Het is te gek dat je haast alleen slecht nieuws brengt. Je lijkt wel op de dagelijkse kranten, waar je ook met een vergrootglas de goede en leuke dingen moet gaan zoeken.
Ik heb alleen goede dingen te vertellen...
Ik zie Anny in haar bed liggen... "Geef 'n keer de rollator" Ze moet naar het toilet. Voorheen was dit het bijna vernederende "op het knopje duwen" en wachten tot verpleegster of verpleger er is om je te helpen...
Nu trekt ze zich alleen recht, neem de rollator vast, laat zich uit het bed glijden en stapt naar het WC... Iets later komt ze terug... zelfstandig en gelukkig dat ze dat weer kan.
's Morgens is de kinesist langsgekomen, en kreeg ze kine.
In de namiddag kwam Jef en Lut langs, en later kwamen Erwin en Marina ook op bezoek.
Na al die inspanningen zag ik dat ze echt moe was.
... maar ook fier en gelukkig.
Meer dan drie maanden bedlegerig, en dan opnieuw leren stappen, leren zichzelf behelpen... Het is niet niks. Ik hoor voortdurend mensen die vertellen dat ze na twee, drie weken hospitalisatie al last hadden van wegsmeltende spieren, verlies van kracht, moeite met het bewegen zoals voorheen.
Bij Anny zijn de spieren zowat verdwenen, echt waar ! Aan haar kuiten zie je aan de slappe huid dat daar vroeger gezonde sterke spieren zaten, en nu... haast niets meer.
Er zal werk aan zijn om terug de oude te worden, en ze zal wellicht nog dikwijls moe zijn van die plotse verrijzenis.
Terug de oude worden... correctie: de nieuwe worden !
Het is heerlijk om dit te mogen meemaken...
Het is heerlijk om zien
Talitha koem, meisje, sta op ! (tegen het dochterje van Jaïrus...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten