't Zal zowat een vijftien à twintig jaar geleden zijn...
In die tijd organiseerden we met de spaarkas van café Pallieter ieder jaar een sinterklaasavond voor de kinderen van de sparende leden, en ik was gewoonlijk de Chinese vrijwilliger voor de rol van Klaas...
Roland zorgde voor de kleren, Koen Devos zou Piet zijn, en we zouden ons kunnen verkleden en schminken in het huis van Nicole... Nicole was een speciaal nummer, graag bij het plezier, graag iemand een oor aan naaien, maar gewoonlijk kon ze het ook goed verdragen als ze zelf eens bij de bok gezet werd... (Wat gaan ze hier in Nederland van maken?)
Toen ze ons de sleutels gaf van haar huis verwittigde ze ons dat we haar niet zouden kunnen kwaad krijgen met een of ander uit te steken in haar woning, ze wist het op voorhand dat ze iets mocht verwachten met drie zo'n lorejassen in haar huis...
Uiteraard waren we wel van plan haar eens een fameuze toer te lappen, maar wat ? De inspiratie ontbrak om eens iets nieuws, iets grandioos te doen... We dwaalden met ons drie heel haar huis rond, in de hoop op inspiratie...Toen ik de kelderdeur opende wist ik het !
Vlak voor mij op het schab in het keldergat stond een halve fles cognac...
We goten de cognac netjes over in een steriliseerbokaal, sloten die netjes en stopten de bokaal netjes tussen zijn broertjes terug in de doos. De lege fles cognac vulden we netjes op met een mengsel van koffie en water, netjes zo vermengd dat de kleur gelijk was aan de cognac.
Nu moesten we nog iets vinden waardoor ze niet verder zou zoeken naar onze deugnieterij, en we maakten in haar bed een zak, een oude versleten mop, waarbij je het onderlaken weer opplooit en netjes overslaat over de dekens, als of het het opperlaken zou zijn. Je hebt dan nog zo'n halve meter bed vooraleer je met je voeten tegen de "zak" stampt...
's Anderendaags kregen we al commentaar dat ze meer van ons verwacht had, een zak in haar bedde, dat was 't eerste waar ze naar gekeken had, ze had wat originelers verwacht...
Wij lieten haar lachen en zwegen als vermoord...
Er ging een week voorbij zonder dat we iets hoorden, twee weken, drie weken...
Erik was een vriend van me, die tante moest zeggen tegen Nicole.
Op een zaterdagmorgen arriveerde hij bij zijn tante Nicole, samen met zijn vader, hij had een kleine ingedaan, en ze waren het gaan aangeven bij de burgerlijke stand...
Ze passeerden toch zo goed als, dus konden ze het net zo goed gaan vertellen aan tante Nicole...
Na de melding vroeg Nicole hen of ze " nen dreupel wildigen"... Zoiets sla je als kersverse vader en grootvader niet af, en de twee kregen een met milde hand uitgeschonken cognacje voor de neus...
Tijdens het klappen en vertellen dronken ze plichtelijk "den dreupel" uit. "Wilde nog eentje ?" "Nee tante, nee, mercie" " Toetoe, op een been kunde nie gaan" "Nee danke"...Dat laatste neen moet Nicole wat argwanend gemaakt hebben "Is 't ie nie goed misschien ?" "Bah..." Nicole pakte zelf een glas, goot een klakske in haar glas, proefde en meteen viel haren frank !
"Goderis ! Dien smeerlap, die loebas, de mensen azo in affronten trekken !"
Erik en zijn pa keken haar stomverbaasd aan, ze kenden mij, en zagen geen verband tussen de slechte druppel en mij...Dus tante Nicole moest het uitleggen. Ze deed dat dan ook, met veel krachtwoorden doorspekt, en toen Erik en pa durfden lachen kregen ook zij van de "smeerlap".
Dezelfde avond kwam ze café Pallieter binnen, zag Roland en mij staan, en begon te kijven dat het niet schoon meer was. Wij stonden natuurlijk te lachen, wat haar nog kwader maakte, en op vraag van de wat verbauwereerde aanwezigen vertelde ze heel de historie... Ze werd nog kwader toen iedereen er plat lag van het lachen... Tot ze op den duur inzag dat ze helemaal niets won met kwaad zijn en op den duur ook het leuke van de historie inzag, bekwam ze wat en begon ze zelf - nog wat groen- mee te lachen met de rest...
