Milieuvriendelijke kerstkaartjes...

Gisteren was het dus weer hobbydag van Ziekenzorg. We zouden ons dit keer onledig houden met het maken van kerstkaartjes. Helemaal nieuw was het niet, want ik had hen al enkele keren bezig gezien met het maken van kaartjes voor allerlei gelegenheden.
De hoofdzaak in het gebeuren is dat de kaartjes mooi zijn en goedkoop. En, niet in het minste, dat we ze zelf kunnen maken en dat het leuk is.
Ik verstuur ieder jaar tientallen kaartjes, nog een restantje van mijn beroep... Dus heb ik veel kaartjes van doen. Gelukkig zitten er in de hobbyclub ook mensjes die buiten een kaartje of vijf niet zouden weten waar ze nog kaartjes zouden moeten naar sturen. Dus ben ik gretig ingegaan op de vraag of ik met het snijmachine wou werken... Ik heb gans de namiddag dus oude kerstkaartjes in stukken gesneden, stukken die dan moeten dienen om een nieuwe kaart mee samen te stellen. En na een korte tijd waren er twee dames die de ganse namiddag mijn kaartjes hebben zitten maken, terwijl ik niets deed dan snijden, snijden, snijden voor iedereen...Nu ja, iedereen ... Onze hele oudste leden zaten zoals altijd hun handwerkjes te maken. Er zitten echt mooie dingen bij! Alleen moet Monique, de leidster van de hobbykring, wel beschikken over een engelengeduld en een enorme kennis van al die soorten handwerk, want nu en dan sukkelt een van de oudjes en begaat een fout in het patroon. Als ze het meteen opmerken is de ramp niet zo erg, maar soms zien ze dat pas een uur of zo later, en dan komen ze bij Monique terecht, die heel zorgvuldig en geduldig al het verkeerde naaiwerk weer uithaalt, en hen weer op het rechte pad zet...
Ik heb nu wellicht ongeveer voldoende kaartjes voor dit jaar.
Wie dit jaar van mij een kaartje krijgt weet dat dit een milieuvriendelijk kaartje is, uit recuperatiemateriaal. Het komt mij niet echt goedkoper uit dan gekochte kaartjes, want er zijn toch ook dingen bij die moeten aangekocht worden, maar voor dezelfde prijs hebben wij ons kostelijk geamuseerd aan het maken, en strak aan het verzenden... en misschien aan de reacties.

Bij het laatste nummer van Quest, was er weer een speciaal nummer te koop, dit keer over ons brein en over de hersenen...
Een paar van de dingen die ik daar las zijn mij opgevallen! Er is wel degelijk een verschil tussen de hersenen (en het brein) van een vrouw en van een man. Niet alleen zijn de mannelijke hersenen iets zwaarder en groter, maar ze zijn ook gespecialiseerder. Dit lijkt op het eerste zicht een voordeel, maar dat is het niet echt, er zijn ook nadelen aan. Het grootste verschil zit immers in het feit dat de hersenen van een vrouw zich niet zo strikt specialiseren, en dat daardoor meer uitwisseling bestaat van gegevens tussen de verschillende onderdelen van de hersenen.
Als een man een hersenbloeding heeft die het spraakcentrum van de hersenen heeft geraakt, dan is hij zijn spraak grotendeels kwijt en is herstel (een beetje naargelang de leeftijd) zeer moeilijk. Bij een vrouw is er minder specialisatie, dus is het spraakcentrum niet alleen verantwoordelijk voor de spraak, er zitten stukken van in andere hersendelen, waardoor herstel van de spraakfunctie bij vrouwen makkelijker is.
Door de specialisatie is de man meestal iets beter in technische zaken, dingen die dus op een vlak liggen, terwijl de vrouw handiger is om meerdere dingen op hetzelfde ogenblik te doen (vermits het snijden met een mes deels in hetzelfde hersenstukje zit waarmee je ook het bereiden van eten doet, is er voor beide dingen op één moment mogelijkheid)
Dit maakt dat vrouw dus meer een overzicht heeft, en beter verbanden kan zien. Dit noemen we dan intuïtie..... Maar er is dus wel degelijk een verschil.

Geleerden hebben vastgesteld dat het intelligentiequotiënt jaar na jaar stijgt. Men heeft daarom de test ook jaar na jaar zwaarder moeten maken, om toch tot een cijfer 100 te komen voor het gemiddelde verstand. Maar vanaf de jaren 90 is dit niet meer het geval, in tegendeel, het daalt nu weer!

Men vermoedt dat de ontwikkeling van het brein er gekomen is door dat we op een gegeven moment het oerwoud hebben verlaten en gaan leven zijn op de savanne, waar het overleven veel moeilijker was. (Ik vind nergens ook maar één gedachte gewijd aan het feit wat er een soort dieren toe brengt plots het gemakkelijke leven waaraan ze aangepast zijn, te laten vallen ten voordele van een situatie waarin ze het veel moeilijker hebben... Was het door dat we verjaagd werden door een intelligenter dier ????)
De achterliggende gedachte is, dat het precies door de noodzaak moeilijkheden op te lossen, dat wij ertoe gekomen zijn een brein te ontwikkelen.
Hoe meer moeilijkheden, zou je dus kunnen stellen, hoe meer het brein zich zal ontwikkelen.

Wat is er dan gebeurd in de jaren 90, dat ons brein blijkbaar stilstaat, ja zelfs lijkt iets achteruit te gaan ?

In die periode hebben we ons brein vervangen door de technologische vooruitgang!
We moeten niet meer rekenen, daar hebben we machientjes voor, we moeten niet meer kaartlezen, daar hebben we een gps voor, we moeten niet meer leren achteruit inparkeren, daar zit er iets voor in de wagen, we moeten niet meer.... ga zo maar door...
Ik ga niet beweren dat we dommer worden, maar wellicht hebben we een steeds minder getraind brein. En net zoals een sporter moet oefenen om zijn sport goed te kunnen uit oefenen, zo zouden wij ook ons brein goed moeten oefenen om het op peil te houden en om tot topprestaties te komen.

Ik denk dat men binnen afzienbare tijd tot het besluit zal moeten komen dat we het leersysteem in de scholen gaan moeten aanpassen aan de nieuwe wereld waarin we leven, en een nieuw systeem van geestelijke uitdagingen gaan moeten opbouwen.
Willen we niet achteruitgaan...


Eigenlijk is dat iets wat mij niet echt verwondert... Als ik kijk naar mijn kleinkinderen, dan zie ik dat ze wel veel verder staan dan wij op dezelfde leeftijd, maar dat ze minder lenig zijn in het gebruiken van die massa kennis. Ze beschikken als het ware over een massa onderdelen, maar hebben niet geleerd die dingen samen te voegen om er iets mee te doen. Als ik met hen praat ben ik iedere keer weer verbaasd over al de dingen die ze weten en kennen, maar na wat babbelen stel ik telkens weer vast dat ze alleen maar die kennis hebben, maar er niet echt iets mee doen. Ik kan er niet meteen de vinger op leggen, maar ergens lijkt het mij dat ze allemaal een enorme doos meccano onderdelen hebben, van ieder stukje de juiste benaming kennen (in meerdere talen!), de maten en de mogelijkheden, maar ze hebben nooit geleerd dat je met de meccano ook dingen kunt maken.
Ik ga niet stellen dat het het onderwijs is dat hier tekortschiet, ik denk dat het de ganse maatschappij is. Ik durf niet te stellen dat dit het antwoord is, maar ik vermoed dat het komt omdat alles wat ze hebben in feite "gesneden brood" is, het is allemaal af, klaar voor gebruik, je moet alleen maar achterover leunen en op het knopje drukken.
We hebben voor de kinderen niets meer dat hun fantasie prikkelt, dat hen dwingt de dingen samen te voegen, dat hen doet nadenken.
Als ze gaan vissen, dan doen ze dat met een mooie vislijn in kunststof, met een geprepareerd en uitgebalanceerd vislijntje, alles klaar voor het gebruik. Zij hebben nooit de tussenstap moeten zetten van het gaan vissen met een stok, een stukje twijndraad, een stekje als dobber... Ze hebben nooit zelf de oplossing moeten zoeken voor iets... Uiteraard is dit slechts een voorbeeld om de gedachtengang duidelijk te maken.
Maar, toen wij leerden over de hefboom, dan was dit voor ons geen theoretisch iets, wij hadden allemaal al wel het middel van een lange stok gebruikt om een zware steen uit ons kamp weg te rollen...
Nu is dat er niet meer... alles blijft theoretisch.
De prikkel is er niet meer.
Voor ons was dit alles onderdeel van het spel, en onze kennis werd naadloos overgebracht van het spel naar het schoolbord, en van het schoolbord naar het spel.
Nu zien ze die dingen wel op TV, maar iets zien is niet te vergelijken met iets uitproberen, iets doen...
We worden geestelijk lui.

Men heeft vastgesteld dat dementie vlugger optreedt en vlugger evolueert bij mensen die hun geest niet meer prikkelen...
Wat gaat dat allemaal meebrengen???

Wat me ook opvalt als ik aan de kwampjoeter zit, is dat de kinderen andere soorten spelletjes spelen dan wij doen. Zij kiezen voor spelletjes waarin hoofdzakelijk de reactiesnelheid geprikkeld wordt, wij voor spelletjes waarbij je wat moet nadenken...
Alles wijst in dezelfde richting.
Moeten we niet eens nadenken over de toekomst van de mensheid ?

tot de volgende ?