Eén van de vragen is steeds: "Heb je pijn?" "Nee, ik heb geen pijn." "Ha ja, jij en pijn... Voel je soms druk?" "Ja, soms voel ik druk op mijn oog". Dokter knikte, en keek nog even naar mijn bloeddruk en zo...
't Was de andere dokter, want nu zitten er twee op één adres. Ze hebben ook een secretaresse: Lieselotte... Een lieve dame die altijd vriendelijk lacht en de mensen steeds met sympathie en medeleven te woord staat. Als je telefoneert naar de dokter kom je haast steevast bij haar terecht. "Heb je een voorkeur voor een bepaalde dokter?" "Ja, ene die me geneest!" Ze lacht, "Vanavond om 18 uur, en 't is dokter X, is dat goed ?" "Hij weet toch wat dokter Y me heeft voorgeschreven?" "Jaja, dat zit allemaal in uw dossier..." ...
Ik heb in de loop der tijden in menig ziekenhuis en bij menig dokter een dossier opgebouwd om "U" tegen te zeggen. Nu dus ook bij de huisarts(en). djudedju
Als ik een voorschrift moet hebben voor mijn dagdagelijkse medicamenten, dan moet ik niet bij de dokter zijn, ik bel naar Lieselotte: "Lieselotje, wil je eens vragen dat de dokter een pak voorschriften schrijft voor mij en voor Anny ? We zitten ver zonder." " Kom je ze halen?" "Ja, hoe laat?" "Kom maar tegen 10 uur..." Zowel de dokter als Lieselotte weten dat zowel Anny als ik, veroordeeld zijn om voor de rest van ons leven bepaalde medicamenten te nemen, vooral pijnstillers en dergelijke... We moeten ons daarvoor niet gaan aanbieden, want we zijn - buiten de pijn - gelukkig meestal niet ziek. (Buiten de sinusitis momenteel)... Eigenlijk best een beetje gek... We moeten voor een deel dingen hulp van derden hebben, maar ziek? Bah, nee, we zijn niet ziek...
Ziek in onze woordenschat, dat is iets anders. Pijn dat valt gewoonlijk niet binnen het ziek zijn, ook al zijn er wellicht heel wat zieketen die gepaard gaan met pijn. Zoals sinusitis bij de normale mens. Ik met mijn bizarre afwijking waardoor ik heel wat dingen niet voel... Soms maak ik me daar ongerust over. Stel je voor dat ik iets ernstigs heb, en het niet weet omdat ik het niet voel. Allee, neem nu gewoon een appendix... Als je dat niet voelt, als dat springt en je krijgt peritonitis, dan is dat dodelijk !
Ik mag er niet op denken.
Soms vraag ik me ook af: "Die rugpijn, is dat de pijn zoals iedereen die voelt, of voel ik die ook minder ? Of misschien net meer dan een ander ?"
Ik zag ooit op tv een uitzending over pijn, en men kwam tot de conclusie dat een kind baren het ergste is... Ik vind dat bullshit ! Ik heb dames gekend die een kind baarden alsof het niets was, en ik heb er gekend die heel lang een heel erg veel pijn hadden. Ik ben bij kankerpatiënten geweest, die brulden van de pijn... Pijn is naar mijn gevoel niet zomaar af te meten. Ik zie mensen die echt ziek zijn van de pijn in een tand... terwijl ik nooit tandpijn voel. Ik wordt gewaar dat ik een slechte tand heb, als ik die tand voel breken in mijn mond, of ik zie het dat ik een gezwollen kaak heb, maar voelen ? Nee...
Ook medicatie voor de pijn... Toen ik - heel lang geleden- in de pijnkliniek terecht kwam, om te pogen mijn rugpijn wat te milderen, heeft men heel wat soorten pijnstillers geprobeerd, en van heel wat van die pijnstillers is geweten dat ze niet alleen de pijn stillen, maar ook verdovend werken in de zin dat je slaperig wordt en zo... Op de duur probeerde men het met morfine... Ik liep de muren op van de zenuwen en de pijn bleef hetzelfde. In plaats van verdoven werd ik dus hypernerveus. Ik heb dat blijkbaar geërfd van ons moeder, zij kreeg eens een slaappil, en liep de ganse nacht rond van de zenuwen...
Och ja, nu neem ik een mengeling van allerlei en dat helpt een beetje, zodat de pijn binnen het verdraaglijke kan gehouden worden. Voor de rest moet je er mee leven. Ook bij Anny heeft de dokter gezegd dat ze moet mee leren leven, en ook zij moet pijnstillers slikken om het binnen het aanvaardbare te houden. We klagen niet... er zijn er die veel slechter zijn, en die echt ziek zijn. Wij hebben buiten de pijn een redelijke gezondheid. En wat betreft de hulp, gelukkig kunnen we het doen.
Ik weet wat pijn is, ik heb ervaring... Maar ik kan en durf de pijn van Anny niet in te schatten. Ik weet dat je pijn niet kunt meten, niet kunt vergelijken. En dan heb ik het nog niet over de mens en de pijn. Sommige mensen geven zich over, ondergaan, anderen blijven vechten. Wij beiden horen bij de vechters, die de grenzen van ons kunnen voortdurend aftasten en proberen wat te verleggen.
Maar laat ik je niet vervelen met oeverloos te schrijven over pijn... Och ja, weet je dat ik binnenkort 10 (tien) jaar aan het bloggen ben?
Mocht je die teksten afdrukken, je had al een heel dik boekwerk !!!
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten