Noach

en Nabukadnezar.
Caesar met de C uitgesproken als een K.
En zo kan ik wellicht met enig zoeken, een hele lange lijst gaan opsommen, van zaken uit een ver verleden, die tijdens mijn leven toch nog veranderd zijn...
Wij leerden over Noë en Nabukodonosor en Juul Caesar met een S klank vooraan.
Nefertete werd Nefertite, niet dat dit iets bijdraagt, maar die naam doet me altijd glimlachen. Om een heel oud mopje van mijn broer zaliger.
Ze hadden in de les geschiedenis over Nefertete geleerd, en de leraar had verteld dat je die naam mocht uitspreken zoals je wou, want niemand wist hoe de klank eigenlijk moest zijn, waarop een leerling van de klas luid op zei Nuffertette... Dat tette in het zo katholieke college zorgde natuurlijk voor veel gegniffel en gelach, want in dat puriteinse midden klonk dit haast erger dan een vloek.
(Ach, nu zit ik weer in het verleden ! Oud worden hé !)

Waarom ik over die oude namen begin? Ik ben bezig met een boek over mythologie... Een wetenschappelijke benadering van de mythologieën, en ook daar kan ik al lezen dat ook vroeger die namen wel evolueerden, en een andere klank kregen. Dat ze ook soms veranderden in de goddelijke hiërarchie laat ik hier buiten.
Wat me wel interesseert is dat sommige zaken op veel plaatsen bestaan hebben, soms met een andere naam, neem nu de geschiedenis van Noach, die heb ik nu al drie keer gevonden, en ik ben nog maar aan de letter E bezig...
Je kunt je niet ontdoen van de indruk dat er nogal eens een en ander "geleend" werd door de schrijvelaars van de Heilige Boeken.
Soms sta je ook versteld door feiten die je gewoon niet wist en die je erg verwonderen. Wist je bijvoorbeeld dat Allah al een god was voor dat Mohammed hem als de enige echte begon te prediken? Ik wist dat niet.
Het doet je wel anders kijken naar de geschiedenis.
Weer eens !

Want geschiedenis, dat zou moeten een lijnrecht relaas zijn van feiten en omstandigheden, maar het is in tegendeel een zeer kronkelige weg met veel zijsprongetjes en veel bizarre feitjes die verdoezeld worden of net omgekeerd veel te dik in de verf worden gezet om zo een andere betekenis te geven aan wat eigenlijk gewoon nuchter zou moeten bekeken worden, en door eenieder op dezelfde wijze zou moeten bekeken en verteld worden.

Als ik naar de buurlanden, en de meeste andere landen kijk, dan zie ik dat de inwoners een zekere liefde voor hun land hebben. Ze gaan prat op hun historie, ze voelen zich echt vaderlander, ze zijn een onverbrekelijk verbonden wezen met dat vaderland.
Wij hebben dat niet.
Wij wonen in een land waar de ene helft van het land het andere verfoeit en belast met alle zonden Israël's. We wonen in een land waar men predikt dat we straks nog meer gemeenten moeten fusioneren omdat het bewezen is dat grote entiteiten beter en beterkoop te regeren zijn, en tezelfdertijd verkondigen dat we het land moeten splitsen omdat dat veel efficiënt ter en eerlijker zou zijn.
We leven in een land waar we de kinderen niet de geschiedenis leren van ons land, maar de geschiedenis van Vlaanderen in dat Vlaanderen en van Wallonië in Wallonië. We horen amper iets over de Prins Bisschop van Luik of over de Franchimontezen, want zij wonen in de slechte helft van ons land. ONS land ?

Ik erger me daaraan. Wij, Belgen, behorend tot de stichters van het idee "Verenigd Europa", zijn de kampioenen in het splitsen van ons eigen land. Terwijl de bewindvoerders ons proberen te overtuigen dat samengaan veel efficiënter is verkondigen zij dat het land moet gesplitst worden omdat samengaan niet efficiënt is. Logica ? Politiek is in ons land niet logisch.
Politiek in ons land is proberen te reageren op de situatie van het ogenblik, zonder ook maar te pogen iets verder vooruit te denken, al zeggen ze wel steeds dat ze het doen van uit een lange-termijn-visie. Dat klinkt goed. En daar gaat het tenslotte om.

Vroeger luisterde ik wel eens naar "De Zevende Dag" en dergelijke. Dat doe ik niet meer, ik ben bang dat ik op een onbewaakt ogenblik iets in mijn tv zou werpen, en die kosten zijn voor mij, en niet voor die oenen.

Straks gaan we met zijn allen, door het stijgende zeewater, gaan dringen aan de taalgrens, om te zweren dat we tenslotte allemaal Belgen zijn, en dat we elkaar moeten helpen...

djudedju

tot de volgende?

bad

Wij hebben hier een badkamer, met een ligbad. Het ligbad is niet erg groot, maar de badkamer is ook klein. Daar we beiden sukkelen met de rug, en dus voor heel wat bewegingen moeite hebben, is dat ligbad voor ons steeds meer en meer een moeilijk iets.
Het zou heel wat makkelijker zijn, mochten we een douche hebben, daar moet je niet in en uit kruipen.
We hebben er de sociale dienst van de mutualiteit over aangesproken, en die hebben iemand gestuurd om te kijken wat er mogelijk was. Ook de dame kwam tot de vaststelling dat het niet mogelijk was om een douche te installeren.
Maar ze kwam met een ander voorstel: een badlift.
(Als je eens badlift googlet, dan zie je talrijke modellen)
Ik had daar nog nooit van gehoord, maar eigenlijk ziet het er best handig uit. Ze plaatsen een toestel in het bad, die net zo hoog is als het bad zelf. Je gaat gewoon op dat toestel zitten, draait je, terwijl je je benen een voor een in het bad tilt, duwt dan op een knopje, en het toestel zakt tot in het water. Je wast je zoals anders, en als je gedaan hebt, zorg je dat je netjes op het toestel zit, je duwt op het knopje en hup, je gaat weer naar boven, tot op de hoogte van het bad. Een been over de rand zwaaien, tweede been terwijl je draait, en hup, je staat gewoon recht.

Het ziet er alleszins heel handig uit...

Maar is het dat ook ?
Vandaag zullen we dat weten.
Want, ze komen zo'n toestel installeren in het bad, om het te proberen.
We zijn tot niets verplicht, maar zo kunnen we het toestel rustig eens uitproberen, en weten of het al dan niet voor ons de oplossing is.

Ik vertel je dit, om je er op te wijzen dat je bij je mutualiteit voor heel wat dingen terecht kunt ! Ik vermoed dat dit bij iedere mutualiteit wel ongeveer hetzelfde zal zijn, want ook daar speelt de concurrentie, en pogen ze minstens evenveel te bieden als de anderen...
Dus, als je in nood zit door een ziekte of lichamelijke toestand, dan is het altijd aangeraden om eens contact op te nemen met de sociale dienst van je mutualiteit. Misschien hebben zij wel een oplossing voor je probleem.

Voor sommige zaken is er een tegemoetkoming, voor andere niet, maar ook dat kom je daar te weten, en ze helpen je doorheen de procedure. (Want in ons Belgenland bestaat er heel veel administratie !)

Ik heb al heel wat handvatten en bijkomende leuningen in mijn huis, waardoor mijn woning voor ons behoorlijk aangepast is.

Ik vind het belangrijk dat we zo lang mogelijk in ons huis kunnen blijven wonen. Dus richt ik ons huis in, om dit mogelijk te maken en te houden. Mochten we moeilijkheden krijgen met de trap, dan zouden we een traplift ook installeren. Ik denk dat je heel lang kunt blijven genieten van je eigen huis, als je wat investeert in de geboden mogelijkheden. Heel wat van die dingen zijn gesubsidieerd !
Dus steeds via de sociale dienst beginnen aan dergelijke dingen, zij weten en kennen alle mogelijkheden, en helpen je waar nodig om alles in orde te krijgen. Mocht je niet voldoen aan de voorwaarden voor betoelaging, dan kun je het nog steeds op eigen houtje doen. (Al zal daar dan voor heel wat mensen de kostprijs een belemmering zijn, of een inlevering betekenen op andere zaken.)

Wij zijn beiden nog "jong" om al op heel wat hulp beroep te moeten doen, maar ach, we zijn er nog, we zijn nog samen en al bij al zijn we gelukkig in de staat waarin we verkeren. Klagen heeft nog nooit iemand geholpen.

Luister ook naar de mensen... Zo ontdek je soms winkels die beterkoop zijn, of een heel goede service bieden. Ik geef je een voorbeeld, ik hoorde van onze Bart dat de brillenwinkel X zo goed was, niet duur en -wat soms wel heel goed van pas komt - ze herstellen je montuur gratis als er iets aan is. Ik heb zo eens mijn bril gebroken (Ik had me er op neer gezet...de bril was geplooid en een been was er volledig af !), ik ben naar de winkel geweest, en ze hebben niet alleen mijn bril weer netjes recht gemaakt, ze hebben er ook twee nieuwe benen aan gezet (het oorspronkelijke model bestond al niet meer !)... Allemaal gratis.

Kijk, dat vind ik belangrijk !
En dat kom je maar te weten door te luisteren naar de mensen die dit hebben ondervonden.

Het sociale netwerk van de mensen om je heen is belangrijk ! Geef je tips door aan anderen, en luister naar wat voor jou van pas kan komen ! Alleen daarom is het al goed dat je je niet afsluit van de wereld, maar leeft in de gemeenschap !

tot de volgende ?

ribbenkast

Ik loop al twee dagen rond met pijn aan mijn ribbenkast. Nu ja, vergeet dat woord lopen, want stappen doet al pijn.
Waar die pijn vandaan komt is me een raadsel: ik ben er mee opgestaan. Anny zegt: "Je zult in je slaap een verkeerde beweging gemaakt hebben..." Ik weet het niet, ik heb dat in ieder geval niet gevoeld. In bed is zowat de enige plaats waar ik me goed voel.
Mijn neus verstopt en pijn aan mijn ribbenkast en mijn gewone rugpijn... Heerlijk... djudedju.

Hier zeggen ze dan: "Oud worden is niets, maar oud zijn ..."
Ik zit dan wat te dubben, want dit jaar verander ik van voordeur... Tram 7 komt er aan.
Heel mijn jeugd hoorde ik, dacht ik, voelde ik 70 als oud.
Het was ook een magisch getal !
Als er iets heel onwaarschijnlijks gezegd werd, dan reageerde men met: "Ja, in 't jaar zeventig !", want dat jaar zeventig, dat was het jaar waarin al het onmogelijke plots mogelijk zou worden, het onmogelijke jaar, het jaar van het onbereikbare...
En toen kwam dat jaar jaar zeventig er aan, en 1970 was een jaar zoals alle andere... We kregen de eerste staatshervorming, maar voor de rest was er weinig anders dan andere jaren.

En de uitdrukking "In 't Jaar zeventig !" verdween uit ons taalgebruik.

Het enig wat bleef, was het idee dat zeventig oud betekende.
Nog enkele maanden, en ik ben bij de oude mensen.

Idioot. Ik zal op mijn verjaardag precies één dag ouder zijn dan de dag voordien. Er zal niets anders zijn, buiten het idee dat ik hier al zeventig jaren rondloop. En als ik het goed bekijk, dan ben ik nu al heel wat maanden bezig aan mijn zeventigste levensjaar, en op mijn verjaardag begin ik aan mijn eenenzeventigste levensjaar. Ik had me dus ongerust moeten maken bij mijn vorige verjaardag, niet bij mijn toekomende... Maar toch blijft er ergens iets hangen van zeventig =oud.

In 1970 werd ook onze Bart geboren... Op de zevende van de zevende maand van het jaar zeventig... Een datum die niet te vergeten is. Groot feest op de zevende van de zevende van zevenenzeventig, want toen was hij zeven... In datzelfde jaar 70 vertoonde onze Koen voor het eerst dat hij hoorde bij de vele mensen die allergisch waren aan heel wat dingen en nog wat... Het was het begin van de zorgen voor dat kind dat haast steeds ziek was. In 1970 waren we drie jaar gehuwd... Je ziet, de hoogtepunten van ons leven in dat jaar waren heel gewoon, dingen zoals je in het leven van heel wat mensen kon en kunt vinden.

Niks magisch aan dat getal.
Ook niet aan het bereiken van die leeftijd.

Maar ergens blijf ik me verwonderen dat ik zo oud ben mogen worden. Ik herinner me nog heel goed dat die leeftijd iets onbereikbaars leek. Het waren gelukzakken, uitzonderingen, die het geluk hadden zeventig jaar oud te worden. En ik dacht dan aan onze buren, Mee en Pee, voor mij het summum van ouderdom en toch nog gezond... Ons vader werd geen 58 jaar oud... En toen ik van zijn sterfbed in de kliniek naar huis reed met ons moeder, zagen wij Mee de straat oversteken. Ik hoor ons moeder nog zeggen, met wat bitterheid in haar stem: "Kijk, die zijn langer getrouwd dan mijn man oud is geworden!"... Mee en Pee waren dan immers al meer dan 60 jaar getrouwd.

Die 58 jaar van ons vader leek me dan niet echt oud, maar het was ook niet zo dat ik het verschrikkelijk jong vond. Als ik nu hoor van iemand die sterft aan de leeftijd van 70, dan vind ik dat véél te jong... De grenzen worden blijkbaar telkens verlegd naargelang je eigen leeftijd. En geef toe, je vader dat is gewoon vanuit zijn functie als vader, een oude mens. Heel zijn leven lang is dat zo geweest, is dat zo gebleven. Zelfs nu die 58 mij heel jong lijkt om te sterven, voel ik ons vader aan als een oude mens, want hij is mijn vader, en dus een heel pak ouder.
Het is allemaal al zo lang geleden... en toch denk ik er nog regelmatig aan, want de figuur van ons vader is diep in mijn ziel gegrift ! En nog steeds is hij voor mij een voorbeeld.

Vandaag is het duidelijk mijn ribbenkast die in zijn zeventigste jaar zit.
djudedju

(Het was weer een dagje in het verleden... Maar ja, geef toe, dat verleden is ook al een heel stuk !)

tot de volgende ?

Bloot

De winterharde fuchsia's in de tuin verliezen nu hun stukgevroren blaren... De linde voor mijn deur is nu ook die laatste twee blaadjes kwijt...Alles wordt kaal, bloot.

En dan is het plots weer "warm"... Weer hebben we een record gebroken qua temperatuur. De opwarming neemt steeds sneller toe. Vandaag een artikel over de veel sneller stijgende zeespiegel, en dat we mogen verwachten dat de zeespiegel straks 22 meter hoger zal staan.

Ik probeer me dat voor te stellen.

De vertrouwde dijk en het strand zijn verdwenen, en vervangen door metershoge dam. Bovenop de dam lopen dagjesmensen te kijken over de zee aan hun voeten.

Tot daar gaat mijn voorstellingsvermogen. Niet verder... Want ik zie heel wat onmogelijke situaties in dat beeld... We gaan niet meteen een grote stroom bekijken, laat ons eens kijken naar de bescheiden IJzer... Een stroom van twee keer niets, die alleen naam en faam bekwam door de loopgravenoorlog 14-18... Kijk, als je die stroom wilt laten in zee vloeien, dan heb je twee mogelijkheden... Of je bouwt de stroom ook in tussen metershoge dammen, of je sluit het af net voor de zeedam, en daar pomp je - met enorme pompen- het water van de rivier over de dijk heen de zee in. Geen zeewater meer die de IJzer in komt, en de Ganzenvoet is veeleer een meer te noemen dan een complex spel van sluizen.

Als je verder denkt, en de Schelde (ook maar een kleine stroom), en de Maas, de Rijn en andere grotere stromen bekijkt, dan kun je je haast niet voorstellen dat die weg te pompen zijn, of dat je die van zijn ontstaan tot de monding kunt inkapselen tussen twee muren van 22 meter en meer hoogte... Daarmee zou de kous nog niet af zijn, want al het regenwater dat naar de stromen vloeit, via riviertjes en kanalen moet dan toch nog in de stroom gepompt worden...

Zie jij dat zitten?

Ik ook niet.

Veel waarschijnlijker is het scenario dat zowat heel West Vlaanderen en een stuk van Oost Vlaanderen, heel Antwerpen (provincie) zowat verdwijnen onder de nieuwe waterspiegel. De al zo dichte bevolking zou in onze contreien meteen heel erg dicht worden, en het restantje Vlaanderen zou moeten gaan onderhandelen met Wallonië om zijn vluchtelingen daar te mogen laten wonen... Want eigenlijk zijn dat maar economische vluchtelingen, en dus krijgen ze niet zomaar het statuut van vluchteling. (Eigenlijk is het nooit wijs om ruzie te zoeken met je buren!)

En in het voorlopig rijke Westen, is dat wellicht allemaal nog wel min of meer op te vangen... Maar landen als Bangladesh verdwijnen zowat helemaal van de kaart. En daar bestaat geen "goede nabuurschap", want overal hebben ze oorlog, armoe en hongersnood. En ze kunnen nu ook niet meer naar dat Westen vluchten, want dat zit zelf in nood.

Ik woon hier op mijn berg, voorlopig in veiligheid, tot men met een noodwetgeving ons verplicht om een gezin bij "in te kwartieren"... Nood breekt immers wet. Men verandert ook de wetgeving op erfenis, zodat bij onze dood, onze kinderen niet zomaar de inwonenden kunnen uitzetten. Dat ons huis niet gebouwd en ingericht is op twee gezinnen is geen reden om hen te weigeren. Men moet maar leren samenleven. Punt. Uit.

De bloementuin, met mijn bloemen en bloeiende struiken moet verdwijnen, want er is grond tekort, en iedere meter grond moet benut worden om groente te kweken.

Kijk, dat scenario lijkt me veel logischer... En ik zie de toekomst helemaal niet rooskleurig in, hier op "mijn" berg. Het idee dat alles moet ten nutte gebracht worden, trekt me niet echt aan, want er rest dan geen plaats meer voor natuur, geen plaats voor bos, geen plaats ontspanning, alleen wat nuttig is en opbrengt mag nog bestaan. Weg met de volière in je achtertuin, weg met je vijvertje met goudvissen of koi's...

Grond wordt schandalig duur, en een echt-eigen-huis is niet betaalbaar voor de gewone mens. Alleen politici en andere rijken weten de wetten te omzeilen en toch nog alleen te wonen in wat haast ommuurde, versterkte burchten lijken. De discrepantie tussen arm en rijk wordt steeds meer zichtbaar en wekt steeds meer wrevel op.

De regering wordt steeds dictatorialer, onder het mom van de veiligheid. Op de straten lopen bewapende militairen rond, en 's nachts zijn er veelvuldige controles op iedere beweging.
Wie zich verdacht gedraagt, of er in de ogen van de bewapende macht er verdacht uitziet, wordt omsingeld, geïnterneerd voor verder onderzoek. Nu en dan wordt een woning overvallen door de politionele macht, de inwoners worden zonder pardon afgeknald, en men verklaart nadien dat het hier ging om rebellen, opstandelingen, woekeraars. Geen proces om dat te bevestigen of te ontkrachten.
De dictatuur wordt steeds nijpender...

(Gek, wat ik beschrijf lijk ik te herkennen... In het nu en het hier !)

Djudedju

tot de volgende ?

neuzeneuze

Er zijn heel wat volkeren die de kus niet kennen, of er helemaal niets seksueels in zien... Ons moeder wreef soms haar neus tegen de onze, "Gelijk de Eskimo's" , zei ze toen. Ik heb er geen gedacht van of Eskimo's zoenen met neusgefrot, maar het zou best kunnen, en zo ja: "Hoe wist ons moeder dat ?"...

Eigenlijk wou ik het helemaal niet over de kus hebben... (Prachtig beeld van Rodin)

... maar over mijn neus. Nog steeds verstopt.

Ik kreeg van de dokter neusdruppels, om toch wat adem te hebben (via de neus), maar in het weekend zit je dan zonder. Ik geef het toe, het is mijn schuld ! Op het flesje staat duidelijk dat je maximum 4 keer per dag wat van dat spuitje in je neus mag spuiten, maar als alles potdicht zit, dan spuit je meer, om adem te hebben. Want ademen door de mond is zo ambetant, en je krijgt er dorst van en een plakkende mond.

Dus heb ik heel dat weekend minder dan 4 keer gesnoven aan dat flesje, om de laatste etherische inhoud, zelfs het gedacht aan inhoud, in mijn neus te krijgen en toch even de indruk te hebben dat ik weer wat adem had.

Ik spoelde meer dan één keer per dag mijn neus, met wat meer zout in het water dan gewoonlijk, want ook dat helpt... voor een tijdje...

Ik vermoed dat de verstopte neus ook een stuk psychisch is... Als ik op de rommelmarkt liep, had ik veel minder last, of... ik was er niet zo mee bezig. Iedere keer weer verwonder ik me over de invloed van bezig zijn op het lichamelijke leed.

Straks ga ik naar de apotheek, neusdruppels halen, met het vaste voornemen me nu aan die vier keer of minder te houden... Eén geluk heb ik: het is slechts één neusgat die potdicht zit. Als de ander ook lijkt dicht te slibben, dan is dat de overloop van de ander. Eens goed, hard, lang snuiten en snotteren en die ene gang is weer min of meer vrij. Oef.

Jaja, ik weet het, ik heb complexen, en die neus is er één van... Ik vermoed dat het allemaal komt door het vaak ziek zijn in mijn prille jeugd... "Je moet door je neus ademen, als je langs je mond ademt, dan komen de microben zo binnen en ben je weer ziek !" "Je moet veel eten, dat je de ziekte overwint !" . De dokter zei immers : "Eet hij nog? Zolang hij eet zal hij er wel doorkomen !"...

Dus moest ik, bij ieder signaal van een valling eten, meer eten, beter eten, sterke dingen eten. Ik heb kilo's spek en haring gegeten... Dat was kloek. (En betaalbaar).

De invloed van die "opvoeding" gaat ver... Nog voor ik ook maar gewaar wordt dat ik een valling zal krijgen, begin ik meer te eten. Ik kan daaraan perfect voorspellen dat ik een verkoudheid ga krijgen. Als Anny ziek is, dan eet ze niet, of veel minder, ik eet dus meer.

Ik had er deze winter met veel zorg een paar kilo's afgekregen, maar die zijn er al allemaal weer bij en zelfs wat meer. Djudedju !

(Ook dat gewicht is een van mijn complexen...)

Maar we zijn én zaterdag én zondag naar de rommelmarkt gegaan... Zo had Anny haar wandel-oefening, en dacht ik wat minder aan mijn neus. 

Op de rommelmarkt heb ik twee leeuwen gekocht. 

De dame die ze verkocht had duidelijk geen idee wat ze verkocht. Toen ik ze veilig en wel in mijn bezit had, voor een ridicule prijs, heb ik haar uitgelegd wat ze eigenlijk verkocht had... Zodat het mensje niet nog eens domme dingen doen zou. 

Maar eigenlijk zijn die leeuwen schoolvoorbeelden van de menselijke waanzin... Zo'n 100 à 150 jaar geleden, maakten arme Chineesjes mooie beeldjes in Papier-machée, voor het Westen, heel mooi en heel goedkoop, zodat ook de bourgeoisie hier een beeld op de schoorsteenmantel kon plaatsen. Het materiaal, en het feit dat het eigenlijk niet zo'n dure dingen waren, maakte dat ze zowat allemaal werden weggeworpen, of opgebrand of weet ik veel wat... In ieder geval, je vind ze nog heel zelden. In de antiekmarkt is wat zeldzaam is gelijk aan duur... Dus dergelijke oude beeldjes zijn duur. Zeker als het mooie exemplaren zijn. Ik heb er al enkele hele mooie, maar ook enkele hele simpele, die vroeger wellicht bij het gewone volk terechtkwamen.

Het eerste beeld dat ik kocht, omdat ik het én mooi én bizar vond, kocht ik in een kringloopwinkel voor een paar franken... Ik wist niet wat het was, en ik kwam het pas te weten toen ik een veel kleiner en minder mooi afgewerkt beeldje in dezelfde materie zag bij een antiquair... Ik heb daar de uitleg van het materiaal en de prijs gehoord, en nu koop ik die dingen op, telkens ik er een mooi exemplaar zie, en ze zo goedkoop kan krijgen. Nu waren het geen paar franken, maar een paar euro, maar het zijn heel mooie exemplaren, en ik schat ze op meer dan 100 euro het stuk...

(Hopelijk gaan mijn kinderen of die dingen houden, of het op een verstandige manier verkopen, na mijn dood... Er staat hier al heel wat waardevols !)

Tot de volgende ?

belet

Occupé.

Gisteren was ik heel de namiddag en de avond belet, bezet, bezig, niet vrij.
Eerst had ik een verbondelijke vergadering van Crea Midden-Vlaanderen, en daarna was er het jaarlijkse soupeetje met de medewerkers van Mater-Welden.
(Nee, dat is niet gratis, het is een gezellig samenzijn, waarvoor de medewerkers een inbreng doen )

Vannacht haast niet geslapen van de pijn in mijn rug, en van mijn verstopte neus... Vanmorgen al heel vroeg op, voor het nieuws van zeven had ik al mijn turnoefeningen gedaan, maar de pijn bleef.

Deze namiddag komt mijn goede vriend Erwin op bezoek (Mijn Waalse vriend !), en ga ik weer de Franse taal geweld aan doen, en hij de Vlaamse taal verhaspelen. (Soms lachen we dan met elkaars stommiteiten, maar meestal helpen we elkaar om onze talen bij te spijkeren...)

Maar dat wil zeggen, dat ik na de lange uren zitten op een stoel van gisteren, we vandaag weer uren op een stoel mogen gaan zitten, en dat ik wellicht ook morgen nog pijn zal hebben... Nu ja, we zijn dat gewoon, en we kunnen er mee leven, ook al zijn er leukere manieren denkbaar.

Deze voormiddag gaan we wellicht nog wat winkelen, om volgende week eten in huis te hebben, zaterdag en zondag zijn er rommelmarkten, waar we heen gaan als het weer het toelaat... Want in de ijzel of zo gaan rijden voor een rommelmarkt, dat doen we niet.

De rommelmarkt voldoet nu aan een medisch voorschrift... Anny moet wandelen om haar verkrampte spierstelsel weer los te maken... De laatste tijd vinden we nog maar zelden iets op de markten... Ik dank dat dit voor een groot stuk te denken is aan internet. Je hebt legio tweedehandssites en antieksites, waar particulieren kunnen verkopen en aankopen. Op de rommelmarkten zie je niet zo veel verzamelaars van wandelstokken, maar op die websites zie je dat er verdorie heel veel moeten zijn ! Het gevolg is dat de wandelstokken veel meer kosten dan vroeger, en dat men liever de wandelstokken via internet-sites aan de man brengt dan op de rommelmarkt, waar ze minder gevraagd zijn, en minder duur moeten verkocht worden. Niettemin stijgen daardoor ook op de rommelmarkten de prijzen. Ze doen maar, ik ben niet van plan mijn strategie aan te passen, mijn verzameling mag niet bestaan uit te dure voorwerpen. Nu kan ik makkelijk mijn wandelstokken kwijt met winst, maar als ik ze zo duur ga kopen, dan is dat niet meer het geval.

Gek genoeg zie je op die websites veel wandelstokken duur verkopen, die helemaal niet oud of uitzonderlijk zijn, aan véél te dure prijzen, wat er op wijst dat er blijkbaar veel "groentjes" aan het opkopen zijn, die geen benul hebben van de waarde en of het antiek is of niet.

Ik ben niet de verzamelaar die MOET verzamelen, het is een liefhebberij, en gaan ze te duur, dan koop ik niet. Wellicht zien we binnen een jaar of twee jaar plots weer al die stokken terugkomen, aan dumpingsprijzen, en dan is het ogenblik daar om weer te verzamelen. Als ze later mijn verzameling verkopen, dan moeten ze dat bij mondjesmaat doen, en liefst als de markt hoge prijzen heeft. Dan zal mijn verzameling voor hen een onverwacht appeltje tegen de dorst zijn !

(Ik ben dus een verzamelaar met financiële bijbedoelingen...)

tot de volgende ?

waarde

Wat is de waarde van je... zeg maar je auto ? Of je tv ?Of je verzameling postzegels?
Veel moeilijker: Wat is de waarde van je echtgeno(o)t(e) ?
Héél moeilijk: Wat is de waarde van je verdraagzaamheid? Je goedheid?

Wat is waarde eigenlijk ?

Waarom is goud meer waard dan lood ? Zeg nu niet dat het niet roest, dat het een edelmetaal is... Wat is er edeler aan goud dan aan lood ? We achten diamant hoger dan zegge en schrijve een robijn, terwijl de laatste veel zeldzamer is... Als zeldzaamheid een norm is.

Met andere woorden waarde is een relatief iets.
Misschien vind je jezelf een goed mens, maar als ik het een ander vraag...
Misschien is voor jou status wel heel waardevol, zorg je steeds voor je uiterlijk, je kledij, het blinken van je auto en dat je huis er altijd heel netjes bij ligt.

Maar heeft dat eigenlijk wel waarde ? Buiten voor jezelf dan?

Hoe langer ik er over nadenk, hoe moeilijker het me wordt om waarde vast te stellen, zonder te vervallen in mijn persoonlijke kijk op die waarde. Het lukt me niet. Want waarde is blijkbaar een van die onstoffelijke begrippen, die je niet in je hand kunt nemen, niet op de weegschaal kunt leggen, niet kunt bepalen.

Toch nemen we een heleboel waarden zomaar aan... Een pint kost twee euro, en een cola 1.5... Een diamant kost heel veel geld, en een blinkend stukje geslepen glas is een prullaria. De maatschappij dringt ons op dat een bepaald merk van auto meer waard is dan een ander, zonder dat je daar echt veel verschil kunt merken. Vanmorgen komt de kuisvrouw hier aan, met een BMW, en klaagt dat "dat ding" nog over achteraandrijving beschikt, en dat ze haast de berg niet opraakte, nu het glad ligt. Als het niet glad is hoort BMW bij de wagens waar de meesten naar opkijken. Gek hé ?

Een van de zaken die wellicht het hoogst gevalideerd wordt op de rangschikking "Waarde", is geluk. En dat is op zich ook al zo'n wazig begrip.
Ik heb geluk, ik won de lotto.
Ik heb geluk, ik brak maar een been bij die val in de kelder.
Ik heb geluk, want ik heb een goede job.
Ik wou dat ik ook eens geluk had.

Liefde is ook een van die zaken, en haat, en hoop en geloof...
Allemaal zaken die we heel vaak in de mond nemen, waar we blijkbaar een waarde op kleven, en er over praten op een manier alsof het logisch zou zijn dat jouw waardering voor die dingen dezelfde is.

Met andere woorden, we denken dat onze waarde universeel is.

We verwonderen ons er heel vaak over dat anderen blijkbaar anders denken. Hoe kunnen ze  ! Denken ze niet na ? Hoe kun je nu als werkmens gaan stemmen voor partij X ? Wanneer gaan ze inzien dat ze verkeerd bezig zijn?

Maar wellicht denken zij net hetzelfde over ons. Waarden...

Iets is net zoveel waard, als het voor u waard is... Maar ook dat is niet correct ! Nee, want we laten ons een heleboel zaken opdringen. We kunnen vinden dat een schilderij van Picasso op geen oude slets trekt, maar we weten dat het een hoge waarde heeft. Waarom? Omdat men ons die waarde opdringt. Men zegt het ons, men schrijft het, we zien dat ze er zoooovéél voor betalen, het hangt in musea als voorbeeld... en ga zo maar even door.

Ook als we diep in onszelf overtuigd zijn dat het lelijk is, kennen we het een waarde toe, omdat iedereen dat doet. Gek.

Ik erger me omdat er mensen zijn die andere mensen minderwaardig vinden omwille van kleur, van taal, van geloof... en eigenlijk doe ik op dat moment net hetzelfde: ik vind die mensen die anderen minder vinden minder dan mezelf, want mijn normen liggen hoger. Hoger dan wat? Waarden?

Weet je, we zouden wellicht beter af zijn, als waarde niet bestond, als alles en iedereen even waardeloos of even waardevol was. Als er geen waarden waren, dan zou er geen jaloersheid moeten zijn, dan zou er geen rijkdom bestaan en ook geen armoede, dan zou er wellicht ook geen maatschappij bestaan en zwierden we nog door de bomen.

Want wellicht is dat de waarde van waarden... Het doet ons streven, doet ons pogen om vooruit te gaan, doet ons proberen meer en beter te doen...
Alleen, we hebben het begrip op van alles en nog wat geplakt, we geven waarde aan stoffen in plaats van aan ethiek. We hebben geluk verbonden aan loterijen en bezit, we hebben liefde verbonden aan seks en lichamelijke aantrekkingskracht... We hebben onze waarden naar beneden gehaalde, tot op de hoogte van ...
de mens.
djudedju

tot de volgende ?

neus

Gisteren ben ik weer naar de dokter gegaan... Ik heb twee soorten antibiotica genomen, maar mijn sinusitis is er nog steeds. Een kort onderzoek en terug een andere soort antibiotica... Hopelijk helpt het nu wel.

Eén van de vragen is steeds: "Heb je pijn?" "Nee, ik heb geen pijn." "Ha ja, jij en pijn... Voel je soms druk?" "Ja, soms voel ik druk op mijn oog". Dokter knikte, en keek nog even naar mijn bloeddruk en zo...

't Was de andere dokter, want nu zitten er twee op één adres. Ze hebben ook een secretaresse: Lieselotte... Een lieve dame die altijd vriendelijk lacht en de mensen steeds met sympathie en medeleven te woord staat. Als je telefoneert naar de dokter kom je haast steevast bij haar terecht. "Heb je een voorkeur voor een bepaalde dokter?" "Ja, ene die me geneest!" Ze lacht, "Vanavond om 18 uur, en 't is dokter X, is dat goed ?" "Hij weet toch wat dokter Y me heeft voorgeschreven?" "Jaja, dat zit allemaal in uw dossier..." ...

Ik heb in de loop der tijden in menig ziekenhuis en bij menig dokter een dossier opgebouwd om "U" tegen te zeggen. Nu dus ook bij de huisarts(en). djudedju

Als ik een voorschrift moet hebben voor mijn dagdagelijkse medicamenten, dan moet ik niet bij de dokter zijn, ik bel naar Lieselotte: "Lieselotje, wil je eens vragen dat de dokter een pak voorschriften schrijft voor mij en voor Anny ? We zitten ver zonder." " Kom je ze halen?" "Ja, hoe laat?" "Kom maar tegen 10 uur..." Zowel de dokter als Lieselotte weten dat zowel Anny als ik, veroordeeld zijn om voor de rest van ons leven bepaalde medicamenten te nemen, vooral pijnstillers en dergelijke... We moeten ons daarvoor niet gaan aanbieden, want we zijn - buiten de pijn - gelukkig meestal niet ziek. (Buiten de sinusitis momenteel)... Eigenlijk best een beetje gek... We moeten voor een deel dingen hulp van derden hebben, maar ziek? Bah, nee, we zijn niet ziek...

Ziek in onze woordenschat, dat is iets anders. Pijn dat valt gewoonlijk niet binnen het ziek zijn, ook al zijn er wellicht heel wat zieketen die gepaard gaan met pijn. Zoals sinusitis bij de normale mens. Ik met mijn bizarre afwijking waardoor ik heel wat dingen niet voel... Soms maak ik me daar ongerust over. Stel je voor dat ik iets ernstigs heb, en het niet weet omdat ik het niet voel. Allee, neem nu gewoon een appendix... Als je dat niet voelt, als dat springt en je krijgt peritonitis, dan is dat dodelijk !

Ik mag er niet op denken.
Soms vraag ik me ook af: "Die rugpijn, is dat de pijn zoals iedereen die voelt, of voel ik die ook minder ? Of misschien net meer dan een ander ?"
Ik zag ooit op tv een uitzending over pijn, en men kwam tot de conclusie dat een kind baren het ergste is... Ik vind dat bullshit ! Ik heb dames gekend die een kind baarden alsof het niets was, en ik heb er gekend die heel lang een heel erg veel pijn hadden. Ik ben bij kankerpatiënten geweest, die brulden van de pijn... Pijn is naar mijn gevoel niet zomaar af te meten. Ik zie mensen die echt ziek zijn van de pijn in een tand... terwijl ik nooit tandpijn voel. Ik wordt gewaar dat ik een slechte tand heb, als ik die tand voel breken in mijn mond, of ik zie het dat ik een gezwollen kaak heb, maar voelen ? Nee...

Ook medicatie voor de pijn... Toen ik - heel lang geleden- in de pijnkliniek terecht kwam, om te pogen mijn rugpijn wat te milderen, heeft men heel wat soorten pijnstillers geprobeerd, en van heel wat van die pijnstillers is geweten dat ze niet alleen de pijn stillen, maar ook verdovend werken in de zin dat je slaperig wordt en zo... Op de duur probeerde men het met morfine... Ik liep de muren op van de zenuwen en de pijn bleef hetzelfde. In plaats van verdoven werd ik dus hypernerveus. Ik heb dat blijkbaar geërfd van ons moeder, zij kreeg eens een slaappil, en liep de ganse nacht rond van de zenuwen...

Och ja, nu neem ik een mengeling van allerlei en dat helpt een beetje, zodat de pijn binnen het verdraaglijke kan gehouden worden. Voor de rest moet je er mee leven. Ook bij Anny heeft de dokter gezegd dat ze moet mee leren leven, en ook zij moet pijnstillers slikken om het binnen het aanvaardbare te houden. We klagen niet... er zijn er die veel slechter zijn, en die echt ziek zijn. Wij hebben buiten de pijn een redelijke gezondheid. En wat betreft de hulp, gelukkig kunnen we het doen.

 Ik weet wat pijn is, ik heb ervaring... Maar ik kan en durf de pijn van Anny niet in te schatten. Ik weet dat je pijn niet kunt meten, niet kunt vergelijken. En dan heb ik het nog niet over de mens en de pijn. Sommige mensen geven zich over, ondergaan, anderen blijven vechten. Wij beiden horen bij de vechters, die de grenzen van ons kunnen voortdurend aftasten en proberen wat te verleggen.

Maar laat ik je niet vervelen met oeverloos te schrijven over pijn... Och ja, weet je dat ik binnenkort 10 (tien) jaar aan het bloggen ben?
Mocht je die teksten afdrukken, je had al een heel dik boekwerk !!!

tot de volgende ?

m'n rape

M'n rape ligt stille, ie loopt op soldatenknopen...
Voor (West) Vlamingen zal het nu duidelijk zijn, dat mijn uurwerk stil ligt.
Ik moet nu kijken onderaan mijn scherm om het uur te zien, of, als ik niet aan het computeren ben, moet ik kijken op de oude grootvadersklok... Een van die heel oude meubelstukken met een slinger, een sleutel om het op te winden en bij het uur en het half uur slaat hij Boiiiiiink...

Laatst lag ook die oude klok stil, en ik was het voorbeeld van ons vader indachtig, die nu en dan de koekoeksklok onder handen nam, en het mechaniek dan kuiste met een pluim in de petroleum gedrenkt... Voorzichtig overal tussen met een kleddernatte pluim het vuil van de tandwieltjes soppen.

Nu doe ik dat niet meer met een pluim, ook niet met petrol, nee, ik spuit siliconenolie in heel het mechaniek, laat het uitdruppen, en zie, de klok werkt weer.

Mijn eerste uurwerk kreeg ik van mijn meter, voor mijn plechtige communie. Dat was voor die tijd een heel modern ding, die je niet moest opwinden, want hij wond zichzelf op, door het bewegen van je arm. Dit noemde een inca-block. Ik heb die klok jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren gedragen, tot op een dag het mechaniekje om op te winden de geest gaf.

De laatste tijd draag ik van die polshorloges met een batterijtje in. Die batterijtjes vervangen we zelf, en dan zijn we weer voor maanden gerust. De uurwerken koop ik op de ...rommelmarkt. Soms heb je al een uurwerk voor minder dan de prijs van een batterijtje. Zijn die kapot, dan kun je kiezen, of een nieuw batterijtje, of een nieuw uurwerk.

Sommigen gaan meewarig kijken "Die goedkope brol", maar ik hecht nu eenmaal weinig waarde aan uiterlijkheden. Een ding moet zijn werk doen, en voor de rest trek ik het me niet aan. Ik kijk altijd een beetje verwonderd te kijken naar mensen die mode volgen, die een grote blinkende auto moeten hebben die heel rap kan rijden (maar je mag het nergens doen), of die een jas van dit of dat merk moeten hebben, of schoenen van...
Een auto moet me van A naar B kunnen brengen, op een manier dat ik droog blijf, mode trek ik me niet aan, ik koop kleren die lekker zitten, schoenen die stevig zijn, makkelijk zitten, en liefst lang meegaan en weinig onderhoud vergen... Ik bekijk eigenlijk alles als een stuk gerief. En geef toe, er is geen mens die een hamer zal kopen omdat hij zo'n beeldige paarse steel heeft...

Voor mij is er een enorme afstand tussen dingen die je koopt voor het mooie er van, en gebruiksvoorwerpen. Als het gebruiksvoorwerp ook mooi is, dan is dat meegenomen, maar het mooi zijn is nooit bepalend, wel het gebruik, want daarover gaat het hem eigenlijk.

Wees blij dat er niet zo veel zo'n mensen rondlopen als ik ben, want dat zou niet goed zijn voor de economie. De kledingindustrie zou aan mij wellicht heel grote honger lijden. Want mijn normen zijn beperkt tot makkelijk en sterk.

(Dan krijg ik onder mijn voeten van mijn oudste zus omdat ik op een foto sta, met een karper in mijn armen, en een vuile slodderige broek en een versleten trui... Precies of je gaat vissen in een zondags kostuum... Trouwens ik heb gewoon geen kostuum meer, ik draag die dingen nooit, dus heb ik ze ook niet in mijn kast hangen.)

Gek eigenlijk dat we ons leven zo op dat klokje baseren. Het is niet "Ik heb honger", nee, het is "Is het nog geen tijd om te eten?"... Gek als je er even bij stilstaat. Maar heel onze maatschappij is op de minuut geregeld. Het nieuws is om 13 uur, en je moet wachten tot 20.35' uur om te kijken naar een deftig programma op tv, want daarvoor is het nog of Thuis of Familie... Vroeger had ik zelfs een soort pillen die ik een uur voor mijn ontbijt moest innemen, en ik mocht niet liggen. Dus stond ik op, ging naar de badkamer, nam die pil met een beetje water, en ging dan op het toilet zitten, een boek lezen. Een uur aan een stuk.

De klok regelt ons leven.
We worden geleefd bij de gratie van het uurwerk.
Vroeger luisterde men naar de torenklok, en het waren slechts heel rijke mensen die thuis een klok hadden. Bij mooi weer kon je kijken op de zonnewijzer op de geven van de kerk of het stadhuis. Dat was de tijd waar men eigenlijk nog meer op zon voortging, dan wel op een klok die ergens ver weg hangt en atoom-geregeld wordt, om zeker héél juist te zijn.
Nu heb ik in de keuken zo'n klok hangen, die door radiosignalen het juiste uur ontvangt van weet ik veel waar, en altijd het juiste uur geeft. Als de batterijen niet plat zijn.

Batterijen: een vervuilend ding, die ons uurwerk aan gang houdt, en zo ons leven dirigeert, en die zo vervuilend is, dat het in een speciale afvalcontainer thuishoort. Wat doen we eigenlijk ?
Ik las vandaag dat het niet goed is je gsm altijd in je broekzak te hebben, of in je BH te dragen (Wie doet dat ?)... kankerverwekkend.
Wat doen we eigenlijk ?

Maken ze geen uurwerken meer die je moet opwinden? En misschien moet ik nog maar een paar van die oude uurwerken opkopen en gebruiken, hier in huis. Heb ik iedere week lichaamsbeweging om ze op te winden.

djudedju

tot de volgende ?

Money makes the world go round...

In de tennis worden de matchen, ook op het hoogste niveau, verkocht aan de gok-business...
In de voetbal werden (worden?) de matchen verkocht aan de gok-business...
En wellicht zijn er nog wel van die dingen die we nu nog niet weten.

Zowel in tennis als in voetbal, verdienen de spelers stukken van mensen, en blijkbaar is veel nog niet genoeg...

Money, money, money...

Stel, morgen win ik met euromillions zo'n 300 miljoen eurootjes... Ga ik dan echt nog meer willen hebben? Ga ik dan dingen doen die eigenlijk niet geoorloofd zijn, om nog meer te hebben? Gewoon omdat ik de grote hoop nog wil zien groeien?

Zou ik anders gaan leven als ik zo stinkend rijk was ?

Ik vermoed van wel, niet in alles en nog wat, maar wellicht zou ik overwegen om een huis te bouwen, waar alles gelijkvloers is, handig aan onze ouderdom, waar de deuren breed genoeg zijn voor een rolwagen in en om het huis (Je weet nooit war je terecht komt aan onze leeftijd)... Wellicht zou ik ook mijn wagen vervangen door een kleiner en ecologischer exemplaar, en zou ik mijn ultieme droom waarmaken en een bootje kopen om op de Europese rivieren rond te varen... Uiteraard zou ik ook mijn kinderen en kleinkinderen helpen, maar niet overdrijven, want ze moeten nog normaal blijven leven. (Gelukkig ben ik al oud, en kan ik mijn leven niet meer verprutsen)

Vroeger zou ik ongetwijfeld ook gedroomd hebben van een grote tuin, maar vermits ik die niet meer kan onderhouden, hoeft hij vandaag echt niet meer zo groot te zijn. Mocht het kunnen, dan zou ik wel een vijver willen hebben aan mijn achterdeur, zodat ik kan vissen zonder het huis uit te moeten...

Maar dat ik dat allemaal niet heb, maakt me geen seconde minder gelukkig. Ik heb geen perfect leven, maar ook met al dat geld en al die voorzieningen zou het nooit perfect zijn.

Met andere woorden, eigenlijk heb ik al dat geld niet nodig om gelukkig te zijn, en ik zou met dat geld wel een paar dromen kunnen realiseren, maar wellicht kreeg ik dan weer andere dromen, die dan ook weer niet te realiseren zijn... Nee, ik ben gelukkig laat het maar zoals het is.

Dus snap ik al helemaal niets van die "sportlui" die heel onsportief hun matchen gaan verkopen voor het grof gewin. Of is dat grof gewin helemaal zo grof niet ?
Ik vraag me soms af...
Een goede voetballer die heeft een coach, die voor hem gaat zoeken waar hij het meest zou kunnen verdienen, en waar ze hem voor de hoogste som zouden kopen... Zo'n coach moet ook betaald worden... Loopt die soms met het leeuwenaandeel weg?
Een tennisspeler heeft niet alleen een trainer van doen, nee, ook nog een heel team om hem te verzorgen en te begeleiden... Hoeveel hou je dan over van een Wimbledon-zege?

Ik weet het niet en wil het niet weten.
Het maakt alleen dat ik steeds meer en meer ervan overtuigd ben dat we daar helemaal niet meer met sport te maken hebben, maar met beroepsmensen. En als ik het eerlijk mag zeggen, dan kijk ik liever een paar uur naar een pottenbakker, een kunst-wever, een beeldhouwer, ja, zelfs naar een goede metser, die prachtig vakwerk levert en een muur in visgraat metselt...
Dat zijn ook beroepsmensen, maar het zijn er die een stukje van hun ziel, van hun kunnen schenken aan de wereld, via hun werk.
Ook al zijn er ook daar die, eenmaal ze naam hebben, massaal gaan produceren, om zoveel mogelijk gewin te maken, en vergeten ze ook kunst te brengen...

In onze maatschappij, waar alles snel moet gaan en geautomatiseerd wordt, is er nog weinig sprake van echte vakmensen... Nu kijk ik naar filmpjes die opgenomen werden in stukken wereld waar de "beschaving" op dat moment nog niet ingevoerd was, en waar je een negerin een reusachtige pot ziet maken, volledig met de hand, zonder ook maar een mechanisch hulpmiddel, en ze bakt het dan ook nog en versiert het op de hun eigen wijze. Wellicht is ze zich er niet van bewust dat het feit dat ze de klei op de zanderige grond zit te bewerken net de juiste structuur geeft aan de klei om sterke potten te bekomen, maar dat doet er niet toe... Ze maakt mooie potten voor het echte dagelijkse gebruik, aangepast aan hun behoefte, en versierd volgens haar eigen kunnen en volgens eeuwenoude traditie.

Nee, we moeten niet terug naar de tijd van toen... Maar we moeten wel weer terug naar de mensenmaat in het werk en in het zijn.
Wat is de arbeidsvreugde nog voor een man die heel de dag dezelfde vijzen in dezelfde gaten draait? Is dat de vooruitgang?
Laat het dan maar.
We hebben met al dat modernisme een maatschappij opgebouwd, waar het steeds moeilijker is om nog normaal te leven. Steeds meer zie je mensen die wanhopig proberen terug te gaan naar de oude technieken, die weer groenten willen uit een onbespoten tuin, en planten zelf kweken uit het zelf verzamelde zaad... Terug naar een meer natuurlijker bestaan.
Ik heb een paar blogjes terug geschreven dat we een wereld hebben opgebouwd, waar we haast niet meer zonder die auto kunnen bestaan... Maar we zijn er ook het slechtoffer van, op meer dan één manier !

Geld is niet alles... Steeds meer mensen willen steeds meer, in de hoop dat geluk te koop is... Terwijl geluk eigenlijk voor je voeten ligt, je moet alleen tevreden zijn, meer is het niet.
Aan wat voorbij is, kun je toch niets meer doen, aan wat nog komen moet zal je gepieker geen iota veranderen... Leef nu, en wees tevreden met je leven.
Meer is er niet, dat is het.

tot de volgende ?

thuis blijven

Vanmorgen vroeg opgestaan, want we zouden naar de rommelmarkt gaan... Even buiten gekeken, geluisterd naar radio en tv, en we zijn thuis gebleven.
We gaan voor een rommelmarkt geen risico nemen, zoveel is dat niet waard.

Nu en dan passeert hier toch een auto, heel voorzichtig, en als je buiten staat, hoor je het ijs onder zijn wielen kraken. Het is koud en glad.

Misschien is het op de grote banen wel iets beter, maar we moeten voor die rommelmarkt heel wat kleine wegen doen, dus, nee, we blijven veilig thuis.

Gisteren zijn we wel naar de rommelmarkt geweest, te Wieze, in de Oktoberhallen. Dat is een behoorlijk grote markt, maar het wordt er duur: de parking is duur en de ingang is ook al niet van de goedkoopste. Nu ja, dat is dan ook een van de weinig uitstappen die wij doen... Zo dikwijls gaan we niet weg. We verlangen beiden naar goed weer, want Anny moet wandelen op doktersvoorschrift...

Dat wandelen valt ons een beetje zwaar... Voor mij is wandelen net niet zo goed, en we zijn beiden zo vergroeid, dat het haast ondenkbaar is dat een van ons gewoon alleen op baan gaat, tenzij het voor een vergadering of zoiets is, maar voor ontspanning, waar een wandeling toch zou moeten bij horen... Nee, ik zie Anny niet alleen vertrekken. Bovendien gaat ze stilletjes moeten opbouwen, niet te veel in één keer, en zeker niet als het glad is zoals vandaag.

We gaan dus moeten zoeken naar een modus vivendi... voor mij tot op het randje gaan, voor haar mag het misschien wel iets meer zijn...
We stappen stilletjes naar 50 jaar samenzijn, dit jaar vieren we -hopelijk- de 49 jaar, onze vrijersperiode niet mee geteld. Maar het zijn vooral de laatste 20 jaar, waar ik door ziekte, hele dagen thuis was. We zijn in die jaren elkaar zo gewoon geworden, zo vergroeid, dat we niet meer zonder elkaar kunnen. We moeten niet veel praten, een vage beweging, een aanzet tot een woord, en we weten al van elkaar wat er komen gaat, wat we willen... Het is een beetje "creepy", we lijken steeds meer één te zijn.

Toch verschillen we eigenlijk enorm... Maar misschien is het inderdaad zo dat "les extrèmes se touchent"... (Hopelijk schrijf ik geen fouten in de taal van Molière, want het is al zo lang geleden dat ik dat moest doen... ) . We vinden elkaar in onze verschillen. En er is geen hiërarchie te vinden bij ons. We weten wat er voor de ander belangrijk is, en laten de beslissing dan aan die partij. En in de weinige zaken waar er niet echt iemand speciaal is, daar bekijken we het samen, en tasten elkaars "goesting" af, want eigenlijk komt het meestal er op neer dat we eerder geneigd zijn de ander te plezieren dan onszelf. "Gaan we eens asperges klaarmaken?" " Ik eet eigenlijk liever schorseneren..." "Ha ja, daar had ik nog niet op gedacht..." Dus kopen we schorseneren.
Gaan we vanmiddag frietjes eten met eieren? Ha ja, dat is al een tijd geleden. Wat eten we morgen? antwoord: Wat zit er nog in de diepvries?

Het is allemaal zo gewoon, maar het is de samenvatting van een levenslang proces naar elkaar groeien.

We observeren elkaar ook naar de pijn. "Gaat het weer niet?" "Jawel, maar ik moet eerst wat in gang zijn, dan gaat het wel..." Of dat laatste helemaal juist is, of een vorm van de ander geruststellen is niet steeds duidelijk, maar het wordt in beide gevallen aanvaard, en alleen de verdere houding gedurende de rest van de dag wordt dan verschillend ingevuld.

Ik heb het je al gezegd, we zijn, ondanks al wat we al tegenkwamen, ondanks de pijn en het niet meer aankunnen van zoveel dingen, heel gelukkig... Niet dat we zonder zorgen zijn, of geen besognes hebben, maar die horen er bij, en worden mee gepakt op de levensweg. Gelukkig zijn is geen kunst, het is aanvaarden en niet wegdrijven in onvervulbare verlangens. Het is niet blijven treuren over wat gisteren was, of niet bang zijn van wat komen gaat... We leven vandaag, nu. En dat gaat.

tot de volgende ?

neutraliteit

Heb jij jezelf ook al betrapt op het feit dat je eigenlijk niet neutraal bent? Dat je niet in staat bent om onbevangen te oordelen? Dat je vooringenomen bent?

