Het Weerbericht

Nu ik geen diarree meer heb, is het strontweer...
Verder geen weer-berichten.
Scheisse;

Ik heb gisteren eens de straat gedwarst, mij (voorzichtig) neder gebogen en een (één) erwt van een struik geplukt. De erwtjes smaken heerlijk ! Ik moet mezelf serieus bedwingen om niet over te schakelen naar het gild' der dieven, en mijn buikje te vullen met erwtjes van den boer.

Eén of ander doemprediker had mij gezegd dat die erwten voortdurend zouden bespuit worden, en dat het een speciale variëteit zou zijn met keiharde erwtjes...Niets van ! ze zijn overheerlijk, en ik zie hier geen machines met sproeistoffen floreren op het veld.

Alleen...'t zijn mijn erwtjes niet....

Gek, ik eet erwtjes veel liever zo, rauw uit de "schors" dan klaargemaakt. Bovendien knabbel ik ook graag op de groene "schors", met die zoete smaak. Ik denk dat ik iets van een rauwkost-vreter in mij heb, ik eet bijna alle groenten graag rauw, en sommige daarvan eet ik niet graag als ze bereid zijn... Neem nu rode kool, ik heb een bloedhekel aan de smaak van bereide rode kool, maar als ze rauw en fijngesneden is, dan zou ik een gans bord leeg eten...

Ook zo met witlof en knolselder. Natuurlijk zijn er groenten die ik zelfs nog nooit geprobeerd heb rauw, zoals schorseneren (die voor mij vééééééél lekkerder zijn dan die stomme asperges !), maar dat zijn dan wellicht de uitzonderingen die de regel bevestigen. Tegenwoordig zie ik in de winkel veel onbekende groenten liggen. Vroeger zou Anny die meteen in haar 100 en zoveel kookboeken opgesnord hebben, maar nu, met de jaren (?)heeft ze niet meer zoveel zin in speciale bereidingen. Haar eten is nog altijd héél lekker, maar het is maar hoogst zelden dat we nog eens nieuwe en speciale gerechten op tafel zien komen. Anny zegt dat het niet zo plezant is voor ons tweeën als vroeger voor heel de bende, maar ik vermoed dat de zin een beetje weg is, en dat ze het bijkomende werk niet meer zoekt. (Wat normaal is, ik stel het ook bij me zelf vast)

Bovendien heeft ze gelijk, het is niet dankbaar voor ons tweeën te koken. We eten alle twee maar een heel klein hapje... Zelfs een keer op restaurant gaan is geen feestje meer... We bestellen er geen menu, maar kiezen er één schotel die ons bevalt, en dat is alles. De kermis voor Anny is alleen nog het feit dat ze het niet zelf moest bereiden...

Als we ergens naar toe gaan, en daar wordt een volle menu opgediend, dan eten we daarvan, maar dan zijn we enkele dagen precies niet op ons gemak.

Gek is dat, verouderen... Je behoeften verminderen ook. Toch zie ik dat dit niet bij iedereen zo is, ik zie bijvoorbeeld bij de bond van gepensioneerden van ons werk, dat er mensen zijn die werkelijk nog met smaak kunnen (vr)eten. 's Avonds in bed spreken wij dan onze verwondering daarover uit.

Hoewel ik niet mee ga op de uitstappen, en rustig in het hotel blijf bij de driedaagse uitstap van onze bond, ben ik steeds meer "uitgeput", en vol pijn. Ik doe mee vooral voor Anny, en zal haar zeker niet zeggen dat het lastig wordt, maar het is het wel. Maar Anny heeft er iedere keer enorm deugd van, en dat is wat telt. Haar leven wordt al genoeg beknot door mijn ziekte.

Ik zeg dat regelmatig ook tegen Bart, want dat is iemand zoals zijn opa, en zoals zijn vader, het werk voor alles... Ik zeg hem regelmatig dat hij tijd moet maken voor zijn gezin en om te leven, en niet te doen zoals ik deed, plannen maken voor later, voor als ik op pensioen of op prepensioen zou gaan...Ik heb en zal er nooit iets van kunnen verwezenlijken... Ik bezweer hem dat hij het nu MOET meepakken, en niet op sparen voor de tijd die misschien nooit meer komt.

Hij gaat - to mijn volle tevredenheid - ieder jaar met het gezin op reis, op vakantie, weg van alle beslommeringen. Ik ga dan graag eens naar zijn huis om de dieren te voederen en dergelijke, want ik weet dat zij wijzer zijn dan ik was!

Wellicht is dat ook de verklaring van de stille jalouzie die je in onze taal en onze spreekwoorden terugvindt voor de walen en de fransen... Wij hebben (teveel) de neiging te leven om te werken, waar zij werken om te leven. (Leven als God in Frankrijk... en dergelijke)

Wellicht ook daardoor dat Frankrijk voor ons nog altijd als een vakantieland gekend is... Echt normaal is dat niet, want het zou veel logischer zijn als we nog altijd een beetje een hekel hadden aan de fransen, zij hebben ons landje bezet, bevochten en onderdrukt dat het niet schoon meer was...Maar wellicht hebben wij eeuwen niets anders gekend dan onderdrukking, was het niet door de fransen, dan door de spanjaarden, de duitsers, de fransen, de romeinen de.... noem maar op, er zijn weinig landen in Europa die ons niet geduveld hebben, zo vaak dat wij afgeleerd hebben te blijven wrokken over het verleden, en allang blij zijn dat het nu niet zo is... Dat is bijvoorbeeld wel anders in nederland, waar er nog steeds heel wat onderdrukte haat leeft tegen de duits....

Misschien ook daardoor dat wij voor bepaalde dingen "sansfoutisten" geworden zijn ?

Je ziet, geschiedenis is niet zo maar een ver van mijn bed - show, je kunt zo de gevolgen en invloed ervan af scheppen van het dagelijks leven...Dus mijn passie voor geschiedenis is niet zo gek als je wel dacht hé?????

Ik ga stoppen, ik begin weer pijn te hebben van het typen (erg hé!)

tot de volgende?

Oh ja, bloggen is gevaarlijk ! Ik kreeg anoniem doodsbedreigingen over een blog van een jaar geleden, nu pas ! Gedeeltelijk in vreemde lettertekens (russisch ?) en gedeeltelijk in 't engels ...Pas dus maar op, misschien staat er op een of andere dag een terrorist tussen mijn teksten gereed om op u te schieten !!! (Voor wie wil zoeken, het is op een blog waarin over Mars gesproken wordt..werd...)