Waar die pijn vandaan komt is me een raadsel: ik ben er mee opgestaan. Anny zegt: "Je zult in je slaap een verkeerde beweging gemaakt hebben..." Ik weet het niet, ik heb dat in ieder geval niet gevoeld. In bed is zowat de enige plaats waar ik me goed voel.
Mijn neus verstopt en pijn aan mijn ribbenkast en mijn gewone rugpijn... Heerlijk... djudedju.
Hier zeggen ze dan: "Oud worden is niets, maar oud zijn ..."
Ik zit dan wat te dubben, want dit jaar verander ik van voordeur... Tram 7 komt er aan.
Heel mijn jeugd hoorde ik, dacht ik, voelde ik 70 als oud.
Het was ook een magisch getal !
Als er iets heel onwaarschijnlijks gezegd werd, dan reageerde men met: "Ja, in 't jaar zeventig !", want dat jaar zeventig, dat was het jaar waarin al het onmogelijke plots mogelijk zou worden, het onmogelijke jaar, het jaar van het onbereikbare...
En toen kwam dat jaar jaar zeventig er aan, en 1970 was een jaar zoals alle andere... We kregen de eerste staatshervorming, maar voor de rest was er weinig anders dan andere jaren.
Het enig wat bleef, was het idee dat zeventig oud betekende.
Nog enkele maanden, en ik ben bij de oude mensen.
Idioot. Ik zal op mijn verjaardag precies één dag ouder zijn dan de dag voordien. Er zal niets anders zijn, buiten het idee dat ik hier al zeventig jaren rondloop. En als ik het goed bekijk, dan ben ik nu al heel wat maanden bezig aan mijn zeventigste levensjaar, en op mijn verjaardag begin ik aan mijn eenenzeventigste levensjaar. Ik had me dus ongerust moeten maken bij mijn vorige verjaardag, niet bij mijn toekomende... Maar toch blijft er ergens iets hangen van zeventig =oud.
In 1970 werd ook onze Bart geboren... Op de zevende van de zevende maand van het jaar zeventig... Een datum die niet te vergeten is. Groot feest op de zevende van de zevende van zevenenzeventig, want toen was hij zeven... In datzelfde jaar 70 vertoonde onze Koen voor het eerst dat hij hoorde bij de vele mensen die allergisch waren aan heel wat dingen en nog wat... Het was het begin van de zorgen voor dat kind dat haast steeds ziek was. In 1970 waren we drie jaar gehuwd... Je ziet, de hoogtepunten van ons leven in dat jaar waren heel gewoon, dingen zoals je in het leven van heel wat mensen kon en kunt vinden.
Niks magisch aan dat getal.
Ook niet aan het bereiken van die leeftijd.
Maar ergens blijf ik me verwonderen dat ik zo oud ben mogen worden. Ik herinner me nog heel goed dat die leeftijd iets onbereikbaars leek. Het waren gelukzakken, uitzonderingen, die het geluk hadden zeventig jaar oud te worden. En ik dacht dan aan onze buren, Mee en Pee, voor mij het summum van ouderdom en toch nog gezond... Ons vader werd geen 58 jaar oud... En toen ik van zijn sterfbed in de kliniek naar huis reed met ons moeder, zagen wij Mee de straat oversteken. Ik hoor ons moeder nog zeggen, met wat bitterheid in haar stem: "Kijk, die zijn langer getrouwd dan mijn man oud is geworden!"... Mee en Pee waren dan immers al meer dan 60 jaar getrouwd.
Die 58 jaar van ons vader leek me dan niet echt oud, maar het was ook niet zo dat ik het verschrikkelijk jong vond. Als ik nu hoor van iemand die sterft aan de leeftijd van 70, dan vind ik dat véél te jong... De grenzen worden blijkbaar telkens verlegd naargelang je eigen leeftijd. En geef toe, je vader dat is gewoon vanuit zijn functie als vader, een oude mens. Heel zijn leven lang is dat zo geweest, is dat zo gebleven. Zelfs nu die 58 mij heel jong lijkt om te sterven, voel ik ons vader aan als een oude mens, want hij is mijn vader, en dus een heel pak ouder.
Het is allemaal al zo lang geleden... en toch denk ik er nog regelmatig aan, want de figuur van ons vader is diep in mijn ziel gegrift ! En nog steeds is hij voor mij een voorbeeld.
Vandaag is het duidelijk mijn ribbenkast die in zijn zeventigste jaar zit.
djudedju
(Het was weer een dagje in het verleden... Maar ja, geef toe, dat verleden is ook al een heel stuk !)
tot de volgende ?
1 opmerking:
Noem het gewoon 'update 7.0' ;-)
Een reactie posten