We stelden vanmorgen vast dat de centrale verwarming in overdrive draaide... Het raakte maar niet op zijn tevoren ingestelde temperatuur in huis. Het moet vannacht bitter koud zijn geweest, en gisterenmiddag vroor het nog steeds -1.5°C...
Sinds we de woning hebben uitgebreid (alweer zo lang geleden) weten we dat we nu en dan onze stove eens moeten laten branden bij echt koud weer... Eigenlijk hebben we daar een dubbel gevoel bij. Enerzijds heb je veel meer stof in huis als de kachel brandt, maar anderzijds is de warmte van een kachel veel gezelliger dan van de CV.
Wedden dat er straks twee honden vlak voor de kachel liggen aan te bakken?
Straks moeten we naar Bart, om de beesten te voeren, maar vooral om ze drinken te geven! Met die vorst bevriest hun water... En je kunt dieren nu eenmaal niet zonder drinken laten. Dat is veel erger dan zonder eten. Hier in mijn tuin zie ik de vogels "en masse" komen om te drinken. Door het stromende water van mijn twee vijvers hebben ze hier steeds wel enkele plaatsten waar ze water kunnen bereiken.
Dat doet me denken aan de winter van 62-63...De langste winter die ik ooit meemaakte. Het sneeuwde daags voor of na Kerstmis (ik weet het niet meer zeker) en de sneeuw bleef liggen tot voorbij half maart... Ik heb dat jaar op de zee gelopen. We zagen veel onbekende vogels die van uit het verre noorden afgedwaald waren tot onze streken. De elfstedentocht van dat jaar staat in de annalen als een van de verschrikkelijkste. Talrijke mensen met bevroren neuzen, en bij de mannen waren er ook velen met "vorstschade" aan hun ... piemel. Wie zich niet heel goed beschermd had, was het slachtoffer van koning vorst. Een gewone dikke broek en onderbroek waren niet genoeg bij dit urenlange blootstellen aan de schrikkelijke kou.
Als ik goed geluisterd heb naar de weermannetjes en -vrouwtjes, zit er een kans in dat we dit jaar weer een elfstedentocht hebben ! Weermannetjes en -vrouwtjes...Dat doet me denken aan die gekke barometerhuisjes die je vroeger wel eens zag. Een klein houten huisje, met twee open deuren... Bij goed weer verscheen er links een vrouwtje, meestal in Zwitserse klederdracht en frisse kleuren in dirndl, en bij regen verscheen er rechts een somber mannetje in zwart pak met een paraplu boven het hoofd. Het systeem was eigenlijk eenvoudig, bij vochtige lucht rekte het haartje dat als binding diende wat uit en zag je het mannetje komen, bij droog weer kromp het haar weer wat, en verdween het mannetje en kwam het vrouwtje piepen....
Het is jaren geleden dat ik nog zoiets zag, mijn bezoeken aan de rommelmarkten ten spijt. Weten jullie er nog ergens eentje staan ?
Nadien kreeg iedereen een barometer in huis, waar dan 's morgens eens op getikt werd met de vinger. Je zag dan de naald steevast wat streepjes verspringen, en kwam het verdict: het gaat weer regenen de barometer zakt...
Nu zie je van die elektronische dingen die je van alles en nog wat zeggen, maar waar je geen contact meer mee hebt, en die niets "doet"... Geen mannetjes, geen streepjes verspringen, alleen van die gekke cijfertjes op een klein schermpje met wat symbooltjes er bij... Helemaal niet leuk meer... Bovendien kijken we er niet zo dikwijls meer op, de weersvoorspellingen op radio en tv zijn steeds accurater aan het worden, en die kleine barometertjes in huis zeggen je veel minder dan de man of vrouw op de tv...
Het is net of het weer is ontraadseld, en we zien er geen onontwarbaar wonder meer in. Het weer is ook al geseculariseerd... tedju ! Steeds meer van de wonderen van het leven blijken plots geen wonder meer, maar een systeem...
Soms heb ik een beetje heimwee naar de tijd van de verwondering... Nu is bijna alles ontdaan van die sfeer van wonder, van onbegrijpbaarheid, en op een of andere manier lijkt het daardoor plots veel minder waard... Vroeger steeg het water uit de grond op een volslagen onbegrijpelijke manier tot boven in de kruinen van de bomen, wist daar de knop plots tot leven te bewegen, en er kwam een wonderlijk groen blaadje te voorschijn uit het bijna niets... Nu weten we hoe dat water zo hoog komt, weten we hoe het door licht omgezet wordt in suikers en lijkt dat groen plots veel meer op een chemische fabriek dan op die mooie wondere boom...
Ik sluit dan ook veelal de wijsheid bewust buiten, en poog weer af te dalen in de restjes van wat er nog ligt aan kinderlijk onbevangen geest... en geniet van de wonderen. Want hoe we het ook bekijken, hoe goed we ook weten hoe de werking van al die dingen in elkaar zit, voor mij blijft het toch een wonder dat het überhaupt werkt ! Of het nu de "gewone" natuurlijke gang van zaken is, of het werk van een oppermacht doet er niet echt toe, we voelen ons klein en dom bij al dat wonderlijke van de natuur die alles aan elkaar bindt in een eindeloze wisselwerking der dingen. Wee wie die verwondering kwijt is, hij weet niet wat hij mist !
Hier naast me staan weer enkele dikke knoppen van venusschoentjes op opengaan. Je ziet eerst alleen een dikke sprietel komen, dan komt daar een knop op, die steeds dikker en dikker wordt, en dan opengaat en een prachtige bloem ontvouwt... Als je dat proces van het opengaan van een bloem eens wilt bekijken in werkelijkheid, kijk dan eens naar de gewone passieflora die je ieder jaar weer kunt kopen in iedere bloemenzaak... Die bloemen gaan werkelijk in enkele uren van knop naar volledig ontplooide bloem... Oh je hebt geen uren om te kijken??? Toch kan dit bewust meemaken van een wonder je wellicht veel meer goeds brengen dan het 's avonds uren voor de tv zitten...daar maak je dan wel tijd voor...
Tijd... dat is vooral een kwestie van prioriteiten stellen !
Natuurlijk, in onze maatschappij moet je van hier tot daar op je werk zijn en daar in opdracht presteren... maar in je vrije tijd kun je beschikken over alle tijd van de wereld, als je het als een prioriteit neemt... Laat je zelf niet lopen in het uitgesleten pad, neem eens bewust een andere richting, en besteed je tijd aan wat je werkelijk belangrijk vindt.
Geef toe, ook jij hebt al eens verwonderd vastgesteld: "Heb jij daarvoor tijd?"... omdat je voor jezelf nooit dat ding op de eerste plaats stelde, niet omdat je echt geen tijd hadt...
Ik voel de warmte van de kachel al tot hier doordringen... Heerlijk.
De wereld ligt er stil en doods bij. Op de wegbermen zie je witte ijskristallen, en het veld ligt er bleek uitgedroogd achter, de stoppels van de maïs hebben dat eendere kleurtje gekregen en lijken al wat overgegaan tot stof en as, tenminste wat kleur betreft... Ook dat is een wonder van de kringloop van de natuur, de kringloop van het leven. Niets gaat verloren, wat dood is vormt voedsel voor nieuw leven. Een vorm van eeuwigheid op zich. Als je nu eens neerhurkt, en de dode aarde bekijkt, dan lijkt het onmogelijk dat daar, bij de eerste warmte plots weer groen uit te voorschijn komt.
Vroeger lagen er langs de autosnelweg, even buiten Oostende grote witgrijze afvalhopen, een of ander scheikundig restje daar netjes opgeslagen en vlakgestreken... Jaren lagen die hopen daar, als een aanslag tegen de natuur, tot plots ook op die inerte dode massa groen begon te groeien. Nu zijn de hopen schijnbaar verdwenen, ze zijn er wellicht nog, maar zitten onder het milde groen van de helende moeder aarde... Hetzelfde zag je ooit in de industriezones van de haven, waar de grond door allerlei vervuiling zo dood als een pier scheen... Ook daar kwam na jaren plots weer het groen opzetten.
De levenskracht van de aarde is enorm, maar iedere aanslag kan er net een te veel zijn, en kan op een dag het begin van het einde inluiden... En we doen niets dan voortdurend aanslagen plegen, aanslagen op het leven...ook het onze !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten