Ik heb zonet een kanjer uit over de oorlog in Indochine -Vietnam. Dit is geen foutje, het gaat over de periode van de Franse kolonisatie, de oorlog (met de Fransen die meeheulden met de Jappen) en dan de periode dat Amerika plots het geweer van schouder veranderde en mee ging doen met de Fransen,(na de oorlog - ze gebruikten zelfs de Japanse troepen om te helpen!) en dan de ganse Amerikaanse periode in Vietnam.
Verbijsterend !
En ik heb dan ook nog een slecht karakter, en projecteer die gegevens op wat nu gebeurt in Irak... Sjongejongens !!!
Eén ding leer je daar zeker uit: betrouw nooit of te nooit één politieker...Ze spreken niet met een dubbele bodem, ze hebben massa's geheime en eigen kelders...
Toen mijn zoons nog klein waren, dan was mijn dagelijks gebed: laat ze toch nooit militair worden...Nu bid ik voor mijn kleinkinderen en voeg daar bij ook geen politieker ! Laat ze gewoon eerlijk zijn en blijven...
Toen ik vakbondssekretaris was, had ik de gewoonte om een werkgever een kleine test te laten ondergaan. Ik sloot een klein, niet echt belangrijk akkoord af, iets wat niet echt op papier moest staan... Héél vlug wist je dan of voor hem een gegeven woord ook een woord was... Bij een politieker moet je dat nooit proberen, vroeg of laat zal hij of zijn woord breken, of het feit dat hij zijn woord hield misbruiken om andere dingen goed te praten of af te dwingen...
En in geschiedenissen zoals die over Vietnam, gaat het niet over geld of zoiets triviaals, het gaat over mensenlevens...waarbij gek genoeg geen enkel leven van die politiekers op het spel gezet wordt, zij zetten het leven van anderen in de weegschaal...
Kijk, na zo'n boek voel ik mij altijd wat bezoedeld. Ik voel mij als mens zo'n vuil ding, zo misbruikt...
Ik weet wel, het is gek de fouten van die lorejassen op zich te nemen, maar ze zijn van ons ras, van onze soort. Wij zijn inderdaad de enige diersoort die zijn eigen nest vernielt.
Op mijn schoorsteen staat een heel klein gedenkteken...een geweerkogelhuls, die men gedeeltelijk heeft uitgezaagd en uitgeplooid tot een kruisje, het stuk met het slaghoedje in, dient als voetstuk. Ik kocht dit ooit bij een organisatie die opkomt tegen de kind-soldaten. De kogel zou ook van kinderen komen die ooit als kindsoldaat hebben geleefd, en die nu opgevangen worden door die en andere goedwillende organisaties... Dat is nog erger dan "spelen" met soldaten en hun levens, dat zijn kinderen, die nog voor het leven staan, die nog mens moeten worden den dan al misvormd worden tot moordenaars... Een stomme spreeuw is veel slimmer, liever dan ruzie te maken met zijn buur, gaan ze beiden netjes op pikafstand van elkaar zitten. Ze proberen het eens uit, en gaan zo nodig iets verder van elkaar zitten. Zelfs al zijn ze geen vrienden, ze vechten niet, ze hebben eerbied voor ieders eigenheid...Wij, mensen, niet.
Heb je al eens buiten gekeken? Mooi weer !
Profiteer er van ! tot de volgende ?
zaterdag, maart 31, 2007
vrijdag, maart 30, 2007
Internationaal !
Mijn blog wordt internationaal ! IS internationaal !
Een lieve Nederlandse dame leest blijkbaar mijn blog (Ze moet wel lief zijn om mijne blog te lezen !)
Vandaar mijn hoofding (titel voor de vlamingen), als speciaal welkom aan mijn nederlandse lezeres(sen ?) Het kunnen er inderdaad meerdere zijn, want de woordvoerster is een dame die ook aan beenbewerking doet, en aan pyrografie en aan glasgravures...En nog veel meer !
Het kan dus niet anders dan dat ik daar ergens op een nederlandse zielsverwant gebotst ben !
Ik verwacht dan ook van haar (hen) fotootjes van haar (hun) werkjes inzake al hun hobby's die ook de mijne zijn...
Ik heb maar één probleem met die internationalisering...mag ik nu nog voort van die eigen woorden in een flansen, daar die woorden wellicht alleen voor de vlamingen verstaanbaar zijn, ze zijn nogal dikwijls dialectisch gebonden... Nu ja, als ze al problemen mochten hebben, dan kunnen ze rustig twee dingen doen...
1) Het betreffende stukje tekst negeren (met accent aigu op de tweede é...ik heb niets tegen negers)dus negéren, want ik schrijf toch geen zo'n belangrijke dingen dat ze niet gemist mogen worden...
2) Een mailtje sturen met de vraag het woord te verduidelijken, te explikeren, wat ik natuurlijk zal doen. Let wel, deze mogelijkheid is er niet voor de vlamingen, die moeten maar zorgen dat ze hun dialect koesteren ! Dialect is een levende taal, en wat leeft moet gekoesterd worden !
Deze morgen zijn we de wekelijkse inkopen gaan doen. Ik heb het in het stille, rustige Brakel nog nooit zo druk gezien ! Vermoedelijk is dat de aanloop naar het paasverlof... Of er gaan nu heelder pakken Brakelaars (inwoners van Brakel, niet het kippenras)op verlof, of te wel zijn ze van plan zich bij de kachel te zetten en veertien dagen aan één stuk te buffelen... Dan zal het na het paasverlof dringen worden aan de kleerwinkels, want ze zullen allemaal wel een maatje meer hebben...
In het terugrijden ben ik ook langs gereden (en gestopt !) in de Carwash. Toen ik thuiskwam kon ik niet zien dat mijn wagen gewassen was...ik zag amper mijn auto, mistig ! Toen hij in de garage stond zag ik dat hij proper en net was. Om eerlijk te zijn, het was nodig! Maar met al dat slechte weer was het toch niet je van het om de wagen te (laten) wassen.
Gisteren ben ik van de home naar huis gereden met het raampje een beetje open, niet dat het plots zo'n gezellig warm weer was, maar omdat de was van tanteke zo "heerlijk" rook... 't Was al pis en k... en dat riekt, ça pu, ça steink, ça ne riek pas bien... Ik heb nog nooit iets zo rap in de machine zien vliegen. Voor de rest ziet ze er redelijk goed uit, maar ze zit in haar kamertje, en zoekt geen contact met andere mensen, zelfs het tegendeel, ze mijdt ze. "Al die babbelaars !" grommelt ze dan. Terwijl wij daar zaten, kwam er een verpleegster rond met "de winkelwagen". Ze verkopen er snoep en fruit en koekjes aan de bejaarden. Alles wordt netjes opgeschreven en komt bij de maandelijkse afrekening. Tante zei dat ze niets kon kopen, ze had geen geld...Het kostte heel wat uitleg om te zeggen dat wij het met de rest mee zouden betalen...
Ik heb 'r nog eens gevraagd of ze geen TV wou op haar kamer, maar dat interesseerde haar niet. Toen ik vroeg of ze haar radio bij zich wou, dan was ze plots wel enthousiast. We zorgen dus de volgende keer dat die radio er komt. Tant zat aan haar raam en had ons zien toekomen, en toen we weggingen stond ze daar te zwaaien...
Ik ben een beetje jaloers van die mensen die op bezoek gaan bij zieken, en die altijd weten wat te vertellen. Gek, ik weet altijd wat te schrijven, maar daar ben ik een dikke sukkel !
Dit weekend gaan we (eindelijk !) ook eens op bezoek bij Georgette die haar heup brak... Maar met al dat gedoe met tanteke, en vooral dank zij het feit dat wij er tegenwoordig -oh zo moeilijk - toekomen om eens ergens naar toe te gaan. Wij lijden aan het syndroom van de gepensioneerde mensen ! Nooit tijd ! En héél de godganse dag is de onzen !
Nu, ergens is dat goed, dat bewijst dat we ons niet vervelen, dat we altijd "bezig" zijn...(Ook al is dat met heel ander dingen dan vroeger) !
Ik ga stoppen voor vandaag ! tot de volgende ? en voor de nederlandse lezeres(sen): Doeiii !
Een lieve Nederlandse dame leest blijkbaar mijn blog (Ze moet wel lief zijn om mijne blog te lezen !)
Vandaar mijn hoofding (titel voor de vlamingen), als speciaal welkom aan mijn nederlandse lezeres(sen ?) Het kunnen er inderdaad meerdere zijn, want de woordvoerster is een dame die ook aan beenbewerking doet, en aan pyrografie en aan glasgravures...En nog veel meer !
Het kan dus niet anders dan dat ik daar ergens op een nederlandse zielsverwant gebotst ben !
Ik verwacht dan ook van haar (hen) fotootjes van haar (hun) werkjes inzake al hun hobby's die ook de mijne zijn...
Ik heb maar één probleem met die internationalisering...mag ik nu nog voort van die eigen woorden in een flansen, daar die woorden wellicht alleen voor de vlamingen verstaanbaar zijn, ze zijn nogal dikwijls dialectisch gebonden... Nu ja, als ze al problemen mochten hebben, dan kunnen ze rustig twee dingen doen...
1) Het betreffende stukje tekst negeren (met accent aigu op de tweede é...ik heb niets tegen negers)dus negéren, want ik schrijf toch geen zo'n belangrijke dingen dat ze niet gemist mogen worden...
2) Een mailtje sturen met de vraag het woord te verduidelijken, te explikeren, wat ik natuurlijk zal doen. Let wel, deze mogelijkheid is er niet voor de vlamingen, die moeten maar zorgen dat ze hun dialect koesteren ! Dialect is een levende taal, en wat leeft moet gekoesterd worden !
Deze morgen zijn we de wekelijkse inkopen gaan doen. Ik heb het in het stille, rustige Brakel nog nooit zo druk gezien ! Vermoedelijk is dat de aanloop naar het paasverlof... Of er gaan nu heelder pakken Brakelaars (inwoners van Brakel, niet het kippenras)op verlof, of te wel zijn ze van plan zich bij de kachel te zetten en veertien dagen aan één stuk te buffelen... Dan zal het na het paasverlof dringen worden aan de kleerwinkels, want ze zullen allemaal wel een maatje meer hebben...
In het terugrijden ben ik ook langs gereden (en gestopt !) in de Carwash. Toen ik thuiskwam kon ik niet zien dat mijn wagen gewassen was...ik zag amper mijn auto, mistig ! Toen hij in de garage stond zag ik dat hij proper en net was. Om eerlijk te zijn, het was nodig! Maar met al dat slechte weer was het toch niet je van het om de wagen te (laten) wassen.
Gisteren ben ik van de home naar huis gereden met het raampje een beetje open, niet dat het plots zo'n gezellig warm weer was, maar omdat de was van tanteke zo "heerlijk" rook... 't Was al pis en k... en dat riekt, ça pu, ça steink, ça ne riek pas bien... Ik heb nog nooit iets zo rap in de machine zien vliegen. Voor de rest ziet ze er redelijk goed uit, maar ze zit in haar kamertje, en zoekt geen contact met andere mensen, zelfs het tegendeel, ze mijdt ze. "Al die babbelaars !" grommelt ze dan. Terwijl wij daar zaten, kwam er een verpleegster rond met "de winkelwagen". Ze verkopen er snoep en fruit en koekjes aan de bejaarden. Alles wordt netjes opgeschreven en komt bij de maandelijkse afrekening. Tante zei dat ze niets kon kopen, ze had geen geld...Het kostte heel wat uitleg om te zeggen dat wij het met de rest mee zouden betalen...
Ik heb 'r nog eens gevraagd of ze geen TV wou op haar kamer, maar dat interesseerde haar niet. Toen ik vroeg of ze haar radio bij zich wou, dan was ze plots wel enthousiast. We zorgen dus de volgende keer dat die radio er komt. Tant zat aan haar raam en had ons zien toekomen, en toen we weggingen stond ze daar te zwaaien...
Ik ben een beetje jaloers van die mensen die op bezoek gaan bij zieken, en die altijd weten wat te vertellen. Gek, ik weet altijd wat te schrijven, maar daar ben ik een dikke sukkel !
Dit weekend gaan we (eindelijk !) ook eens op bezoek bij Georgette die haar heup brak... Maar met al dat gedoe met tanteke, en vooral dank zij het feit dat wij er tegenwoordig -oh zo moeilijk - toekomen om eens ergens naar toe te gaan. Wij lijden aan het syndroom van de gepensioneerde mensen ! Nooit tijd ! En héél de godganse dag is de onzen !
Nu, ergens is dat goed, dat bewijst dat we ons niet vervelen, dat we altijd "bezig" zijn...(Ook al is dat met heel ander dingen dan vroeger) !
Ik ga stoppen voor vandaag ! tot de volgende ? en voor de nederlandse lezeres(sen): Doeiii !
donderdag, maart 29, 2007
Fobie
Waar we ook heen gaan, altijd worden we geconfronteerd met dames die zo nodig moeten plassen.
En dan moeten ze ons zo nodig verwijten dat wij mannen het toch maar gemakkelijk hebben, wij kunnen het doen "waar we maar willen" (???)
En dat we niet alleen zijn die met deze zaken geconfronteerd worden, kun je merken aan het concept van gebouwen die bestemd zijn voor het ontvangen van publiek: Als ja naar het toilet gaat, dan zie je bij de vrouwen een hele rij nette toiletten, allemaal met een deur om de privacy te waarborgen...Bij de mannen vind je hooguit één toilet, en daarnaast een ganse rij urinoirs, pispercijns, pisbakken zeg maar...Als je geluk hebt, want soms is het alleen een lange geëmailleerde of roestvrije bak waar je "gezellig" met elkaar kunt staan pissen, en in het slechtste geval is het alleen een goot in de vloer, netjes tegen de met tegeltjes bezette muur...
En mannen zijn dan zogezegd in het voordeel ?
Weet je dat er géén enkel geval bekend is van een vrouw die lijdt aan urofobie ? Dat er ondertussen is vastgesteld dat meer dan 7 percent van de mannen daar wel aan lijdt ???
Ikke ben er daar één van !
Stel, je moet zo nodig plassen, je gaat naar het toilet, en je hebt "geluk", het zijn afzonderlijke bakken, je pikt netjes de verstverwijderde bak in de hoek uit, doet je gulp open...en daar komt een wildvreemde man binnenwaaien. Hij kiest zo nodig de bak naast je uit, trekt zijn gulp open, en je hoort hem met brede straal wateren, terwijl jij alles doet om toch tot wateren te komen, je voor houdt dat die man niet staat te grinniken, niet kijkt, maar niets helpt...alles blijft potdicht binnen zitten. Eindelijk gaat de man -verlicht- weg, en kijkt even onderzoekend in je richting...Je denkt nu is 't de moment, maar nee, daar komt alweer een plasgenoot binnen...
Op dat ogenblik trek je wanhopig je gulp dicht en gaat met een vreselijk, ongemakkelijk en ongezond spannende blaas terug bij je vrouw zitten die mekkert over hoelang de file wel was aan de damestoiletten...
Ik die dacht volmaakt geestelijk gezond te zijn, ben dus lijdende aan een fobie met een wetenschappelijke erkenning: UROFOBIE...Maar weet je, dat is géén troost !
Dus dames, stop met dat geklaag en gezaag over het feit dat jij niet overal kunt wildplassen...velen onder ons kunnen het zelfs niet, of pas na veel leed, in de voorziene ruimte... Bovendien is het blijkbaar een algemeen erkend feit dat jullie geklaag helemaal niets betekent, want wij hebben een fobie, en jullie alleen een zaag ! Na !
Gisteren weest vissen, we waren er met drie vrienden en nog een vierde, niet tot het kliekje behorend...
Allemaal samen hebben we 7 vissen gevangen...Zeven ! De vreemde visser een behoorlijke bliek, willy een mooie blei en een karper van 5 kilo 750 gram, Luc een kleine bliek en een mooie blei, en ikke twee voor sardine studerende bliekjes... Maar het was mooi weer, het was gezellig en daar de vis toch niet beet werd er druk gezeverd tegen elkaar...ook leuk .
Vannacht heb ik wakker gelegen tot 5.55' uur...van de pijn. Desalniettemin hou ik van het wekelijks vispartijtje, ook al weet ik dat ik er streng voor gestraft wordt...Ik troost me met de woorden van de dokter van de pijnkliniek: " Je moet al doen wat je kunt, ook al doet het nadien pijn, toegeven is het einde..." En ik denk dat hij gelijk heeft, als je de pijn je leven laat overheersen, dan zit je te "rotten" in een stoel... En het vissen zelf gaat nog, het moeilijke gedeelte is als ik mijn hengels moet monteren, maar vooral als ik na het vissen mijn hengels weer moet demonteren. Het demonteren is veel lastiger, omdat ik dan al wat scheefhang van de pijn, en dan is het rechtstaan om te demonteren nog veel lastiger...Bovendien kun je na het demonteren niet weer "wat bekomen", je kunt niet meer wat gaan zitten, want alles is opgekraamd...In tegendeel, je moet van de visplaats wandelen tot aan je auto...en ook al is dat minder dan 100 meter, honderd meter is altijd al pijnlijk, maar als je met die pijn vertrekt, is het gewoon verschrikkelijk...
Maar doe ik het niet, dan heb ik ook dat vissen niet meer ! Hetzelfde met de rommelmarkt, ook daar begint de pijn in veel gevallen al voor ik de markt betreed, omdat je veelal de wagen moet parkeren op enige afstand... Als de pijn te erg wordt stop ik, ook al heb ik nog maar een klein stukje van de markt gezien...Maar meestal kan ik doorbijten en het grootste deel bekijken, mits her en der een zit-pause in te lassen. Wat ook pijn doet is het kijken naar boeken...Ik weet niet waarom, maar in 99% van de gevallen staan de boeken in kartonnen dozen op de grond...Als Anny ziet dat de pijn te fel dreigt te worden, gaat zij bij de doos zitten, en toont me boek per boek... Ik weet niet waar ik zo'n vrouw verdiend heb...
Deze namiddag gaan we naar tanteke, met als hoofbedoeling: het ophalen van de was en kijken of er iets nodig is... Dat menske vormt een serieuze belasting, en ligt dikwijls aan de basis van pijn...Maar daar kan zij niets aan doen, en als ik en de buur niets doen, dan gebeurt daar ook niets meer...Oh, ze krijgt wel bezoek, daar niet van, sinds het gerucht loopt dat ze wel eens zou kunnen overlijden, komen alle nichtjes en neefjes plots weer op dagen, zelfs degene die er al jaren kampioen waren in absenteïsme... Enkelen kwamen vroeger al regelmatig, en blijven komen, of hebben de frequentie van bezoeken opgevoerd... Maar vragen of er iets moet gedaan worden? Ho maar... Eén biedt dit wel soms aan, maar waarom heb ik altijd het gevoel dat ik er niet moet op ingaan, dat juist dat niet mogelijk zou zijn??? 't Zal mijn slecht karakter zijn zeker ?
Allee, ik ga stoppen voor vandaag...tot de volgende ?
En dan moeten ze ons zo nodig verwijten dat wij mannen het toch maar gemakkelijk hebben, wij kunnen het doen "waar we maar willen" (???)
En dat we niet alleen zijn die met deze zaken geconfronteerd worden, kun je merken aan het concept van gebouwen die bestemd zijn voor het ontvangen van publiek: Als ja naar het toilet gaat, dan zie je bij de vrouwen een hele rij nette toiletten, allemaal met een deur om de privacy te waarborgen...Bij de mannen vind je hooguit één toilet, en daarnaast een ganse rij urinoirs, pispercijns, pisbakken zeg maar...Als je geluk hebt, want soms is het alleen een lange geëmailleerde of roestvrije bak waar je "gezellig" met elkaar kunt staan pissen, en in het slechtste geval is het alleen een goot in de vloer, netjes tegen de met tegeltjes bezette muur...
En mannen zijn dan zogezegd in het voordeel ?
Weet je dat er géén enkel geval bekend is van een vrouw die lijdt aan urofobie ? Dat er ondertussen is vastgesteld dat meer dan 7 percent van de mannen daar wel aan lijdt ???
Ikke ben er daar één van !
Stel, je moet zo nodig plassen, je gaat naar het toilet, en je hebt "geluk", het zijn afzonderlijke bakken, je pikt netjes de verstverwijderde bak in de hoek uit, doet je gulp open...en daar komt een wildvreemde man binnenwaaien. Hij kiest zo nodig de bak naast je uit, trekt zijn gulp open, en je hoort hem met brede straal wateren, terwijl jij alles doet om toch tot wateren te komen, je voor houdt dat die man niet staat te grinniken, niet kijkt, maar niets helpt...alles blijft potdicht binnen zitten. Eindelijk gaat de man -verlicht- weg, en kijkt even onderzoekend in je richting...Je denkt nu is 't de moment, maar nee, daar komt alweer een plasgenoot binnen...
Op dat ogenblik trek je wanhopig je gulp dicht en gaat met een vreselijk, ongemakkelijk en ongezond spannende blaas terug bij je vrouw zitten die mekkert over hoelang de file wel was aan de damestoiletten...
Ik die dacht volmaakt geestelijk gezond te zijn, ben dus lijdende aan een fobie met een wetenschappelijke erkenning: UROFOBIE...Maar weet je, dat is géén troost !
Dus dames, stop met dat geklaag en gezaag over het feit dat jij niet overal kunt wildplassen...velen onder ons kunnen het zelfs niet, of pas na veel leed, in de voorziene ruimte... Bovendien is het blijkbaar een algemeen erkend feit dat jullie geklaag helemaal niets betekent, want wij hebben een fobie, en jullie alleen een zaag ! Na !
Gisteren weest vissen, we waren er met drie vrienden en nog een vierde, niet tot het kliekje behorend...
Allemaal samen hebben we 7 vissen gevangen...Zeven ! De vreemde visser een behoorlijke bliek, willy een mooie blei en een karper van 5 kilo 750 gram, Luc een kleine bliek en een mooie blei, en ikke twee voor sardine studerende bliekjes... Maar het was mooi weer, het was gezellig en daar de vis toch niet beet werd er druk gezeverd tegen elkaar...ook leuk .
Vannacht heb ik wakker gelegen tot 5.55' uur...van de pijn. Desalniettemin hou ik van het wekelijks vispartijtje, ook al weet ik dat ik er streng voor gestraft wordt...Ik troost me met de woorden van de dokter van de pijnkliniek: " Je moet al doen wat je kunt, ook al doet het nadien pijn, toegeven is het einde..." En ik denk dat hij gelijk heeft, als je de pijn je leven laat overheersen, dan zit je te "rotten" in een stoel... En het vissen zelf gaat nog, het moeilijke gedeelte is als ik mijn hengels moet monteren, maar vooral als ik na het vissen mijn hengels weer moet demonteren. Het demonteren is veel lastiger, omdat ik dan al wat scheefhang van de pijn, en dan is het rechtstaan om te demonteren nog veel lastiger...Bovendien kun je na het demonteren niet weer "wat bekomen", je kunt niet meer wat gaan zitten, want alles is opgekraamd...In tegendeel, je moet van de visplaats wandelen tot aan je auto...en ook al is dat minder dan 100 meter, honderd meter is altijd al pijnlijk, maar als je met die pijn vertrekt, is het gewoon verschrikkelijk...
Maar doe ik het niet, dan heb ik ook dat vissen niet meer ! Hetzelfde met de rommelmarkt, ook daar begint de pijn in veel gevallen al voor ik de markt betreed, omdat je veelal de wagen moet parkeren op enige afstand... Als de pijn te erg wordt stop ik, ook al heb ik nog maar een klein stukje van de markt gezien...Maar meestal kan ik doorbijten en het grootste deel bekijken, mits her en der een zit-pause in te lassen. Wat ook pijn doet is het kijken naar boeken...Ik weet niet waarom, maar in 99% van de gevallen staan de boeken in kartonnen dozen op de grond...Als Anny ziet dat de pijn te fel dreigt te worden, gaat zij bij de doos zitten, en toont me boek per boek... Ik weet niet waar ik zo'n vrouw verdiend heb...
Deze namiddag gaan we naar tanteke, met als hoofbedoeling: het ophalen van de was en kijken of er iets nodig is... Dat menske vormt een serieuze belasting, en ligt dikwijls aan de basis van pijn...Maar daar kan zij niets aan doen, en als ik en de buur niets doen, dan gebeurt daar ook niets meer...Oh, ze krijgt wel bezoek, daar niet van, sinds het gerucht loopt dat ze wel eens zou kunnen overlijden, komen alle nichtjes en neefjes plots weer op dagen, zelfs degene die er al jaren kampioen waren in absenteïsme... Enkelen kwamen vroeger al regelmatig, en blijven komen, of hebben de frequentie van bezoeken opgevoerd... Maar vragen of er iets moet gedaan worden? Ho maar... Eén biedt dit wel soms aan, maar waarom heb ik altijd het gevoel dat ik er niet moet op ingaan, dat juist dat niet mogelijk zou zijn??? 't Zal mijn slecht karakter zijn zeker ?
Allee, ik ga stoppen voor vandaag...tot de volgende ?
woensdag, maart 28, 2007
ohoh ik heb ...Wormen (2)
Deze parafrase op een liedje van wijlen Louis Neefs heb ik al eens gebruikt merk ik...Maar 't is alleen om te zeggen dat ik vissen !
Luc offert zich weer eens op om mij mee te nemen. Hij zal weer de Grote Verhuis doen met al mijn en zijn visgerei ! Ik heb wel een zolderwagentje gekocht om dat makkelijker te doen, maar des al niettemin...
Gisteren ben ik nog rap naar de Liddl geweest om een nieuw viszak te halen. Voor de leken het betreft hier een zak om de hengels in te stoppen. Mijn oude is min of meer versleten, en zal wellicht helemaal in "talliete" vallen. (Is er iemand die mij een deftige vertaling en of verklaring kan geven voor het woord talliete ????)
Gek, hoeveel woorden, spreekwoorden en gezegden wij gebruiken waarvan we eigenlijk de oorspronkelijke betekenis niet meer weten of kunnen achterhalen...
Maar ik ga dus vissen !
Ik ga straks vol genoegen mijnen pc afsluiten, de tafel invorderen en allerlei geheime ingrediënten voor mij zetten.
Dan meng ik zorgvuldig iedere stof afmetend, deze stoffen dooreen, beoordeel de samenhang, voeg er wat water bij, of net andersom wat gemalen broodkruim bij, tot ik de juiste samenhang verkrijg om het in een stevige bal te duwen. Deze bal moet stevig genoeg zijn om aan de lijn te blijven terwijl je die tien, twintig meter ver zwiert, en los genoeg om, zodra de haak tot op de bodem is gezakt, open te vallen en een massa heerlijk aanlokkende stof te vormen rond het aas... Onweerstaanbaar voor iedere deftige karper...
Luc zit thuis hetzelfde te doen, maar dan voor de blei, de brasem en zo meer. Het ambetantste is dat deze lokstof accidenteel ook lekker lijkt in het oog van een hongerige karper...Dan komt deze grote loebas bijten aan een lijntje waarmee het bijna onmogelijk is hem te vangen...Vertrokken is dan deze karper, met een fijn haakje en een stukje nylon er aan in zijn bek... Vrees niet, oh dierenliefhebber, die dingen vallen er na een tijdje blijkbaar weer uit, want we hebben in al die jaren nog niet één keer een karper gevangen met een haakje in...
Bovendien hebben medici ontdekt dat er in de bek van een vis geen of bijna geen pijn-zenuwen zitten, zodat we hen wel een hevige schrik, maar geen pijn bezorgen.
Wij zijn ook echte sportieve vissers, we gooien steeds onze vis terug in het water. Het is ons om de sport te doen, niet voor de vis. Zelfs een appetijtelijke zeelt (tinca tinca) of tink gaat terug het water in, na het diertje eens liefdevol bekeken te hebben, en eventueel eens te meten en te wegen...
De enige uitzonderingen zijn goudvissen...Wie ooit zijn visbokaaltje leegde in de vijver, zal wellicht nooit gedacht hebben dat wij jaren later heel gelukkig een mooie grooooote goudvis vingen en die in de visvijver thuis hebben uitgezet.
Erger is het dat er blijkbaar ook enkele van die "dierenvrienden" hun waterschildpadjes in de vijver hebben uitgezet. Deze dieren kunnen zich niet voortplanten in ons klimaat, blijven wel leven en groeien, en zijn echte roofdieren, die ondertussen al bijna overal de inheemse waterschildpadden hebben uitgemoord. Ik heb ooit zo'n waterschildpad aan de haak gehad, die bek snijdt als een mes !
Voila, 't is tijd om mijn geheim wapen te bereiden, mijn lokaas...
tot de volgende ?
Luc offert zich weer eens op om mij mee te nemen. Hij zal weer de Grote Verhuis doen met al mijn en zijn visgerei ! Ik heb wel een zolderwagentje gekocht om dat makkelijker te doen, maar des al niettemin...
Gisteren ben ik nog rap naar de Liddl geweest om een nieuw viszak te halen. Voor de leken het betreft hier een zak om de hengels in te stoppen. Mijn oude is min of meer versleten, en zal wellicht helemaal in "talliete" vallen. (Is er iemand die mij een deftige vertaling en of verklaring kan geven voor het woord talliete ????)
Gek, hoeveel woorden, spreekwoorden en gezegden wij gebruiken waarvan we eigenlijk de oorspronkelijke betekenis niet meer weten of kunnen achterhalen...
Maar ik ga dus vissen !
Ik ga straks vol genoegen mijnen pc afsluiten, de tafel invorderen en allerlei geheime ingrediënten voor mij zetten.
Dan meng ik zorgvuldig iedere stof afmetend, deze stoffen dooreen, beoordeel de samenhang, voeg er wat water bij, of net andersom wat gemalen broodkruim bij, tot ik de juiste samenhang verkrijg om het in een stevige bal te duwen. Deze bal moet stevig genoeg zijn om aan de lijn te blijven terwijl je die tien, twintig meter ver zwiert, en los genoeg om, zodra de haak tot op de bodem is gezakt, open te vallen en een massa heerlijk aanlokkende stof te vormen rond het aas... Onweerstaanbaar voor iedere deftige karper...
Luc zit thuis hetzelfde te doen, maar dan voor de blei, de brasem en zo meer. Het ambetantste is dat deze lokstof accidenteel ook lekker lijkt in het oog van een hongerige karper...Dan komt deze grote loebas bijten aan een lijntje waarmee het bijna onmogelijk is hem te vangen...Vertrokken is dan deze karper, met een fijn haakje en een stukje nylon er aan in zijn bek... Vrees niet, oh dierenliefhebber, die dingen vallen er na een tijdje blijkbaar weer uit, want we hebben in al die jaren nog niet één keer een karper gevangen met een haakje in...
Bovendien hebben medici ontdekt dat er in de bek van een vis geen of bijna geen pijn-zenuwen zitten, zodat we hen wel een hevige schrik, maar geen pijn bezorgen.
Wij zijn ook echte sportieve vissers, we gooien steeds onze vis terug in het water. Het is ons om de sport te doen, niet voor de vis. Zelfs een appetijtelijke zeelt (tinca tinca) of tink gaat terug het water in, na het diertje eens liefdevol bekeken te hebben, en eventueel eens te meten en te wegen...
De enige uitzonderingen zijn goudvissen...Wie ooit zijn visbokaaltje leegde in de vijver, zal wellicht nooit gedacht hebben dat wij jaren later heel gelukkig een mooie grooooote goudvis vingen en die in de visvijver thuis hebben uitgezet.
Erger is het dat er blijkbaar ook enkele van die "dierenvrienden" hun waterschildpadjes in de vijver hebben uitgezet. Deze dieren kunnen zich niet voortplanten in ons klimaat, blijven wel leven en groeien, en zijn echte roofdieren, die ondertussen al bijna overal de inheemse waterschildpadden hebben uitgemoord. Ik heb ooit zo'n waterschildpad aan de haak gehad, die bek snijdt als een mes !
Voila, 't is tijd om mijn geheim wapen te bereiden, mijn lokaas...
tot de volgende ?
dinsdag, maart 27, 2007
NEE !!!!
Nee ! Ik ben gisteren niet ziek geweest !
Nee, ik had geen pijncrisis !
Nee, ik zat niet met een virus op mijn kompjoeter
nee, ik lag niet in panne met mijn kompjoeter
nee, ik was niet lui,
nee, ik was niet schrijfmoe
nee, ik had geen writersblock
neeneeneeneeneneeeee !
Wij hebben van 8.10' uur tot bijna 17.00' uur zonder heiligentriek gezeten !
Ja, wij wisten dit min of meer op voorhand!
Min of meer ?
Wij kregen begin maart een melding van het feit dat wij op 26/2/2007 van 8 tot 16 uur zonder stroom zouden kunnen zitten...U leest goed ! 26/2/2007 dat is februari in mijn land, in het uwe ook ??? Niet bij electrabel !
Omdat ik overtuigd ben van de taalonkundigheid bij staats- en parastatale bedrijven, hebt ik Anny gevraagd om toch voor 8 uur de electrische rolluiken van mijn woonkamer en van de voordeur op te halen..Gelukkig, anders zaten wij heel dag in de donker !
Geen heiligentriek... Wij hebben vastgesteld dat alleen het kraantje nog loopt, al de rest ligt stil !
Bovendien was het hoogtijd dat we weer stroom hadden, al mijn visselkes in mijnen akvarium waren al bezig met boven zwemmen...Ik wist niet dat er zoveel visselkes in mijnen bak zaten, maar nu zwommen ze altemaal boven, en dan zie je hoeveel er wel inzitten... Vandaag heb ik gezien dat er verscheidene zijn met builen en blauwe ogen, van het tegen elkaar opbotsen...
Leuk waren ook onze honden en vogels... De vogels zaten stillekes naar elkaar te kijken, en de honden liepen voortdurend onrustig rond. Het was abnormaal stil...
Vanmorgen was het dan een hele ramp op mijn kwampjoeter ! In het totaal zaten er 98 (acht en negentig !) mailtjes in mijn diverse boxen... Ik heb er een heleboel zo weg gesmeten, zonder te lezen, alleen de mailtjes van vrienden en bekenden hebben mijn aandacht gekregen, de abonnemenmailtjes met nieuwsberichten en nieuwe softwares en dergelijke heb ik vandaag niet bekeken...
Tussen haakjes, van 23 to 25 april zit ik in Oostende met de bond van d'oude menschen van onze centrale(s)...Dus, dan zal er ook genen blog zijn !
En hiermee zijn mijn zusters ook verwittigd dat ik op 24 april bij hen op visite kom. Ik weet nog niet waar in de voormiddag en waar in de namiddag, dat zal afhangen van de situatie bij de betreffende zusters...Als er één niet vrij is op een bepaald moment diene 24° april, wil het mij aub laten weten.Dank bij voorbaat...
Op 26 april zal ik hier dus met mailboxkens zitten die pleinvol zijn...met andere woorden, de blog zal wellicht laat en kort zijn...
Ook morgen zal het een miniblogske zijn...ik moet om 12.30 uur bij Luc zijn, om te gaan vissen ...Joepie !
Als het goed was, hoor je het wel...als je niets hoort, dan zal het tegengevallen zijn, of er zou ander en belangrijker nieuws moeten zijn dan VIS (Dat is bijna onmogelijk !)
Voila, tot daar het nieuws van het westelijk front
tot de volgende ?
Nee, ik had geen pijncrisis !
Nee, ik zat niet met een virus op mijn kompjoeter
nee, ik lag niet in panne met mijn kompjoeter
nee, ik was niet lui,
nee, ik was niet schrijfmoe
nee, ik had geen writersblock
neeneeneeneeneneeeee !
Wij hebben van 8.10' uur tot bijna 17.00' uur zonder heiligentriek gezeten !
Ja, wij wisten dit min of meer op voorhand!
Min of meer ?
Wij kregen begin maart een melding van het feit dat wij op 26/2/2007 van 8 tot 16 uur zonder stroom zouden kunnen zitten...U leest goed ! 26/2/2007 dat is februari in mijn land, in het uwe ook ??? Niet bij electrabel !
Omdat ik overtuigd ben van de taalonkundigheid bij staats- en parastatale bedrijven, hebt ik Anny gevraagd om toch voor 8 uur de electrische rolluiken van mijn woonkamer en van de voordeur op te halen..Gelukkig, anders zaten wij heel dag in de donker !
Geen heiligentriek... Wij hebben vastgesteld dat alleen het kraantje nog loopt, al de rest ligt stil !
Bovendien was het hoogtijd dat we weer stroom hadden, al mijn visselkes in mijnen akvarium waren al bezig met boven zwemmen...Ik wist niet dat er zoveel visselkes in mijnen bak zaten, maar nu zwommen ze altemaal boven, en dan zie je hoeveel er wel inzitten... Vandaag heb ik gezien dat er verscheidene zijn met builen en blauwe ogen, van het tegen elkaar opbotsen...
Leuk waren ook onze honden en vogels... De vogels zaten stillekes naar elkaar te kijken, en de honden liepen voortdurend onrustig rond. Het was abnormaal stil...
Vanmorgen was het dan een hele ramp op mijn kwampjoeter ! In het totaal zaten er 98 (acht en negentig !) mailtjes in mijn diverse boxen... Ik heb er een heleboel zo weg gesmeten, zonder te lezen, alleen de mailtjes van vrienden en bekenden hebben mijn aandacht gekregen, de abonnemenmailtjes met nieuwsberichten en nieuwe softwares en dergelijke heb ik vandaag niet bekeken...
Tussen haakjes, van 23 to 25 april zit ik in Oostende met de bond van d'oude menschen van onze centrale(s)...Dus, dan zal er ook genen blog zijn !
En hiermee zijn mijn zusters ook verwittigd dat ik op 24 april bij hen op visite kom. Ik weet nog niet waar in de voormiddag en waar in de namiddag, dat zal afhangen van de situatie bij de betreffende zusters...Als er één niet vrij is op een bepaald moment diene 24° april, wil het mij aub laten weten.Dank bij voorbaat...
Op 26 april zal ik hier dus met mailboxkens zitten die pleinvol zijn...met andere woorden, de blog zal wellicht laat en kort zijn...
Ook morgen zal het een miniblogske zijn...ik moet om 12.30 uur bij Luc zijn, om te gaan vissen ...Joepie !
Als het goed was, hoor je het wel...als je niets hoort, dan zal het tegengevallen zijn, of er zou ander en belangrijker nieuws moeten zijn dan VIS (Dat is bijna onmogelijk !)
Voila, tot daar het nieuws van het westelijk front
tot de volgende ?
zondag, maart 25, 2007
terug naar winteruur !
Neen, ik ben niet verkeerd, vannacht zijn we terug overgeschakeld naar het winteruur !
Wij leven immers sinds de bezetting in '40-'45 in de door de Duitsers opgelegde wintertijd ! Gek genoeg heeft men dit nooit terug gebracht, en zijn we zoetjes blijven leven op het uur dat we dan al lang gewoon waren. Als we hier dan overschakelen naar wat men nu winteruur pleegt te noemen, dan gaan we in feite over op de normale tijd plus 2 uur ! Nu zitten we dus in de gewone tijd plus 1 uur. Je kunt dit nog steeds vaststellen als je eens kijkt naar de BBC, zij leven nog op de "oude tijd", want zij waren nooit bezet ! Wij zitten dus één uur later dan de voor ons normale Greenwich meantime...
Soms hoor je dat ook een beetje in het weerbericht...: Als er hevige zon is, dan verwittigen ze wel eens voor de "gevaarlijkste zonnestralen omstreeks 13 uur...Dus eigenlijk als de zon op zijn hoogste punt staat, dus op de echte middag, midden van de dag...
Eigenlijk is dat een gek ding ! Alles wat Hitler en zijn companen hier hadden ingevoerd werd als verkeerd bekeken...maar niet letterlijk alles...er zijn wel wat enkele dingen blijven hangen, onder andere dus dat uur.
Héél lang geleden mat men de tijd op basis van de zon, dus met zonnewijzers. Dat betekende onder andere dat in het begin van de spoorwegen, de vertrektijden van de treinen ook aangeduid werden in de plaatselijke tijd. Dit vormde één van de grootste redenen om de tijd overal gelijk te meten en aan te duiden! Om dat zo logisch mogelijk te doen verdeelde men de wereld in tijdszones. Maar soms gaf dat weer moeilijkheden, vooral in landen die door een tijdszone in twee of zelfs soms in meer tijdszones terecht kwamen. Daarom werden de tijdszones dan min of meer aangepast aan de landsgrenzen. Als je dan nu kijkt op een wereldbol waarop de tijdszones vermeld staan, dan zul je dat makkelijk kunnen zien.
Bijkomende gevolgen van deze "synchronisatie" was ook de andere tijdsregeling voor school, werk en zo meer.
Er is ooit een tijd geweest dat de mensen hun dag indeelden naar de zon. Als je het evangelie leest spreekt men van werken van het negende tot het derde uur...Men deelde in die tijd de beschikbare daglicht-tijd in delen in. Dus één uur in de zomer duurde verdomd veel langer dan een uur in de winter... We gingen die tijd dus letterlijk met de kippen op stok !
Het verlichten van de woning was in die tijd ook heel duur, en werd dus zo weinig mogelijk gedaan ! Nacht was nacht, hoe lang of hoe kort hij ook daadwerkelijk duurde.
Wij kunnen ons dat nu niet meer inbeelden...maar we leefden dan in ieder geval dichter bij de natuur.
Wellicht zal dat systeem ook zijn uitzonderingen gekend hebben, uit noodzaak. Hoe hoger men naar het noorden gaat, hoe korter de dag, daar moest men wel aanpassingen doen, anders was overleven niet mogelijk. Hier zullen wij wellicht in een tussenzone gezeten hebben, waar men in de zomer veel meer werkte dan in de winter, maar waar men voor een deel van de werkzaamheden de dag verlengde in de winter. De mens is een van de meest flexibele diersoorten !!!
Net zoals zoveel mensen ben ik ook niet happy met die uurwijzigingen. Ik heb veel minder problemen met mezelf dan met mijn dieren...en met mijn vrouwtje...Anny haat die veranderingen, en vooral deze, van winter naar zomeruur, want dan pikken ze een uur bedtijd in, en Anny is een van die mensen die graag lang en goed slapen...Met andere woorden, ik kreeg van morgen onder mijn voeten toen ik zei dat het al 8 uur was....
Hopelijk heb ik niet te veel van uw tijd ingepikt...Ik ga in ieder geval nog eens loeren naar de blog van nichtje Mieke...Daar zij niet dagelijks pent, kijk ik ook niet dagelijks, en vindt dan soms een hele berg nieuwtjes, soms niets...Mieke, wordt eens wat regelmatiger...dan weet ik wanneer u mij leesvoer biedt.
tot de volgende ?
Wij leven immers sinds de bezetting in '40-'45 in de door de Duitsers opgelegde wintertijd ! Gek genoeg heeft men dit nooit terug gebracht, en zijn we zoetjes blijven leven op het uur dat we dan al lang gewoon waren. Als we hier dan overschakelen naar wat men nu winteruur pleegt te noemen, dan gaan we in feite over op de normale tijd plus 2 uur ! Nu zitten we dus in de gewone tijd plus 1 uur. Je kunt dit nog steeds vaststellen als je eens kijkt naar de BBC, zij leven nog op de "oude tijd", want zij waren nooit bezet ! Wij zitten dus één uur later dan de voor ons normale Greenwich meantime...
Soms hoor je dat ook een beetje in het weerbericht...: Als er hevige zon is, dan verwittigen ze wel eens voor de "gevaarlijkste zonnestralen omstreeks 13 uur...Dus eigenlijk als de zon op zijn hoogste punt staat, dus op de echte middag, midden van de dag...
Eigenlijk is dat een gek ding ! Alles wat Hitler en zijn companen hier hadden ingevoerd werd als verkeerd bekeken...maar niet letterlijk alles...er zijn wel wat enkele dingen blijven hangen, onder andere dus dat uur.
Héél lang geleden mat men de tijd op basis van de zon, dus met zonnewijzers. Dat betekende onder andere dat in het begin van de spoorwegen, de vertrektijden van de treinen ook aangeduid werden in de plaatselijke tijd. Dit vormde één van de grootste redenen om de tijd overal gelijk te meten en aan te duiden! Om dat zo logisch mogelijk te doen verdeelde men de wereld in tijdszones. Maar soms gaf dat weer moeilijkheden, vooral in landen die door een tijdszone in twee of zelfs soms in meer tijdszones terecht kwamen. Daarom werden de tijdszones dan min of meer aangepast aan de landsgrenzen. Als je dan nu kijkt op een wereldbol waarop de tijdszones vermeld staan, dan zul je dat makkelijk kunnen zien.
Bijkomende gevolgen van deze "synchronisatie" was ook de andere tijdsregeling voor school, werk en zo meer.
Er is ooit een tijd geweest dat de mensen hun dag indeelden naar de zon. Als je het evangelie leest spreekt men van werken van het negende tot het derde uur...Men deelde in die tijd de beschikbare daglicht-tijd in delen in. Dus één uur in de zomer duurde verdomd veel langer dan een uur in de winter... We gingen die tijd dus letterlijk met de kippen op stok !
Het verlichten van de woning was in die tijd ook heel duur, en werd dus zo weinig mogelijk gedaan ! Nacht was nacht, hoe lang of hoe kort hij ook daadwerkelijk duurde.
Wij kunnen ons dat nu niet meer inbeelden...maar we leefden dan in ieder geval dichter bij de natuur.
Wellicht zal dat systeem ook zijn uitzonderingen gekend hebben, uit noodzaak. Hoe hoger men naar het noorden gaat, hoe korter de dag, daar moest men wel aanpassingen doen, anders was overleven niet mogelijk. Hier zullen wij wellicht in een tussenzone gezeten hebben, waar men in de zomer veel meer werkte dan in de winter, maar waar men voor een deel van de werkzaamheden de dag verlengde in de winter. De mens is een van de meest flexibele diersoorten !!!
Net zoals zoveel mensen ben ik ook niet happy met die uurwijzigingen. Ik heb veel minder problemen met mezelf dan met mijn dieren...en met mijn vrouwtje...Anny haat die veranderingen, en vooral deze, van winter naar zomeruur, want dan pikken ze een uur bedtijd in, en Anny is een van die mensen die graag lang en goed slapen...Met andere woorden, ik kreeg van morgen onder mijn voeten toen ik zei dat het al 8 uur was....
Hopelijk heb ik niet te veel van uw tijd ingepikt...Ik ga in ieder geval nog eens loeren naar de blog van nichtje Mieke...Daar zij niet dagelijks pent, kijk ik ook niet dagelijks, en vindt dan soms een hele berg nieuwtjes, soms niets...Mieke, wordt eens wat regelmatiger...dan weet ik wanneer u mij leesvoer biedt.
tot de volgende ?
zaterdag, maart 24, 2007
'n bescheten commissie
Gisteren zijn we dus naar tanteke geweest...Eerst wat kledij en een paar foto's weest halen, en dan naar de home.
Tante zag er goed uit, fris, goedgemutst, enfin een droom.
Natuurlijk had ze weer "dorst"...Ik vertelde haar dat ik aan de huisdokter gevraagd had of ze iets mocht drinken, en hij zou spreken met de dokters van Maria Middelares en dan met het verplegend personeel van de home. Anny dus naar beneden, en het gaan vragen aan de verpleegster van dienst, en ja hoor ! Tante mag 1 à 2 consumpties hebben per dag. Anny bracht voor tante een Leffe mee, en tante zat daar zalig van te genieten.
Nadat Anny de kleren in de kast had gestopt, gingen we naar beneden, omdat ik nog wat moest weten en bezorgen aan de verpleegsters...
Daar hoorden we dat tante 's nachts blijkbaar moest zijn opgestaan, ze had in haar pamper gedaan, die pamper uitgetrokken en alles, maar dan ook alles volgesmeerd...Vandaar dat wij geen kleren meer hadden gezien, ze had ook de kleren in de kast bevuild...Een bescheten kommissie dus, letterlijk. Gezien deze omstandigheden zou de home dit keer de was doen...Gelukkig maar...
Voor de rest was alles goed geweest.
(Welke rest ?)
Gehoord dat ze weer goed weer voorspellen??? Van mij mag het hoor, ik heb een hekel aan die grijze luchten. Ik weet niet waarom, maar met een beetje zon ziet alles er wat meer levend uit, zonder zon, lijkt alles zo doods en somber. Bovendien is het te koud om te gaan vissen !
Binnen een week-en-half komt Claude op bezoek ! Ik kan mij niet goed voorstellen wat we nu weer voor elkaar zullen betekenen. Wij waren twee boezemvrienden, die plots door de verhuis van Claude elkaar uit het oog zijn verloren... Zullen we buiten al die gezamelijke herinneringen weer onze vriendschap terugvinden? Hopelijk wel ! Ook al wonen we ver uiteen, met kwampjoeters, telefoons en allerlei van die moderne communicatiemiddelen is er geen afstand meer, het enige wat we niet meer zullen kunnen is onze deugnieterij en spelletjes hervatten. Ik weet nog dat Claude bij ons nooit in de Chiro is geweest, maar toen ik bij hem in Mortsel op verlof was, bleek hij ook lid van de jeugdbeweging, de scouts. Ik ben met hem dan ook één dag scout geweest. Ik herinner me nog dat we met de leiders spraken over de werkwijzen en de verschillen tussen scouts en chiro...
God, wat is dat allemaal lang geleden... Het is van de vader van Claude, Georges dat ik mijn eerste guppy's kreeg. Ik hield die dan in grote confituurpotten zo in huis, op de vensterbank. En gans de familie zat met ogen zo groot als schoteltjes te kijken naar die rare vissen die in die bokaaltjes jongskes kregen... Dat hadden wij nog nooit gezien, we wisten zelfs niet dat er vissen waren die jongen kregen...Die beesten legden normaal gezien eieren... Ik ben altijd voort aquariumliefhebber gebleven... dank zij Claude dus...
Je kunt je niet goed inbeelden hoe een vriend een dergelijke impact heeft op je leven.
We konden beiden goed tekenen, maar helemaal anders. Ik was wat jaloers op Claude dat hij zo mooi vliegtuigjes kon tekenen. Hij tekende die echt in de strip-stijl. Ook gek was dat wij dan hele luchtgevechten tekenden. Wij hadden beiden de oorlog niet meegemaakt, maar Korea en dergelijke maakten dat de beelden van militaire vliegtuigen nog helemaal in waren. Ik vraag me af of hij nog steeds die vliegtuigjes herinnert? kan tekenen ? en "kneukelt" hij nog zo ? (Kneukelen: toen we leerden schrijven bij zuster Hubertine, mocht dat niet, we mochten bij het vasthouden van onze pen of griffel, de kneukel (knokkel)van onze wijsvinger niet omhoog duwen - Claude deed dat wel, zeker bij het tekenen)...Nu mag dat allemaal, ze mogen nu zelfs links schrijven.
Goderis, je bent weer in 't verleden aan 't dwalen in zoete herinneringen...
tot de volgende ?
Tante zag er goed uit, fris, goedgemutst, enfin een droom.
Natuurlijk had ze weer "dorst"...Ik vertelde haar dat ik aan de huisdokter gevraagd had of ze iets mocht drinken, en hij zou spreken met de dokters van Maria Middelares en dan met het verplegend personeel van de home. Anny dus naar beneden, en het gaan vragen aan de verpleegster van dienst, en ja hoor ! Tante mag 1 à 2 consumpties hebben per dag. Anny bracht voor tante een Leffe mee, en tante zat daar zalig van te genieten.
Nadat Anny de kleren in de kast had gestopt, gingen we naar beneden, omdat ik nog wat moest weten en bezorgen aan de verpleegsters...
Daar hoorden we dat tante 's nachts blijkbaar moest zijn opgestaan, ze had in haar pamper gedaan, die pamper uitgetrokken en alles, maar dan ook alles volgesmeerd...Vandaar dat wij geen kleren meer hadden gezien, ze had ook de kleren in de kast bevuild...Een bescheten kommissie dus, letterlijk. Gezien deze omstandigheden zou de home dit keer de was doen...Gelukkig maar...
Voor de rest was alles goed geweest.
(Welke rest ?)
Gehoord dat ze weer goed weer voorspellen??? Van mij mag het hoor, ik heb een hekel aan die grijze luchten. Ik weet niet waarom, maar met een beetje zon ziet alles er wat meer levend uit, zonder zon, lijkt alles zo doods en somber. Bovendien is het te koud om te gaan vissen !
Binnen een week-en-half komt Claude op bezoek ! Ik kan mij niet goed voorstellen wat we nu weer voor elkaar zullen betekenen. Wij waren twee boezemvrienden, die plots door de verhuis van Claude elkaar uit het oog zijn verloren... Zullen we buiten al die gezamelijke herinneringen weer onze vriendschap terugvinden? Hopelijk wel ! Ook al wonen we ver uiteen, met kwampjoeters, telefoons en allerlei van die moderne communicatiemiddelen is er geen afstand meer, het enige wat we niet meer zullen kunnen is onze deugnieterij en spelletjes hervatten. Ik weet nog dat Claude bij ons nooit in de Chiro is geweest, maar toen ik bij hem in Mortsel op verlof was, bleek hij ook lid van de jeugdbeweging, de scouts. Ik ben met hem dan ook één dag scout geweest. Ik herinner me nog dat we met de leiders spraken over de werkwijzen en de verschillen tussen scouts en chiro...
God, wat is dat allemaal lang geleden... Het is van de vader van Claude, Georges dat ik mijn eerste guppy's kreeg. Ik hield die dan in grote confituurpotten zo in huis, op de vensterbank. En gans de familie zat met ogen zo groot als schoteltjes te kijken naar die rare vissen die in die bokaaltjes jongskes kregen... Dat hadden wij nog nooit gezien, we wisten zelfs niet dat er vissen waren die jongen kregen...Die beesten legden normaal gezien eieren... Ik ben altijd voort aquariumliefhebber gebleven... dank zij Claude dus...
Je kunt je niet goed inbeelden hoe een vriend een dergelijke impact heeft op je leven.
We konden beiden goed tekenen, maar helemaal anders. Ik was wat jaloers op Claude dat hij zo mooi vliegtuigjes kon tekenen. Hij tekende die echt in de strip-stijl. Ook gek was dat wij dan hele luchtgevechten tekenden. Wij hadden beiden de oorlog niet meegemaakt, maar Korea en dergelijke maakten dat de beelden van militaire vliegtuigen nog helemaal in waren. Ik vraag me af of hij nog steeds die vliegtuigjes herinnert? kan tekenen ? en "kneukelt" hij nog zo ? (Kneukelen: toen we leerden schrijven bij zuster Hubertine, mocht dat niet, we mochten bij het vasthouden van onze pen of griffel, de kneukel (knokkel)van onze wijsvinger niet omhoog duwen - Claude deed dat wel, zeker bij het tekenen)...Nu mag dat allemaal, ze mogen nu zelfs links schrijven.
Goderis, je bent weer in 't verleden aan 't dwalen in zoete herinneringen...
tot de volgende ?
vrijdag, maart 23, 2007
Miljaardemiljaar
'k verrekke van de pijn...Wellicht doet dat weer er ook geen goed aan, maar het is nu al enkele dagen dat de pijn blijft zitten. Het is geen ontsteking, 't klopt niet, maar de pijn blijft op hoog niveau...
Niet over zagen, dat helpt ook niet.
BELANGRIJK NIEUWS !!!
Na al die jaren ons opgezadeld te hebben met misinformatie, heeft men nu eindelijk ontdekt dat een mens niet dom of slim geboren wordt !
Je wordt geboren met of zonder bepaald talenten, maar ook als je zonder dat bepaald talent geboren wordt, kun je het leren, kun je je HERSENEN WIJZIGEN, je hersenen dwingen zich aan te passen aan de vraag !
Dat is het belangrijkste nieuws van jaaaaaren ! Smijt dus maar het idee over boord dat iemand geen enkel benul heeft van muziek! Hij/zij kan het leren, kan zijn hersenen dwingen zich te vormen tot die bekwaamheid. Je zult dan geen getalenteerd musicus zijn, maar een technisch goed onderlegd musicus wel ! En dat geldt voor alles !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Uiteraard zal de ene mens meer inspanning moeten doen dan de andere, maar het is dus niet onmogelijk !
Dat betekent onder andere dat het bijzonder onderwijs zich zal moeten aanpassen aan dit nieuwe gegeven! Men zal de manieren om iets te leren anders moeten doen, om ook hersenen die nu geklasseerd worden als "'t zit er niet in" om te vormen tot hersenen waar men het in gevormd heeft !
Zeg me dus niet meer: ik kan niet tekenen, ik wou dat ik dat ook kon, maar ik heb het niet in me...Zeg nu: ik heb dat talent niet, maar ik zal mijn bekwaamheid vormen !
Hoe doe je dat ? Door telkens de lat iets hoger te leggen voor je zelf ! Een simpel voorbeeldje: je vult graag kruiswoordraadsels in, maar je zoekt er die soort uit die je makkelijk aan kan, neem bv met drie sterren...wel, neem dan kruiswoordraadsels met 4 sterren, en dwing je hersenen tot dat hoger niveau !Je zult zien, na een tijd zal je 4 sterren een makkie vinden ! Je hebt dan je hersen gedwongen tot een nieuwe hogere bekwaamheid !
En wat minstens even belangrijk is, deze mogelijkheid om je hersen om te vormen is niet gebonden aan de leeftijd !
Dat betekent dat je met ouder worden niet moet achteruitgaan krabben ! Je moet je zelf voortduren blijven trainen tot hoger niveau !
Het is bovendien bewezen dat die werkwijze ook een barrière vormt tegen dementeren !
Doen dus, hoe jong of hoe oud je ook bent !!!
Hou ook rekening met dit nieuwe inzicht in de opvoeding van je kinderen, leer hen dat ze de lat steeds een streepje hoger moeten leggen om te komen waar ze echt willen komen ! Als je getalenteerd bent, betekent dat alleen dat je voor dat bepaald iets veel minder inspanningen moet doen dan een ander, maar dat evengoed iedereen dat kan ! Heb dus maar géén superioriteitsgevoel meer, of minderwaardigheidscomplex ! Je kunt het net zo goed als de ander, de ander kan het net zo goed als jij !
Prachtig toch !
En het bevestigt wat iedereen wel eens aanvoelt...
Ik ga stoppen voor vandaag, je hebt al genoeg om eens van wakker te liggen, om eens bewust te worden van al je mogelijkheden !
tot de volgende
Niet over zagen, dat helpt ook niet.
BELANGRIJK NIEUWS !!!
Na al die jaren ons opgezadeld te hebben met misinformatie, heeft men nu eindelijk ontdekt dat een mens niet dom of slim geboren wordt !
Je wordt geboren met of zonder bepaald talenten, maar ook als je zonder dat bepaald talent geboren wordt, kun je het leren, kun je je HERSENEN WIJZIGEN, je hersenen dwingen zich aan te passen aan de vraag !
Dat is het belangrijkste nieuws van jaaaaaren ! Smijt dus maar het idee over boord dat iemand geen enkel benul heeft van muziek! Hij/zij kan het leren, kan zijn hersenen dwingen zich te vormen tot die bekwaamheid. Je zult dan geen getalenteerd musicus zijn, maar een technisch goed onderlegd musicus wel ! En dat geldt voor alles !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Uiteraard zal de ene mens meer inspanning moeten doen dan de andere, maar het is dus niet onmogelijk !
Dat betekent onder andere dat het bijzonder onderwijs zich zal moeten aanpassen aan dit nieuwe gegeven! Men zal de manieren om iets te leren anders moeten doen, om ook hersenen die nu geklasseerd worden als "'t zit er niet in" om te vormen tot hersenen waar men het in gevormd heeft !
Zeg me dus niet meer: ik kan niet tekenen, ik wou dat ik dat ook kon, maar ik heb het niet in me...Zeg nu: ik heb dat talent niet, maar ik zal mijn bekwaamheid vormen !
Hoe doe je dat ? Door telkens de lat iets hoger te leggen voor je zelf ! Een simpel voorbeeldje: je vult graag kruiswoordraadsels in, maar je zoekt er die soort uit die je makkelijk aan kan, neem bv met drie sterren...wel, neem dan kruiswoordraadsels met 4 sterren, en dwing je hersenen tot dat hoger niveau !Je zult zien, na een tijd zal je 4 sterren een makkie vinden ! Je hebt dan je hersen gedwongen tot een nieuwe hogere bekwaamheid !
En wat minstens even belangrijk is, deze mogelijkheid om je hersen om te vormen is niet gebonden aan de leeftijd !
Dat betekent dat je met ouder worden niet moet achteruitgaan krabben ! Je moet je zelf voortduren blijven trainen tot hoger niveau !
Het is bovendien bewezen dat die werkwijze ook een barrière vormt tegen dementeren !
Doen dus, hoe jong of hoe oud je ook bent !!!
Hou ook rekening met dit nieuwe inzicht in de opvoeding van je kinderen, leer hen dat ze de lat steeds een streepje hoger moeten leggen om te komen waar ze echt willen komen ! Als je getalenteerd bent, betekent dat alleen dat je voor dat bepaald iets veel minder inspanningen moet doen dan een ander, maar dat evengoed iedereen dat kan ! Heb dus maar géén superioriteitsgevoel meer, of minderwaardigheidscomplex ! Je kunt het net zo goed als de ander, de ander kan het net zo goed als jij !
Prachtig toch !
En het bevestigt wat iedereen wel eens aanvoelt...
Ik ga stoppen voor vandaag, je hebt al genoeg om eens van wakker te liggen, om eens bewust te worden van al je mogelijkheden !
tot de volgende
donderdag, maart 22, 2007
Om dood te vallen...
Gisteren zijn we dus, met versterkte gelederen, naar tante geweest, om haar te sussen met haar overbrengen naar het home...
Toen we daar toekwamen, lag madame niet in haar bed, maar "wandelde" wat in haar kamer. Nu ja, wandelen is een groooot woord, maar toch, ze was uit bed ! Wat ze heel die tijd niet meer kon !
Bovendien was in een bovenstebeste humeur (dat is ook niet altijd het geval!)en als klap op de vuurpijl was ze heel content om naar de home te gaan !
En wij daarvoor met 4 man een optreden verzorgen!
Vanmorgen hoorde ik de oplossing. Ik belde de sociale dienst op van Maria Middelares, en toen bleek dat tante 's morgens bezoek had gekregen van twee dokters die haar overtuigd hadden dat naar huis gaan er voor haar niet in zat, en het dokterlijk gezag was blijkbaar al wat er nodig was om tante te overtuigen...
Nu, we zijn blij, want zoals eerder gezegd, we waren er niet gerust op !
Vandaag, om 10 uur wordt tante dus overgebracht, en morgen ga ik er naar toe met wat fotootjes en dergelijke, opdat ze zich wat zou kunnen settelen.
Oef...weer een stap die genomen is...
Ik ben zojuist naar 't gazettewinkeltje geweest om mijne "Quest". Een wijs licht wetenschappelijk maandblad. Na dat ik het gelezen heb, gaat het naar Ewoud. Dat is er een zoals ik was in mijn jeugd, die zuigt al die weetjes op als een spons...
Natuurlijk staan daar ook dingen in die misschien beter door een iets ouder persoon zouden gelezen worden, maar met wat ze allemaal op tv zien, geloof ik niet meer in censuur, Bart en Els geloven er ook niet in, dus moet ik mij daarover geen zorgen maken.
Natuurlijk wordt Bart en/of Els dan wel een geconfronteerd met onverwachte opmerkingen of vragen... en Bart zegt dan wel eens tegen mij: "Pa, met al je boekjes, weet je wat Ewoud nu zei?" en dan volgt een leuke geschiedenis...
Bart gaat dus al weer werken...en hij gaat met de trein, dagelijks op en af. Els voert hem naar het station en haalt hem 's avonds op. Ver is het niet, hij kan opstappen in het station te Lierde.
Hij heeft praktisch geen pijn, maar zijn arm hangt in een mitella, en hij moet zijn arm zo stil mogelijk houden. Er zit een plaat in zijn schouder, en normaliter mag die daar blijven inzitten...Hij kreeg wel al een attest voor de controles op de luchthavens... Als hij onder die "scanner" gaat zal wellicht het alarm afgaan...
Dat doet me denken aan aan historie van zo'n 15 jaar geleden... Ik had met Anny een driedaagse geboekt in Olfosse d'Outh te Houffalise, om ons 25 of (30 (?))jaar huwelijk te vieren. Plots kreeg ik melding dat ik de dagen voor ons geplande verlof op een driedaagse moest van het werk, in hetzelfde vakantiehuis... Ik zou de vrijdag moeten naar huis rijden om Anny op te halen en dan weer terug naar het hotel rijden. Dit leek nogal gek, en ik vroeg mijn baas of Anny niet mocht meekomen voor de periode van de driedaagse studiedagen... Dat mocht, maar ze moest zich tijdens de dag dan maar alleen amuseren.
Op een avond waren we met Anny en een paar collega's een lange wandeling gaan maken, en rond 21.30 uur landen wij in een cafeetje in het dorp, waar nog een groep collega's zaten. We dronken nog een paar glazen, en wandelden met heel die bende terug naar het hotel. We hadden veel plezier, en zongen (nogal luid) het liedje van Will Tura "Mo vent toch", dat dan juist in was.
Plots ging er achter ons een raam open, en een gek vuurde met een geweer naar ons...Een stuk of vier vijf werden geraakt en hadden gaten in hun kleren, maar twee waren gekwetst, en hadden hagel in hun hals en gezicht gekregen...
Die twee werden naar het hospitaal te Bastogne gevoerd, en wij zaten uren met de gensdarmes ...
Naderhand bleek dat men in het hospitaal de hagelkorrels niet verwijderde. Het schijnt dat de hete korrels als het ware ingebakken zitten in het vlees, en dat uithalen veel meer letsel meebrengt dan het laten zitten.
Wij lachen nu soms nog met onze "vervuilde" collega's, ze zijn niet loodvrij....
Veel later is er een proces geweest en werden alle slachtoffers vergoed.
Wij tweeën waren op het moment van het schot in het midden van de groep, en waren niet geraakt (gelukkig) maar toch was ons weekend wat verknald (letterlijk)...
Als je dat zo allemaal een overdenkt, ne mens komt wa tegen in zijn leven hé? En gewoon omdat er ne kluiver is die niet van Will Tura houdt...of van de "zingende"(nu ja" bende nachtbrakers (het was al na 22 uur...)
Tot de volgende ?
Toen we daar toekwamen, lag madame niet in haar bed, maar "wandelde" wat in haar kamer. Nu ja, wandelen is een groooot woord, maar toch, ze was uit bed ! Wat ze heel die tijd niet meer kon !
Bovendien was in een bovenstebeste humeur (dat is ook niet altijd het geval!)en als klap op de vuurpijl was ze heel content om naar de home te gaan !
En wij daarvoor met 4 man een optreden verzorgen!
Vanmorgen hoorde ik de oplossing. Ik belde de sociale dienst op van Maria Middelares, en toen bleek dat tante 's morgens bezoek had gekregen van twee dokters die haar overtuigd hadden dat naar huis gaan er voor haar niet in zat, en het dokterlijk gezag was blijkbaar al wat er nodig was om tante te overtuigen...
Nu, we zijn blij, want zoals eerder gezegd, we waren er niet gerust op !
Vandaag, om 10 uur wordt tante dus overgebracht, en morgen ga ik er naar toe met wat fotootjes en dergelijke, opdat ze zich wat zou kunnen settelen.
Oef...weer een stap die genomen is...
Ik ben zojuist naar 't gazettewinkeltje geweest om mijne "Quest". Een wijs licht wetenschappelijk maandblad. Na dat ik het gelezen heb, gaat het naar Ewoud. Dat is er een zoals ik was in mijn jeugd, die zuigt al die weetjes op als een spons...
Natuurlijk staan daar ook dingen in die misschien beter door een iets ouder persoon zouden gelezen worden, maar met wat ze allemaal op tv zien, geloof ik niet meer in censuur, Bart en Els geloven er ook niet in, dus moet ik mij daarover geen zorgen maken.
Natuurlijk wordt Bart en/of Els dan wel een geconfronteerd met onverwachte opmerkingen of vragen... en Bart zegt dan wel eens tegen mij: "Pa, met al je boekjes, weet je wat Ewoud nu zei?" en dan volgt een leuke geschiedenis...
Bart gaat dus al weer werken...en hij gaat met de trein, dagelijks op en af. Els voert hem naar het station en haalt hem 's avonds op. Ver is het niet, hij kan opstappen in het station te Lierde.
Hij heeft praktisch geen pijn, maar zijn arm hangt in een mitella, en hij moet zijn arm zo stil mogelijk houden. Er zit een plaat in zijn schouder, en normaliter mag die daar blijven inzitten...Hij kreeg wel al een attest voor de controles op de luchthavens... Als hij onder die "scanner" gaat zal wellicht het alarm afgaan...
Dat doet me denken aan aan historie van zo'n 15 jaar geleden... Ik had met Anny een driedaagse geboekt in Olfosse d'Outh te Houffalise, om ons 25 of (30 (?))jaar huwelijk te vieren. Plots kreeg ik melding dat ik de dagen voor ons geplande verlof op een driedaagse moest van het werk, in hetzelfde vakantiehuis... Ik zou de vrijdag moeten naar huis rijden om Anny op te halen en dan weer terug naar het hotel rijden. Dit leek nogal gek, en ik vroeg mijn baas of Anny niet mocht meekomen voor de periode van de driedaagse studiedagen... Dat mocht, maar ze moest zich tijdens de dag dan maar alleen amuseren.
Op een avond waren we met Anny en een paar collega's een lange wandeling gaan maken, en rond 21.30 uur landen wij in een cafeetje in het dorp, waar nog een groep collega's zaten. We dronken nog een paar glazen, en wandelden met heel die bende terug naar het hotel. We hadden veel plezier, en zongen (nogal luid) het liedje van Will Tura "Mo vent toch", dat dan juist in was.
Plots ging er achter ons een raam open, en een gek vuurde met een geweer naar ons...Een stuk of vier vijf werden geraakt en hadden gaten in hun kleren, maar twee waren gekwetst, en hadden hagel in hun hals en gezicht gekregen...
Die twee werden naar het hospitaal te Bastogne gevoerd, en wij zaten uren met de gensdarmes ...
Naderhand bleek dat men in het hospitaal de hagelkorrels niet verwijderde. Het schijnt dat de hete korrels als het ware ingebakken zitten in het vlees, en dat uithalen veel meer letsel meebrengt dan het laten zitten.
Wij lachen nu soms nog met onze "vervuilde" collega's, ze zijn niet loodvrij....
Veel later is er een proces geweest en werden alle slachtoffers vergoed.
Wij tweeën waren op het moment van het schot in het midden van de groep, en waren niet geraakt (gelukkig) maar toch was ons weekend wat verknald (letterlijk)...
Als je dat zo allemaal een overdenkt, ne mens komt wa tegen in zijn leven hé? En gewoon omdat er ne kluiver is die niet van Will Tura houdt...of van de "zingende"(nu ja" bende nachtbrakers (het was al na 22 uur...)
Tot de volgende ?
woensdag, maart 21, 2007
tanteke episode 6783
Gisteren dus naar Home Vijvens geweest, en een paniektelefoontje gekregen van de sociale dienst van het ziekenhuis: Tanteke wil daar niet naar toe, ze wil naar huis...
Ik heb afgesproken met Chantal en haar man Ivan, om samen met ons naar tanteke te gaan om ze te overhalen tot het "tijdelijk" verblijven in een home...
Ik ben er niet gerust op. Dat is een eufemisme. Ik maak me doodzenuwachtig ! Gelukkig dat Chantal meegaat, dat is een rots in de branding in dergelijke situaties.
Dat mens kan met tante omgaan op een verbluffende manier !
En hopelijk hebben de mensen van de home gelijk, en hebben ze ervaring met dergelijke gevallen, en hebben ze gelijk dat na een korte periode de mensen zich verzoenen met hun verblijf...Hoofdzakelijk door de vele contacten met lotgenoten en bezigheidstherapiën.Hopen maar.
Mijn vrouw zegt dat ik zot ben om mij daar zo in op te jagen. Dat zal dan wel zeker.
Heb je al eens buitengekeken ? Zijn er bij jullie ook zo'n grote kleurige dikke wolkenmassa's te zien? Prachtig ! Van stralend (bijna goud) wit naar bijna inktzwart in alle tussenliggende tinten, met er tussen plekken van het teerste blauw, blauw die doet hopen op goed weer, ondanks de stille dreiging van de wolkenbergen.
Als je in onze mooie kleine weggetjes rondrijdt, zie je her en der dollende lammetjes. Gek hoe er ook in schapen en lammetjes een mode bestaat !
In onze spreekwoorden hebben wij een gezegde over het zwarte schaap zijn, de uitzondering zijn, de slechterik, de niet in de lijn lopende...We gaan dat binnenkort moeten herzien ! Steeds meer zie je hele kudden zwarte (eigenlijk bruin als je 't mij vraagt - alleen lammetjes tonen echt zwart)schapen. Zwarte schapen zijn nu mode !Wellicht is dat te danken aan het feit dat er wellicht geen markt meer is voor de wol van de gewone huis- en keukenschapen...Dus mag het een kleurtje hebben, het moet toch niet meer verwerkt en gekleurd worden.
Ook zie je steeds meer en meer van die luxe-diertjes. Het begon met het houden van die dwerggeitjes, kleine lieve diertjes - Bart heeft er zo ook enkele lopen. Maar nu zie je ook mini-schaapjes en ik weet zelfs een kudden mini-koeien lopen... Pony's zijn allang oud vuil, en ze houden nu mini-paardjes. Maar dat is nog steeds voorbehouden tot de rijkere klasse, stinkend duur en heel teer, dus duur in het onderhoud. Bovendien zijn die minipaardjes er alleen voor geschikt om het gras kort te houden. Ganzen zijn veel goedkoper, en eetbaar.
Ik heb ooit eens cijfers gezien over het aantal huisdieren en de soorten...God, jongens, dat is om te duizelen ! En zeggen dat ik er ene ben die de statistieken de hoogte in jaag ! Honden (geen kat meer, 't beest is gestorven aan 16 jaar), vissen tropische binnen, andere buiten, kanarie's, een papegaai, kippen (twee bruine leghennen en een kuddeke zijdehoenders) en dan tel ik nog niet de beesten mee die hier regelmatig kamperen, maar niet tot de huisdieren behoren, zoals in de winterperiode de bezoekende ratten, in de zomer de soorten aardmuisjes in mijn verwilderde tuin enz, enz...
Plots moet ik denken aan wijlen Tor Vanwiele, een collega van de textiel...Die had een huis gekocht via de kleine landeigendom, en ten dien tijde moest je dan (verplicht) dieren houden (kippen, konijnen...). Op een mooie dag kwam dan ook eens de controleur van de kleine landeigendom langs... Tor (Hector) deed de deur open, de man stelde zich voor en vroeg "Hebde gij beesten?" En Tor, de eeuwige humorist, nam voorzichtig zijn eeuwige hoed af, krabde in zijn dunne haren...en zei: "Ja'j'ik, maar ik klap er niet graag over..." en krabde nog veel harder in zijn haar...
De controleur is gierend van het lachen vertrokken, zonder verder na te zien...
Tor... Hij zat in het bureel naast mij, en als ik hoorde dat hij hoestte, dan wist ik dat Tor een medicament ging halen voor zijn "valling"...Als hij terug was, ging ik hoestend zijn bureau binnen, en klaagde over mijn valling. Tor ging dan in zijn bureau en haalde zijn fleske jenever uit...
Tor had een strenge vrouw ('t was wel een beetje nodig...) en hij mocht niet roken binnenhuis, en er stond een limiet op zijn tabaksverbruik. Tor had eens via via een heel pak tabak kunnen kopen zonder taks, en hij had dat in de kelder van het bureel verborgen in zijn dossierkasten... Op een keer toen zijn vrouw er was, ging een van de collega's vragen of hij wat van Tor's tabak mocht overkopen... Tor sprak dan veertien dagen niet meer tegen de bewuste sloeber, hij had teveel afgezien met zijn Margriet... Maar ja, hij zocht het, hij lapte ook iedereen er bij als hij kon, dus moest hij de bal maar terug verwachten...
Ooit heeft hij een volle maand niet gesproken tegen mij...
Op het huwelijksfeest van Oscar's dochter waren wij als collega's ook gevraagd op de receptie. Toevallig kon Tor er niet zijn, maar Margriet was er wel... Ik begon te spreken over de mooie premie die wij gekregen hadden (Er was nooit een premie geweest), en al wie met ons aan tafel zat, vatte direkt wat ik aan het doen was, en praatte mee over die schone som...Margriet zei dat haren Tor niets gekregen had... Wij, allemaal, hij moet dat gehad hebben, dat was voor gans het ACV, ieder personeelslid heeft dat gekregen, enz, enz...
Het vervolg hebben we pas veel later, bij mondjesmaat gehoord... Tor was iets vroeger terug dan verwacht, wilde niet storen en had plaatsgenomen in een herberg tegenover de zaal. Toen hij zijn Margriet zag buiten komen klopte hij op het raam om ze binnen te roepen... Een café is altijd een moeilijke plaats om uitgeveterd te worden door je vrouw...
Meer dan een maand later kon ik een heel nest slachtrijpe konijnen kopen aan een gunstprijsje, en ik vroeg Tor of hij er ook een paar wou. Hij was akkoord, maar ik moest ze wel zelf dooddoen en kuisen...Ok... Ik ging 's avonds met de konijnen bij Tor thuis. En toen wij er een tiental minuten aan 't babbelen waren vroeg Tor plots aan zijn Margriet: "Awel, moe'de nu nie zeggen wa smeerlap dat 't is ???" ...Margriet kreeg alle kleuren, en ik kon mij amper serieus houden...
Waar is de tijd...
tot de volgende ?
Ik heb afgesproken met Chantal en haar man Ivan, om samen met ons naar tanteke te gaan om ze te overhalen tot het "tijdelijk" verblijven in een home...
Ik ben er niet gerust op. Dat is een eufemisme. Ik maak me doodzenuwachtig ! Gelukkig dat Chantal meegaat, dat is een rots in de branding in dergelijke situaties.
Dat mens kan met tante omgaan op een verbluffende manier !
En hopelijk hebben de mensen van de home gelijk, en hebben ze ervaring met dergelijke gevallen, en hebben ze gelijk dat na een korte periode de mensen zich verzoenen met hun verblijf...Hoofdzakelijk door de vele contacten met lotgenoten en bezigheidstherapiën.Hopen maar.
Mijn vrouw zegt dat ik zot ben om mij daar zo in op te jagen. Dat zal dan wel zeker.
Heb je al eens buitengekeken ? Zijn er bij jullie ook zo'n grote kleurige dikke wolkenmassa's te zien? Prachtig ! Van stralend (bijna goud) wit naar bijna inktzwart in alle tussenliggende tinten, met er tussen plekken van het teerste blauw, blauw die doet hopen op goed weer, ondanks de stille dreiging van de wolkenbergen.
Als je in onze mooie kleine weggetjes rondrijdt, zie je her en der dollende lammetjes. Gek hoe er ook in schapen en lammetjes een mode bestaat !
In onze spreekwoorden hebben wij een gezegde over het zwarte schaap zijn, de uitzondering zijn, de slechterik, de niet in de lijn lopende...We gaan dat binnenkort moeten herzien ! Steeds meer zie je hele kudden zwarte (eigenlijk bruin als je 't mij vraagt - alleen lammetjes tonen echt zwart)schapen. Zwarte schapen zijn nu mode !Wellicht is dat te danken aan het feit dat er wellicht geen markt meer is voor de wol van de gewone huis- en keukenschapen...Dus mag het een kleurtje hebben, het moet toch niet meer verwerkt en gekleurd worden.
Ook zie je steeds meer en meer van die luxe-diertjes. Het begon met het houden van die dwerggeitjes, kleine lieve diertjes - Bart heeft er zo ook enkele lopen. Maar nu zie je ook mini-schaapjes en ik weet zelfs een kudden mini-koeien lopen... Pony's zijn allang oud vuil, en ze houden nu mini-paardjes. Maar dat is nog steeds voorbehouden tot de rijkere klasse, stinkend duur en heel teer, dus duur in het onderhoud. Bovendien zijn die minipaardjes er alleen voor geschikt om het gras kort te houden. Ganzen zijn veel goedkoper, en eetbaar.
Ik heb ooit eens cijfers gezien over het aantal huisdieren en de soorten...God, jongens, dat is om te duizelen ! En zeggen dat ik er ene ben die de statistieken de hoogte in jaag ! Honden (geen kat meer, 't beest is gestorven aan 16 jaar), vissen tropische binnen, andere buiten, kanarie's, een papegaai, kippen (twee bruine leghennen en een kuddeke zijdehoenders) en dan tel ik nog niet de beesten mee die hier regelmatig kamperen, maar niet tot de huisdieren behoren, zoals in de winterperiode de bezoekende ratten, in de zomer de soorten aardmuisjes in mijn verwilderde tuin enz, enz...
Plots moet ik denken aan wijlen Tor Vanwiele, een collega van de textiel...Die had een huis gekocht via de kleine landeigendom, en ten dien tijde moest je dan (verplicht) dieren houden (kippen, konijnen...). Op een mooie dag kwam dan ook eens de controleur van de kleine landeigendom langs... Tor (Hector) deed de deur open, de man stelde zich voor en vroeg "Hebde gij beesten?" En Tor, de eeuwige humorist, nam voorzichtig zijn eeuwige hoed af, krabde in zijn dunne haren...en zei: "Ja'j'ik, maar ik klap er niet graag over..." en krabde nog veel harder in zijn haar...
De controleur is gierend van het lachen vertrokken, zonder verder na te zien...
Tor... Hij zat in het bureel naast mij, en als ik hoorde dat hij hoestte, dan wist ik dat Tor een medicament ging halen voor zijn "valling"...Als hij terug was, ging ik hoestend zijn bureau binnen, en klaagde over mijn valling. Tor ging dan in zijn bureau en haalde zijn fleske jenever uit...
Tor had een strenge vrouw ('t was wel een beetje nodig...) en hij mocht niet roken binnenhuis, en er stond een limiet op zijn tabaksverbruik. Tor had eens via via een heel pak tabak kunnen kopen zonder taks, en hij had dat in de kelder van het bureel verborgen in zijn dossierkasten... Op een keer toen zijn vrouw er was, ging een van de collega's vragen of hij wat van Tor's tabak mocht overkopen... Tor sprak dan veertien dagen niet meer tegen de bewuste sloeber, hij had teveel afgezien met zijn Margriet... Maar ja, hij zocht het, hij lapte ook iedereen er bij als hij kon, dus moest hij de bal maar terug verwachten...
Ooit heeft hij een volle maand niet gesproken tegen mij...
Op het huwelijksfeest van Oscar's dochter waren wij als collega's ook gevraagd op de receptie. Toevallig kon Tor er niet zijn, maar Margriet was er wel... Ik begon te spreken over de mooie premie die wij gekregen hadden (Er was nooit een premie geweest), en al wie met ons aan tafel zat, vatte direkt wat ik aan het doen was, en praatte mee over die schone som...Margriet zei dat haren Tor niets gekregen had... Wij, allemaal, hij moet dat gehad hebben, dat was voor gans het ACV, ieder personeelslid heeft dat gekregen, enz, enz...
Het vervolg hebben we pas veel later, bij mondjesmaat gehoord... Tor was iets vroeger terug dan verwacht, wilde niet storen en had plaatsgenomen in een herberg tegenover de zaal. Toen hij zijn Margriet zag buiten komen klopte hij op het raam om ze binnen te roepen... Een café is altijd een moeilijke plaats om uitgeveterd te worden door je vrouw...
Meer dan een maand later kon ik een heel nest slachtrijpe konijnen kopen aan een gunstprijsje, en ik vroeg Tor of hij er ook een paar wou. Hij was akkoord, maar ik moest ze wel zelf dooddoen en kuisen...Ok... Ik ging 's avonds met de konijnen bij Tor thuis. En toen wij er een tiental minuten aan 't babbelen waren vroeg Tor plots aan zijn Margriet: "Awel, moe'de nu nie zeggen wa smeerlap dat 't is ???" ...Margriet kreeg alle kleuren, en ik kon mij amper serieus houden...
Waar is de tijd...
tot de volgende ?
dinsdag, maart 20, 2007
kort
Vanmorgen dus naar Home Vijvens geweest om alles administratief te regelen... Heel vriendelijke mensen, maar wat zijn die kamertjes klein.
Wat wel interessant is, is dat men de mensen, ook de bedlegerigen, tijdens de dag gewone kleren aantrekt, tenminste zo lang het doenbaar is. Dat lijkt mij toch wel belangrijk om de mensen wat op te peppen.
Ik geloof dat tante met haar pensioentje justekes gaat toekomen of iets te kort, maar veel zal het niet schelen...Maar ja, dan komen er altijd nog dingen bij. Als die nieuwe wetgeving er komt, zal dat wellicht een fikse opslag betekenen voor iedereen, en veelal zonder dat tante er zal deugd van hebben.
Nu ja...wie weet raken we zo ver.
Tanteke is nu al bezig dat ze niet weg wil, dat ze naar huis wil... We zijn nog niet van 't ijs...
Vannacht bijna niet geslapen, pijn, maar vooral last van mijn snotneus. Nu is het al een stuk beter, maar als je wakker ligt te liggen, is dat nog veul ambetanterder...
Nu heb ik pijn natuurlijk, van alles daar af te lopen en te regelen.
We gaan proberen morgen met Chantal en Ivan (buren) Anny en ik nog eens naar de kliniek te gaan, kwestie van haar te "paaien". God, ik weet niet wat we zouden moeten zonder die buren, want de familie gaat wel op bezoek, maar dat is al...Er is nog geen een die gevraagd heeft of er iets moet gedaan worden. Wel hoor je nadien via via commentaar over al wat er gebeurd is...en hoe je moest geredeneerd hebben moest je zo verstandig zijn als zij zijn...Er bestaat daar een spreekwoord over, zoiets over stuurlui en wal...
Ik heb een mailtje gekregen van Claude (of van Hedwige) dat ze begin april afkomen. Joepie !
Voila, kort maar goed zullen we maar zeggen...tot de volgende ???
Wat wel interessant is, is dat men de mensen, ook de bedlegerigen, tijdens de dag gewone kleren aantrekt, tenminste zo lang het doenbaar is. Dat lijkt mij toch wel belangrijk om de mensen wat op te peppen.
Ik geloof dat tante met haar pensioentje justekes gaat toekomen of iets te kort, maar veel zal het niet schelen...Maar ja, dan komen er altijd nog dingen bij. Als die nieuwe wetgeving er komt, zal dat wellicht een fikse opslag betekenen voor iedereen, en veelal zonder dat tante er zal deugd van hebben.
Nu ja...wie weet raken we zo ver.
Tanteke is nu al bezig dat ze niet weg wil, dat ze naar huis wil... We zijn nog niet van 't ijs...
Vannacht bijna niet geslapen, pijn, maar vooral last van mijn snotneus. Nu is het al een stuk beter, maar als je wakker ligt te liggen, is dat nog veul ambetanterder...
Nu heb ik pijn natuurlijk, van alles daar af te lopen en te regelen.
We gaan proberen morgen met Chantal en Ivan (buren) Anny en ik nog eens naar de kliniek te gaan, kwestie van haar te "paaien". God, ik weet niet wat we zouden moeten zonder die buren, want de familie gaat wel op bezoek, maar dat is al...Er is nog geen een die gevraagd heeft of er iets moet gedaan worden. Wel hoor je nadien via via commentaar over al wat er gebeurd is...en hoe je moest geredeneerd hebben moest je zo verstandig zijn als zij zijn...Er bestaat daar een spreekwoord over, zoiets over stuurlui en wal...
Ik heb een mailtje gekregen van Claude (of van Hedwige) dat ze begin april afkomen. Joepie !
Voila, kort maar goed zullen we maar zeggen...tot de volgende ???
maandag, maart 19, 2007
't sneuit !
't was al lang geleden dat we nog eens sneeuw zagen, maar wat ik nu zag had ik eerlijk nog nooit gezien !
In de Ardennen hebben wij al eens in een sneeuwbui gezeten, met donder en bliksem bij, maar dat, nee, dat nog nooit.
Als de zon schijnt en het regent, dan is 't "Kerremesse in d'helle", maar wat is het als het sneeuwt terwijl de zon schijnt ? Kermis in den hemel ? Zo ja, dan is 't niet dikwijls kermis in den hemel...Plots lijkt de hel heel wat aantrekkelijkerder..
Vorige week kreeg ik een telefoontje. Anny nam op, maar 't was voor "meneer"..."Hallo ?" "Mijnheer, kent U (duidelijk hoorbare hoofdletter) Knack ?" "Gaat u er mij goed van vertellen ?" "...Ja, meneer..." "Dan kent u Knack niet !" Telefoon toegelegd.
Ik vraag mij af wat die mensen allemaal te horen krijgen? Het lijkt een makkelijke job, maar in feite zijn dat professionele stalkers...en krijgen zij van alles naar het hoofd geslingerd. Ik heb eens zo'n kl..uiver zijn telefoonnummer gevraagd. "Waarom meneer" "Omdat ik bezig ben met een aktiegroep om die vorm van stalking aan te vallen." Telefoon dicht aan de andere kant, twee maanden geen dergelijke foontjes gehad...
Ik heb zelfs eens naar de minister geschreven toen hij op tv gemeld had dat ze zouden optreden tegen de spam... Of ze ook de telefonische spam zouden aanvallen. Nooit reactie gekregen, maar wat wil je van een mini ster...
Woensdagmiddag passeert hier weer een wielerwedstrijd aan mijn deur, Nokere Koerse. Ik ga weer buitenstaan, in de hoop een groet te krijgen van de koersdirecteur, een acv-collega uit Oudenaarde, en dan de meute kleurrijke renners die voorbijzoeven, en waar in ik slechts héél soms een herken...en dan nog als ze in een kleine groepje voorop of sukkelend achteraan zitten...
Best van al kun je de zwarten herkennen, Peter van Petegem, die inderdaad altijd een zwarte indruk geeft, wellicht door zijn zeer zwarte baard die ondanks het scheren steeds een zwarte schaduw over zijn gezicht legt. Maar ik denk niet dat die zal meerijden in Nokere...
Jammer dat ik geen wielerfan ben, want hier wonen we echt in het mekka van de wielersport. Maar er zijn er hier héél véél die net als ik, iedere keer denken aan de vele wielerterroristen die dan ook eens willen proberen die tour te rijden... Laatst kwam mijn schoonbroer hier, heel verontwaardigd en heel verbaasd over het gedrag van die terroristen... "Bij ons doen ze dat niet !" Hier dus wel... Als de echte coureurs midden op de weg mogen rijden, dan mogen zij dat ook zeker, iedere belg gelijk voor de wet... Het gekke is dat noch politie, nog rijkswacht daar iets aan doen...of toch, ik ken er enkele die meerijden met die mannen...
Je moet hier nochtans niet voor je plezier met je fiets rondrijden...Er is hier niet veel platte baan te vinden! En hoewel de heuvels hier niet zo hoog zijn, zijn ze van die aard dat men er grote klassiekers op beslist...Korte maar nijdige hellingen, den ene na de andere...en dan veelal nog over kasseien. Kasseien die hier overal geklasseerd worden, beschermd ter ere van de wielergilde...en wij moeten er dagelijks over dokkeren.
Het ergste is dat ze die kasseibanen niet deftig kunnen onderhouden...er zijn immers geen kasseiers meer, dat is een stiel die verdwenen is, samen met de kasseien...Uitgenomen hier, hier zijn ze geklasseerd, maar er zijn geen geklasseerde kasseiers...
Hier in ons mooie Mater zie je ieder jaar de Ronde van Vlaanderen over de kasseien van Kerkgate en zijn verlengde Karel Martelstraat rijden. En ieder jaar zie je de renners op het voetpad, en laten ze de geklasseerde kasseien voor de inwoners. Sinds vorig jaar hebben ze nu de nadarafsluitingen dwars over de voetpaden gezet en zijn de renners helemaal niet gelukkig op de voor hen zo gekoesterde stenen...
Maar in de dagen er na kan je bijna niet op het voetpad gaan, want dan komen al die "liefhebbers", die wieler"toeristen" wel op het voetpad voorbij...in grote meutes.
En zoals mijn schoonbroertje eens mocht ondervinden, ze gaan voor nen domme, luie auto niet uit de weg...te contrarie...
Nog eens, echte wielertoeristen, die hier alleen of in familieverband, of met enkele vrienden van de streek komen genieten hebben we geen last, in tegendeel, maar als die clubs hier "en masse" komen rondrotsen...
Leuk is dat men nu een ambtenaar heeft "gemaakt" om de fietspaden na te zien...Dat is de meest nutteloze functie "ever since"... Hier liggen her en der fietspaden, maar de mensen komen buiten om te kijken als er een fietser is die dat gebruikt. Zelfs een eenzame in coureur verklede sportieveling zal het niet in zijn hoofd halen om op dat voor kinderen en zuigelingen bestemde vakje te rijden, dat is beneden zijn waardigheid. Officieel is hun uitleg anders... Ze hebben tubes op hunne vlo, en op die fietspaden liggen te veel keitjes... En langs de kant van de weg ook ? Is het daarom dat ze midden op de rijweg rijden???
'k ben weer aan 't zagen, maar ja, ze beginnen weer rond te rijden hé !
Allee, tot de volgende, ik weet niet wanneer, je weet dat ik morgen weg moet voor tanteke, en 's namiddags met Anny voor acupunctuur....
In de Ardennen hebben wij al eens in een sneeuwbui gezeten, met donder en bliksem bij, maar dat, nee, dat nog nooit.
Als de zon schijnt en het regent, dan is 't "Kerremesse in d'helle", maar wat is het als het sneeuwt terwijl de zon schijnt ? Kermis in den hemel ? Zo ja, dan is 't niet dikwijls kermis in den hemel...Plots lijkt de hel heel wat aantrekkelijkerder..
Vorige week kreeg ik een telefoontje. Anny nam op, maar 't was voor "meneer"..."Hallo ?" "Mijnheer, kent U (duidelijk hoorbare hoofdletter) Knack ?" "Gaat u er mij goed van vertellen ?" "...Ja, meneer..." "Dan kent u Knack niet !" Telefoon toegelegd.
Ik vraag mij af wat die mensen allemaal te horen krijgen? Het lijkt een makkelijke job, maar in feite zijn dat professionele stalkers...en krijgen zij van alles naar het hoofd geslingerd. Ik heb eens zo'n kl..uiver zijn telefoonnummer gevraagd. "Waarom meneer" "Omdat ik bezig ben met een aktiegroep om die vorm van stalking aan te vallen." Telefoon dicht aan de andere kant, twee maanden geen dergelijke foontjes gehad...
Ik heb zelfs eens naar de minister geschreven toen hij op tv gemeld had dat ze zouden optreden tegen de spam... Of ze ook de telefonische spam zouden aanvallen. Nooit reactie gekregen, maar wat wil je van een mini ster...
Woensdagmiddag passeert hier weer een wielerwedstrijd aan mijn deur, Nokere Koerse. Ik ga weer buitenstaan, in de hoop een groet te krijgen van de koersdirecteur, een acv-collega uit Oudenaarde, en dan de meute kleurrijke renners die voorbijzoeven, en waar in ik slechts héél soms een herken...en dan nog als ze in een kleine groepje voorop of sukkelend achteraan zitten...
Best van al kun je de zwarten herkennen, Peter van Petegem, die inderdaad altijd een zwarte indruk geeft, wellicht door zijn zeer zwarte baard die ondanks het scheren steeds een zwarte schaduw over zijn gezicht legt. Maar ik denk niet dat die zal meerijden in Nokere...
Jammer dat ik geen wielerfan ben, want hier wonen we echt in het mekka van de wielersport. Maar er zijn er hier héél véél die net als ik, iedere keer denken aan de vele wielerterroristen die dan ook eens willen proberen die tour te rijden... Laatst kwam mijn schoonbroer hier, heel verontwaardigd en heel verbaasd over het gedrag van die terroristen... "Bij ons doen ze dat niet !" Hier dus wel... Als de echte coureurs midden op de weg mogen rijden, dan mogen zij dat ook zeker, iedere belg gelijk voor de wet... Het gekke is dat noch politie, nog rijkswacht daar iets aan doen...of toch, ik ken er enkele die meerijden met die mannen...
Je moet hier nochtans niet voor je plezier met je fiets rondrijden...Er is hier niet veel platte baan te vinden! En hoewel de heuvels hier niet zo hoog zijn, zijn ze van die aard dat men er grote klassiekers op beslist...Korte maar nijdige hellingen, den ene na de andere...en dan veelal nog over kasseien. Kasseien die hier overal geklasseerd worden, beschermd ter ere van de wielergilde...en wij moeten er dagelijks over dokkeren.
Het ergste is dat ze die kasseibanen niet deftig kunnen onderhouden...er zijn immers geen kasseiers meer, dat is een stiel die verdwenen is, samen met de kasseien...Uitgenomen hier, hier zijn ze geklasseerd, maar er zijn geen geklasseerde kasseiers...
Hier in ons mooie Mater zie je ieder jaar de Ronde van Vlaanderen over de kasseien van Kerkgate en zijn verlengde Karel Martelstraat rijden. En ieder jaar zie je de renners op het voetpad, en laten ze de geklasseerde kasseien voor de inwoners. Sinds vorig jaar hebben ze nu de nadarafsluitingen dwars over de voetpaden gezet en zijn de renners helemaal niet gelukkig op de voor hen zo gekoesterde stenen...
Maar in de dagen er na kan je bijna niet op het voetpad gaan, want dan komen al die "liefhebbers", die wieler"toeristen" wel op het voetpad voorbij...in grote meutes.
En zoals mijn schoonbroertje eens mocht ondervinden, ze gaan voor nen domme, luie auto niet uit de weg...te contrarie...
Nog eens, echte wielertoeristen, die hier alleen of in familieverband, of met enkele vrienden van de streek komen genieten hebben we geen last, in tegendeel, maar als die clubs hier "en masse" komen rondrotsen...
Leuk is dat men nu een ambtenaar heeft "gemaakt" om de fietspaden na te zien...Dat is de meest nutteloze functie "ever since"... Hier liggen her en der fietspaden, maar de mensen komen buiten om te kijken als er een fietser is die dat gebruikt. Zelfs een eenzame in coureur verklede sportieveling zal het niet in zijn hoofd halen om op dat voor kinderen en zuigelingen bestemde vakje te rijden, dat is beneden zijn waardigheid. Officieel is hun uitleg anders... Ze hebben tubes op hunne vlo, en op die fietspaden liggen te veel keitjes... En langs de kant van de weg ook ? Is het daarom dat ze midden op de rijweg rijden???
'k ben weer aan 't zagen, maar ja, ze beginnen weer rond te rijden hé !
Allee, tot de volgende, ik weet niet wanneer, je weet dat ik morgen weg moet voor tanteke, en 's namiddags met Anny voor acupunctuur....
zondag, maart 18, 2007
Horror
Ik weet nog precies wanneer ik dit adres kreeg, en van wie, maar waarom ik dat adres moest hebben herinner ik mij niet.
Dus toen ik op verlof heel ver van hier, plots bemerkte dat ik in de bewuste straat was, haalde ik dat ondertussen verfomfaaide briefje uit mijn portefeuille en keek welk huisnummer ik moest hebben. 10/4...Het moest dus een appartement of een hotelkamer of zoiets zijn...Dat kon best, want bijna de ganse straat was bezet met van die bijna-wolkenkrabbers. Toen ik nr 10 ontdekte aan de overkant van de straat, was ik verbaasd. Het gebouw leek oud en vervallen, her en der leken de ramen kapot en zelfs verdwenen. Ik stak nieuwsgierig de straat over.
De deur hing scheef en nieuwsgierig stak ik mijn hoofd binnen. Ooit moest dit een mooi gebouw geweest zijn, de vloeren waren bijna overal uitgebroken, maar waar de tichels gebroken waren, zag je het prachtigste groen marmer die ik ooit zag. Een monumentale trap ging naar boven. Ik ging voorzichtig over de eveneens ontblootte treden naar boven. Tot op het vierde verdiep...en plots kwam ik zo op een verdieping waar alles nog intact leek...Gek...
Op een prachtig gesculpteerde eiken deur hing een bordje 4... Ik zag geen bel, en klopte aan...Niets...wat harder geklopt...de deur week zachtjes voor mijn geklop en zonder enig lawaai draaide hij helemaal open... Het interieur van de inkomhal was fabelachtig. Prachtige bronzen beelden, antieke schilderijen, wandtapijten in de enorme Hall...Enorm ? Ik wou terug naar de gang om te kijken of zo'n ruimte wel mogelijk was, maar de deur en de deuropening was onzichtbaar...Nu ja, ik keek wel vluchtig, maar mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog te vinden was, en wie de bewoners waren in dit absurde bouwwerk...
Ik stapte over prachtige perzische tapijten, in warme rode tinten naar de dubbele deuren voor mij. Ook deze deuren waren prachtig, helemaal in inlegwerk, in wel twintig, dertig houtsoorten in de meest prachtige en warme tinten, een voorstelling van de tuin van Eden... Ik nam heel voorzichtig de klink vast en meteen week de poort en kwam ik in een ridderzaal, langs de lange zijkanten stonden tientallen harnassen opgesteld met prachtig schilden en wapens.
Helemaal op het eind zag ik een soort troon...Ik stapte vooruit en in een plotse ingeving keek ik om...Ook daar was de deur verdwenen, en het leek mij dat ik eigenlijk al wat verder in de zaal was, dan aan die muur te zien was... Ik deed nog enkele stappen, keek weer om, en de muur was nog steeds even ver... Ik keek naar de opgestelde harnassen, ik wist zeker dat ik er al een viertal voorbij gestapt was, maar ik zag er maar één staan. Een beetje in paniek keerde ik terug, maar stond na enkele passen tegen de muur. Ik klopte er op, maar er klonk geen enkel geluid, het was of ik tegen een meters dikke muur stond te hameren met mijn vuisten. Ik ging op mijn knieën zitten en bekeek waar de muur de grond raakte, daar moest toch te zien zijn dat er een bewegend element in zat, maar integendeel, op sommige plaatsen was het duidelijk dat de grote granieten blokken tot in de muur zaten.
Ik begon echt te panikeren, greep een van de grote slagzwaarden van een der harnassen, en probeerde een opening te vinden tussen de vloer en de muur.Niets... Wanhopig sloeg ik op de muur, iedere twintig centimeters van de ene muur naar de andere stappend. Overal klonk de muur even massief, en het was of er nooit een deur was geweest.
Na een wanhopige zoektocht besloot ik dan maar verder te gaan. Richting troon...De muur volgde mij.
Ik nam van enkele harnassen een dolk, een lans en een schild af, en aldus gewapend ging ik tot aan de troon. Het deed mij denken aan de troon van Karel de Grote in Aken, oud, lomp en zwaar. Achter de troon zat een deur in de wand. Ik besloot daar doorheen te gaan, maar ik zou deze maal de opening blokkeren. Ik sleurde een van de stenen voetstukken waarop de harnassen stonden tot aan de deur, en toen die ook zonder moeite openging, blokkeerde ik de opening met het stuk steen.
Ik ging binnen en zag een lange gang, iets zoals een kloostergang, met mooie boogramen aan weerszijden? Ik herinnerde mij het appartementsgebouw, en kon niet begrijpen waar je op het vierde verdiep zo'n gang kon construeren in deze moderne blok.
Voorzichtig stapte ik voorwaarts, nu en dan mij omdraaiend naar de deuropening waar ik doorheen was gekomen. Er leek niets te gebeuren...
Na iedere twee stappen keek ik om, en plots, zonder enig lawaai, zonder iets op te merken, was de deur weg, was het blok weg, en ik kon er op zweren dat de gang korter was dan daarvoor.
Ik keerde terug, maar opnieuw kon ik niets, geen spoor ontdekken van de deur of van de deuropening.
Ik was ondertussen echt in paniek, het zweet liep mij af.
Op het einde van de gang begon de vloer plots, zonder een verwittiging te bewegen, schuin af te zakken. Ik probeerde nog terug te hollen, maar de helling nam zo vlug toe, dat ik, wat ik ook probeerde, langs de hellende vloer naar beneden gleed, naar een ronde zwarte opening.
Ik gleed het donkere gat in, precies of ik op een reuze glijbaan zat, met bochten en draaien. Ik sloeg van de ene muur tegen de andere en na een tijdje verloor ik alle besef van tijd en pijn, en was ik waarschijnlijk bewusteloos.
Iemand gooide water in mijn gezicht, en ik hoorde haar - het was een vrouwenstem- zeggen "Hij wordt wakker". Verbijsterd keek ik haar aan, een oude verschrikkelijk magere, hologige dame keek mij verdrietig aan. Achter haar stonden nog enkele van die levende skeletten...en toen wist ik weer van waar dat adres in mijn portefeuille kwam !
Pedro had het mij gegeven, Pedro ! En ik herinnerde mij nog precies zijn woorden ook !
"Als je ooit iemand echt uit de weg wilt ruimen, geef hem of haar dit adres, en hij of zij zullen in de vergetelheid voor eeuwig verdwijnen..."
Achter de hologige wezens zag ik netjes afgekloofde skeletten liggen, en ik begon te krijsen ................................
In een blog kun je natuurlijk geen ellenlange stukken schrijven, maar je ziet, bijna alle literatuureluurderij kun je ook in korte stukjes beoefenen...
Ik had het beloofd hé, van nu en dan eens zo'n "gek" stukje te plegen... Ik moet zeggen, ik hou er van, ik hou van lezen, ik hou van schrijven...
tot de volgende (gewone) blog !
Dus toen ik op verlof heel ver van hier, plots bemerkte dat ik in de bewuste straat was, haalde ik dat ondertussen verfomfaaide briefje uit mijn portefeuille en keek welk huisnummer ik moest hebben. 10/4...Het moest dus een appartement of een hotelkamer of zoiets zijn...Dat kon best, want bijna de ganse straat was bezet met van die bijna-wolkenkrabbers. Toen ik nr 10 ontdekte aan de overkant van de straat, was ik verbaasd. Het gebouw leek oud en vervallen, her en der leken de ramen kapot en zelfs verdwenen. Ik stak nieuwsgierig de straat over.
De deur hing scheef en nieuwsgierig stak ik mijn hoofd binnen. Ooit moest dit een mooi gebouw geweest zijn, de vloeren waren bijna overal uitgebroken, maar waar de tichels gebroken waren, zag je het prachtigste groen marmer die ik ooit zag. Een monumentale trap ging naar boven. Ik ging voorzichtig over de eveneens ontblootte treden naar boven. Tot op het vierde verdiep...en plots kwam ik zo op een verdieping waar alles nog intact leek...Gek...
Op een prachtig gesculpteerde eiken deur hing een bordje 4... Ik zag geen bel, en klopte aan...Niets...wat harder geklopt...de deur week zachtjes voor mijn geklop en zonder enig lawaai draaide hij helemaal open... Het interieur van de inkomhal was fabelachtig. Prachtige bronzen beelden, antieke schilderijen, wandtapijten in de enorme Hall...Enorm ? Ik wou terug naar de gang om te kijken of zo'n ruimte wel mogelijk was, maar de deur en de deuropening was onzichtbaar...Nu ja, ik keek wel vluchtig, maar mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog te vinden was, en wie de bewoners waren in dit absurde bouwwerk...
Ik stapte over prachtige perzische tapijten, in warme rode tinten naar de dubbele deuren voor mij. Ook deze deuren waren prachtig, helemaal in inlegwerk, in wel twintig, dertig houtsoorten in de meest prachtige en warme tinten, een voorstelling van de tuin van Eden... Ik nam heel voorzichtig de klink vast en meteen week de poort en kwam ik in een ridderzaal, langs de lange zijkanten stonden tientallen harnassen opgesteld met prachtig schilden en wapens.
Helemaal op het eind zag ik een soort troon...Ik stapte vooruit en in een plotse ingeving keek ik om...Ook daar was de deur verdwenen, en het leek mij dat ik eigenlijk al wat verder in de zaal was, dan aan die muur te zien was... Ik deed nog enkele stappen, keek weer om, en de muur was nog steeds even ver... Ik keek naar de opgestelde harnassen, ik wist zeker dat ik er al een viertal voorbij gestapt was, maar ik zag er maar één staan. Een beetje in paniek keerde ik terug, maar stond na enkele passen tegen de muur. Ik klopte er op, maar er klonk geen enkel geluid, het was of ik tegen een meters dikke muur stond te hameren met mijn vuisten. Ik ging op mijn knieën zitten en bekeek waar de muur de grond raakte, daar moest toch te zien zijn dat er een bewegend element in zat, maar integendeel, op sommige plaatsen was het duidelijk dat de grote granieten blokken tot in de muur zaten.
Ik begon echt te panikeren, greep een van de grote slagzwaarden van een der harnassen, en probeerde een opening te vinden tussen de vloer en de muur.Niets... Wanhopig sloeg ik op de muur, iedere twintig centimeters van de ene muur naar de andere stappend. Overal klonk de muur even massief, en het was of er nooit een deur was geweest.
Na een wanhopige zoektocht besloot ik dan maar verder te gaan. Richting troon...De muur volgde mij.
Ik nam van enkele harnassen een dolk, een lans en een schild af, en aldus gewapend ging ik tot aan de troon. Het deed mij denken aan de troon van Karel de Grote in Aken, oud, lomp en zwaar. Achter de troon zat een deur in de wand. Ik besloot daar doorheen te gaan, maar ik zou deze maal de opening blokkeren. Ik sleurde een van de stenen voetstukken waarop de harnassen stonden tot aan de deur, en toen die ook zonder moeite openging, blokkeerde ik de opening met het stuk steen.
Ik ging binnen en zag een lange gang, iets zoals een kloostergang, met mooie boogramen aan weerszijden? Ik herinnerde mij het appartementsgebouw, en kon niet begrijpen waar je op het vierde verdiep zo'n gang kon construeren in deze moderne blok.
Voorzichtig stapte ik voorwaarts, nu en dan mij omdraaiend naar de deuropening waar ik doorheen was gekomen. Er leek niets te gebeuren...
Na iedere twee stappen keek ik om, en plots, zonder enig lawaai, zonder iets op te merken, was de deur weg, was het blok weg, en ik kon er op zweren dat de gang korter was dan daarvoor.
Ik keerde terug, maar opnieuw kon ik niets, geen spoor ontdekken van de deur of van de deuropening.
Ik was ondertussen echt in paniek, het zweet liep mij af.
Op het einde van de gang begon de vloer plots, zonder een verwittiging te bewegen, schuin af te zakken. Ik probeerde nog terug te hollen, maar de helling nam zo vlug toe, dat ik, wat ik ook probeerde, langs de hellende vloer naar beneden gleed, naar een ronde zwarte opening.
Ik gleed het donkere gat in, precies of ik op een reuze glijbaan zat, met bochten en draaien. Ik sloeg van de ene muur tegen de andere en na een tijdje verloor ik alle besef van tijd en pijn, en was ik waarschijnlijk bewusteloos.
Iemand gooide water in mijn gezicht, en ik hoorde haar - het was een vrouwenstem- zeggen "Hij wordt wakker". Verbijsterd keek ik haar aan, een oude verschrikkelijk magere, hologige dame keek mij verdrietig aan. Achter haar stonden nog enkele van die levende skeletten...en toen wist ik weer van waar dat adres in mijn portefeuille kwam !
Pedro had het mij gegeven, Pedro ! En ik herinnerde mij nog precies zijn woorden ook !
"Als je ooit iemand echt uit de weg wilt ruimen, geef hem of haar dit adres, en hij of zij zullen in de vergetelheid voor eeuwig verdwijnen..."
Achter de hologige wezens zag ik netjes afgekloofde skeletten liggen, en ik begon te krijsen ................................
In een blog kun je natuurlijk geen ellenlange stukken schrijven, maar je ziet, bijna alle literatuureluurderij kun je ook in korte stukjes beoefenen...
Ik had het beloofd hé, van nu en dan eens zo'n "gek" stukje te plegen... Ik moet zeggen, ik hou er van, ik hou van lezen, ik hou van schrijven...
tot de volgende (gewone) blog !
zaterdag, maart 17, 2007
mwijn nweuze isz vestobt
Hier naast mij liggen mijn homeopathische pilletjes tegen de valling. Ieder uur ééntje laten smelten op de tong.
Het is nog niet erg, dus zal ik wel in tijds zijn met mijn reactie, en zal die verstopte neus weldra tot het verleden behoren.Ondertussen is het wel ambetant.
Gisteren in de vroege namiddag naar de acupuncturist geweest met Anny voor haar schouder. Ze voelt nog iets, maar de ontsteking (het kloppend gevoel) is al weg.
Vandaar zijn we naar Zingem gereden, om de post van tante te bekijken. We hebben er het kaartje voor de eiligentriek ingevuld met de nieuwe meterstand en zullen dat doorsturen. Er was ook een bericht van de bank die ik eens moet nazien.
Bij Chantal (de buurvrouw) om de door haar gewassen slaapkleedjes en dergelijke op te halen, en naar tante.
Ze zag er goed uit, en ze heeft heel de tijd logisch meegepraat. Nu en dan lijken er hele stukken uit haar geheugen weg, zo vroeg ze vorige maal hoe het met Koen was...Gisteren was ze dus weer iets beter. Gek dat dit zo op en neer gaat!
Dinsdag moet ik naar een home om de administratieve voorwaarden in orde te brengen, maar we hebben in overleg met alle betrokken personen nog niets gezegd tegen tante.
Nu, hopelijk aanvaardt ze het even makkelijk als haar hospitalisatie, ze voelt ook wel aan dat ze het thuis niet meer kan beredderen...Maar we zeggen haar toch dat het een tijdelijke maatregel is, tot ze weer sterk genoeg is. Volgens de verpleegsters eet ze, maar we hebben de indruk dat ze blijft vermageren.
Wat de mazout betreft, ik heb gisteren nog eens zitten prutsen aan het lekkende stuk, en tot op heden zien we geen druppels meer in het emmertje...Alles lijkt nu dus in orde. Ware het niet zo geweest, dan zou ik om hulp hebben moeten roepen, want harder kan ik het niet meer aantrekken, dan zou er wellicht een beschadiging aan het koppelstuk geweest zijn.
Sorry, voor het wachten, ik moest mijn neuze snuiten...
Vandaag is er nergens een rommelmarkt, morgen is er een hele mooie te Kalken, van de vrouwen-basket van Laarne. Daar is het altijd goed en gezellig. Ooit heb ik daar een man ontmoet die me aansprak met "Leider Antoon", hij had mij ooit als chiroleider gehad...Nu zie ik hem daar nooit meer. De voorzitter vertelde mij dat hij ondertussen in een vechtscheiding zit (na meer dan 20 jaar gehuwd te zijn) en bovendien is zijn dochter nu geen lid meer van basket Laarne, ze speelt in een andere club. Jammer, het was wel eens leuk iemand te zien van zo lang geleden, en te babbelen over de tijd van toen...
Hopelijk kan ik Claude en Hedwige hier binnenkort verwachten, dat zou pas eens een leuke gelegenheid zijn om al onze apetoeren eens te herleven. Jammer dat ik zo ver niet meer kan rijden met de wagen. Dat is een van de dingen die regelmatige ontmoetingen wel wat in de weg staat...Het moet altijd van één kant komen, ik aan mijne kant schiet altijd schromelijk tekort...
Nu in April kan ik nog eens naar Oostende, naar mijn familie. Het is weer bijeenkomst van de gepensioneerden van ons werk, en als ik kan uitslapen dan kan ik nog tot Oostende rijden, dan uitslapen en op een andere dag terug. Dat gaat nog net. Maar op één dag heen en weer dat is voor mij niet te doen, zelfs als ik met iemand kan meerijden is dat al zwaar.
Ik ga in een aparte blog een paar van de foto's van Claudes treintafel zetten, en een foto van Anny en mij, zodat Claude ook ziet hoe wij er nu uitzien...na al die tijd. Ik hoop dan ook van hem en Hedwige op een fotootje
Voila, ik ga stoppen...tot de volgende ?
Het is nog niet erg, dus zal ik wel in tijds zijn met mijn reactie, en zal die verstopte neus weldra tot het verleden behoren.Ondertussen is het wel ambetant.
Gisteren in de vroege namiddag naar de acupuncturist geweest met Anny voor haar schouder. Ze voelt nog iets, maar de ontsteking (het kloppend gevoel) is al weg.
Vandaar zijn we naar Zingem gereden, om de post van tante te bekijken. We hebben er het kaartje voor de eiligentriek ingevuld met de nieuwe meterstand en zullen dat doorsturen. Er was ook een bericht van de bank die ik eens moet nazien.
Bij Chantal (de buurvrouw) om de door haar gewassen slaapkleedjes en dergelijke op te halen, en naar tante.
Ze zag er goed uit, en ze heeft heel de tijd logisch meegepraat. Nu en dan lijken er hele stukken uit haar geheugen weg, zo vroeg ze vorige maal hoe het met Koen was...Gisteren was ze dus weer iets beter. Gek dat dit zo op en neer gaat!
Dinsdag moet ik naar een home om de administratieve voorwaarden in orde te brengen, maar we hebben in overleg met alle betrokken personen nog niets gezegd tegen tante.
Nu, hopelijk aanvaardt ze het even makkelijk als haar hospitalisatie, ze voelt ook wel aan dat ze het thuis niet meer kan beredderen...Maar we zeggen haar toch dat het een tijdelijke maatregel is, tot ze weer sterk genoeg is. Volgens de verpleegsters eet ze, maar we hebben de indruk dat ze blijft vermageren.
Wat de mazout betreft, ik heb gisteren nog eens zitten prutsen aan het lekkende stuk, en tot op heden zien we geen druppels meer in het emmertje...Alles lijkt nu dus in orde. Ware het niet zo geweest, dan zou ik om hulp hebben moeten roepen, want harder kan ik het niet meer aantrekken, dan zou er wellicht een beschadiging aan het koppelstuk geweest zijn.
Sorry, voor het wachten, ik moest mijn neuze snuiten...
Vandaag is er nergens een rommelmarkt, morgen is er een hele mooie te Kalken, van de vrouwen-basket van Laarne. Daar is het altijd goed en gezellig. Ooit heb ik daar een man ontmoet die me aansprak met "Leider Antoon", hij had mij ooit als chiroleider gehad...Nu zie ik hem daar nooit meer. De voorzitter vertelde mij dat hij ondertussen in een vechtscheiding zit (na meer dan 20 jaar gehuwd te zijn) en bovendien is zijn dochter nu geen lid meer van basket Laarne, ze speelt in een andere club. Jammer, het was wel eens leuk iemand te zien van zo lang geleden, en te babbelen over de tijd van toen...
Hopelijk kan ik Claude en Hedwige hier binnenkort verwachten, dat zou pas eens een leuke gelegenheid zijn om al onze apetoeren eens te herleven. Jammer dat ik zo ver niet meer kan rijden met de wagen. Dat is een van de dingen die regelmatige ontmoetingen wel wat in de weg staat...Het moet altijd van één kant komen, ik aan mijne kant schiet altijd schromelijk tekort...
Nu in April kan ik nog eens naar Oostende, naar mijn familie. Het is weer bijeenkomst van de gepensioneerden van ons werk, en als ik kan uitslapen dan kan ik nog tot Oostende rijden, dan uitslapen en op een andere dag terug. Dat gaat nog net. Maar op één dag heen en weer dat is voor mij niet te doen, zelfs als ik met iemand kan meerijden is dat al zwaar.
Ik ga in een aparte blog een paar van de foto's van Claudes treintafel zetten, en een foto van Anny en mij, zodat Claude ook ziet hoe wij er nu uitzien...na al die tijd. Ik hoop dan ook van hem en Hedwige op een fotootje
Voila, ik ga stoppen...tot de volgende ?
vrijdag, maart 16, 2007
En nu, wat nu ?
Gisteren kreeg ik een telfoontje van het ziekenhuis, de sociale dienst...Ze hebben een home gevonden in Zingem. Voordeel: het is dichtbij...nadeel: Tante weet verdomd goed dat dat een home is.
Wij hebben met de sociale dienst en nadien met de home gesproken om de violen gelijk te stemmen en te blijven vertellen dat het tijdelijk is tot ze aangesterkt is...
Dinsdag moet ik naar die home om alles administratief te regelen, en donderdag gaat tante er naar toe...Dus wellicht is er dinsdag geen blog, of zeer laat.
Gisteren heb ik met Robert gebeld over het mazoutlek, hij explikeerde mij wat ik moest doen, en vanmorgen was het al veel minder erg, maar het drupte nog steeds, héél langzaam. Ik heb dan nog maar eens de aangeprezen bewerking herhaald, zo hard ik kon...Hopelijk is het nu helemaal gedicht. Er staat nu in ieder geval een emmer onder, dus het kan niet meer weglopen.
Gisteren heeft Anny voor de eerste maal acupunctuur gekregen en voor het eerst heeft ze zonder pijn, heerlijk geslapen. Vanmorgen voelde ze weer ietsje pijn, maar het is véél beter. Vandaag nog een keer acupunctuur en dan is het hopelijk weg. Nu ik schrijf acupunctuur, maar ik heb gezien dat hij ook ventousen heeft gezet. Voor wie dat een onbekend begrip is: dat zijn ronde glazen bokaaltjes. Ze warmen die bokaaltjes van binnen op met een vlam, zodat de lucht er in warm en ijler wordt. Dan zetten ze dat bokaaltje op je huid, en door de afkoeling en de afsluiting door je huid onstaat een gedeeltelijk vacuum. Op die manier wordt het bloed aktief naar de huid getrokken en stimuleert men dus het bloed. Na enige tijd trekt men dan die vastgezogen bokaaltjes af en herbegint op de volgende plaats. In feite is dit een zeer oud systeem die nu in de gewone geneeskunde nog zelden toegepast wordt...Maar het wordt nog steeds gedaan, net zoals bloedzuigers nog steeds hier en daar gebruikt worden, en men zelfs een soort maden op wonden zet, om het werkelijk kapotte (rottende) vlees op te eten en zo de wonde te zuiveren. Wij zijn die middelen niet meer gewoon, maar ze worden hier en daar nog steeds toegepast, ook in de gewone geneeskunde.
De acupuncturist die we hier hebben is echt een krak ! Ze komen van heinde en ver naar hem, zelfs uit het buitenland. Hij is de vertegenwoordiger van heel Europa in China, wat betreft acupunctuur. Hij geeft ook lessen en cursussen her en der, en wordt regelmatig ook door de mutualiteiten als spreker gevraagd.
Ooit zat Anny met een tenniselleboog, en ondanks alle inspuitingen en pillen wou dat niet beteren. Enige oplossing: opereren ! We gingen eerst naar de acupunctuur, en na twee behandelingen: genezen en nooit meer teruggekomen tot heden. Hopelijk is het nu ook na twee beurten genezen !
Vanmorgen ben ik ook nog maar eens naar de apotheek geweest voor mijn vergif...100 euro pillen ! En daar doe ik niet zo lang mee ! Ne mens moet veel geld hebben om ziek te zijn !
Enfin, zolang we het kunnen is er geen probleem, dus niet klagen ! Maar het is en blijft veel geld !
'k stoppen voor vandaag, tot de volgende ?
Wij hebben met de sociale dienst en nadien met de home gesproken om de violen gelijk te stemmen en te blijven vertellen dat het tijdelijk is tot ze aangesterkt is...
Dinsdag moet ik naar die home om alles administratief te regelen, en donderdag gaat tante er naar toe...Dus wellicht is er dinsdag geen blog, of zeer laat.
Gisteren heb ik met Robert gebeld over het mazoutlek, hij explikeerde mij wat ik moest doen, en vanmorgen was het al veel minder erg, maar het drupte nog steeds, héél langzaam. Ik heb dan nog maar eens de aangeprezen bewerking herhaald, zo hard ik kon...Hopelijk is het nu helemaal gedicht. Er staat nu in ieder geval een emmer onder, dus het kan niet meer weglopen.
Gisteren heeft Anny voor de eerste maal acupunctuur gekregen en voor het eerst heeft ze zonder pijn, heerlijk geslapen. Vanmorgen voelde ze weer ietsje pijn, maar het is véél beter. Vandaag nog een keer acupunctuur en dan is het hopelijk weg. Nu ik schrijf acupunctuur, maar ik heb gezien dat hij ook ventousen heeft gezet. Voor wie dat een onbekend begrip is: dat zijn ronde glazen bokaaltjes. Ze warmen die bokaaltjes van binnen op met een vlam, zodat de lucht er in warm en ijler wordt. Dan zetten ze dat bokaaltje op je huid, en door de afkoeling en de afsluiting door je huid onstaat een gedeeltelijk vacuum. Op die manier wordt het bloed aktief naar de huid getrokken en stimuleert men dus het bloed. Na enige tijd trekt men dan die vastgezogen bokaaltjes af en herbegint op de volgende plaats. In feite is dit een zeer oud systeem die nu in de gewone geneeskunde nog zelden toegepast wordt...Maar het wordt nog steeds gedaan, net zoals bloedzuigers nog steeds hier en daar gebruikt worden, en men zelfs een soort maden op wonden zet, om het werkelijk kapotte (rottende) vlees op te eten en zo de wonde te zuiveren. Wij zijn die middelen niet meer gewoon, maar ze worden hier en daar nog steeds toegepast, ook in de gewone geneeskunde.
De acupuncturist die we hier hebben is echt een krak ! Ze komen van heinde en ver naar hem, zelfs uit het buitenland. Hij is de vertegenwoordiger van heel Europa in China, wat betreft acupunctuur. Hij geeft ook lessen en cursussen her en der, en wordt regelmatig ook door de mutualiteiten als spreker gevraagd.
Ooit zat Anny met een tenniselleboog, en ondanks alle inspuitingen en pillen wou dat niet beteren. Enige oplossing: opereren ! We gingen eerst naar de acupunctuur, en na twee behandelingen: genezen en nooit meer teruggekomen tot heden. Hopelijk is het nu ook na twee beurten genezen !
Vanmorgen ben ik ook nog maar eens naar de apotheek geweest voor mijn vergif...100 euro pillen ! En daar doe ik niet zo lang mee ! Ne mens moet veel geld hebben om ziek te zijn !
Enfin, zolang we het kunnen is er geen probleem, dus niet klagen ! Maar het is en blijft veel geld !
'k stoppen voor vandaag, tot de volgende ?
donderdag, maart 15, 2007
Ca pu, ça steink, ça ne riek pas bien....
Eerst en vooral...Ik zag dat er van mijne blog van gisteren een stuk verdwenen is, weg, disparu...waarvoor mijn excuus.
Nu, de titel gaat over mazout, dat is niet alleen stinkend duur, het stinkt op zijn eigen ook.
Gisteren toen ik de auto uithaalde om Anny naar de kine te voeren, rook ik mazout, en toen de wagen buiten was, zag ik een plas mazout staan...
We zijn eerst naar de kine geweest, en toen we terugkwamen zo goed mogelijk die stinkbrij opgekuist met keukenpapier, en er dan zand over gestrooid. Ondertussen de leiding afgekuist om te zien van waar die mazout kwam, en het kwam van de koppeling juist aan de filter. Anny heeft geprobeerd die koppeling beter aan te trekken, maar er komt geen beweging in. We hadden wel de indruk dat het verbeterd was, maar voor alle zekerheid hebben we dat filterpotje en de darmen netjes over een emmertje gelegd. Vanmorgen stond daar al weer een bodempje mazout in te stinken...
Ik heb gebeld naar Suzanne, maar ze was niet thuis, ze zal me wel terugbellen zodra ze mijn berichtje heeft gehoord... Misschien kunnen we hier iets doen, en moet Robert niet nog eens die baan doen.
Ik kreeg ondertussen een mailtje dat zijn aanhangwagen bijna hersteld is, en dat hij sterker zal zijn dan tevoren. Oef !
maar ondertussen stinkt het in mijn garage... (Gelukkig niet in huis !)
Ik kreeg hier een reeks foto's van Claudes prutskamer (daar staat nog 10 keer zoveel in als bij mij) maar vooral mooie foto's van zijn "treintafel"... Ik heb de indruk dat hij een héééééél grote zolder heeft, en dat die volledig vol staat met een volledig spoorwegnet, dat wellicht makkelijk kan concurreren met dat van het Groothertogdom Luxemburg... Prachtig gewoon ! Ik ga morgen of zo eens een foto ervan op mijn blog zetten...
In ieder geval, ik voel mij nu veel sterker dan vroeger, mijn boeken nemen bijlangena nog niet zoveel plaats in als die treintjes van Claude...
Gistern had ik nog verteld over de zoo van Aantwaarpen... Ooit was ik op verlof bij Claude in Mortsel, en gingen we beiden met de fiets naar de zoo. Ik herinner me niet hoe oud we dan waren, maar nog heel jong. We waren precies in die leeftijd waarin we met verwondering begonnen vast te stellen dat de grotere jongens achter de meisjes liepen, en dat daar dus ook wel iets leuks moest aan zijn...Voorheen waren de meisjes alleen maar verschrikkelijk ambetante dingen, die altijd bleitten, altijd op hun moeder riepen, niet konden vechten en geen eerbied hadden voor onze superioriteit (?)... Nu was daar op een of andere manier iets nieuws bijgekomen. We probeerden op allerlei slinkse maniern iets over dat vrouwvolk te weten te komen, en we moesten dus heel dievelings lezen in verboden boeken. TV was er nog niet en waar ze wel was, er waren nog geen programma's waarin te zien was wat wij zo graag wilden zien...De enige naaktfoto's die wij vonden stonden in het parochieblad, met als ondertitel Pater Isidoor met enkele van zijn bekeerde parochieanen...Alleen waren dat naar ons gevoel altijd negatief-foto's, de blote billen en borsten waren veels te zwart...
In de Zoo zagen Claude en ik twee mooie meisjes lopen, van een Italiaans type, en we hebben zo wat heel de dag achter die meiden aan gelopen, weinig van den beestenhof gezien...En die meisjes maar duidelijk gecharmeerd giechelen en gebbelen...
Nu zien de kinderen het "grote werk" tijdens de jeugduren op de TV, en al mijn kleinkinderen spreken van hun lief of van diene mooien of mooie...Alleen hun vocabulaire is nu heel anders, het is nu cool en shit en great en wat weet ik meer. Soms moet ik aan Ewoud vragen om eens te herhalen...die praat niet alleen met een Brakels accentje, maar dan snabbelt hij ook nog zo vlug en mengt daar dan van die idiote engels - amerikaanse termen tussen... niet te doen...
Of het nu beter is dan toen ???
Ik denk het niet, wij hadden een hele wereld om te ontdekken, nu ligt die wereld allang ontdekt, ontbloot voor ze echt tot de jaren van discretie en verstand zijn gekomen...
Er is met andere woorden niets meer te ontdekken... ze weten precies wat er in dat bloesje zit. Toen we eens met een groepje brave jongens een koppeltje vrijers afloerden en we daar de eerste blote borstjes zagen, was dat een desillusie...Een van ons bracht het correct onder woorden: 't zijn precies varkens-tetjes...en daar leek het echt wel wat op... Wij hadden ons hemelse vruchten voor gesteld.
De geschiedenis is als een pendel, ze zwaait ofwel teveel naar links, ofwel te veel naar rechts, en het moment in het midden is zo klein, zo kort... Wedden dat binnen een generatie de pendel weer naar heel streng heel verboden, heel taboe zal slaan ? In plaats van rustig in het midden te blijven hangen met alle geluk dat er aan rust vasthangt...
'k ga stoppen, hopelijk komt nu alles wel te voorschijn...
tot de volgende ?
Nu, de titel gaat over mazout, dat is niet alleen stinkend duur, het stinkt op zijn eigen ook.
Gisteren toen ik de auto uithaalde om Anny naar de kine te voeren, rook ik mazout, en toen de wagen buiten was, zag ik een plas mazout staan...
We zijn eerst naar de kine geweest, en toen we terugkwamen zo goed mogelijk die stinkbrij opgekuist met keukenpapier, en er dan zand over gestrooid. Ondertussen de leiding afgekuist om te zien van waar die mazout kwam, en het kwam van de koppeling juist aan de filter. Anny heeft geprobeerd die koppeling beter aan te trekken, maar er komt geen beweging in. We hadden wel de indruk dat het verbeterd was, maar voor alle zekerheid hebben we dat filterpotje en de darmen netjes over een emmertje gelegd. Vanmorgen stond daar al weer een bodempje mazout in te stinken...
Ik heb gebeld naar Suzanne, maar ze was niet thuis, ze zal me wel terugbellen zodra ze mijn berichtje heeft gehoord... Misschien kunnen we hier iets doen, en moet Robert niet nog eens die baan doen.
Ik kreeg ondertussen een mailtje dat zijn aanhangwagen bijna hersteld is, en dat hij sterker zal zijn dan tevoren. Oef !
maar ondertussen stinkt het in mijn garage... (Gelukkig niet in huis !)
Ik kreeg hier een reeks foto's van Claudes prutskamer (daar staat nog 10 keer zoveel in als bij mij) maar vooral mooie foto's van zijn "treintafel"... Ik heb de indruk dat hij een héééééél grote zolder heeft, en dat die volledig vol staat met een volledig spoorwegnet, dat wellicht makkelijk kan concurreren met dat van het Groothertogdom Luxemburg... Prachtig gewoon ! Ik ga morgen of zo eens een foto ervan op mijn blog zetten...
In ieder geval, ik voel mij nu veel sterker dan vroeger, mijn boeken nemen bijlangena nog niet zoveel plaats in als die treintjes van Claude...
Gistern had ik nog verteld over de zoo van Aantwaarpen... Ooit was ik op verlof bij Claude in Mortsel, en gingen we beiden met de fiets naar de zoo. Ik herinner me niet hoe oud we dan waren, maar nog heel jong. We waren precies in die leeftijd waarin we met verwondering begonnen vast te stellen dat de grotere jongens achter de meisjes liepen, en dat daar dus ook wel iets leuks moest aan zijn...Voorheen waren de meisjes alleen maar verschrikkelijk ambetante dingen, die altijd bleitten, altijd op hun moeder riepen, niet konden vechten en geen eerbied hadden voor onze superioriteit (?)... Nu was daar op een of andere manier iets nieuws bijgekomen. We probeerden op allerlei slinkse maniern iets over dat vrouwvolk te weten te komen, en we moesten dus heel dievelings lezen in verboden boeken. TV was er nog niet en waar ze wel was, er waren nog geen programma's waarin te zien was wat wij zo graag wilden zien...De enige naaktfoto's die wij vonden stonden in het parochieblad, met als ondertitel Pater Isidoor met enkele van zijn bekeerde parochieanen...Alleen waren dat naar ons gevoel altijd negatief-foto's, de blote billen en borsten waren veels te zwart...
In de Zoo zagen Claude en ik twee mooie meisjes lopen, van een Italiaans type, en we hebben zo wat heel de dag achter die meiden aan gelopen, weinig van den beestenhof gezien...En die meisjes maar duidelijk gecharmeerd giechelen en gebbelen...
Nu zien de kinderen het "grote werk" tijdens de jeugduren op de TV, en al mijn kleinkinderen spreken van hun lief of van diene mooien of mooie...Alleen hun vocabulaire is nu heel anders, het is nu cool en shit en great en wat weet ik meer. Soms moet ik aan Ewoud vragen om eens te herhalen...die praat niet alleen met een Brakels accentje, maar dan snabbelt hij ook nog zo vlug en mengt daar dan van die idiote engels - amerikaanse termen tussen... niet te doen...
Of het nu beter is dan toen ???
Ik denk het niet, wij hadden een hele wereld om te ontdekken, nu ligt die wereld allang ontdekt, ontbloot voor ze echt tot de jaren van discretie en verstand zijn gekomen...
Er is met andere woorden niets meer te ontdekken... ze weten precies wat er in dat bloesje zit. Toen we eens met een groepje brave jongens een koppeltje vrijers afloerden en we daar de eerste blote borstjes zagen, was dat een desillusie...Een van ons bracht het correct onder woorden: 't zijn precies varkens-tetjes...en daar leek het echt wel wat op... Wij hadden ons hemelse vruchten voor gesteld.
De geschiedenis is als een pendel, ze zwaait ofwel teveel naar links, ofwel te veel naar rechts, en het moment in het midden is zo klein, zo kort... Wedden dat binnen een generatie de pendel weer naar heel streng heel verboden, heel taboe zal slaan ? In plaats van rustig in het midden te blijven hangen met alle geluk dat er aan rust vasthangt...
'k ga stoppen, hopelijk komt nu alles wel te voorschijn...
tot de volgende ?
woensdag, maart 14, 2007
Wat een dag...
Gisteren kwamen ze dus aan mijn chauffage werken. Dat heeft tamelijk vlot gegaan, ondanks de diverse aanpassingen die moesten gebeuren. De enige werkelijke moeilijkheden zaten in 1) een buis die moest gelast worden bleef druppen. Oplossing: Robert heeft de buis ontkoppelt en hem dan buiten gelast. Zo ging het perfect en was deze moeilijkheid opgelost...2) Bij de aansluiting van de electriciteit lukte het niet zo best. Nadat Willem de schema's nog eens goed had doorgenomen, stelde hij vast dat er een "brug" moest worden gelegd waar je een externe thermostaat kunt aankoppelen. Moeilijkheid ook opgelost.
Maar... Driewerf helaas !!! Vanmorgen ontving ik een mailtje van mijn teerbeminde zuster...De aanhangwagen, met daarop de oude ketel was gebroken ter hoogte van de Makro...Ze hebben zoveel mogelijk in de auto meegenomen en de kar netjes in de graskant geparkeerd, met onder andere nog de bobonne met gas er in. Thuisgekomen hebben ze een middel gezocht om alles toch thuis te krijgen. Ze hebben dan de grote kar geleend van Nora (de zus van Odiel waarover ik reeds eerder schreef) en zijn dan zo de kapotte kar en alles wat erop lag gaan halen. Het was na 11 uur 's avonds voor ze eindelijk thuis waren met alles...
Wat een dag 2
Ongeveer op het tijdstip dat de arbeiders van mijn chauffage hier arriveerdigende, vond ik na allerlei mislukte pogingen toch een site waarmee ik het adres van Claude vond, en meteen ook zijn telefoonnr . Ik belde meteen, en het was zijn echtgenote, die toen ik mijn naam noemde, meteen wist wie ik was...Blijkbaar vertelde Claude thuis nogal wat over mij (ik ook over hem : we waren hééééél goeie vrienden !), zodat ik mij niet moest voorstellen. We waren meteen aan de klap, en wisselden telefoonnr en mailadres uit, en Claude zou me opbellen zodra hij terug was van de bakker...
Ik weet niet hoelang ik met hem aan de telefoon heb gehangen, maar het was behoorlijk lang, ik denk dat we bijna zolang bezig waren als Mieke als ze telefoneert, je kunt je indenken !
Ik was en ben de gelukkigste man op aarde dat ik hem gevonden heb, en ik voelde dat dit wederzijds was !
Nadien kreeg ik nog een uitgebreide mail met zijn gezinssamenstelling en dergelijke, en hoorde dat Hedwige (zijn vrouw) tot beneden te horen was toen ze zat te lachen met mijnen blog...
Ik heb nogal die%
Maar... Driewerf helaas !!! Vanmorgen ontving ik een mailtje van mijn teerbeminde zuster...De aanhangwagen, met daarop de oude ketel was gebroken ter hoogte van de Makro...Ze hebben zoveel mogelijk in de auto meegenomen en de kar netjes in de graskant geparkeerd, met onder andere nog de bobonne met gas er in. Thuisgekomen hebben ze een middel gezocht om alles toch thuis te krijgen. Ze hebben dan de grote kar geleend van Nora (de zus van Odiel waarover ik reeds eerder schreef) en zijn dan zo de kapotte kar en alles wat erop lag gaan halen. Het was na 11 uur 's avonds voor ze eindelijk thuis waren met alles...
Wat een dag 2
Ongeveer op het tijdstip dat de arbeiders van mijn chauffage hier arriveerdigende, vond ik na allerlei mislukte pogingen toch een site waarmee ik het adres van Claude vond, en meteen ook zijn telefoonnr . Ik belde meteen, en het was zijn echtgenote, die toen ik mijn naam noemde, meteen wist wie ik was...Blijkbaar vertelde Claude thuis nogal wat over mij (ik ook over hem : we waren hééééél goeie vrienden !), zodat ik mij niet moest voorstellen. We waren meteen aan de klap, en wisselden telefoonnr en mailadres uit, en Claude zou me opbellen zodra hij terug was van de bakker...
Ik weet niet hoelang ik met hem aan de telefoon heb gehangen, maar het was behoorlijk lang, ik denk dat we bijna zolang bezig waren als Mieke als ze telefoneert, je kunt je indenken !
Ik was en ben de gelukkigste man op aarde dat ik hem gevonden heb, en ik voelde dat dit wederzijds was !
Nadien kreeg ik nog een uitgebreide mail met zijn gezinssamenstelling en dergelijke, en hoorde dat Hedwige (zijn vrouw) tot beneden te horen was toen ze zat te lachen met mijnen blog...
Ik heb nogal die%
dinsdag, maart 13, 2007
???
De mannen van de centrale verwarming zijn er nog niet, dus rap een blog.
We kregen zo net weer een foontje van Veerle, weer totaal overstuur. Sinds haar scheiding tengevolge van mishandelingen, verkeert ze al al die jaren op de rand van een depressie...Als het nog lang duurt zullen wij wel eens depressief raken zeker ??? God, hoe is het mogelijk dat men iemand zo kan krenken en pijnigen dat ze jaren aan een stuk blijven sukkelen om terug normale mens te raken. Ze zit nu al weken thuis met haar rugpijn, en het ging redelijk goed, maar die pekelteef van onder haar heeft blijkbaar weer voldoende adem gevonden om heel de dag allerlei verwijten te roepen, luid genoeg dat het door de muren klinkt, en als er geen reactie komt gaat ze buiten staan om te roepen en te tieren... En zeggen dat mijn jongste zus al wakker ligt van een hond die te veel blaft !
Veerle komt maar weer eens naar hier. We zullen proberen ze weer maar eens voldoende te kalmeren om verder te doen. Hopelijk krijgen we binnenkort bericht over een andere woning voor haar...en hopelijk zijn er daar "normale" buren.
Bart is weer thuis, we kregen gisterennamiddag een telefoontje met de blijde melding...Bart zat dan al weer aan zijn computer in verbinding met zijn werk om te zien wat hij van huis uit kon doen. Al gehoord van workalcoholic ??? Dat is er een, maar het is ook omdat zijn werk zijn hobby, zijn passie is...Ik heb alleen wat schrik dat al de bijkomende zaken hem desdanig zullen belasten dat het op den duur toch een karwei wordt. Ik heb een beetjes schrik dat hij door zijn inzet teveel bijkomende taken op zijn schouders krijgt (en er is er één gebroken !)
En zo krijgen en hebben wij ook voortdurend onze zorgen...Ik dacht dat één van de voordelen van ouder worden was, dat je eindelijk alle besognes van je af kon zetten...Niets is dus minder waar ! Je krijgt alleen andere zorgen, en soms heb ik de indruk dat die zorgen véél groter zijn dan vroeger...Of is dat te danken aan het feit dat je meer tijd hebt om er mee bezig te zijn ???
Gelukkig heb ik mijne blog, kan ik wat van me afschrijven. Ik krijg dan een mailtje om nog wat esoterische ideeën te spuiten, om zo te helpen bij het schrijven van een soortement thesis...Ik heb de opgave "gelezen" en weet begot niet eens over wat het zou moeten gaan???? Wat is de tekst van Seattle ???? Neen, je moet hem niet doorsturen, aub niet... Geef mij een korte (met nadruk korte) synthese als het nodig is, tenzij het me kan helpen om de dagdagelijkse dingen van me af te zetten en te zweven door de dagen, met mijn voeten meters van de grond...
En zeggen dat ik al verdovende middelen pak voor mijn pijn...en ik ben al verlicht, en nog zweef ik niet ...
Maar ja, zou het leven het leven waard zijn als we niets geen zorgen hadden??? Als we alleen moesten fladderen van bloem naar bloem en onze enige zorg de voortplanting van onze genen was ??? Dat zou leven zijn, maar dat is ook alles...een soort vegeteren, zonder meer... Neen geef mij dan maar mijn portie zorgen, maar neem in het vervolg een klein schepje met een keer...Geef die grote scheppen maar aan hen die het aankunnen... Ik heb stilaan mijn dikte.
Lea zegt altijd: "Ieder huisje heeft zijn kruisje...Maar 't een is van lood en 't ander van stroo(t)..."
Pak dat loden eens weg van mij, en geef mij een "strooten" in de plaats.
Tot de volgende ?
ps, de chauffagisten zijn er nog niet...
We kregen zo net weer een foontje van Veerle, weer totaal overstuur. Sinds haar scheiding tengevolge van mishandelingen, verkeert ze al al die jaren op de rand van een depressie...Als het nog lang duurt zullen wij wel eens depressief raken zeker ??? God, hoe is het mogelijk dat men iemand zo kan krenken en pijnigen dat ze jaren aan een stuk blijven sukkelen om terug normale mens te raken. Ze zit nu al weken thuis met haar rugpijn, en het ging redelijk goed, maar die pekelteef van onder haar heeft blijkbaar weer voldoende adem gevonden om heel de dag allerlei verwijten te roepen, luid genoeg dat het door de muren klinkt, en als er geen reactie komt gaat ze buiten staan om te roepen en te tieren... En zeggen dat mijn jongste zus al wakker ligt van een hond die te veel blaft !
Veerle komt maar weer eens naar hier. We zullen proberen ze weer maar eens voldoende te kalmeren om verder te doen. Hopelijk krijgen we binnenkort bericht over een andere woning voor haar...en hopelijk zijn er daar "normale" buren.
Bart is weer thuis, we kregen gisterennamiddag een telefoontje met de blijde melding...Bart zat dan al weer aan zijn computer in verbinding met zijn werk om te zien wat hij van huis uit kon doen. Al gehoord van workalcoholic ??? Dat is er een, maar het is ook omdat zijn werk zijn hobby, zijn passie is...Ik heb alleen wat schrik dat al de bijkomende zaken hem desdanig zullen belasten dat het op den duur toch een karwei wordt. Ik heb een beetjes schrik dat hij door zijn inzet teveel bijkomende taken op zijn schouders krijgt (en er is er één gebroken !)
En zo krijgen en hebben wij ook voortdurend onze zorgen...Ik dacht dat één van de voordelen van ouder worden was, dat je eindelijk alle besognes van je af kon zetten...Niets is dus minder waar ! Je krijgt alleen andere zorgen, en soms heb ik de indruk dat die zorgen véél groter zijn dan vroeger...Of is dat te danken aan het feit dat je meer tijd hebt om er mee bezig te zijn ???
Gelukkig heb ik mijne blog, kan ik wat van me afschrijven. Ik krijg dan een mailtje om nog wat esoterische ideeën te spuiten, om zo te helpen bij het schrijven van een soortement thesis...Ik heb de opgave "gelezen" en weet begot niet eens over wat het zou moeten gaan???? Wat is de tekst van Seattle ???? Neen, je moet hem niet doorsturen, aub niet... Geef mij een korte (met nadruk korte) synthese als het nodig is, tenzij het me kan helpen om de dagdagelijkse dingen van me af te zetten en te zweven door de dagen, met mijn voeten meters van de grond...
En zeggen dat ik al verdovende middelen pak voor mijn pijn...en ik ben al verlicht, en nog zweef ik niet ...
Maar ja, zou het leven het leven waard zijn als we niets geen zorgen hadden??? Als we alleen moesten fladderen van bloem naar bloem en onze enige zorg de voortplanting van onze genen was ??? Dat zou leven zijn, maar dat is ook alles...een soort vegeteren, zonder meer... Neen geef mij dan maar mijn portie zorgen, maar neem in het vervolg een klein schepje met een keer...Geef die grote scheppen maar aan hen die het aankunnen... Ik heb stilaan mijn dikte.
Lea zegt altijd: "Ieder huisje heeft zijn kruisje...Maar 't een is van lood en 't ander van stroo(t)..."
Pak dat loden eens weg van mij, en geef mij een "strooten" in de plaats.
Tot de volgende ?
ps, de chauffagisten zijn er nog niet...
maandag, maart 12, 2007
ZAAG
Bart heeft een zaag.
Neen, niet zijn vrouw, een GROTE zaag.
Neen niet zijn schoonmoeder, een BOOMzaag...
Maar wellicht niet lang meer...
Ik vermoed dat gegadigden zich bij hem kunnen melden voor een boomzaag aan een klein prijsje...
Bart heeft in zijn tuin bomen.
Bart heeft in zijn tuin grote bomen
Bart heeft in zijn tuin oude bomen.
Bart wil die bomen weg.
Bart heeft al een van die bomen omgezaagd en netjes gekleind.
Bart was zaterdag aan de volgende boom begonnen.
Die boom had dat niet graag.
Die boom liet een van zijn dikste takken op Bart zijn schouder vallen.
Bart zijn arm uit de kom en zijn schouder gebroken...
Bart is geopereerd en denkt na over de techniek van het zagen...
Bart denkt van het zagen aan een ander over te laten...
Opa denkt dat er bij Bart een zaag te koop is...
Gelukkig is het zijn slinkerenhand...Maar owee, dat wil zeggen dat de kans er dik (héél dik) in zit dat Bart zeer vlug weer aan het werk wil... Maar met een vleugel kan Bart niet vliegen, en autorijden ook al niet...Opa denkt dat hij een abonnement heeft op het vervoer naar Kortrijk, tweemaal per dag... Opa zijn is soms lastig... Maar ja, opa zijn is ook veel tijd hebben (?) en ter beschikking staan... Hopelijk krijgt opa in de komende weken, maanden ? geen pijncrisis...
Vandaag komt Bart al weer thuis, hij is geopereerd en er zitten nu vijzen in zijn schouder. Ik denk eens met de chirurg te gaan praten...Misschien kunnen ze die vijzen nadien indraaien waar nu blijkbaar plaat te over is, zodat er verstandig met machines omgegaan zou kunnen worden, of nog liever dat ze van maschientjes die ze niet afdoende beheersen af blijven... Dat zou al heel wat soulatie bieden aan de nachtrust van Oma en Opa...
Het enige goed er aan is dat ik weer inspiratie heb voor mijnen blog, maar eerlijk, liever zit ik op een dikke weer om iets uit mijne pc te krijgen dan dat ik zo'n nieuws krijg...
Hopelijk heeft hij niet meer te veel pijn ! Hij vertelde me dat de pijn van een arm uit de kom niet te beschrijven is. Ik kan dat geloven ! Als je weet wat er dan in dat gewricht allemaal gebeurd, dan moet dat wel een schrikkelijke pijn zijn ! Nu gaat het al weer zegde hij, gisteren namiddag, aan de telefoon uit het ziekenhuis... Maar hij kon nog niet rechtzitten...anders draaide hij weg.
Mama vraagt: "Hoe kan het dat iemand met zoveel geduld, die zo fijn en minutieus kan tekenen, plots zo bruut is als hij iets anders moet doen (denk aan zijn gebroken enkel al afbreken !)???" Ik denk dat het een afreageren is, een overreactie op het voortdurend beheersen in zijn tekenwerk en dergelijke die maakt dat hij dan graag eens met alle geweld klopt en bonkt...met alle gevolgen van dien...
tju toch !
tot de volgende ? Ik weet niet wanneer, want morgen komen ze aan mijn chauffage werken, en ik ken mezelf...ook al kan ik niets er aan doen, ik zal er wel graag bij zijn... Hopelijk voor de lezer kan ik mij bedwingen en toch eens bloggen...
Neen, niet zijn vrouw, een GROTE zaag.
Neen niet zijn schoonmoeder, een BOOMzaag...
Maar wellicht niet lang meer...
Ik vermoed dat gegadigden zich bij hem kunnen melden voor een boomzaag aan een klein prijsje...
Bart heeft in zijn tuin bomen.
Bart heeft in zijn tuin grote bomen
Bart heeft in zijn tuin oude bomen.
Bart wil die bomen weg.
Bart heeft al een van die bomen omgezaagd en netjes gekleind.
Bart was zaterdag aan de volgende boom begonnen.
Die boom had dat niet graag.
Die boom liet een van zijn dikste takken op Bart zijn schouder vallen.
Bart zijn arm uit de kom en zijn schouder gebroken...
Bart is geopereerd en denkt na over de techniek van het zagen...
Bart denkt van het zagen aan een ander over te laten...
Opa denkt dat er bij Bart een zaag te koop is...
Gelukkig is het zijn slinkerenhand...Maar owee, dat wil zeggen dat de kans er dik (héél dik) in zit dat Bart zeer vlug weer aan het werk wil... Maar met een vleugel kan Bart niet vliegen, en autorijden ook al niet...Opa denkt dat hij een abonnement heeft op het vervoer naar Kortrijk, tweemaal per dag... Opa zijn is soms lastig... Maar ja, opa zijn is ook veel tijd hebben (?) en ter beschikking staan... Hopelijk krijgt opa in de komende weken, maanden ? geen pijncrisis...
Vandaag komt Bart al weer thuis, hij is geopereerd en er zitten nu vijzen in zijn schouder. Ik denk eens met de chirurg te gaan praten...Misschien kunnen ze die vijzen nadien indraaien waar nu blijkbaar plaat te over is, zodat er verstandig met machines omgegaan zou kunnen worden, of nog liever dat ze van maschientjes die ze niet afdoende beheersen af blijven... Dat zou al heel wat soulatie bieden aan de nachtrust van Oma en Opa...
Het enige goed er aan is dat ik weer inspiratie heb voor mijnen blog, maar eerlijk, liever zit ik op een dikke weer om iets uit mijne pc te krijgen dan dat ik zo'n nieuws krijg...
Hopelijk heeft hij niet meer te veel pijn ! Hij vertelde me dat de pijn van een arm uit de kom niet te beschrijven is. Ik kan dat geloven ! Als je weet wat er dan in dat gewricht allemaal gebeurd, dan moet dat wel een schrikkelijke pijn zijn ! Nu gaat het al weer zegde hij, gisteren namiddag, aan de telefoon uit het ziekenhuis... Maar hij kon nog niet rechtzitten...anders draaide hij weg.
Mama vraagt: "Hoe kan het dat iemand met zoveel geduld, die zo fijn en minutieus kan tekenen, plots zo bruut is als hij iets anders moet doen (denk aan zijn gebroken enkel al afbreken !)???" Ik denk dat het een afreageren is, een overreactie op het voortdurend beheersen in zijn tekenwerk en dergelijke die maakt dat hij dan graag eens met alle geweld klopt en bonkt...met alle gevolgen van dien...
tju toch !
tot de volgende ? Ik weet niet wanneer, want morgen komen ze aan mijn chauffage werken, en ik ken mezelf...ook al kan ik niets er aan doen, ik zal er wel graag bij zijn... Hopelijk voor de lezer kan ik mij bedwingen en toch eens bloggen...
zondag, maart 11, 2007
bloggerkeblog
't is ZONdag, echtig en techtig, met ZON !
De kans zat er dik in dat we dinsdag zouden kunnen gaan vissen, maar er is iets tussen gekomen...Dus misschien woensdag ??? 't zal afhangen van het weer en van de tijd van Luc...
Ik ga nu weer met plezier iedere middag een klein beetje voederen aan mijn nieuwe goudvissen, die ik van Luc kreeg ! Er waren ook heel kleine visjes bij, jongen van vorig jaar, maar ik heb er nog gene zien zwemmen... Ze zullen er wel nog zitten, maar als ze beneden in het kruid zitten, zie je ze uberhaupt niet. Bovendien hebben die kleine prutsen nog al eens de neiging de stroom van het water te volgen, en dan zitten ze misschien al in mijn andere vijver, of in het kanaal er tussen in... Als ze wat groter en wat kleuriger worden zal ik ze wel weer zien, of, van zodra het water weer warmer wordt, want dan zwemmen de vissen veel meer in de bovenste waterlagen.
In ieder geval heb ik nu weer vis zitten in alletwee mijn vijvers, en wordt het weer hopen op kweek.
Enne... hopelijk kan ik in het vervolg de temperatuur van het water beter bijhouden...Ik zal in ieder geval in de beide vijvers kleine pompjes aanleggen, zodat er fonteintjes zijn. Dat betekent meer afkoeling door de lucht, plus meer zuurstof door de sterke waterbeweging. Veel mensen denken dat die luchtpompjes zuurstof in het water brengen, maar dat is niet echt waar, het is de beweging van het water aan de oppervlakte die zorgt voor meer zuurstofopname. Daar die luchtbelletjes ook het water bewegen, heb je dus ook ietwat beter zuurstofopname, maar een fonteintje is 1000 maal efficiënter.
Maar misschien is het niet nodig, en hebben wij niet zo'n warme periode als vorig jaar.
Vanmorgen zijn we naar een rommelmarkt geweest in Waregem. Gelukkig was het geen grote markt, want ik was helemaal niet in vorm. Ik was blij eens te kunnen zitten, en nog contenter toen ik merkte dat er verse soep was...Tot Anny er mee afkwam, en héél voorzichtig het wiebelende plastieken kuipje voor mijn neus zette... Dat het plastic is, tot daar toe, maar dat het zo verdomd wiebelachtig is dat je niet uit de kom kunt drinken, daar heb ik een hekel aan ! Ik drink het liefst soep uit de tas, veel liever dan te zitten lepelen... Ik moet toch iets hebben van een oude belg...
Ik vond er een boek over vissen (gaan vissen !) die me zeer interessant leek...dus weer een boekje bij...
In mijn knutselhok groeit nu een stapel boeken...Want in een kast kunnen ze niet meer. Nu ja, ieder hobby vergt wat, bij mij voornamelijk plaats... Als ik mensen vertel dat er boeken zijn die ik al wel tien keer heb gelezen, dan zie je meteen of ze zelf boekenwormen zijn of niet... Iedere keer neem ik het vaste voornemen geen boeken meer te kopen, maar dan zie ik ... en weg voornemens...
Gelukkig is er één voornemen dat ik wel volhoud (tot nog toe, en ik heb er steeds minder "last" mee) dat is het intens kauwen van mijn eten...Ik ben nu al meer dan 4 (vier) kilo kwijt. Ik weet niet of je dat al kunt zien op zo'n corpus, maar ik voel het wel al aan mijn kleren !
Met andere woorden, er mogen er nog veel af. Weet je waaraan ik het ook zie? Aan mijn bloeddruk ! en ook dat is positief !
Van bloeddruk gesproken, meestal meet ik mijn bloeddruk met zo'n meterke uit de aldi of liddl, er zijn mensen die van hun dokter horen dat die niet juist werken, en dat je zo'n dure meter moet kopen... Ik heb er 3, de klassiek zoals de huisarts en de dokters in het algemeen gebruiken, met een stethoscoop erbij, een met zo'n opblaasband rond de arm en bak erbij waarop je naderhand de gegevens kunt lezen, en dat van den aldi...Ik moet zeggen dat ze alle drie hetzelfde resultaat geven, en ik heb dat van den aldi hier eens samen met de huisarts geprobeerd, en dat was ook gelijk.... Laat je dus niet opjutten door dokters met aandelen in de medische industrie...
De arm van Anny is ook al een stuk beter geweest, maar vandaag is het weer slechter...Wellicht omdat ze sinds donderdagnamiddag geen massage meer kreeg ??? Allee, we zien toch dat die massage helpt, maar wellicht zullen 9 beurten niet genoeg zijn...
we zien wel... De huisarts heeft gezegd dat we eventueel nog een briefje kunnen krijgen;
Tot de volgende ???
De kans zat er dik in dat we dinsdag zouden kunnen gaan vissen, maar er is iets tussen gekomen...Dus misschien woensdag ??? 't zal afhangen van het weer en van de tijd van Luc...
Ik ga nu weer met plezier iedere middag een klein beetje voederen aan mijn nieuwe goudvissen, die ik van Luc kreeg ! Er waren ook heel kleine visjes bij, jongen van vorig jaar, maar ik heb er nog gene zien zwemmen... Ze zullen er wel nog zitten, maar als ze beneden in het kruid zitten, zie je ze uberhaupt niet. Bovendien hebben die kleine prutsen nog al eens de neiging de stroom van het water te volgen, en dan zitten ze misschien al in mijn andere vijver, of in het kanaal er tussen in... Als ze wat groter en wat kleuriger worden zal ik ze wel weer zien, of, van zodra het water weer warmer wordt, want dan zwemmen de vissen veel meer in de bovenste waterlagen.
In ieder geval heb ik nu weer vis zitten in alletwee mijn vijvers, en wordt het weer hopen op kweek.
Enne... hopelijk kan ik in het vervolg de temperatuur van het water beter bijhouden...Ik zal in ieder geval in de beide vijvers kleine pompjes aanleggen, zodat er fonteintjes zijn. Dat betekent meer afkoeling door de lucht, plus meer zuurstof door de sterke waterbeweging. Veel mensen denken dat die luchtpompjes zuurstof in het water brengen, maar dat is niet echt waar, het is de beweging van het water aan de oppervlakte die zorgt voor meer zuurstofopname. Daar die luchtbelletjes ook het water bewegen, heb je dus ook ietwat beter zuurstofopname, maar een fonteintje is 1000 maal efficiënter.
Maar misschien is het niet nodig, en hebben wij niet zo'n warme periode als vorig jaar.
Vanmorgen zijn we naar een rommelmarkt geweest in Waregem. Gelukkig was het geen grote markt, want ik was helemaal niet in vorm. Ik was blij eens te kunnen zitten, en nog contenter toen ik merkte dat er verse soep was...Tot Anny er mee afkwam, en héél voorzichtig het wiebelende plastieken kuipje voor mijn neus zette... Dat het plastic is, tot daar toe, maar dat het zo verdomd wiebelachtig is dat je niet uit de kom kunt drinken, daar heb ik een hekel aan ! Ik drink het liefst soep uit de tas, veel liever dan te zitten lepelen... Ik moet toch iets hebben van een oude belg...
Ik vond er een boek over vissen (gaan vissen !) die me zeer interessant leek...dus weer een boekje bij...
In mijn knutselhok groeit nu een stapel boeken...Want in een kast kunnen ze niet meer. Nu ja, ieder hobby vergt wat, bij mij voornamelijk plaats... Als ik mensen vertel dat er boeken zijn die ik al wel tien keer heb gelezen, dan zie je meteen of ze zelf boekenwormen zijn of niet... Iedere keer neem ik het vaste voornemen geen boeken meer te kopen, maar dan zie ik ... en weg voornemens...
Gelukkig is er één voornemen dat ik wel volhoud (tot nog toe, en ik heb er steeds minder "last" mee) dat is het intens kauwen van mijn eten...Ik ben nu al meer dan 4 (vier) kilo kwijt. Ik weet niet of je dat al kunt zien op zo'n corpus, maar ik voel het wel al aan mijn kleren !
Met andere woorden, er mogen er nog veel af. Weet je waaraan ik het ook zie? Aan mijn bloeddruk ! en ook dat is positief !
Van bloeddruk gesproken, meestal meet ik mijn bloeddruk met zo'n meterke uit de aldi of liddl, er zijn mensen die van hun dokter horen dat die niet juist werken, en dat je zo'n dure meter moet kopen... Ik heb er 3, de klassiek zoals de huisarts en de dokters in het algemeen gebruiken, met een stethoscoop erbij, een met zo'n opblaasband rond de arm en bak erbij waarop je naderhand de gegevens kunt lezen, en dat van den aldi...Ik moet zeggen dat ze alle drie hetzelfde resultaat geven, en ik heb dat van den aldi hier eens samen met de huisarts geprobeerd, en dat was ook gelijk.... Laat je dus niet opjutten door dokters met aandelen in de medische industrie...
De arm van Anny is ook al een stuk beter geweest, maar vandaag is het weer slechter...Wellicht omdat ze sinds donderdagnamiddag geen massage meer kreeg ??? Allee, we zien toch dat die massage helpt, maar wellicht zullen 9 beurten niet genoeg zijn...
we zien wel... De huisarts heeft gezegd dat we eventueel nog een briefje kunnen krijgen;
Tot de volgende ???
zaterdag, maart 10, 2007
nog twee weg
Vanmorgen kreeg ik een pracht van een telefoontje ! Ewoud belde mij om te zeggen dat we nog twee hanen mochten meegeven voor een kippenliefhebber in de school...
Nog twee te gaan !
Best dat we de kippen (en de hanen) aangeleerd hebben om 's avonds netjes het hok in te gaan, waar na wij het hok sluiten. Wij doen dat tegen het ongedierte (ratten en co) maar uiteraard helpt het ook tegen de lawaaihinder... Daar ik een goed slaper ben, en we weer met open ramen slapen (het weer laat het al weer toe) hoor ik reeds om 2 uur in de morgen -'t is dan nog helledonker !- mijn hanen tegen elkaar op kraaien. Daar ze in het hok zitten is dit "en sourdine", maar toch, ik zou niet graag gezaag hebben van de buren (Alhoewel, die hebben een hond die veel meer blaft dan mijn hanen kraaien) Mij stoort het niet, ik kan echt genieten van de nachtelijke en vroegmorgendlijke geluiden. (Joep, weeral een nieuw woord voor den dikke)... Heb je al eens het genoegen gehad om de merels, nog voor de zonne ter kimme rijst, te horen zingen tegen elkaar op, om hun territorium af te bakenen ? Gewoon weg schitterend !
Tussendoor hoor je ook lijsters, winterkoninkjes, heggemussen, huismussen en ringmussen en in de zomer komen daar nog vinken, nachtegalen en zo veel andere tuinfluiters bij... Ik ben geen specialist die de vogels kan benoemen op basis van het gezang, maar dat neemt niet weg dat het echt genieten is van die operazangers der natuur.
Aan mijn achterdeur begint mijn clematis al volop te bloeien, nog enkele mooie dagen en het is weer een echte cascade van witte stervormige bloemen.
Heel mijn hertje gaat weer open, met de bloemen en het vogelgezang.
Van morgen zijn we ook naar de rommelmarkt geweest, en ik vond er een prachtig boek over design...Bart zal het wel eens lenen. Het is design van ...1850 ! Toen ik wat zat te rusten in het café in de rommelmarkt, kwam plots een man achter mij staan meekijken... Hij watertandde ervan ! Hij had nog dergelijke meubels en kaders gemaakt voor een bedrijf in Zottegem, en spiegelkaders voor Cnudde... Had die man dit boek gezien, dan zou ik geen kans hebben gehad dit ooit te kopen. Het omvat alle design van toen, van hekkens over miskelken, naar tafels , stoelen en kasten, en naar tapijten en behang, fonteinen en steenwerk...Prachtig !
Dergelijke dingen zijn nu niet meer betaalbaar !
Waar is de tijd dat schoonheid primeerde boven functionaliteit ? Waar men minstens evenveel aandacht had voor het model van de olielamp als voor de lamp op zich??? Waar men nog tijd had om de dingen ook mooi te maken. Waar het achterberd van de boerenkar versierd werd met mooie motieven... Waar men iedere morgen de vloer weer bestrooide met wit zand op de rode tichels, en met de steel van de borstel mooie, sierlijke krullen en guirlandes tekende in het zand.
Waar men de zin voor schoonheid met de paplepel binnenkreeg...
Oh neen, denk niet dat ik dat verleden verheerlijk, het was de tijd van armoede, hongersnood en dodelijke ziektes zoals typhus en dergelijke meer, zonder dat men besefte dat ze de ziektekiemen zelf oppompten uit de gemeenschappelijk pomp... Wellicht was het andersom, creêerde men schoonheid aan alle werkstukken, omdat er anders niets schoons meer was ! De steden met nauwe donkere steegjes, beluiken met één wc voor twintig huizen, of liever krotten, waar in verschrikkelijk grote gezinnen leefden. Men moest veel kinderen hebben, om er genoeg over te houden om voor uw ouden dag in te staan... Die krullen in het zand waren een troost in die grauwe wereld, en niet andersom...maar toch... het was schoonheid en opvoeden tot zin voor schoonheid, hoe klein ook.
Toen ik in Gent in de sociale school zat, waren er daar nog steeds van die ingesloten beluiken, nog steeds met krotten, nog steeds met één wc voor twintig huizen, nog steeds overvol met grote gezinnen...De armen van Gent, veelal toen al gastarbeiders, die afschuwelijke huurprijzen moesten betalen voor die ongezonde en eigenlijk onbewoonbare krotten...aan hun huisbaas, die dan een van de grote socialistische voormannen bleek... Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden was wellicht hun devies... ERG !
'k Ga stoppen, of ik verval weer in mijn ziekte van strijder tegen het onrecht...
Eén vraagje nog: In de vakbond hadden (hebben) we een proost die het evangelische in onze aktie beklemtoonde... Wat vertellen de proosten in de werkgeversorganisatie ???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
tot de volgende
Nog twee te gaan !
Best dat we de kippen (en de hanen) aangeleerd hebben om 's avonds netjes het hok in te gaan, waar na wij het hok sluiten. Wij doen dat tegen het ongedierte (ratten en co) maar uiteraard helpt het ook tegen de lawaaihinder... Daar ik een goed slaper ben, en we weer met open ramen slapen (het weer laat het al weer toe) hoor ik reeds om 2 uur in de morgen -'t is dan nog helledonker !- mijn hanen tegen elkaar op kraaien. Daar ze in het hok zitten is dit "en sourdine", maar toch, ik zou niet graag gezaag hebben van de buren (Alhoewel, die hebben een hond die veel meer blaft dan mijn hanen kraaien) Mij stoort het niet, ik kan echt genieten van de nachtelijke en vroegmorgendlijke geluiden. (Joep, weeral een nieuw woord voor den dikke)... Heb je al eens het genoegen gehad om de merels, nog voor de zonne ter kimme rijst, te horen zingen tegen elkaar op, om hun territorium af te bakenen ? Gewoon weg schitterend !
Tussendoor hoor je ook lijsters, winterkoninkjes, heggemussen, huismussen en ringmussen en in de zomer komen daar nog vinken, nachtegalen en zo veel andere tuinfluiters bij... Ik ben geen specialist die de vogels kan benoemen op basis van het gezang, maar dat neemt niet weg dat het echt genieten is van die operazangers der natuur.
Aan mijn achterdeur begint mijn clematis al volop te bloeien, nog enkele mooie dagen en het is weer een echte cascade van witte stervormige bloemen.
Heel mijn hertje gaat weer open, met de bloemen en het vogelgezang.
Van morgen zijn we ook naar de rommelmarkt geweest, en ik vond er een prachtig boek over design...Bart zal het wel eens lenen. Het is design van ...1850 ! Toen ik wat zat te rusten in het café in de rommelmarkt, kwam plots een man achter mij staan meekijken... Hij watertandde ervan ! Hij had nog dergelijke meubels en kaders gemaakt voor een bedrijf in Zottegem, en spiegelkaders voor Cnudde... Had die man dit boek gezien, dan zou ik geen kans hebben gehad dit ooit te kopen. Het omvat alle design van toen, van hekkens over miskelken, naar tafels , stoelen en kasten, en naar tapijten en behang, fonteinen en steenwerk...Prachtig !
Dergelijke dingen zijn nu niet meer betaalbaar !
Waar is de tijd dat schoonheid primeerde boven functionaliteit ? Waar men minstens evenveel aandacht had voor het model van de olielamp als voor de lamp op zich??? Waar men nog tijd had om de dingen ook mooi te maken. Waar het achterberd van de boerenkar versierd werd met mooie motieven... Waar men iedere morgen de vloer weer bestrooide met wit zand op de rode tichels, en met de steel van de borstel mooie, sierlijke krullen en guirlandes tekende in het zand.
Waar men de zin voor schoonheid met de paplepel binnenkreeg...
Oh neen, denk niet dat ik dat verleden verheerlijk, het was de tijd van armoede, hongersnood en dodelijke ziektes zoals typhus en dergelijke meer, zonder dat men besefte dat ze de ziektekiemen zelf oppompten uit de gemeenschappelijk pomp... Wellicht was het andersom, creêerde men schoonheid aan alle werkstukken, omdat er anders niets schoons meer was ! De steden met nauwe donkere steegjes, beluiken met één wc voor twintig huizen, of liever krotten, waar in verschrikkelijk grote gezinnen leefden. Men moest veel kinderen hebben, om er genoeg over te houden om voor uw ouden dag in te staan... Die krullen in het zand waren een troost in die grauwe wereld, en niet andersom...maar toch... het was schoonheid en opvoeden tot zin voor schoonheid, hoe klein ook.
Toen ik in Gent in de sociale school zat, waren er daar nog steeds van die ingesloten beluiken, nog steeds met krotten, nog steeds met één wc voor twintig huizen, nog steeds overvol met grote gezinnen...De armen van Gent, veelal toen al gastarbeiders, die afschuwelijke huurprijzen moesten betalen voor die ongezonde en eigenlijk onbewoonbare krotten...aan hun huisbaas, die dan een van de grote socialistische voormannen bleek... Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden was wellicht hun devies... ERG !
'k Ga stoppen, of ik verval weer in mijn ziekte van strijder tegen het onrecht...
Eén vraagje nog: In de vakbond hadden (hebben) we een proost die het evangelische in onze aktie beklemtoonde... Wat vertellen de proosten in de werkgeversorganisatie ???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
tot de volgende
vrijdag, maart 09, 2007
boodschapper
Zoals ieder week hebben we deze voormiddag boodschappen gedaan. En deze namiddag gaan we samen naar tante, met verse slaapkledij en co...
We gaan eerst langs zingem, om te kijken of er iets moet betaald worden of zo.
Hopelijk is ze niet weer slechter er aan toe, want de laatste keer was ze niet fameus...
Vannacht weer niet veel geslapen. Gelukkig had ik een goed boek vast (of is het daardoor dat ik niet slaap ?)
Vanavond komt de tweeling thuis van de ponyklassen. Dat zijn dingen die in onze tijd nog niet bestonden. Wij hadden één keer per jaar een klasuitstap, waar wij nadien een lang opstel moesten over schrijven. Ik had daar geen last van, maar er waren een deel van de kinderen die deze uitstap verafschuwden omwille van het daaropvolgende opstel. Ik heb voor vrienden diverse opstellen gemaakt, en gewoonlijk hadden die dan meer punten dan ik zelf, want zij hadden voor hun doen dan eindelijk eens een mooi opstel gemaakt...en dat moest beloond worden.
Ooit heb een opstel moeten schrijven voor straf... Ik vroeg de leraar of hij dat opstel dan ook werkelijk las. Hij beweerde van wel, en ik schreef mijn vijf bladzijden met plezier vol, want opstellen maken dat was geen straf. Nadien kreeg ik mijn straf terug, met als opmerking 10/10. De klas wist niet wat ze er van moesten denken, en ik ook niet. Een ander "artistiek" vak waar ik in uitblonk was tekenen. In 't groot college kregen wij voor de eerste keer les van "Pietje Potlood" (Ik ben zijn echte naam vergeten). Onze eerste oefening was een schets maken van een leerling die moest pozeren voor het bord. Mijn tekening heeft jaren uitgehangen, het was niet alleen een schets van een jongen, het was een gelijkend portret van hem. Ik kon voor Pietje niets verkeerds meer doen. Toen ik in de klas luid zat te neuriën kwam hij bij mij, en ik zei dat ik dan beter kon tekenen... Ik mocht neuriën...
Er waren ook andere vakken...In alles wat maar met wiskunde te maken had, was ik een dikke zero... Ik herinner mij een jaar waar ik de eerste van de klas was, en gedelibereerd was voor wiskunde... In die klas mocht ik niet roeren, daar was ik het slachtoffer bij uitstek van die leraar(s)... Ik heb nooit een herexamen wiskunde gehad, maar dat was alleen te danken aan het feit dat ik goed was in de andere vakken...
Nu nog hou ik ervan te bladeren en te lezen in boeken over geschiedenis en aardrijkskunde... Ik denk dat ik dat thuis meegekregen heb van mijn vader, die was ook steeds in die zaken geïnteresseerd. Maar dat mijn moeder een wiskundige knobbel had, dat heeft mij blijkbaar niet beïnvloed... Eigenlijk deed ik alle algemene vakken heel graag...
Ik leerde mijn literatuurgeschiedenis met veel plezier, en hoorde mijn klasgenoten verbaasd aan toen ik hen hoorde ketteren op dat stom vak... Raar, blijkbaar zijn er veel soorten van mensen.
Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het moeilijk om met je gedachte bij je werk te blijven... Ze is wellicht blij dat ze eens kan babbelen, en dan kun je haar geen seconde doen zwijgen. Ze praat over alles en nog wat, en meest over dingen die mij geen snars interesseren... nu ja, ze is heel de week alleen geweest, ze had nu zelfs de tweeling niet om tegen te babbelen, maar ik kan daar niet goed tegen...vivant de stilte !
tot de volgende ?
We gaan eerst langs zingem, om te kijken of er iets moet betaald worden of zo.
Hopelijk is ze niet weer slechter er aan toe, want de laatste keer was ze niet fameus...
Vannacht weer niet veel geslapen. Gelukkig had ik een goed boek vast (of is het daardoor dat ik niet slaap ?)
Vanavond komt de tweeling thuis van de ponyklassen. Dat zijn dingen die in onze tijd nog niet bestonden. Wij hadden één keer per jaar een klasuitstap, waar wij nadien een lang opstel moesten over schrijven. Ik had daar geen last van, maar er waren een deel van de kinderen die deze uitstap verafschuwden omwille van het daaropvolgende opstel. Ik heb voor vrienden diverse opstellen gemaakt, en gewoonlijk hadden die dan meer punten dan ik zelf, want zij hadden voor hun doen dan eindelijk eens een mooi opstel gemaakt...en dat moest beloond worden.
Ooit heb een opstel moeten schrijven voor straf... Ik vroeg de leraar of hij dat opstel dan ook werkelijk las. Hij beweerde van wel, en ik schreef mijn vijf bladzijden met plezier vol, want opstellen maken dat was geen straf. Nadien kreeg ik mijn straf terug, met als opmerking 10/10. De klas wist niet wat ze er van moesten denken, en ik ook niet. Een ander "artistiek" vak waar ik in uitblonk was tekenen. In 't groot college kregen wij voor de eerste keer les van "Pietje Potlood" (Ik ben zijn echte naam vergeten). Onze eerste oefening was een schets maken van een leerling die moest pozeren voor het bord. Mijn tekening heeft jaren uitgehangen, het was niet alleen een schets van een jongen, het was een gelijkend portret van hem. Ik kon voor Pietje niets verkeerds meer doen. Toen ik in de klas luid zat te neuriën kwam hij bij mij, en ik zei dat ik dan beter kon tekenen... Ik mocht neuriën...
Er waren ook andere vakken...In alles wat maar met wiskunde te maken had, was ik een dikke zero... Ik herinner mij een jaar waar ik de eerste van de klas was, en gedelibereerd was voor wiskunde... In die klas mocht ik niet roeren, daar was ik het slachtoffer bij uitstek van die leraar(s)... Ik heb nooit een herexamen wiskunde gehad, maar dat was alleen te danken aan het feit dat ik goed was in de andere vakken...
Nu nog hou ik ervan te bladeren en te lezen in boeken over geschiedenis en aardrijkskunde... Ik denk dat ik dat thuis meegekregen heb van mijn vader, die was ook steeds in die zaken geïnteresseerd. Maar dat mijn moeder een wiskundige knobbel had, dat heeft mij blijkbaar niet beïnvloed... Eigenlijk deed ik alle algemene vakken heel graag...
Ik leerde mijn literatuurgeschiedenis met veel plezier, en hoorde mijn klasgenoten verbaasd aan toen ik hen hoorde ketteren op dat stom vak... Raar, blijkbaar zijn er veel soorten van mensen.
Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het moeilijk om met je gedachte bij je werk te blijven... Ze is wellicht blij dat ze eens kan babbelen, en dan kun je haar geen seconde doen zwijgen. Ze praat over alles en nog wat, en meest over dingen die mij geen snars interesseren... nu ja, ze is heel de week alleen geweest, ze had nu zelfs de tweeling niet om tegen te babbelen, maar ik kan daar niet goed tegen...vivant de stilte !
tot de volgende ?
donderdag, maart 08, 2007
Slimmer ????
Mieke antwoordt op mijn blog over die sjaal (raar) dat dit een speciaal is voor kleine kinderen, ze kunnen dan hun handjes daarin steken in plaats van in speciale wantjes, zo kunnen ze deze wantjes niet meer verliezen. Slim hé zegt ze... Nee dus, de jeugd van tegenwoordig verliest dus nu zijn sjaal én zijn wantjes in één kéér...Dom hé !!!
Maar enfin, 'k ben al blij dat het dus niet voor gsm's dient...Want die kleredingen hoor je overal, en overal hoor je mensen die staan te praten tegen zo'n klein doosje...
Op internet zag ik een reclame waar bij je gratis kunt sms-en met iedereen, maar je moet akkoord zijn dat je sms-je voorafgegaan wordt door een reclameboodschap...
Als dat "aangepaste" reclame is, zoals bij google, dan kan dat leuk worden... Je krijgt dan een smsje met de boodschap "hebt u al een hospitaal verzekering ?" met een of ander merk erbij, en dan de boodschap dat tante in het ziekenhuis ligt. Of een reclame voor bloemen als ze overleden is...Ik zie het zo voor mij !
Trouwens het idee is niet nieuw! Jaren geleden las ik al dat er een dergelijk systeem bestond voor gewone ouderwetse telefoons in één van de scandinavische landen...Daar was het dan uiteraard een gesproken boodschap...Je belt naar je moeder dat haar kat, waar jij zo goed voor zoudt zorgen ontsnapte en onder een tientonner terechtkwam, en je hoort eerst hoe lekker kittekat wel is... Leuk !
Ik las onlangs ook al op internet dat een computertijdschrift ter ziele is, want ze kregen niet genoeg reclame binnen om te publiceren in dat tijdschrift...dus werd het onbetaalbaar...
Met andere woorden: onze informatie hangt voor een groot deel vast aan het al dan niet hebben van reclameboodschappen... Als je even door redeneert, dan kan géén enkele krant nog publiceren hoe slecht merk XXX wel omgaat met de landarbeiders in Columbia, want anders verliezen ze de reclameboodschappen van een ganse keten voedingsproducten, en dat kan een krant zich niet permitteren...dus krijgen we geen of nog erger mis-informatie...
En wij maar denken dat we in onze moderne wereld goed op de hoogte zijn van alles en nog wat...bullshit, we worden heel bewust braaf gehouden en opgevoed tot op-eters of uit-drinkers van de producten van Caca Cala om er maar één te suggereren...
Met andere woorden, we weten alleen wat we mogen weten van het grootkapitaal. Denk zelfs maar geen ogenblik dat zelfs de regering hier in dit absurdistan ook maar iets te zeggen heeft...Ze mogen alleen binnen de krijtlijntjes lopen van wat de werkelijke machthebbers voor ons allemaal hebben uitgetekend. En wij maar denken dat we het nu een allemaal gaan verslaan...Forget it !
Weet je wat we wel mogen weten? Allerlei leuke dingetjes die onze hersentjes onledig houden! Daartoe hebben ze voor de denkertjes onder ons een heel pakket semi-wetenschappelijke tijdschriftjes uitgedokterd, zowel voor de héél knappe bol als voor de iets minder knappe...En dan lezen we Eos, Kijk, Quest Triv', National Geographics en dergelijk meer, en zijn dan heel gelukkig te weten dat het alleen de vrouwtjesmug is die steekt maar dat het brave mannetje leeft van bloemennectar... Maar dat we bananen eten op de rug van halfverhongerde zuidamerikaanse dutsen, dat proberen ze steeds maar her en her te verdoezelen, en dan maken ze prachtige reclameboodschappen om ons er van te overtuigen dat die bananen op een zo'n natuurvriendelijke manier geteeld worden... Want het is mode het lot van de groengestreepte boomkikker boven het lot van een arbeider te stellen... Dus spelen ze daar vlotjes op in. Zo krijgen ze die machtige groep van natuurminnende mensjes achter zich, en zie en hoor je die luidroepende groep vechters voor een rechtvaardig loon, voor een menswaardig bestaan niet eens meer staan...
Of dacht je dat er echt zoveel mensen zijn die plots allemaal lid zijn van Gaia en Peta ??? Neen hoor, maar die krijgen toelating om op die en die situatie te reageren en veel kabaal te maken, zodat de werkelijke machthebbers kunnen voortdoen met geld verdienen, ook al is dat tenkoste van mensenlevens...want die zijn daar goedkoop...
Of dacht je nu echt dat miesjilleke een hele staf personeel en zichzelf dik kan betalen van de luttele bijdragen van die enkele leden ??? Forget it ! Ook zij worden ingeschakeld in het machtsspelletje van de werkelijk groten der aarde...
Ooit las ik een verhaal van een geleerde die een werkelijk goedkoop en natuurvriendelijk middel had ontdekt om energie te maken... Hij leefde niet lang en zijn ontdekking verdween en werd ontkent...En dan lees je dat dit verhaal gebaseerd is op echte feiten...en dat de mensen die de huidige energiemarkt beheren dit middel niet wilden, want dit bracht niets op...
Weet je, ik heb niet veel nodig om dit te geloven!
Ik werkte in de vakbond, en daar hoorde je wel verslagen over mistoestanden die in al de andere middens worden doodgezwegen.
Ooit zal het wel eens goedkomen...maar alleen op het moment dat we via een zoveelste hergeboorte toevallig in de rangen van de echte machthebbers terechtkomen...Maar wedden dat het ook dan alleen goed zal zijn ons, de machthebbers ????
Allee, tot de volgende...
Maar enfin, 'k ben al blij dat het dus niet voor gsm's dient...Want die kleredingen hoor je overal, en overal hoor je mensen die staan te praten tegen zo'n klein doosje...
Op internet zag ik een reclame waar bij je gratis kunt sms-en met iedereen, maar je moet akkoord zijn dat je sms-je voorafgegaan wordt door een reclameboodschap...
Als dat "aangepaste" reclame is, zoals bij google, dan kan dat leuk worden... Je krijgt dan een smsje met de boodschap "hebt u al een hospitaal verzekering ?" met een of ander merk erbij, en dan de boodschap dat tante in het ziekenhuis ligt. Of een reclame voor bloemen als ze overleden is...Ik zie het zo voor mij !
Trouwens het idee is niet nieuw! Jaren geleden las ik al dat er een dergelijk systeem bestond voor gewone ouderwetse telefoons in één van de scandinavische landen...Daar was het dan uiteraard een gesproken boodschap...Je belt naar je moeder dat haar kat, waar jij zo goed voor zoudt zorgen ontsnapte en onder een tientonner terechtkwam, en je hoort eerst hoe lekker kittekat wel is... Leuk !
Ik las onlangs ook al op internet dat een computertijdschrift ter ziele is, want ze kregen niet genoeg reclame binnen om te publiceren in dat tijdschrift...dus werd het onbetaalbaar...
Met andere woorden: onze informatie hangt voor een groot deel vast aan het al dan niet hebben van reclameboodschappen... Als je even door redeneert, dan kan géén enkele krant nog publiceren hoe slecht merk XXX wel omgaat met de landarbeiders in Columbia, want anders verliezen ze de reclameboodschappen van een ganse keten voedingsproducten, en dat kan een krant zich niet permitteren...dus krijgen we geen of nog erger mis-informatie...
En wij maar denken dat we in onze moderne wereld goed op de hoogte zijn van alles en nog wat...bullshit, we worden heel bewust braaf gehouden en opgevoed tot op-eters of uit-drinkers van de producten van Caca Cala om er maar één te suggereren...
Met andere woorden, we weten alleen wat we mogen weten van het grootkapitaal. Denk zelfs maar geen ogenblik dat zelfs de regering hier in dit absurdistan ook maar iets te zeggen heeft...Ze mogen alleen binnen de krijtlijntjes lopen van wat de werkelijke machthebbers voor ons allemaal hebben uitgetekend. En wij maar denken dat we het nu een allemaal gaan verslaan...Forget it !
Weet je wat we wel mogen weten? Allerlei leuke dingetjes die onze hersentjes onledig houden! Daartoe hebben ze voor de denkertjes onder ons een heel pakket semi-wetenschappelijke tijdschriftjes uitgedokterd, zowel voor de héél knappe bol als voor de iets minder knappe...En dan lezen we Eos, Kijk, Quest Triv', National Geographics en dergelijk meer, en zijn dan heel gelukkig te weten dat het alleen de vrouwtjesmug is die steekt maar dat het brave mannetje leeft van bloemennectar... Maar dat we bananen eten op de rug van halfverhongerde zuidamerikaanse dutsen, dat proberen ze steeds maar her en her te verdoezelen, en dan maken ze prachtige reclameboodschappen om ons er van te overtuigen dat die bananen op een zo'n natuurvriendelijke manier geteeld worden... Want het is mode het lot van de groengestreepte boomkikker boven het lot van een arbeider te stellen... Dus spelen ze daar vlotjes op in. Zo krijgen ze die machtige groep van natuurminnende mensjes achter zich, en zie en hoor je die luidroepende groep vechters voor een rechtvaardig loon, voor een menswaardig bestaan niet eens meer staan...
Of dacht je dat er echt zoveel mensen zijn die plots allemaal lid zijn van Gaia en Peta ??? Neen hoor, maar die krijgen toelating om op die en die situatie te reageren en veel kabaal te maken, zodat de werkelijke machthebbers kunnen voortdoen met geld verdienen, ook al is dat tenkoste van mensenlevens...want die zijn daar goedkoop...
Of dacht je nu echt dat miesjilleke een hele staf personeel en zichzelf dik kan betalen van de luttele bijdragen van die enkele leden ??? Forget it ! Ook zij worden ingeschakeld in het machtsspelletje van de werkelijk groten der aarde...
Ooit las ik een verhaal van een geleerde die een werkelijk goedkoop en natuurvriendelijk middel had ontdekt om energie te maken... Hij leefde niet lang en zijn ontdekking verdween en werd ontkent...En dan lees je dat dit verhaal gebaseerd is op echte feiten...en dat de mensen die de huidige energiemarkt beheren dit middel niet wilden, want dit bracht niets op...
Weet je, ik heb niet veel nodig om dit te geloven!
Ik werkte in de vakbond, en daar hoorde je wel verslagen over mistoestanden die in al de andere middens worden doodgezwegen.
Ooit zal het wel eens goedkomen...maar alleen op het moment dat we via een zoveelste hergeboorte toevallig in de rangen van de echte machthebbers terechtkomen...Maar wedden dat het ook dan alleen goed zal zijn ons, de machthebbers ????
Allee, tot de volgende...
woensdag, maart 07, 2007
Raar
Enkele dagen geleden was ik met de auto op de baan, toen ik plots een mooie sjerp zag liggen. Ikke nog van de ouderwetse vleugel, ikke stoppen, Anny, ook van de ouderwetse vleugel, uit de auto en de sjaal op rapen...
Het was een mooie handgebreide sjerp, in een fuchsia-kleurtje.
Thuisgekomen, vloog het ding meteen in de was.
Een paar dagen nadien deed Anny de was, en dus werd ook die sjaal meegewassen. Toen hij droog was bekeek Anny hem eens nauwkeurig. Het is zo'n moderne laaaange sjerp, maar er is iets raars mee...iets wat wij, leden van den ouderwetschen vleugel, nog nooit niet gezien hadden...
Het is een sjaal met zakken !
Kort voor de twee eindpunten van de sjerp zijn er rechthoekige zakken in gezet...Ik vermoed dat dit is voor het wegstoppen van de alomtegenwoordige gsm...Maar waarom twee ? Zijn er nu al mensen die zo fanatiek gsm-er zijn dat ze er twee meesleuren ???
Om het met Obelix en/of Asterix te zeggen: "Ze zijn gek die romeinen"...
Het is een warme sjerp, een mooie sjerp maar ik doe hem niet aan! Ik zou me zo gek voelen met die zakken aan mijn nek-warm-houder...
Georgette, van Pallieter is gevallen en heeft haar heup gebroken...Ze is ook al een eindje in de 70, en dan is dat een kwade breuk. Ze hebben haar geopereerd en de heup weer aaneen gezet met vijzen. Nu, op haren ouderdom zal ze wel niet meer met de vlieger weggaan, want anders raakt ze nooit zomaar door die scanners op het vliegveld !
Bart vertelde me dat hij in London de schrik van zijn leven heeft gekend met die beveiliging... Hij had geen bagage bij buiten zijn handbagage, hij was immers maar één nacht weggebleven. In Londen had hij van een andere ontwerper een soort staaltjes gekregen van heel speciale tapijten. Dat waren zo'n dingen van ongeveer 15 op 4 cm groot, vol met allerlei heel bijzondere draden op in diverse materialen. Bart zei me dat er inderdaad heel bizarre dingen bijzaten.
De Londense bewakers zagen die rare vormen in zijn handtas zitten via de scanner. Bart moest uit de rij, aan de kant gaan staan. Direkt een gewapende man naast hem. Ze deden die handtas open, haalden enkele van die bizarre dingen uit, stonden er over te discussiëren, ze vertrokken naar een chef iets verder...weer grote discussies...Bart wou er naar toe gaan om uitleg te geven, maar die gewapende man porde hem direkt met een mitrailleur in zijn ribben, en er stonden er op slag 4 rond Bart...
Enfin, het is natuurlijk goed gekomen, maar Bart zei dat hij nog nooit zo bang was geweest. Hij werd volledig onderzocht en afgetast met zo'n soortement handscanner, er kwam een drugshond aan hem rieken... Leuk was anders...
Bart werd vooral bang omdat hij dacht aan het feit dat zijn handtas zo lang onbewaakt was blijven staan in het hotel... Hij was 's morgens uitgecheckt uit het hotel, maar had gevraagd of zijn tas daar mocht blijven staan zodat hij niet de ganse dag met dat ding moest rondlopen...Allerlei doemscenario's gingen hem door het hoofd...Erkon van alles met die tas gebeurd zijn in dat hotel !!!!!
Hij heeft nu het voornemen genomen om in het vervolg zijn tas ergens op te bergen in een kluis in het station of zoiets...
En zeggen dat hij nu steeds meer zal moeten vliegen...Hij zal ieder jaar diverse keren naar Indië moeten gaan, want hij is daar nu aangesteld als verantwoordelijke voor iets (ik herinner me niet wat het allemaal juist was, maar hij zal er regelmatig naar toe moeten...)
Een man van een ander bedrijf die hoorde wat Bart allemaal deed en moest doen, vroeg met veel ontzag in zijn stem, of Bart naast designer ook nog ingenieur was...Waarop Bart zei dat hij eigenlijk maar een hele dommen was, zo dom om dat allemaal te doen...
Tot de volgende !
ps: Gisteren naar tante geweest met wat nieuwe slaapkleren (gelukkig want alles was al vuil). Ze zag er niet zo goed uit als zondag...
Het was een mooie handgebreide sjerp, in een fuchsia-kleurtje.
Thuisgekomen, vloog het ding meteen in de was.
Een paar dagen nadien deed Anny de was, en dus werd ook die sjaal meegewassen. Toen hij droog was bekeek Anny hem eens nauwkeurig. Het is zo'n moderne laaaange sjerp, maar er is iets raars mee...iets wat wij, leden van den ouderwetschen vleugel, nog nooit niet gezien hadden...
Het is een sjaal met zakken !
Kort voor de twee eindpunten van de sjerp zijn er rechthoekige zakken in gezet...Ik vermoed dat dit is voor het wegstoppen van de alomtegenwoordige gsm...Maar waarom twee ? Zijn er nu al mensen die zo fanatiek gsm-er zijn dat ze er twee meesleuren ???
Om het met Obelix en/of Asterix te zeggen: "Ze zijn gek die romeinen"...
Het is een warme sjerp, een mooie sjerp maar ik doe hem niet aan! Ik zou me zo gek voelen met die zakken aan mijn nek-warm-houder...
Georgette, van Pallieter is gevallen en heeft haar heup gebroken...Ze is ook al een eindje in de 70, en dan is dat een kwade breuk. Ze hebben haar geopereerd en de heup weer aaneen gezet met vijzen. Nu, op haren ouderdom zal ze wel niet meer met de vlieger weggaan, want anders raakt ze nooit zomaar door die scanners op het vliegveld !
Bart vertelde me dat hij in London de schrik van zijn leven heeft gekend met die beveiliging... Hij had geen bagage bij buiten zijn handbagage, hij was immers maar één nacht weggebleven. In Londen had hij van een andere ontwerper een soort staaltjes gekregen van heel speciale tapijten. Dat waren zo'n dingen van ongeveer 15 op 4 cm groot, vol met allerlei heel bijzondere draden op in diverse materialen. Bart zei me dat er inderdaad heel bizarre dingen bijzaten.
De Londense bewakers zagen die rare vormen in zijn handtas zitten via de scanner. Bart moest uit de rij, aan de kant gaan staan. Direkt een gewapende man naast hem. Ze deden die handtas open, haalden enkele van die bizarre dingen uit, stonden er over te discussiëren, ze vertrokken naar een chef iets verder...weer grote discussies...Bart wou er naar toe gaan om uitleg te geven, maar die gewapende man porde hem direkt met een mitrailleur in zijn ribben, en er stonden er op slag 4 rond Bart...
Enfin, het is natuurlijk goed gekomen, maar Bart zei dat hij nog nooit zo bang was geweest. Hij werd volledig onderzocht en afgetast met zo'n soortement handscanner, er kwam een drugshond aan hem rieken... Leuk was anders...
Bart werd vooral bang omdat hij dacht aan het feit dat zijn handtas zo lang onbewaakt was blijven staan in het hotel... Hij was 's morgens uitgecheckt uit het hotel, maar had gevraagd of zijn tas daar mocht blijven staan zodat hij niet de ganse dag met dat ding moest rondlopen...Allerlei doemscenario's gingen hem door het hoofd...Erkon van alles met die tas gebeurd zijn in dat hotel !!!!!
Hij heeft nu het voornemen genomen om in het vervolg zijn tas ergens op te bergen in een kluis in het station of zoiets...
En zeggen dat hij nu steeds meer zal moeten vliegen...Hij zal ieder jaar diverse keren naar Indië moeten gaan, want hij is daar nu aangesteld als verantwoordelijke voor iets (ik herinner me niet wat het allemaal juist was, maar hij zal er regelmatig naar toe moeten...)
Een man van een ander bedrijf die hoorde wat Bart allemaal deed en moest doen, vroeg met veel ontzag in zijn stem, of Bart naast designer ook nog ingenieur was...Waarop Bart zei dat hij eigenlijk maar een hele dommen was, zo dom om dat allemaal te doen...
Tot de volgende !
ps: Gisteren naar tante geweest met wat nieuwe slaapkleren (gelukkig want alles was al vuil). Ze zag er niet zo goed uit als zondag...
dinsdag, maart 06, 2007
Pijn
Kijk, voor één keer niet mijn pijn... Gisteren ben ik met Anny voor de eerste kine-behandeling naar Danny geweest. Hij deed eerst een vaststelling van de diagnose, daarna een warmtebehandeling en dan enkele lichte oefeningen...Nu heeft Anny pas hevige pijn !
Misschien is dat normaal, misschien ook niet. We zullen het in ieder geval melden aan Danny, zodat hij eventueel de behandeling kan aanpassen.
Volgens Danny is het een zeer moeilijke plaats om te behandelen. Het is een pees die werkelijk tussen het schoudergewricht door loopt. Dat is ook de reden waarom de huisarts daar geen pikuur durft te geven. De pikuur moet werkelijk tussen de gewrichten door gegeven worden, en er zijn slechts enkele specialisten die zoiets aandurven. Bovendien is het een zeer pijnlijke inspuiting op die manier...
Volgens Danny geneest zoiets wel, maar het duurt lang... Op mijn vraag naar acupunctuur gaf hij eveneens een ontwijkend antwoord, met dezelfde reden, het zit te diep...
Dus mijn vrouwtje zit nog wel eventjes met haar pijn... Ik heb haar aangeraden om maar meteen een pijnstillertje te nemen, het helpt niets met te blijven rondlopen met een pijn die alles overheerst, en die heel je doen en laten beinvloedt ! Ze heeft een pijnstiller voorgeschreven gekregen, dus kan ze die ook maar gebruiken...
We zijn precies een pijnkliniek aan 't worden.
Deze namiddag zal Veerle met mama naar de kine gaan, ik ga eerst naar Zingem, om die betaling te doen, en daarna ga ik vlug even over en weer naar tante naar Gent. Deze namiddag, rond 17 uur komt Luc (vissen) op bezoek. Hij zou onder andere een deel visjes meebrengen voor in mijn vijver. Vermits het goudvissen zijn, gaan ze in mijn hoogstgelegen vijver, bij de andere goudvissen. In mijn laagste vijver ga ik de blauwbandgrondels alleen laten zitten, in de hoop er te kweken... Vermits ik ook waterplanten zal krijgen van Luc (misschien ook nu ?) zullen ze in ieder geval alle mogelijkheden hebben om te kweken.
Bij mij is de pijn weer bijna op zijn "normale" peil, dus mij hoor je niet meer klagen. Ik moet ook zeggen dat ik er niet alleen door het opheffen van tante, schuld aan heb...
De dokter van de pijnkliniek had zitten lachen met mijn homeopathische middelen tegen de rugpijn. Dus toen mijn doos leeg was, had ik geen nieuwe gehaald. Na korte tijd voelde ik mij precies al iets minder, en wat erger was, het duurde steeds langer om weer naar mijn "normale" pijn te komen. Dus heb ik weer een doos TRAUMEEL gehaald, en mijn pijn is nu weer quasi normaal, en dat al na enkele dagen...
Nu zullen die dokters wel vertellen dat het toeval is, of dat het inbeelding is, of weet ik veel wat, maar ik voel mezelf... Viva wat helpt ! om het even uit welke bron het komt.
Onze huisarts schreef mij dat voor, en dat is een dokter die denkt zoals ik denk: Het kan niet dat de chinezen al duizenden jaren acupunctuur doen als het niet zou helpen, dat de indiërs adjurvedah doen als het niet zou helpen en zo voort en zo voort....
Onze geneeskunde is jonger dan die van hen !
Ik hoop dat eens de tijd komt dat men werkelijk alle vormen van geneeskunde objectief evalueert, en dat men dan centra opricht waar de patiënt in gemeen overleg door de diverse specialisten in de diverse geneeskunsten geholpen wordt...Maar ik vrees dat het nog lang een droom zal blijven...Het is zo moeilijk te erkennen dat een ander ook iets kan...
Allee, ik ga stoppen, tot de volgende ?
Misschien is dat normaal, misschien ook niet. We zullen het in ieder geval melden aan Danny, zodat hij eventueel de behandeling kan aanpassen.
Volgens Danny is het een zeer moeilijke plaats om te behandelen. Het is een pees die werkelijk tussen het schoudergewricht door loopt. Dat is ook de reden waarom de huisarts daar geen pikuur durft te geven. De pikuur moet werkelijk tussen de gewrichten door gegeven worden, en er zijn slechts enkele specialisten die zoiets aandurven. Bovendien is het een zeer pijnlijke inspuiting op die manier...
Volgens Danny geneest zoiets wel, maar het duurt lang... Op mijn vraag naar acupunctuur gaf hij eveneens een ontwijkend antwoord, met dezelfde reden, het zit te diep...
Dus mijn vrouwtje zit nog wel eventjes met haar pijn... Ik heb haar aangeraden om maar meteen een pijnstillertje te nemen, het helpt niets met te blijven rondlopen met een pijn die alles overheerst, en die heel je doen en laten beinvloedt ! Ze heeft een pijnstiller voorgeschreven gekregen, dus kan ze die ook maar gebruiken...
We zijn precies een pijnkliniek aan 't worden.
Deze namiddag zal Veerle met mama naar de kine gaan, ik ga eerst naar Zingem, om die betaling te doen, en daarna ga ik vlug even over en weer naar tante naar Gent. Deze namiddag, rond 17 uur komt Luc (vissen) op bezoek. Hij zou onder andere een deel visjes meebrengen voor in mijn vijver. Vermits het goudvissen zijn, gaan ze in mijn hoogstgelegen vijver, bij de andere goudvissen. In mijn laagste vijver ga ik de blauwbandgrondels alleen laten zitten, in de hoop er te kweken... Vermits ik ook waterplanten zal krijgen van Luc (misschien ook nu ?) zullen ze in ieder geval alle mogelijkheden hebben om te kweken.
Bij mij is de pijn weer bijna op zijn "normale" peil, dus mij hoor je niet meer klagen. Ik moet ook zeggen dat ik er niet alleen door het opheffen van tante, schuld aan heb...
De dokter van de pijnkliniek had zitten lachen met mijn homeopathische middelen tegen de rugpijn. Dus toen mijn doos leeg was, had ik geen nieuwe gehaald. Na korte tijd voelde ik mij precies al iets minder, en wat erger was, het duurde steeds langer om weer naar mijn "normale" pijn te komen. Dus heb ik weer een doos TRAUMEEL gehaald, en mijn pijn is nu weer quasi normaal, en dat al na enkele dagen...
Nu zullen die dokters wel vertellen dat het toeval is, of dat het inbeelding is, of weet ik veel wat, maar ik voel mezelf... Viva wat helpt ! om het even uit welke bron het komt.
Onze huisarts schreef mij dat voor, en dat is een dokter die denkt zoals ik denk: Het kan niet dat de chinezen al duizenden jaren acupunctuur doen als het niet zou helpen, dat de indiërs adjurvedah doen als het niet zou helpen en zo voort en zo voort....
Onze geneeskunde is jonger dan die van hen !
Ik hoop dat eens de tijd komt dat men werkelijk alle vormen van geneeskunde objectief evalueert, en dat men dan centra opricht waar de patiënt in gemeen overleg door de diverse specialisten in de diverse geneeskunsten geholpen wordt...Maar ik vrees dat het nog lang een droom zal blijven...Het is zo moeilijk te erkennen dat een ander ook iets kan...
Allee, ik ga stoppen, tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)