Gisteren was er weer bezoek, nu van enkele leden van Crea, en natuurlijk van Chantal. (Ik denk dat zij het bezoek van Samana-Mater-Welden wat orkestreert)
Dat is leuk voor Anny, kan ze rustig zitten luisteren naar alle nieuwtjes uit Mater. Adrienne had druiven mee, en Godelieve een mooi boeket bloemen uit de tuin. We moeten wat wringen om al de bloemen een deftige plaats te geven. De verpleegsters lijken ook plezier te hebben in al de mooie bloemen (vooral orchideeën). Het is ook mooi ! Al die kleuren, en geef toe een bloem is opwekkend ! ( Allee, ik vind dat toch ! Maar ja, ik ben dan ook een bloemenzot ! Ik kan geen bloemenwinkel voorbij lopen zonder eens te loeren en in veel gevallen iets te kopen...)
Toen het bezoek aanstalten maakte om terug huiswaarts te keren, kwamen Els en Lieselotte binnen. Godelieve dacht dat het de tweeling was... Els was als mama van Lieselotte heel erg gevleid ! (Hoe zou je zelf zijn !)
Ik ben dan naar huis gegaan, en heb Els en Lotje bij Anny gelaten.
Ik zit daar iedere dag 4,5 à 5,5 uren. Ik slaap niet zo goed (een mens zou van minder prakkiseren!) en ik loop moe... Eén voordeel heeft dat wel, ik vermager geleidelijk door, ondanks ik daar iedere dag koekjes bij de koffie eet.
Hoe langer ik daar in de palliatieve verkeer, hoe meer bewondering ik heb voor de instelling en vooral voor het personeel. Als er geen bezoek is, dan zie je zeker 2 à 3 keer op een namiddag. (Over de voormiddagen kan ik niets zeggen, omdat ik nog maar één keer, (door die uitzonderlijke hittegolf) een paar uur in de voormiddag op bezoek was.
Ze verzorgen Anny veel meer dan je in een hospitaal verwacht van verpleegsters ! Er zijn er in verhouding ook veel meer! En ik kan niet anders dan denken dat het eigenlijk zo zou moeten zijn voor alle zieken... De gewone verpleegster, op een gewone afdeling in de kliniek, of de verzorgende in een rusthuis kunnen dit echter niet doen, daar ze met veel te weinig personeel zijn, om echt persoonlijke aandacht te geven aan de zieken. Jammer, want het is zo mooi en je ziet hoeveel deugd die aandacht doet aan de zieke medemens !
Ik denk dat je, als er geen uitzicht meer is op herstel, nergens beter kunt zijn dan in een palliatieve afdeling. Thuis zeg je ? Ik weet het niet ! Ik zou, zelfs niet met de hulp van Veerle, kunnen doen wat die mensen voor Anny doen. Bovendien zijn we niet geschoold en het is me meer en meer duidelijk hoeveel technische vaardigheden vereist worden van een verpleegster ! Nee, zeker in ons geval, is er geen betere oplossing dan deze.
Dat men in Aalst alles op alles heeft gezet om in Ronse een plaats te vinden, wat voor mij (en de meeste bezoekers) heel wat minder ver is, daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor.
Deze namiddag komen Roland en Rosa uit Tielt op bezoek. Dat zal deugd doen hen ook nog eens te mogen zien !
... en zo stappen de dagen in een heel traag ritme voorbij... en doen we alles wat we kunnen om voor Anny het geestelijk draaglijk te maken en te houden.
Maar het is, ondanks alles, lastig.
en ik ben moe, moeder, moest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten