Had ik Anny niet leren kennen, en niet het verstand hebben gehad dat werken op de Mailboat geen leven was, dan had ik daar wellicht mijn loopbaan doorgebracht, tot het faillissement van de mailboat, en dan links of rechts of niet ergens anders zijn terechtgekomen...
Had mijn moeder mij niet verwittigd dat er een bediende gezocht werd in de vakbond, dan was ik misschien nog bediende in de vakschool te Brugge ?
Was collega Albert niet ziek geworden, dan had ik hem niet moeten vervangen, en had ik nooit de kans gekregen om uit te groeien tot propagandist...
Had ...
had
had...
Het leven hangt aaneen van toevalligheden. Je speelt er op in of niet, en beseft niet wat dit betekent voor je hele toekomst.
Als je achteruit kijkt, dan rijzen plots reuzegrote vragen op... Wat, als ik dan dat had gedaan, of dat? of dat ?
Je weet het niet, je weet ook niet welke kansen zich dan zouden hebben aangeboden, je weet zelfs niet eens wat een kans is en wat niet, je gaat in op iets, zonder dat je echt alle konsekwenties kent. (Gelukkig maar).
Waarom heb je dan zo en niet zo gereageerd ? je weet het niet...
Heb jij ook soms het gevoel dat je niet zelf leeft, maar wordt geleefd ?
Misschien hebben de aboriginals wel gelijk, en leven wij een droom.
Droom ik dat ik iets zit te schrijven, of schrijf ik dat ik iets zit te dromen?
Toch kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat we ons leven niet echt zelf in handen hebben. Je leven rent van hot naar her, en je weet niet wie de leidsels in handen heeft.
Je hebt ook geen verweer, je ondergaat het leven, je ondergaat de dood. Je ondergaat, je gaat onder...
Je kinderen ? Stel dat je één maand later je kinderen kreeg, dat was er zeker sprake van een ander eitje, een ander zaadcelletje... Misschien had ik dan wel drie dochters, of noemden mijn kinderen anders, bijna zeker zagen ze er iets anders uit, al kunnen en zullen we dat uiteraard nooit weten... Bizar. Is er een Waarom? is er überhaupt een antwoord ?
We slenteren, we lopen, we haasten, we wroeten ons door het leven, zetten ons in, willen vooruitkomen, willen verder, meer , beter, en eigenlijk hebben we niets met zekerheid in handen.
Fatum, Kismet, het Lot. En wij maar denken dat we er echt iets aan doen.
...terwijl, één seconde veranderen een ganse levensloop verandert... Het is waar wat men zegt, verleg één steen in de rivierbedding, en hij stroomt nooit meer zoals voorheen, maar ook nooit meer zoals hij zou gestroomd hebben in de toekomst. Hebben we dan de toekomst veranderd ? Of loopt die toekomst ook verder, op een bijna paralel vlak? Is er een realiteit waar nog geen atoombom is gevallen? Waar Hitler sneuvelde aan de oevers van de ijzer in 14-18 ?
Waar ik wel op mailboat bleef werken ?
Tijd is relatief... ook in die zin?
Het is schitterend weer, niet warm, maar zonnig en mooi. Er is wat frisse wind die de takken van mijn linde zachtjes doet wiegen. Takken wiegen, maar de bladeren dansen, beperkt door het vastzitten aan de tak...Is het dat streven dat hen de dood doet verkiezen in een laatste dans naar de herfstige aarde ?
De maïs groeit dat je het ziet...over het veld hangt nu een waas van groen. Raar dat die plantjes die zo wijd uiteen staan toch de aarde een groen gelaat geven. Als je recht op de rijen kijkt zie je het groen als een dunne ijle lijn, maar als je er iets schuin over kijkt, zie je het veld als bedekt met groen. Hoe verder je de blikken over het veld laat gaan, hoe groener het lijkt. Ook daar zit weer een prachtige kleurmengeling in...een zacht verglijden van het warme leembruin naar het groen van de prille maïsblaadjes. Hoog boven mij is de hemel heerlijk blauw, en naar de kim toe vergaat het in wit met een gouden waas overtrokken. Aan de kant waar de zon zit is het geen wit meer, maar zuiver licht.
Wij zien de wereld zo, met onze ogen, maar in de natuur zijn er heel wat wezens die niet diezelfde wereld zien als wij het zien... Sommigen zien veel verder in het infrarood, anderen tot in het ultraviolet...Hoe ziet de wereld er voor hen uit? Ik wou dat ik even het vermogen had om hun werkelijkheid te zien en eventueel met de mijne te vermengen, in een brede kleurenmassa, waar de tinten nog duizend maal meer tinten waren...
Kun je ook soms vol ingetogen verbazing naar iets kijken ? Naar een tak, een wolk, een boom ? Wat dan ook ? Heb je dan ook de lust om de kleuren te kunnen voelen? ruiken? smaken? Ikke wel ! Ik heb al eens geprobeerd om het verschil te voelen tussen een rood en een groen potlood, maar zonder resultaat, en dat is telkens een desillusie... Wat zo verschillend ziet, moet toch ook verschillend aanvoelen? Maar ik voel het niet... Anderen misschien wel, misschien juist zij die het niet kunnen zien?
Ik wil maar zeggen, je moet het leven savoureren, genieten van alles wat het leven je biedt. Stop met die jachtigheid, stop die onrust, stop het verdriet en neem de tijd om gewoon te genieten en dankbaar te zijn voor alles wat je ziet, voor het zien op zich, het ruiken, het horen, het proeven, het voelen, het gewaarworden... voor de liefde die je voelt, voor je hormonen die je genot verschaffen, voor dat krakkemikkige lijf vol pijn die je toch nog al die dingen geeft met een steeds volle hand...
Werp het negatieve in de prullenmand, en schep met beide handen het genoegen van het leven, drink het met grote teugen en geniet ! Het is niet verslavend, het is niet verdovend, het is niet eindig, het is een oneindige zee van steeds nieuwe ervaringen, nieuw plezier, nieuw genieten... Ja, er is pijn, ja, er is verdriet, ja er zijn dingen die je dreigen in te metselen, maar kijk dan naar het groen, naar de zingende vogel, naar de wind die blaren doet dansen...
't Leven is schoon, zo schoon als je het zelf wilt maken !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten