Fobie

Waar we ook heen gaan, altijd worden we geconfronteerd met dames die zo nodig moeten plassen.
En dan moeten ze ons zo nodig verwijten dat wij mannen het toch maar gemakkelijk hebben, wij kunnen het doen "waar we maar willen" (???)
En dat we niet alleen zijn die met deze zaken geconfronteerd worden, kun je merken aan het concept van gebouwen die bestemd zijn voor het ontvangen van publiek: Als ja naar het toilet gaat, dan zie je bij de vrouwen een hele rij nette toiletten, allemaal met een deur om de privacy te waarborgen...Bij de mannen vind je hooguit één toilet, en daarnaast een ganse rij urinoirs, pispercijns, pisbakken zeg maar...Als je geluk hebt, want soms is het alleen een lange geëmailleerde of roestvrije bak waar je "gezellig" met elkaar kunt staan pissen, en in het slechtste geval is het alleen een goot in de vloer, netjes tegen de met tegeltjes bezette muur...
En mannen zijn dan zogezegd in het voordeel ?
Weet je dat er géén enkel geval bekend is van een vrouw die lijdt aan urofobie ? Dat er ondertussen is vastgesteld dat meer dan 7 percent van de mannen daar wel aan lijdt ???

Ikke ben er daar één van !

Stel, je moet zo nodig plassen, je gaat naar het toilet, en je hebt "geluk", het zijn afzonderlijke bakken, je pikt netjes de verstverwijderde bak in de hoek uit, doet je gulp open...en daar komt een wildvreemde man binnenwaaien. Hij kiest zo nodig de bak naast je uit, trekt zijn gulp open, en je hoort hem met brede straal wateren, terwijl jij alles doet om toch tot wateren te komen, je voor houdt dat die man niet staat te grinniken, niet kijkt, maar niets helpt...alles blijft potdicht binnen zitten. Eindelijk gaat de man -verlicht- weg, en kijkt even onderzoekend in je richting...Je denkt nu is 't de moment, maar nee, daar komt alweer een plasgenoot binnen...
Op dat ogenblik trek je wanhopig je gulp dicht en gaat met een vreselijk, ongemakkelijk en ongezond spannende blaas terug bij je vrouw zitten die mekkert over hoelang de file wel was aan de damestoiletten...

Ik die dacht volmaakt geestelijk gezond te zijn, ben dus lijdende aan een fobie met een wetenschappelijke erkenning: UROFOBIE...Maar weet je, dat is géén troost !

Dus dames, stop met dat geklaag en gezaag over het feit dat jij niet overal kunt wildplassen...velen onder ons kunnen het zelfs niet, of pas na veel leed, in de voorziene ruimte... Bovendien is het blijkbaar een algemeen erkend feit dat jullie geklaag helemaal niets betekent, want wij hebben een fobie, en jullie alleen een zaag ! Na !

Gisteren weest vissen, we waren er met drie vrienden en nog een vierde, niet tot het kliekje behorend...
Allemaal samen hebben we 7 vissen gevangen...Zeven ! De vreemde visser een behoorlijke bliek, willy een mooie blei en een karper van 5 kilo 750 gram, Luc een kleine bliek en een mooie blei, en ikke twee voor sardine studerende bliekjes... Maar het was mooi weer, het was gezellig en daar de vis toch niet beet werd er druk gezeverd tegen elkaar...ook leuk .

Vannacht heb ik wakker gelegen tot 5.55' uur...van de pijn. Desalniettemin hou ik van het wekelijks vispartijtje, ook al weet ik dat ik er streng voor gestraft wordt...Ik troost me met de woorden van de dokter van de pijnkliniek: " Je moet al doen wat je kunt, ook al doet het nadien pijn, toegeven is het einde..." En ik denk dat hij gelijk heeft, als je de pijn je leven laat overheersen, dan zit je te "rotten" in een stoel... En het vissen zelf gaat nog, het moeilijke gedeelte is als ik mijn hengels moet monteren, maar vooral als ik na het vissen mijn hengels weer moet demonteren. Het demonteren is veel lastiger, omdat ik dan al wat scheefhang van de pijn, en dan is het rechtstaan om te demonteren nog veel lastiger...Bovendien kun je na het demonteren niet weer "wat bekomen", je kunt niet meer wat gaan zitten, want alles is opgekraamd...In tegendeel, je moet van de visplaats wandelen tot aan je auto...en ook al is dat minder dan 100 meter, honderd meter is altijd al pijnlijk, maar als je met die pijn vertrekt, is het gewoon verschrikkelijk...
Maar doe ik het niet, dan heb ik ook dat vissen niet meer ! Hetzelfde met de rommelmarkt, ook daar begint de pijn in veel gevallen al voor ik de markt betreed, omdat je veelal de wagen moet parkeren op enige afstand... Als de pijn te erg wordt stop ik, ook al heb ik nog maar een klein stukje van de markt gezien...Maar meestal kan ik doorbijten en het grootste deel bekijken, mits her en der een zit-pause in te lassen. Wat ook pijn doet is het kijken naar boeken...Ik weet niet waarom, maar in 99% van de gevallen staan de boeken in kartonnen dozen op de grond...Als Anny ziet dat de pijn te fel dreigt te worden, gaat zij bij de doos zitten, en toont me boek per boek... Ik weet niet waar ik zo'n vrouw verdiend heb...


Deze namiddag gaan we naar tanteke, met als hoofbedoeling: het ophalen van de was en kijken of er iets nodig is... Dat menske vormt een serieuze belasting, en ligt dikwijls aan de basis van pijn...Maar daar kan zij niets aan doen, en als ik en de buur niets doen, dan gebeurt daar ook niets meer...Oh, ze krijgt wel bezoek, daar niet van, sinds het gerucht loopt dat ze wel eens zou kunnen overlijden, komen alle nichtjes en neefjes plots weer op dagen, zelfs degene die er al jaren kampioen waren in absenteïsme... Enkelen kwamen vroeger al regelmatig, en blijven komen, of hebben de frequentie van bezoeken opgevoerd... Maar vragen of er iets moet gedaan worden? Ho maar... Eén biedt dit wel soms aan, maar waarom heb ik altijd het gevoel dat ik er niet moet op ingaan, dat juist dat niet mogelijk zou zijn??? 't Zal mijn slecht karakter zijn zeker ?

Allee, ik ga stoppen voor vandaag...tot de volgende ?