Het mooiste kwam echter een paar weken later... Ik had een vergadering, en Erik kwam daar ook toe... Ik keek hem aan "Een cognacje ?" Meteen keek hij in mijn ogen, zag me grinniken en "Gij zijt een smeerlapke, jong !" en begon ook te lachen... Hij vertelde nog eens heel de historie, maar iedereen had pas de slappe lach toen hij besloot met een heel ernstig: " 't Was toch maar olijken brol om te drinken zunne!"
Nicole heeft van alles geprobeerd om onze klucht te overtroeven, maar ze is er nooit in gelukt. Dat het zo mooi was geworden was toevel, wij hadden gedacht dat Frik, de man van Nicole het slachtoffer zou geweest zijn, maar het werden er twee die dan nog niet meteen iets hadden durven zeggen en "den brol" binnengewurmd hadden... Om dood te vallen ! Opgelengde koffie van drie weken oud...
Ik weet het, het is niet mooi van ons om met die fiere vader en grootvader te lachen, maar ik had hun gezicht willen zien toen ze die koude koffie binnenwrongen...
Nu kan ik geen dergelijke toeren meer lappen, thuis heb je daar weinig kans toe, en hier kennen ze me te goed om er nog in te lopen. De enigen die ik nog eens kan beetnemen zijn de kleinkinderen. Vooral Lieselotte is een willig slachtoffer, het is precies of ze kan zich niet inbeelden dat er iemand zoiets met haar zou doen... Ze zal nog veel moeten leren ! Met de tweeling lukt het zo goed niet meer, die zijn hier te vaak, en kennen hun opa op een prik... Blijkbaar zien ze het aan mijn gezicht, en heb ik niet het pokerface dat ik zelf dacht...Of is het omdat ik die bengels te graag zie, en het niet echt wil hardmaken???
Met dezelfde Nicole zaten wij eens met een busreis aan de Moezel... Toen wij een rondvaart maakten op een boot waar je meteen ook volop wijn kon genieten, was Nicole zo dom te vertellen dat ze als ze zat was steevast aan het wenen ging, ze bleitte iedere keer haar ogen uit, zoals ze het zelf zegde... Ik was niet de enige sloeber aan boord, en het was Norbert die het gehoord had en meteen aan het werk ging om haar zat te krijgen. Met twee drie companen hielden ze haar aan de klap, en als ze met de ene bezig was goot de ander haar glas weer bij... Na een half uurtje was het van dadde... Nicole bleitte snot en kwijl in een wanhopig zelfmedelijden... Ze ging van de ene naar de andere om getroost te worden, en natuurlijk kreeg ze overal een glaasje wijn om haar te troosten... 's Anderendaags kwam er een wrak de eetzaal ingewandeld, en heel de bende begon te fluiten en te applaudisseren... Ze durfde niemand aan te kijken. Beschaamd tot en met. Op een uitstapje met de bus zat ze heel stilletjes te zijn en iedereen ging haar om beurten vragen of ze ziek was... Ik moest gidsen, en wees op die mooie groene velden, met die mooie struiken, waar groene bolletjes aankwamen, die ze dan verwerkten tot een drank waarvan je eens goed kon bleiten... Ik was weer de "Smeerlap! Wacht maar manneke !"...
Die reis was ook de enige reis ooit waarop we de buschauffeur ook eens zat zagen... Hubert was niet alleen de chauffeur, het was ook een vriend, en op die boottocht moest hij toch niet rijden, en wij haalden hem over eens "mee te doen". Anny hield zijn papieren bij en zijn geldbuidel (bankkaarten waren dan nog niet in de mode, en een chauffeur had dan ook altijd geld bij om alle eventualiteiten te kunnen op vangen...). Hubert was niet gewoon te drinken, en toen we hem veilig terug in het hotel hadden gekregen, en hem op zijn kamer hadden gebracht, gingen wij nog wat buiten zitten in het avondzonneke... Plots riep er een verschrikt, en keek naar boven... Hubert was met een glas water aan het gooien...
Nicole zien we nooit meer, ze is in ruzie gevallen met de mensen in het café, en Hubert is al enkele jaren geleden overleden op een zalige leeftijd... en wij? Wij leven verder in onze zee van herinneringen...
Herinneringen zijn als mooie bloemen die je plots vindt in de wegberm... een beetje onverwacht en zo heerlijk mooi...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten