Mijn laatste tand heeft de plombering ongeveer 6 uur doorstaan, en dan was het eerste stuk er al weer uit.... Reden? Ik was de laatste klant, net voor hij naar spanje trok met zijne gade in hun witte bmw cabrio... Als ik het goed heb begrepen was er iets met vastgoed. Zijn madame is architecte...
Nu is hij terug van weggeweest en ik mag nog eens opdraven om de stukken te lijmen....
Ik moet er om 9uur zijn, dus 't wordt een beknopt blogske... Ik kon natuurlijk ook wachten met bloggen, maar dan moest ik hier mijn eigen kas zitten opfretten tot het tijd was om ter tandentrekkers te gaan... Wellicht is er niet lastiger dan zitten wachten... Gelukkig heb ik daar geen moeilijkheden meer mee in de wachtzaal van de dokters, daar heb ik geleerd mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten (oefening baart kunst)...Maar thuis, op eigen terrein niet genoeg tijd hebben om nog iets te beginnen, en dan te vroeg zijn om al aan te zetten naar wat dan ook, daar krijg ik de kriebels van. Gek, het is alle twee wachten en toch maakt het in mij totaal andere gewaarwordingen los. Vraag me geen uitleg, ik heb er geen...
Wel behoor ik tot het (helaas uitstervend) ras van de mensen die een hekel hebben aan te laat komen... Ik ben overal steevast iets te vroeg ! Bij recepties betekent dat dan ook dat ik bijna steeds als eerste het feest binnenkom... want het schijnt tot de etiquette te horen dat je bij dergelijke gelegenheden te laat komt, en niet te vroeg... Je moet dan eens de boel in de gaten houden ! Blijkbaar is een kwartuur het summum van beleefdheid, en dan zie je een lange rij staan aanschuiven, beladen met pakjes, bloemen of enveloppen... heel onwennig in hun nette pak met veel te krappe hemdencols waarboven hun hoofden dan wat tomaatachtig aandoen...
De dames staan elkaar steels te beloeren, wat heeft ze aan ? Waar zou ze dat gehaald hebben...pfff, 't mijne is toch veel schoonderder...
Soms hebben ze hun kleine kinderen bij, kwestie van het bruidspaar inspiratie te geven, maar die gastjes zijn helemaal niet geïnterressseerd in die plechtstatigheden en zijn daar allemaal ambetant, met uitzondering van de degenen die van hunne pa mogen tussen de tafels crossen...wat ook niet optimaal is voor de gang van de plechtstatigheden... Je ziet de bruidegom denken "dat moet ik niet hebben" hij houd wel van de manoevers die er toe leiden, maar niet van die kleine herrieschoppers... Maar helaas, hij is geen baas ! en zodra er eentje zich bij hen komt aandienen met een wolk van een baby op de arm, dan ziet hij zijn nieuwe gade smelten, en weet hij dat het lot hem ongenadig is...
Vroeger, in mijn jeugdjaren, was het huwelijk het vrijkaartje om te mogen binnengaan in het terrein van de grote geneugten... nu huwen ze in de hoop dat dit een nieuwe kick zal geven, of omdat madame zwanger is, of omdat het toch eindelijk wel beter is, kwestie van het huis en zo...
Bij ons was het huwelijk nog een ontdekkingsreis, nu is het een thuiskomst... eindelijk rust...
Oh, ik zal er geen oordeel over vellen, 't zal wel allemaal zijn goede en zijn mindere kanten hebben, maar wat ik in die jonge huwelijken veelal mis, dat is het feit dat ze niet meer echt hun patrimonium moeten opbouwen... Toen ik huwde had ik een bed en bijhorende kast, een tafel en bijhorende stoelen, en wat keukenmeubels toen was ons geld op. Hadden we niets meer. De rest, dus in feite alles wat we nu hebben, hebben we hutje bij mudje bijeengespaard... In ieder stuk zit ons zweet als het ware...
Nu trouwen ze en hebben ze alles... en hebben er geen eerbied voor, want ze weten niet wat je er voor moet doen...
Ik denk dat dit één van de redenen is van het te grote aantal echtscheidingen! ze hebben nooit samen iets opgebouwd ! en wat ze verwerven komt er bij als een luxe...
Nu ja, met wat geluk leren ze samenleven, maar wij hadden het in die zin misschien iets makkelijker, omdat we van nul begonnen...
Het begint al met de kindertijd, als ik kijk naar het speelgoed van mijn kleinkinderen, dan zie ik veel meer dan wij indertijd met een ganse straat kinderen konden bijeenleggen... En wij speelden met die dingen, zij niet, de computer en de tv zijn veel beter...
Wij hadden zo weinig, dat we heel de wereld hadden, want we maakten dingen zelf en eventueel speelden we zelfs met totaal fictieve dingen... We maakten een kamp met takken en overdekt met gras en bladeren, nu hebben ze zo'n soort wigwam, maar je ziet ze niet meer cowboy en indiaantje spelen...Nee, ze zitten in die tent, uit de warmte van de zon nintendo te spelen.
Niet dat ze niet bewegen, ze gaan joggen en zo...maar ravotten???
Weten ze nog hoe je met één klop iemand zijn beide ogen dichtklopt ? Niet dat dit een kunst is, maar het was een ervaring. Wij leerden iets al spelen, we schrokken ons soms halfdood ervan, maar we leerden met elkaar omgaan. Met vallen en opstaan...
Nu hebben ze een leraar die zich bezig houd met het pestgedrag op school...Wij losten dat zelf op, en kregen thuis als advies dat we ons niet moesten laten doen... Ik was veel ziek, moest altijd in dikke kleren rondlopen ('t ventje zou eens moeten wéér ziek worden) ik was te dik...kortom, ik zou Hét slachtoffer bij uitstek moeten geweest zijn om gepest te worden... Ik ben nooit veel gepest geweest, en als ze het ooit probeerden, lang deden ze het niet, want ik klopte er op ! Nu mag de gepeste niet meer kloppen, dat is agressie... en doet hij het wel, veel kans dat hij de straf krijgt in plaats van de pester...
Daar heb ik wat schrik van... Weet je, ik vrees dat de kinderen van vandaag niet meer leren met elkaar te leven, niet meer leren waar de grenzen liggen van de samenleving...en god weet wat dat in de toekomst allemaal zal veroorzaken... we kweken er doetjes van en echte gemene pesters die iedere keer weer wegkomen omdat de andere door zijn reactie de schuld krijgt...
Ik heb een beetje schrik van zo'n maatschappij... ook al zal ik het wellicht niet meer meemaken in die mate...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten