Hier naast mij liggen mijn homeopathische pilletjes tegen de valling. Ieder uur ééntje laten smelten op de tong.
Het is nog niet erg, dus zal ik wel in tijds zijn met mijn reactie, en zal die verstopte neus weldra tot het verleden behoren.Ondertussen is het wel ambetant.
Gisteren in de vroege namiddag naar de acupuncturist geweest met Anny voor haar schouder. Ze voelt nog iets, maar de ontsteking (het kloppend gevoel) is al weg.
Vandaar zijn we naar Zingem gereden, om de post van tante te bekijken. We hebben er het kaartje voor de eiligentriek ingevuld met de nieuwe meterstand en zullen dat doorsturen. Er was ook een bericht van de bank die ik eens moet nazien.
Bij Chantal (de buurvrouw) om de door haar gewassen slaapkleedjes en dergelijke op te halen, en naar tante.
Ze zag er goed uit, en ze heeft heel de tijd logisch meegepraat. Nu en dan lijken er hele stukken uit haar geheugen weg, zo vroeg ze vorige maal hoe het met Koen was...Gisteren was ze dus weer iets beter. Gek dat dit zo op en neer gaat!
Dinsdag moet ik naar een home om de administratieve voorwaarden in orde te brengen, maar we hebben in overleg met alle betrokken personen nog niets gezegd tegen tante.
Nu, hopelijk aanvaardt ze het even makkelijk als haar hospitalisatie, ze voelt ook wel aan dat ze het thuis niet meer kan beredderen...Maar we zeggen haar toch dat het een tijdelijke maatregel is, tot ze weer sterk genoeg is. Volgens de verpleegsters eet ze, maar we hebben de indruk dat ze blijft vermageren.
Wat de mazout betreft, ik heb gisteren nog eens zitten prutsen aan het lekkende stuk, en tot op heden zien we geen druppels meer in het emmertje...Alles lijkt nu dus in orde. Ware het niet zo geweest, dan zou ik om hulp hebben moeten roepen, want harder kan ik het niet meer aantrekken, dan zou er wellicht een beschadiging aan het koppelstuk geweest zijn.
Sorry, voor het wachten, ik moest mijn neuze snuiten...
Vandaag is er nergens een rommelmarkt, morgen is er een hele mooie te Kalken, van de vrouwen-basket van Laarne. Daar is het altijd goed en gezellig. Ooit heb ik daar een man ontmoet die me aansprak met "Leider Antoon", hij had mij ooit als chiroleider gehad...Nu zie ik hem daar nooit meer. De voorzitter vertelde mij dat hij ondertussen in een vechtscheiding zit (na meer dan 20 jaar gehuwd te zijn) en bovendien is zijn dochter nu geen lid meer van basket Laarne, ze speelt in een andere club. Jammer, het was wel eens leuk iemand te zien van zo lang geleden, en te babbelen over de tijd van toen...
Hopelijk kan ik Claude en Hedwige hier binnenkort verwachten, dat zou pas eens een leuke gelegenheid zijn om al onze apetoeren eens te herleven. Jammer dat ik zo ver niet meer kan rijden met de wagen. Dat is een van de dingen die regelmatige ontmoetingen wel wat in de weg staat...Het moet altijd van één kant komen, ik aan mijne kant schiet altijd schromelijk tekort...
Nu in April kan ik nog eens naar Oostende, naar mijn familie. Het is weer bijeenkomst van de gepensioneerden van ons werk, en als ik kan uitslapen dan kan ik nog tot Oostende rijden, dan uitslapen en op een andere dag terug. Dat gaat nog net. Maar op één dag heen en weer dat is voor mij niet te doen, zelfs als ik met iemand kan meerijden is dat al zwaar.
Ik ga in een aparte blog een paar van de foto's van Claudes treintafel zetten, en een foto van Anny en mij, zodat Claude ook ziet hoe wij er nu uitzien...na al die tijd. Ik hoop dan ook van hem en Hedwige op een fotootje
Voila, ik ga stoppen...tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten