Deze parafrase op een liedje van wijlen Louis Neefs heb ik al eens gebruikt merk ik...Maar 't is alleen om te zeggen dat ik vissen !
Luc offert zich weer eens op om mij mee te nemen. Hij zal weer de Grote Verhuis doen met al mijn en zijn visgerei ! Ik heb wel een zolderwagentje gekocht om dat makkelijker te doen, maar des al niettemin...
Gisteren ben ik nog rap naar de Liddl geweest om een nieuw viszak te halen. Voor de leken het betreft hier een zak om de hengels in te stoppen. Mijn oude is min of meer versleten, en zal wellicht helemaal in "talliete" vallen. (Is er iemand die mij een deftige vertaling en of verklaring kan geven voor het woord talliete ????)
Gek, hoeveel woorden, spreekwoorden en gezegden wij gebruiken waarvan we eigenlijk de oorspronkelijke betekenis niet meer weten of kunnen achterhalen...
Maar ik ga dus vissen !
Ik ga straks vol genoegen mijnen pc afsluiten, de tafel invorderen en allerlei geheime ingrediënten voor mij zetten.
Dan meng ik zorgvuldig iedere stof afmetend, deze stoffen dooreen, beoordeel de samenhang, voeg er wat water bij, of net andersom wat gemalen broodkruim bij, tot ik de juiste samenhang verkrijg om het in een stevige bal te duwen. Deze bal moet stevig genoeg zijn om aan de lijn te blijven terwijl je die tien, twintig meter ver zwiert, en los genoeg om, zodra de haak tot op de bodem is gezakt, open te vallen en een massa heerlijk aanlokkende stof te vormen rond het aas... Onweerstaanbaar voor iedere deftige karper...
Luc zit thuis hetzelfde te doen, maar dan voor de blei, de brasem en zo meer. Het ambetantste is dat deze lokstof accidenteel ook lekker lijkt in het oog van een hongerige karper...Dan komt deze grote loebas bijten aan een lijntje waarmee het bijna onmogelijk is hem te vangen...Vertrokken is dan deze karper, met een fijn haakje en een stukje nylon er aan in zijn bek... Vrees niet, oh dierenliefhebber, die dingen vallen er na een tijdje blijkbaar weer uit, want we hebben in al die jaren nog niet één keer een karper gevangen met een haakje in...
Bovendien hebben medici ontdekt dat er in de bek van een vis geen of bijna geen pijn-zenuwen zitten, zodat we hen wel een hevige schrik, maar geen pijn bezorgen.
Wij zijn ook echte sportieve vissers, we gooien steeds onze vis terug in het water. Het is ons om de sport te doen, niet voor de vis. Zelfs een appetijtelijke zeelt (tinca tinca) of tink gaat terug het water in, na het diertje eens liefdevol bekeken te hebben, en eventueel eens te meten en te wegen...
De enige uitzonderingen zijn goudvissen...Wie ooit zijn visbokaaltje leegde in de vijver, zal wellicht nooit gedacht hebben dat wij jaren later heel gelukkig een mooie grooooote goudvis vingen en die in de visvijver thuis hebben uitgezet.
Erger is het dat er blijkbaar ook enkele van die "dierenvrienden" hun waterschildpadjes in de vijver hebben uitgezet. Deze dieren kunnen zich niet voortplanten in ons klimaat, blijven wel leven en groeien, en zijn echte roofdieren, die ondertussen al bijna overal de inheemse waterschildpadden hebben uitgemoord. Ik heb ooit zo'n waterschildpad aan de haak gehad, die bek snijdt als een mes !
Voila, 't is tijd om mijn geheim wapen te bereiden, mijn lokaas...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten