door. Ik voel me alleen geremd door de bijna verplichte stafrijm in de titels, een erfstuk van in de tijd van Van der Steen.
Vroeger kregen we een actuele Nero er bovenop cadeau, maar die stripfiguur is na jaren politieke sneren, een zachte dood gestorven, oververmoeid door de steeds terugkerende politieke crisissen... 't Kan dus ook te veel worden.
Op de tv hoorde ik de commentaar van een ausländer... Mocht er een graadmeter bestaan voor de politieke crisissen in landen, dan stond België zeker steeds op numero uno...
De man beseft niet dat wij daarvoor ook een massa regeringen ter beschikking hebben, die elkaarook in de crisissituaties weten te steunen, op te volgen en af te lossen. Een van de vaste systemen daartoe is dat ze een gepatenteerde boelmaker transfert geven naar een andere regering om ook daar eens wat leven in de brouwerij te brengen.
We zouden, willen we nu en dan eens een periode van politieke rust kennen, moeten doen zoals in de voetbal ! Ons beperken in periodes waarin transferts mogelijk zijn. Ik weet zeker dat Bosmans indertijd zijn inspiratie heeft gevonden in het bij ons zo leuke politieke systeem.
Kortom, ik ben vandaag de dag heel erg dankbaar voor wat die politieke knullen nu presteren. Vandaar dat ik in mijn teksten heb nog benader met een zekere mildheid, en hen niet vergruizel tussen de molenstenen die zij voortdurend aan de hals der anderen binden.
Buiten de slachtoffers van Kaupting en Fortis, en de journalisten is er geen mens die nog wakker ligt van het feit dat er crisis is. Uiteraard komt de crisis op een slecht moment, er zijn zo veel dingen die dringend moeten opgelost worden, maar ik denk dat bij de ervaren inwoner van ons apenlandje er een mentaliteit is gegroeid, waar in we de crisissen hebben ingecalculeerd. Mocht er eens geen crisis zijn, dan zouden de maatregelen wellicht voor de verwachte datum geregeld zijn, en ook dat zou niet goed zijn.
Met andere woorden, wij hebben een crisissysteem in plaats van een democratie. En kijk, ons systeem vindt navolging ! Steeds meer landen zie je noodmaatregelen nemen. Wij verschieten als er eens een maatregel komt op een normale manier ! Ooit hebben wij zelfs eens een regering gekend die regeerde bij volmachten ! Wie hen die volmachten heeft gegeven is nog steeds niet duidelijk, maar ze hebben ze opgenomen, zo maar, uit het niets. Houdini is een kleine jongen daar mee vergeleken !
Onze politiek werkt ook voortdurend in het duister ! Eén keer hebben we een premier gehad die licht zag aan het einde van wat hij de tunnel noemde, maar wij hebben het nog steeds niet gezien. Wellicht zat hij op zijn hoge troon en zag hij iets verder... Maar de tunnel waarin wij zitten is iets als de muren van een middeleeuwse vesting... Als men zag waar ze poogden een bres te slaan werd de muur op die plaats steeds dikker en dikker gemaakt. Onze tunnel steeds langer en langer, enfin, we leven in de veronderstelling dat het een tunnel is...Alhoewel er tegenwoordig zat mensen zijn die denken dat wij in feite bezig zijn zelf ons eigen put te graven. We zullen geen dinosaurussen vinden, want die graven duchtig mee.
Ik ga stoppen... Ik mag die lui niet helemaal er onder stoppen, anders heb ik meteen een heel pak inspiratie minder.
En het zijn mijn troeteldiertjes !
Sommige mensen gaan in de zoo eerst en vooral naar de apen zien, ik naar de homo politicus... Meestal bewegen ze nog minder dan de luiaard, maar als ze in gang schieten, dan doen ze de gekste, de onmogelijkste capriolen. Zitten ze toevallig allemaal weer eens stil, werp dan geen koekje of een nootje, nee, werp hen een federaal bot toe ! Op slag schieten ze in beweging, beginnen verbaal te vechten, en met wat geluk leer je een massa nieuwe (scheld)woorden.
Laat die apen maar aap zijn, er zijn veel gekkere dieren !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten