Jackootje

Vlak voor mijn neus staat uiteraard het scherm van mijne kwampjoeter, maar als ik iets schuin links kijk, dan zit daar in al zijn glorie Jackootje... Mijn rotzak van een papegaai.
Oh, hij kan lief zijn, heel aandoenlijk roepen, geluiden van de deurbel nadoen, en dan lachen als we willen gaan kijken wie er is, zoentjes geven en noem maar op. Als ik 's avonds mijn boterhammetje eet, dan is hij niet meer te houden en slaat hij alles wat maar lawaai kan maken in zijn kooi, zo hard als hij maar kan tegen de tralies: Hij weet dat ik 's avonds altijd mijn maaltijd beëindig met een stuk fruit, en hij krijgt dan steeds een stuk... Opdat ik hem zeker niet zou vergeten begint hij lawaai te maken zodra ik mij maar aan tafel zet...
Als ik hem dan het klokhuis van mijn appel of iets anders geef, dan heeft hij een heleboel geluiden om zijn dankbaarheid te uiten, fluiten, een Ooooh vol bewondering en resems zoengeluiden en dergelijke meer.
Maar 't is ook een rotzak van een gapepaai ! Hij is verschrikkelijk jaloers! En zodra ik de telefoon opneem begint hij lawaai te houden, zo dat er al mensen waren die vroegen of ik een timmerman in huis had! Hoe hij weet dat ik de telefoon op neem, hoe hij weet dat ik het ben??? een groot raadsel !
Ook als er bezoek komt is hij jaloers, en meestal begint hij dan te schreeuwen! In geval het te erg is, rollen we hem met kooi en al in de keuken, en daar is het voor hem zo interessant om te kijken naar het andere milieu, dat hij het schreeuwen en de jalousie vergeet.

Vroeger had ik een papegaai die nog veel liever was dan deze, maar die is jammer genoeg veel te vroeg gestorven. Sindsdien weet ik dat je een papegaai niet kunt houden op gewoon papegaai-voeder! Daar zitten veel te weinig vitamientjes en mineralen in, en het beestje is gestorven aan avitaminose...

De papegaai die nu bij mij zit is eigenlijk de papegaai van Veerle, een rest van de scheidingsperikelen, net zoals de poedel die hier ook nog rondloopt. Ondertussen hebben wij voor het beest een hele mooie grote kooi aangeschaft, en letten wij er op dat zijn voeding heel variabel is, zodat hij hopelijk geen avitaminose zal krijgen.
Hoe gek het beest ook is, hoe ambetant ook op sommige momenten, ik zou hem missen moest hij weg zijn...Ik heb altijd iets voor papegaaien gehad, ze zijn zo ...menselijk...?

Het weer is weer geen weer, eerder weg en weer. Grijze wolken dreigen en nu en dan valt er regen. Herinner je je nog hoe ik je voorspelde dat je al dat zagen naar wat regen bitter zou beklagen? Maar ja, als het zo ver is, wil je mij nooit geloven hé ! Je moest nu toch al lang weten dat, als je hier om een beetje regen vraagt, je geen beetje krijgt, maar weken aan één stuk door !
Bijna iedere dag moet je een emmer onder je TV plaatsen, om al de watersnood die ze tonen niet te zien op je perzisch tapijt belanden.
En die kluivers dan maar memmen dat het klimaat verandert... Niet van ! Ik heb het al gezegd en ik blijf er bij, als je de aarde niet terug doordringbaar maakt, dan zal het aantal overstromingen hand over hand toenemen!
Ik zou kunnen zeggen, je moet het maar weten, ik op mijne berg heb er geen last van, maar ik heb altijd weer compassie als ik die mensen daar wanhopig zie staan in wat vroeger een mooie eetplaats was... Vooral als het oude mensen of sukkelaars zijn, die dergelijke rampen niet meer zelf kunnen opruimen en moeten wachte tot er hulp komt, en zullen afzien om dat alles te bekostigen...
Enig tijd geleden heb ik aan heel wat vrienden en kennissen Ostende oender woater toestuurd, een fotomontage van de watersnood van 1/2/1953...Toen was er een enorme solidariteitsaktie, en bijna iedereen kreeg voldoende goederen van zijn medemensen om een nieuwe start te nemen. Sommigen kregen zelfs goederen cadeau, terwijl ze op het eerste verdiep woonden en niet getroffen waren... Nu is er geen solidariteitsaktie meer, er is een clausule in je verzekeringspolis, en er zijn iedere dag dergelijke rampen, we zouden kunnen blijven solidarair zijn, en zover gaat de liefde niet, bovendien herinneren we ons de misbruiken en, en , en....
Niettemin heb ik compassie als ik daar dat oud ventje wanhopig zie staren naar de resten van de meubeltjes, de meubeltjes die mede een stuk van zijn verleden zijn, sorry, waren...
Dan ben ik blij dat ik op mijne berg woon, want ik denk dat ik het niet meer zou aankunnen.

Gisteren heb ik dus technisch advies gegeven aan Frederik en Veerle, maar alras stond ik ook panelen recht te houden en dies meer...Ik ben na korte tijd moeten stoppen, ik kon het niet meer houden van de pijn...Maar ik hield het vol tot alle kleerkasten stonden... Ik had hen gezegd dat deuren en dergelijke, dat ze dat zouden moeten doen als ik weg was, dat kunnen ze zonder een handje meer...en zo is alles nu weer een stukje meer in orde.

Van morgen is Veerle weer naar de rugschool, en Frederik is zijn opzeg gaan geven van de huur van zijn huis. Binnen drie maand zal hij dan officieel intrekken...al slaapt hij daar nu al meer dan thuis... Ik heb de indruk dat het echt klikt tussen die twee, en wat minstens even belangrijk is: het klikt ook met de kinderen.
Veerle woont nu twee huizen van haar ex-schoonouders, en die hebben haar en Frederik al eens uitgenodigd, en ook daar klikt het. Ik heb je al verteld dat hun eigen zoon nooit meer langs komt, en dat ze zelf ondervonden hebben wat voor een vent dat hun zoon is. Toch heb ik een beetje compassie, het moet pijn doen je zoon nooit meer te zien, en te moeten erkennen dat het een...is.

Enfin, het voornaamste voor ons is dat Veerle nu eindelijk weer de draad opneemt en het leven hervat.

Anny en ik zijn echt gelukkig dat het zo gaat, en hopen dat alles nu eindelijk ook eens zou blijven goed gaan voor haar. Amen.

Vandaag verjaart mijn oudste zus...Al hoewel ze waarschijnlijk al jaren niet meer verjaart, toch een dikke proficiat en vele zoenen van ons allemaal! Gelukkig is ze nog steeds in goede gezondheid, afgezien van wat remmeties...Maar we leerden toch allemaal : Krakende wagens lopen het langst...

Voila, ik ga stoppen.
Tot de volgende ?