Vroeg dag

Tien over zes moest ik het bed uit voor een grote boodschap... Ik vond het de moeite niet meer om nog terug in mijn bedstee te kruipen, dus bleef ik eerst wat verder lezen in de studie over "De Bokkenrijders", ging daarna mijn turnoefeningen doen (allemaal zo stil mogelijk) en ging me dan wassen. Eerst tandjes poetsen, en dan besloot ik maar om meteen ook mijn haar en baard ook te wassen... Om 7 uur stond ik gekleed en wel al beneden...
Twintig over is Anny vertrokken om de tweeling te gaan wekken. Ik had dan al koffie gemaakt, gedronken, mijn ontbijt genoten (een kop yoghurt) en mijn pillen gepakt, en zat nog eens naar het nieuws te luisteren op Eén...
Morgen is het weer vroeg dag, want om zeven uur wordt Ewoud hier afgeleverd door zijn vader.
De examens zijn gedaan, en er is geen les meer. Was in onze tijd wel eens anders.
Gisteren zat Ewoud hier naar de tv te kijken (hij kijkt net als de tweeling naar die oerstomme en slecht getekende tekenfilmpjes op nickleodeon of cartoonnet of zoiets). Ik zat ondertussen wat te kruiswoordraadselen, en vroeg of hij dat nooit deed. Nee, ik doe dat niet graag. Waarom niet ? Je moet daar veel te veel bij nadenken...
Ik ben er nog steeds een beetje niet goed van.
Waren wij ook zo ? Nee, want reeds als kind deed ik graag dergelijke dingen.
Zij houden dan wel van die behendigheidsspelletjes zoals tetris en dergelijke, iets waarvan ik dan weer de kriebels krijg.
Maar toch ben ik niet goed van dat niet graag nadenken voor de lol.
'k Kan er niet goed goed bij, ik noem dat niet eens nadenken, dat is denksport, ja, maar iets wat je doet omdat je het leuk vind noem ik geen inspanning, en bij Ewoud klonk het net alsof het dat wel was.
Ik denk dat de school daar een beetje schuld aan heeft, ik weet niet of Ewoud dat ooit kreeg, maar ik zag wel dat de tweeling een kruiswoordraadsel kreeg als taak. En geef toe, taken zijn nooit leuk. (Of zouden er ook zijn die dat wel leuk vinden????)
Ik kan mij wel indenken dat ik wellicht ook een tetris en co leuk zou gevonden hebben als kind, maar het zou nooit een favoriet spelletje geweest zijn voor mij. Ik had al heel vroeg vastgesteld dat ik niet de vlugste was in reactiesnelheid. Ik had veel macht en was verbaal sterk, dus daar lagen mijn lievelingsdingen. en in lezen. en in tekenen. dergelijke dingen.
Ik stelde vast dat ik, ondanks al mijn dure eden, toch een beetje van ons moeder mee heb... Voor ons moeder was het ondenkbaar dat iemand geen wiskundeknobbel had, zij was daar zeer sterk in. En iedere keer dat ik met minder goede punten thuis kwam voor wiskunde, bekeek ons moeder me verwijtend. Dat deed pijn. En ik heb altijd gezegd dat ik geen van mijn kinderen ooit zou verwijten dat ze iets niet goed kenden. Ik heb dat zo goed mogelijk volgehouden, en keek gewoon of ze hun best deden, niet wat ze haalden aan punten... Maar toch zit het er, merkte ik aan mijn inwendige reactie op het "niet graag nadenken" van Ewoud. Ergens wil ik ook dat mijn "gaven" (nu ja) overgaan op mijn kinderen en kleinkinderen.
Dat is natuurlijk nooit het geval. Een mens maakt daartoe steeds de twee zelfde fouten. We schatten onze eigen gaven veel te hoog in, en we vergeten dat ze ook eigenschappen erven van moeders zijde. En van alle vorige generaties. Een soepje waarin je wellicht van alles kunt vinden die je net niet in je zelf vind.
Gelukkig maar, want ik kan die redenering iedere keer weer ophalen als het gaat over fouten of tekortkomingen van mijn nazaten.
Alhoewel ik die in veel gevallen eigenlijk wel herken. Maar nooit beken.

Een mens is een gek wezen. We achten onszelf och zo volmaakt, zo goed, zo begiftigd met alle gaven en zo vrij van fouten en tekortkomingen. Als we al eens een foutje (een kleintje) toegeven, dan is dat om aan te tonen hoe nederig we wel zijn. Sancta Ikke, ora pro nobis...

We zitten in de donkere weken. Het is nu acht uur, en nog stekedonker. Ik kan geen mens duidelijk maken wat een hekel ik heb aan deze donkere tijd. Het enige voordeel is dat je 's avonds vroeger de rolluiken kunt dichtdoen, en gaan zitten cocoonen. Ik heb sinds mijn ziekte, en nog verergerd na het overlijden van onze Koen, al de neiging om stil in een hoekje met een boekje te gaan zitten... soms zonder een blad om te slaan, in gedachten verzonken. Dat is wellicht de reden dat ik ook telkens blij ben als er iemand komt, die me dwingt uit mijn eigen coconneke te breken. Het is niet dat ik zit te treuren, het is eerder een soort genoeg aan jezelf hebben, aan je kleine gezinnetje. Dat is niet goed. Een mens is geen eenzaat, we zijn veeleer kuddedieren.
Maar als je niet meer mee kunt, het ritme niet meer kunt volgen, dan is de neiging groot om soelaas te zoeken en te vinden in je zelf. Dan zit ik te mediteren, niet als een godsdienstig begrip, maar gewoon gaan vertoeven in je geest, en het lichaam achter je laten. Misschien ook daardoor dat denken voor mij zo extreem belangrijk lijkt ?
Ik kan daar zitten in me zelf. Ik verveel me geen tel, ik ben er niet. Ik ben aan het dwalen in de schatkamer van mijn geest. Ik heb een boek in mijn handen, en dwaal in een ander rond.
En het gaat er een beetje zoals in mijn blogs, ik spring soms van de hak op de tak. Soms lijkt het of de verscheidene onderwerpen helemaal niets met elkaar te maken te hebben, en soms komt plots een verband te voorschijn. Het is niet altijd makkelijk om je gedachten ook in woorden om te zetten, sommige gedachten overstijgen je woordenschat, zitten heel anders in elkaar dan je in woorden kunt uitdrukken. Gek. Als je dat zo schrijft klinkt dat bijna absurd. Misschien is dat net wat absurd wil zeggen?

Ik ben op die momenten zo intens bezig, dat ik zelfs de pijn niet meer voel.

Oh ja, dat doet mij op iets denken. Ik heb altijd het vermoeden gehad dat alles wat ik nu aan lichamelijke tekorten ken, wellicht te danken was aan de liters antibiotica die ik als kind binnenkreeg. Wellicht heeft dat er niets mee te maken. Ik las iets wat wellicht een tipje van de sluier kan oplichten. Als je teveel vitamines A slikt, dan krijg je allerlei aantastingen aan je beenderstelsel... En ik ben dank zij het innemen van grote doses vitamine A uit de vicieuse cirkel van bronchitis en vallingen en pleuritis geraakt...maar heb misschien dit in ruil gekregen... Niet dat het er nu nog iets toe doet, maar ik heb steeds mijn huidige toestand gezocht in de ziektes van mijn kindertijd...Het lijkt er op dat ik gelijk heb.

Ik ga de dokter van toen niets verwijten, integendeel, hij is er in gelukt mij uit die situatie van zwakke longen en bronchiën te halen. Hij heeft dat gedaan met de kennis van toen. Ik kan hem met de beste wil van de wereld niets verwijten, bijna het tegendeel, ondanks mijn huidige toestand, want had hij mij toen niet genezen, was ik er nu wellicht allang niet meer.

Het is alleen een zoveelste sein dat we niet alle nieuwe "kennis" direct moeten inhalen als "de" oplossing... Kijk nu eens naar die chip om op je gsm te kleven. Ik ben niet verwonderd dat dit ding niet werkt, helemaal niet verwonderd. Waar ik wel van verwonderd ben, is dat men plots die chip aangrijpt om als vaststaand feit te erkennen dat die gsm toch niet zo onschadelijk is als ze jaren en jaren hebben volgehouden. 't Lijkt wel of die chip de knop was om nu als officiëel mede te delen dat gsmmen plots erkend is als potentiëel gevaarlijk... We zagen hetzelfde met linolzuur in de margarine, en ik voorspel dat ze binnenkort het boekje gaan opendoen over aspartaam en bewaarmiddelen en dergelijke. Nu kun je in het warenhuis van die netjes verpakte vleeswaren kopen, waar telkens een bewaardatum op staat. Je bent iedere keer weer verwonderd dat dit vlees zo lang kan blijven liggen zonder te bederven, tot... je leest dat dit bewaard is en ingepakt onder een beschermende atmosfeer... Met andere woorden, ons sneetje salami ligt in een doosje vol gas. En wij maar eten en inademen. CO2 ? Ik ken veel zaken waar ik meer schrik van heb...

tot de volgende ?