2C

Het water Closet,
Het huizeke,
't kleinste kamertje,
't vertrek,
Waar de koning ook te voet gaat,
allee, het weecee....

Gisteren moest Anny naar het toilet.
Gewoonlijk wordt ze dan uit bed geholpen, en op zo'n WC-stoel gezet... Maar gisteren verklaarde ze plots dat ze naar de WC wilde stappen.

Met aan weerszijden een verpleegster, stapte ze de kamer door, naar het toilet... en kwam nadien op dezelfde manier terug naar bed.

De verpleegsters vroegen meteen of ze niet eens tot het salon wou stappen, en daar eens gaan zitten, in een andere kamer, een ander midden... Maar daar ging ze nog niet op in.

Maar toen de dokter kwam, vroeg ze, of ze geen kinesitherapie  kon krijgen. "Dat kan, maar het is nu weekend," zei de dokter, "laat ons na het weekend dat nog eens bekijken!"...

Het lijkt plots een beetje " De goed-nieuws-show"...

Van mij mag het. Na dat stilletjes achteruit gaan, mag er wel weer eens een paar stappen vooruit gezet worden. Hopelijk gaat het zo nog wat door.

... en is het een opflakkering...

Ik weet wel, herstel zit er niet in, tenzij door een mirakel, maar toch, toch voel je plots weer wat hoop, en meteen weer schrik.

Je durft niet te hopen, je hebt je al ingesteld op het doemscenario, je probeert je geestelijk voor te bereiden... Dat gaat heel ver, heel pijnlijk, van het feit dat je jezelf betrapt op (meestal bijna) iets zeggen tegen haar, en dan vaststellen dat ze hier niet is, en dat dit wellicht zo zal zijn voor altijd... Of  wakker worden omdat je in je slaap plots voelt dat ze niet in bed ligt... en het besef...

Honderden kleine momentjes en feitjes op een dag...
Soms lijkt het alsof ze nu meer in mijn hoofd zit dan vroeger, want vroeger dacht je er niet bij na, ze was er steeds, altijd, immer.... de nabijheid van het gemis.

djudedju

't is niet serieus