Alle kleerkasten zitten in een, de meeste kleren zitten op hun plaats, maar er liggen er nog wat in de oude woonst. Nu heb ik gisteren met Frederik om plastic golf platen weest halen, en morgen of zo zal hij die er bevestigen. Gisteren heeft hij de oude kapotte platen er af gehaald.
Ik weet niet hoe het komt, maar verhuizen lijkt een hels werk. Ik zou het nochtans moeten weten, ik heb het in de loop van mijn bestaan ook enkele keren gedaan...Maar ook dat zit niet zo in mijn memorie, ik herinner me ook daarvan slechts détails, het zware, het langdurige voor je op je effen bent, dat ben ik precies vergeten...
Als ik van Loppem naar Oudenaarde kwam, dan is de voornaamste herinnering het feit dat ik met twee grote rollen balatum naar Oudenaarde bolde, en in Deinze sloeg mijn bagagerek plots door, en rustten de rollen op het dak van mijn auto...
Toen we van Oudenaarde naar Mater verhuisden, was dat met behulp van de jeugdkern, een hele bende jonge mannen en vrouwen die alles veel rapper meepakten dan ik het visueel kon bijhouden... Ik herinner me dat ik op een bepaald ogenblik gewoon in de gang bleef staan en toekeek wat er binnengebracht werd, en commandeerde: dat naar de keuken, dat naar de slaapkamer vooraan, dat naar...
's Middags at heel die bende frieten die de vrouwen hadden gemaakt, alhoewel er op een bepaald ogenblik een van de mannen gezien werd, boven op de hoop aarde die dan nog in wat later mijn tuin moest worden lag, terwijl hij, netjes op een stoel, boven op die berg zat aardappels te jassen... Ze probeerden zelfs te skiën op die hoop aarde! 's Middags werd alles definitief op de plaats gezet en gehangen. Ze hingen zelfs de kaders en zo omhoog. Ik weet dat die keer alles, maar dan ook alles op één dag op zijn plaats stond en hing, maar ook dat wij soms eens moesten zoeken waar het precies zat...
Maar zo verhuizen was een luxe...dat komt wellicht nooit meer voor.Het verhuizen zoals ik dat nu zie bij Veerle zal wel veel gewoner zijn...Zeker als ze bijna alles alleen doen.
De hulp die ik bied is niet groot, ik vloek me in mijn binnenste steendood, omdat ik niet méér kan helpen... Maar nu ebt de pijn van de kleerkasten pas een beetje weg. Het is erg als je je eigen kinderen niet kan helpen.
Nu, ik zal er niet over zagen en klagen, dat helpt toch niet, maar het blijft wel een feit dat een mens zich op die manier serieus zit op te jagen, en dat ik alle vijf voet naar ginder wandel om te kijken en eventueel wat goede raad te geven. Gelukkig voor mij stellen ze dat op prijs. Het kan ook anders... Ik denk dat ik en ook Bart, veel eer zouden denken dat wij het allemaal veel beter weten dan dienen ouden...Maar het is de enige hulp die ik kan bieden...
Waar is de tijd, ik had macht met hopen, minder uithouding, want ik gebruikte die macht slechts heel zelden...met bureelwerk hef je meestal niet veel zwaarder dingen dan een stylo... En uithouding moet je kweken, krijg je door het veel gebruiken van die spieren..Dus uithouding had ik niet zo veel, en ik moest dan ook oppassen dat ik er niet "doorschoot" en met een lumbago of een verrekking zat.
Ik zie zo véél van mij terug in Bart, die heeft ook macht bij hopen, maar ook hij kan die macht niet op de goede manier gebruiken...Met breuken en dergelijke als gevolg. Dat ik die ongevallen niet tegenkwam ligt veel meer aan het feit dat Anny steeds bij mij was en me hielp, waar Bart voor zo'n dingen niet op Els moet rekenen... Els heeft totaal andere kwaliteiten, die ik dan bij Anny niet vind...
Een van de zware werken die ik mij herinner was de aanleg van mijn tuinpaden en perken in klinkers. Ik had die klinkers besteld bij een aannemer in de wegenbouw, omdat ze daar een stuk goedkoper waren... Het begon al goed... Op een avond kwam ik thuis van Brussel, en ik kon mijn auto niet meer binnenzetten, omdat er wel veertig, vijftig pakken van een kubieke meter klinkers voor mijn huis gestapeld lagen...Je zag mijn huis niet meer staan! Ik belde naar de aannemer, die lakoniek zei dat mijn bestelling goed doorgegeven was aan den hollander, maar dat er blijkbaar iets gebeurd was...Ik moest maar mijn werken doen, dan zou hij wel de rest komen halen...(Later hoorde ik van een bediende dat de aannemer slechts betaald had voor wat ik bestelde, en dat hij de tientallen kubieke meter klinkers gratis en voor niets in zijn magazijn heeft gezet....)
Tijdens mijnen congé zou ik die klinkers leggen... Eerst uitgraven, dan stabilisé maken, aanbrengen, dammen en effen leggen, en dan de klinkers leggen en in muurkens metsen voor de aanleg van de perken... Bart zou helpen, oorspronkelijk Koen ook, maar hij kon niet lang helpen...Zelfs Francis kwam en hielp ook, maar met zijn handigheid kreeg hij de kruiwagen op zijn teen, en die hulp was ook weg. Dat Koen uitviel had te maken met het mooie weer!!! De eerste dag van mijn congé begon het water te gieten, en dat heeft het drie weken aan één stuk volgehouden! Bart en ik moesten 's middags al onze kleren uitspelen en droge aandoen, en 's avonds was het weer van dat. Koen met zijn astma zat al heel snel met een valling, en mocht van mij niet meer helpen. Bart heeft dat verlof gesleurd en gesjouwd dat het niet schoon meer was, maar onze klinkers lagen er en liggen er nog...
Maar we hebben dat verlof geen dag rust gehad, en geen dag zonder regen !
Er is dus ook niet zoveel speciaals aan het weer van vandaag den dag hé???
Enfin, hoe zwaar het werk ook was, en hoe nat we ook werden, we maakten goed en mooi werk, en we waren echt gelukkig, ondanks alles, en bij al dat werk, en al die regen hoorde je toch nog regelmatig ons gelach als er eens iets geks gebeurde, of als we op een stuk werk keken en zagen dat het goed was...
Dat was dus mijn bijdrage (een kleintje) tot het ondoordringbaar maken van de aarde.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten