shit jong

Veerle is hier al een paar keer gekomen, ze kan geen weg met de kinderen, niet moeilijk, de kinderen, Veerle en Fredrik zijn allemaal oververmoeid van het werk en de stress van het verhuizen... Bovendien loopt er daar een "helper" rond van een jaar of 15 die het leuk vindt om de kinderen dan nog eens te pesten en op te jagen. Wellicht omdat ook hij niet meer weet op wat been hij loopt van vermoeidheid van het helpen verhuizen.
Alles komt wel weer in orde zodra de verhuis in orde is. Die jonge gast is nu naar huis, dat zal ook al een heel stuk schelen, want hij was de katalysator van de reacties van de kinderen.

Wat betreft de spaarkas, ik heb héél het weekend druk gewerkt aan het uittellen en regelen van de uitbetaling van de gespaarde gelden aan de leden. Vanmorgen naar de bank, en daar blijkt dat het toch niet kan zonder de handtekeningen van de leden... Shit Jong, shit !
Wat gaan we zaterdag vertellen aan de leden? En wanneer krijgen we het geld binnen? Zodat we het kunnen teruggeven aan de leden?
Een ramp is het !

Beter nieuws van de waterdienst... Ik kreeg de factuur van het water van tanteke, zo'n 5000 eurootjes...Ik heb contact genomen met de waterdienst, en de betaling van de trimesters die volgen zijn in ieder geval al geliquideerd, en misschien kan er ook nog iets aan het bedrag zelf ook gedaan worden... Er bestaat blijkbaar een speciaal orgaan in de waterdienst voor dergelijke gevallen. Hoop doet leven. We proberen alles wat mogelijk is...en ook het onmogelijke, maar dat duurt iets langer...

En zo ben ik bezig met allerlei stresserende dinges, waar ik in feite niets mee te maken heb, maar die op mij geworpen worden omdat ik nu eenmaal een sociaal beest ben. Een mens zou er zijn buik van vol krijgen.

Ik ga er niet meer van klappen, ook niet van de deugd dat dat allemaal doet aan mijn rug en aan Anny 's schouder...

Gisteren was het goed weer, maar vannacht en vandaag is het weer regen, regen afgewisseld met buien en stortbuien. Proper weer, 't wast zijn eigen zoals ze in Aantwaarpen zeggen (Sorry Claude en Hedwige), maar ik ken geen ander streek in ons vlaanderen waar ze hun eigen wassen....)

Gisteren is Luc hier geweest om de rest van de belastingsbrief van Bart in te vullen, zodat dat ook in orde is. Luc zit iedere keer te zuchten en te blazen aan die brief, maar hij lukt er telkens in die brief zo goed in te vullen dat Bart iedere keer onwaarschijnlijk veel terugkrijgt. Luc is werkelijk heel goed in die dingen, ik weet wel, hij werkte heel zijn loopbaan in de belastingen, maar hij is één van die mensen die graag zijn werk zo goed mogelijk doet, en die daarvoor ook de wetgevingen telkens zit uit te pluizen... Bart mag zijn handjes kussen, en Luc eens gedenken in "zijn gebeden"...

Vandaag komt Els nog de brief halen, om in te dienen in het belastingskantoor te Geraardsbergen.

Ik heb een spellingscontrole op mijne computer zitten, en iedere keer ik een woord schrijf in verband met de belastingen, wordt dit rood onderlijnd... Het is duidelijk dat belastingen ook bij de opstellers van het woordenboek slecht vallen... Gek is dat belastingen, zonder een toevoeging, dat mag blijkbaar wel....maar er een kantoor of een brief of zoiets aan toevoegen is duidelijk uit den boze....

Nu ja, ik heb het er ook moeilijk mee iets aan de belastingen te geven...

Zolang ik nog mijn huis aan 't af betalen was, kreeg ik telkens terug, maar nadien ben ik telkens bij de grote groep die mag bij betalen...

Met al die tegenslagen en moeilijkheden waar ik nu mee zit te "bronselen", dacht ik ook eens terug aan de vele dingen die ik in de loop van mijn leven al heb meegemaakt, en die toendertijd zwaar drukten op mij. Beter dat niet te doen, want je krijgt de indruk dat je leven een op een stapeling was van moeilijkheden...en dat is en was gelukkig niet zo...

Eén van de eerst serieuze dingen die op mijn bestaan drukte, was de brand van het chiroheem... Ik was nog niet zo lang leider van de chiro, toen we beslisten om met alle leiders samen, ons lokaal eens volledig te schilderen en op te knappen. 's middags hadden we nog samen een pint gedronken, op het feit dat alles af was, alleen nog de boel op kuisen, toen 's middags de pompiers langs ons huis passeerden.
Het bleek dat de zaal (ons lokaal) om een onbekende reden volledig uitgebrand was.
Wij hadden geen lokaal meer, en zouden de vergaderingen en aktiviteiten moeten in open lucht doen, wat uiteraard in ons regenland geen pretje was.
Iedereen zocht wanhopig om oplossingen, en her en der kon een leider met één of enkele afdelingen terecht. Ik zelf had onder de jongknapen een zoontje van een aannemer, en ik verkreeg van die aannemer dat er een "grote" barak op het marktpleintje gezet werd, waar ik met de ganse groep van de kleinsten in terecht kon. Dat alles was maar een noodoplossing, en het voornaamste aspect van de jeugdvereniging, één groep zijn, werd daardoor tijdelijk onmogelijk. Leiders die voor hun groep geen oplossing hadden waren dan jaloers op diegenen die er wel een vonden...Kortom, het was een heel moeilijke periode. Ik heb het einde er niet meer van meegemaakt. Wel weet ik dat er blijkbaar later toch een nieuw lokaal gevonden is, maar het was voor de chiro ter plaatse in feite een nieuwe start, een herrijzen uit de brokstukken van wat nog restte...

Het gekke is, dat ik mij veel beter herinner dat ik, zolang ik er was, de jongknapenwerking kon op peil houden, dank zij "mijn" metsersbarak...

Ik heb je al verteld dat het geheugen van een mens blijkbaar de slechte herinneringen uitwist, en de goeie laat bestaan.

Gelukkig maar...

Ik denk dat andersom, het leven ondraaglijk zou zijn !

Dus: trek je het niet aan, alles komt wel in orde, en is het nu niet, dan wel later in je herinneringen...

tot de volgende ?