Dit lijkt een beetje absurd, maar ik moet me weer aanpassen aan het blijven leven van mijn geliefde Anny...
Gisteren zaten we erover te keuvelen met een paar heel goede vrienden, en die zeiden me dat ik in feite al bezig was met een vorm van het rouwproces, en rouwverwerking, ik was bezig me voor te bereiden op het leven als weduwnaar.
En een gewetensonderzoek zegt me dat dit klopt.
Gek.
Ik was me er niet echt van bewust.
Je doet dit dus haast onbewust, je vrouw is er niet (thuis), en je "weet" dat ze niet meer terugkomt. Dus ga je je onbewust voorbereiden op deze nieuwe status.
Je richt je in naar jouw manier van werken.
Je zet de koffiekopjes op de voor jouw logische plaats, je zet de beker voor haar tandenborstel diep in de kast...
Gek allemaal.
Ik ga nu weer naar "af" moeten, alles weer terug zetten naar hoe het vroeger was. Och, stel je er niet veel bij voor, het gaat maar over enkele kleine dingen...
Het terugzetten zal veel zwaarder zijn op psychologisch vlak.
Soms weet je geen weg met het botsen tussen de haast onmetelijke vreugde en de resten van het verdriet van voorheen.
Gek.
Ja, ik weet het, ik besef het, maar het is niet zo eenvoudig om je geestelijk terug te zetten waar je nu weer thuishoort.
En dat Anny nog niet thuis is, dat ik nog niet weet wanneer ze in staat zal zijn om naar huis te komen, maakt dat allemaal niet echt gemakkelijker.
De psyche is een bizar ding.
Dat commandeer je niet zomaar... Een deel van die dingen lijken een beetje dieper dan het bewuste te zitten.
De titel "Ontwenningsverschijnselen" lijkt wat negatief beladen, maar in dit geval is het dit niet. Het zijn positieve zaken, maar het is en blijft een herschikken van je dagdagelijkse leven, herschikken van de herschikkingen die je - eerder moeizaam - hebt gemaakt.
Gek.
... en dat wordt allemaal nog eens verdrongen door een allesoverheersend gevoel van vreugde. En van schrik dat het toch nog zou terugkomen... Je staat in spreidstand tussen twee werelden...
Het lijkt wel of je in een keurslijf zit, strak rond je geest gebonden, en je kunt niet zelf aan dat strikje om de rijgkoord wat aan te losser te maken... (Ik heb ooit een korset gedragen voor mijn rug, daardoor zegt deze omschrijving mij misschien meer ...)
Bizar dat je je moet aanpassen aan geluk.
te gek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten