Griep in het land...

Lap, ze zijn er daar mee, de eerste kou heeft zijn neus aan het venster gestoken, en de griep komt op bezoek.
Buikgriep dan nog wel ! Krampen, pijn, schijten als een lijster en zich nog ellendig voelen bovenop.
Remedie ? Niets doen, niet eten gedurende de diarreefase, en veel gesuikerd water drinken... Wat moet Anny en andere suikerzieken dan doen? Zuiver plat water ?
djudedju...
Nee, we hebben oscillococcinum in huis, dus vermijden we ook dit jaar wel weer de griep. Zoals ieder jaar. Zodra we iets voelen hup! oscillococcinum pakken.
Nee, geen griepspuitje voor ons. Sinds de specialist van wijlen onze Koen ons aanraadde geen griepspuitje te geven omdat dit ook negatieve effecten heeft, nemen we dat ook voor ons ter harte... Tot we ooit in een home belanden, want daar is er geen vrije keuze meer... Ik kreeg gewoon de mededeling dat de bewoners een griepspuitje kregen en dat het zoveel kost, gelieve te betalen op rekeningnummer....
Dat weten we dus ook weer... Vrijheid is een variabele.

Gisteren ben ik weer eens op controle geweest bij mijn specialist, en wat ik vreesde lijkt uit te komen... De laatste tijd heb ik meer en meer moeite om mijn linkerbeen in mijn wagen te krijgen. Ik ben al zo ver dat ik dat been met beide handen omvat en in mijn wagen hef... Als ik probeer een wandelingetje te maken, verrek ik van de pijn in mijn ...heupen, nog voor mijn rug begint op te spelen.
De dokter onderzocht me, en stelde dezelfde diagnose (goede dokter, volgt mijn diagnose), ik moet nu foto's laten maken van mijn linker heup... om te beginnen. Als ik me goed herinner uit mijn lessen fysiologie, is het het kraakbeenkapsel op het dijbeen en/of in het heupbeen dat naar de verdoemenis gaat. Ik doe pertang alle dagen, sinds ik voel dat ik heupen heb, wat lichte oefeningen in de hoop het vastgeroeste weer los te werken, maar veel helpt dat niet voor de kapotte onderdelen... Enfin, we zien wel. Als ik mijn heup moet laten opereren, dan laat ik meteen ook mijn prostaat bijwerken, dat het allemaal in één keer voorbij is. Liever de korte pijn dan de lange. Mijn grootste schrik is dat ik door het verplichte bedhouden weer een heleboel stappen achteruit zet voor mijn rug. Enfin, we zien wel... Misschien is het nog niet zo ver.
Wat ik je nog niet vertelde is dat ik, na mijn morfine, nu ook mijn andere pijn-medicamenten voor tweederden heb afgebouwd. (In samenspraak met mijn huisarts).
Ik sprak daar gisteren ook over met mijn specialist, die me aanraadt niet verder meer af te bouwen, want volgens hem is de pijn niet noemenswaardig verminderd, heb ik alleen wat winst door een verbeterde houding, en vooral winst door het feit dat de pijndrempel bij mij steeds hoger en hoger komt te liggen. Heb ik dan ook veel meer pijn aan mijn heup dan ik meen te voelen? Bizar.
Een mens is een wonderlijk wezen. Het komt er dus op neer, hoe langer je pijn hebt, hoe minder je het voelt. Zou dit bij iedereen zo zijn? Ik denk van niet, ik ken mensen die langzaam ten onder gaan aan pijn. Dan ben ik, met al mijn malaaien nog bij de goeden.

Ik heb me ook aangesloten bij de gilde der gps-ers. Gedaan met de enige vorm van ruzie die er in mijn gezinnetje wel eens voorkwam ! Anny hoort bij de massa vrouwen die geen kaart kunnen lezen, en dus was dat regelmatig een reden voor dispuut. "Naar waar moet ik nu ?" -stilte- "Ja, maar ik ben bijna aan het kruispunt !" "Ja, ik weet het ook niet !" "Maar kijk toch op de kaart" De meeste mannenmensen kennen dat... Het schijnt dus één van de verschillen te zijn tussen een mannelijk brein en een vrouwelijk. Vrouwen blijken niet de link te kunnen leggen tussen de kaart en de baan ... (Ze kunnen heel veel dingen beter dan de mannen, maar dat helpt me geen meter vooruit in de auto!). Vandaar dat ik, toen ik een sterk afgeprijsd exemplaar kon kopen, ik het maar gedaan heb. Nu zal er nog alleen peis en vree heersen in ons gezinnetje, het laatste euvel is ook opgeruimd.
Maar daarmee heb ik mezelf dus ook overgeleverd aan het kweken van luie hersenen... Het blijkt immers dat het onthouden van de baan, het bijstellen van de rijroute en dergelijke meer, dank zij de gps ook verdwijnt, net zoals het hoofdrekenen verdwijnt door het gebruik van die vermaledijde zakrekenmachines...
Nu ja, ik blog nog, ik woord kruis (leuke vervoeging hé?) en beoefen de kunst van het sudoku. Dus rest er bij mij nog wel enige hersengymnastiek. Oef ! (Schrijven blijkt een van de beste middelen te zijn om gezonde hersenen te behouden ! Binnen honderd jaar kan ik nog steeds zo goed zeveren als nu !)
Best dat mijn hersenen niet aan mijn heupen hangen.
of aan mijn lendenen.

Ik ben alle enkele dagen aan het "beeldhouwen"... In een stukje soepbeen zit ik te vijlen, te zagen en weg te slijpen dat het een lieve lust is. Met enige goede wil kun je al zien wat het worden zal, twee visjes die elkaar passeren. Het was al weer een tijdje geleden dat ik in been bezig was, en ik was vergeten hoe hard dat wel is! Op een moment schoof mijn machientje plots de verkeerde kant uit, en freesde een net boogje uit het vlees van mijn vinger. Ik kan je verzekeren dat dit een pijnlijke wonde is, ook al is het twee keer niets in omvang. Anny zegt dat dit wellicht komt omdat het in feite allemaal stukjes vlees zijn die uitgerukt worden, het ziet er wel uit als een snede, maar het is het dus niet echt. Gisteren dacht ik dat het wat zou verzweren ook, maar vanmorgen is de zwelling en de roodheid al weer geweken. De laatste tijd heb ik geleerd tijdens dat werk een stofmasker te dragen. Vooral als ik de grotere stukken wegslijp veroorzaak ik hopen stof... en dan zit ik een uurtje heerlijk te hoesten 's avonds... Dus: stofmasker op, dat helpt toch iets.

Deze namiddag weer naar tanteke. Benieuwd hoe ze nu zal zijn... De laatste keer was het weer wat minder, en wist ze weer van de wereld niet. Gek hoe ze op sommige dagen dan weer goed bij is ! Nu, ze is bijlange niet zo slecht als Etienne, de kennis waarover ik je vertelde, die Alzheimer heeft. Die weet niet meer dat hij leeft, zit daar te zitten, neemt zelfs geen notitie van ons en sluit zijn ogen om de wereld die hij niet meer kent buiten te sluiten. Erg.

Dan heb ik liever pijn in mijn rug. en heup.
Ik heb het gevoel dat die mensen zich eenzaam voelen. Zelfs als er bezoek is, zijn ze al voor je weer weggaat vergeten dat je er bent, vergeten wie je bent. Het enige stukje wereld dat ze nog hebben gaat niet verder dan hun eigen brein, en dat krimpt. Ik heb je al gezegd dat ik me rijk voel dank zij het feit dat ik zoveel lees, dat ik zo'n grote voorraad feitjes en anekdotes en wetenswaardigheden heb verzameld... Zou je voelen dat het wegebt? Ik hoop van niet, want dan zou die ziekte nog veel erger zijn dan wij aan de buitenkant bevroeden...

Ik denk dat dit veel erger zou zijn dan lichamelijke pijn. Hopelijk brengt het gemis aan besef ook mee dat ze niet weten dat ze dat allemaal aan het verliezen zijn. Etienne was een mens die in zijn job behoorlijk geestelijk moest presteren, eens op pensioen zat hij ook nog bezig met zijn peecee en dergelijke, en niettemin zie je dat plots allemaal verdwijnen... Om bang van te worden !

Als ik me een beeld moet maken van de "hel", dan is dat voor mij de grote leegte... Geen licht, geen geluid, geen gevoel... het volkomen niets. Als ik naar Etienne kijk, dan zie ik hem in mijn verbeelding stilletjes dat grote niets ingaan... Er is geen mens die dat verdient ! In het begin had hij nog momenten dat hij besefte wat er gebeurde, heel pijnlijk, maar die fase lijkt nu ook voorbij, er rest een steeds legere wereld.

Ik heb niet het gevoel dat hij nu nog afziet, hij heeft wellicht ook daarvan geen besef meer. Vraag je hem hoe het is, dan is het steevast "Goed", en dan kijkt hij weer weg, in het grote niets. Vraag je hem iets, dan verwijst hij naar zijn vrouw, zijn geheugen... hij heeft alleen nog een externe harde schijf, maar dat herinnert hij zich nog alleen op het moment van de vraagstelling. Ik heb het onzinnige gevoel dat hij nog doder is dan de zoon die wij verloren. Het is moeilijk aan een "Goede God" te geloven bij dergelijke dingen.

tot de volgende ?