Ik ben katholiek opgevoed, en van uit die opvoeding bekijk ik "de anderen". Ik ken mensen die niet-gelovig zijn, en ik betrap hen er op, dat zij zich niet kunnen vrijmaken van deze vooringenomenheid. Met andere woorden, we doen het allemaal, op een of andere manier.
Als je eenmaal "iets" bent, dan is het niet zo simpel om "de anderen" op een neutrale manier te bekijken. We hebben allemaal een bepaalde bril op, en zien alles doorheen deze bril.

Als katholiek leerde ik dat de anderen heidenen zijn. Nu ik oud ben, en al heel veel water naar de zee heb weten vloeien, denk ik daar anders over. Niet dat ik nu, oud en wijs geworden, eindelijk tot een echt neutrale kijk kom... Nee, ik kan dat nog steeds niet. Meer zelfs, ik betrap mezelf er op, dat bij dingen waar ik veranderd ben van idee, ik nu het oude denkbeeld dat ik had, veracht, neig tot afbreken, en eigenlijk geen sikkepit neutraler ben geworden.

Dat is wellicht één van de voornaamste redenen waarom wij als mens voortdurend met elkaar in de clinch gaan... We verdedigen niet alleen ons eigen standpunt, nee, we moeten zo nodig het idee van de ander gaan afbreken.

Ik sta open voor de vluchtelingen, en behoor tot de mensen die zich (soms alleen in mezelf om geen ruzie te maken) kwaad maken op de mensen die negatief staan tegenover de vluchtelingen. In werkelijkheid zouden we eigenlijk heel neutraal moeten zijn, niet voor, niet tegen. Het probleem is er, wat doen we er aan, hoe lossen we het het best op? Maar nee, we zijn voor of we zijn tegen.

Ik ga uit van het standpunt dat ieder mens gelijk is, en dus ook gelijke rechten moet hebben, maar anderen gaan er van uit dat die vreemden hier niets te zoeken hebben, en dat we hier al genoeg hebben aan onze eigen zorgen en eigen moeilijkheden.

En eigenlijk zijn we alle twee niet goed, niet neutraal, niet logisch bezig. Stel nu dat voorval in Keulen... Daar kun je toch niet anders dan boos over zijn, maar ik stelde bij mezelf vast dat ik de facebook-berichtjes over die kwestie niet aanklikte, vermeed, niet wou hebben, want ze pasten niet in mijn beeld van vluchtelingen zijn net als ons...

Ik stelde ook het omgekeerde vast, mensen die tegen de vluchtelingen zijn, grepen dit voorval aan om hun gelijk te halen, om te stellen "Zie je wel ! Het zijn allemaal slechten ! Wat halen we hier binnen!"
Wat uiteraard ook een verkeerde stellingname is... Maar het bewijst hoe moeilijk het is om neutraal te zijn, eerlijk, zonder vooringenomenheid.

Als we logisch denken, dan zullen die vluchtelingen, net zoals ons eigen volk, wel een mengelmoesje zijn, van "goeden" en "slechten", wat die woorden ook inhouden.

Ik heb al altijd een beetje zitten worstelen met deze moeilijkheid. Ik werkte in een katholieke organisatie, een katholieke vakbond, en als er een geestelijke eens een woordje deed, en het evangelie bekeek vanuit arbeiderszijde, dan zat ik me af te vragen "Wat vertelt een proost nu bij de katholieke werkgevers ???"...

Mens zijn is héél moeilijk !
Mens zijn met de mensen nog veel moeilijker !

djudedju

tot de volgende ?

winter

Het komt er toch nog van: het wordt winter in ons landje.
Het wordt kouder, het zal zelfs over dag gaan vriezen, en er komen winterse buien.
Tja, de kans was groot dat het zou gebeuren hé? Maar tot heil van mijn huisverwarming was het er tot op heden nog niet echt. Gisteren hebben we, Anny en ik, het deksel van de put gehaald, Anny heeft de dop afgedraaid, en er de lange meetstok in geschoven: we hebben nog niet veel mazout verbruikt... Maar nu het toch gaat winteren, zal dat wel wat vlugger gaan...

Voor mij hoeft het niet... Ach, de koude is niet wat me stoort, maar ik hou niet van de bijverschijnselen. Alles wat de grond onder mijn voeten of mijn banden glad maakt, vind ik helemaal niet nodig. En dan stuurt er mij nog iemand een mailtje met een filmpje van auto's die verschrikkelijke accidenten hebben op spekgladde wegen... Iets waar ik niet mee kan lachen! Zit er maar eens zelf in !

Ik vrees ook dat we nu, meer dan anders, schade aan de planten gaan krijgen! Het was tot op heden zo warm, dat we allerlei planten en bomen in bloei zagen staan, en nu gaan die bomen, die duidelijk weer vol levenssappen staan, plots bevriezen. Met andere woorden, de kans zit er in, dat de cellen in de planten/bomen gewoon stuk vriezen. Normaliter zijn de cellen quasi droog in de winter, en zitten er haast geen sappen in, zodat schade door vorst weinig waarschijnlijk is. Voor een groot stuk is dat ook het verschil tussen winterharde en niet-winterharde planten: de planten bevriezen alleen als de plant zich niet "droog maakt". Niet-winterharde planten komen uit gebieden waar deze reflex niet nodig is, en hebben deze mogelijkheid dus niet.

Met andere woorden, als onze planten er nu niet in slagen zich voldoende aan te passen aan de plotse kou, dan zit de kans er in dat ze bevriezen. In onze tuinen hebben we heel wat planten die zone-vreemd zijn, met andere woorden, die uit een iets ander klimaat komen. Vandaar dat er ook gradaties zijn in het al dan niet winterhard zijn. Sommige planten kunnen makkelijk overleven, mits ze wat beschut staan, of mits de wortelkluit goed af te dekken. Andere zijn helemaal niet winterhard, en de minste kou is fataal voor hen.

Let wel, in principe kan iedere plant kapotvriezen... Alleen ligt de grens voor haast iedere plant anders. Maar in heel koude winters in het hoge Noorden, zag men al dat zelfs de ijzersterke sparren soms gewoon open vroren van de kou, ze scheurden gewoon open doordat de cellen teveel zwellen bij het bevriezen. Het is inderdaad die gekke eigenschap van het water, die bij kou meer volume inneemt, die de reden is. Water is bij mijn weten daarin een unicum: alle stoffen krimpen bij koude, water gaat volumineuzer worden. (Dus heb je eigenlijk te maken met het krimpen van de plant én het zwellen van het water in de gekrompen cellen...)

Ik heb heel wat planten die horen bij de planten die hier gewoonlijk winterhard zijn... Maar ik herinner me een winter waarbij het kwik hier tot min 20°C ging, en dan bleken een deel van die planten dus niet bestand...ondanks ze hier al jaren stonden en groeiden en bloeiden. Nu hebben we met een ander, een nieuw fenomeen te doen... Hopelijk gaan er niet teveel planten kapot.

Er zijn ook planten die zich tegen de kou verdedigen door het bovengrondse gedeelte te laten sterven, maar die winterharde wortelen hebben... Ook deze lopen nu gevaar, omdat er vele zijn die al met nieuwe groeiknoppen boven de grond staan. Het wordt dus afwachten.

In principe plant ik planten die het niet uithouden niet meer terug aan, maar wat we nu meemaken is geen gewone situatie... Ik hoop dan ook dat dit uitzonderlijke fenomeen echt uitzonderlijk blijft, en dat het geen nieuw gegeven is, ontstaan door de Global Warming... Want dan zouden we wellicht nog vaak met dit fenomeen te kampen hebben. Voor mijn bloemen is dit erg, maar voor mensen die van de teelt van planten (bloemen, fruit, groenten) is dit pas heel erg !
Dit zou ook voor ons een bijkomende ramp kunnen zijn, in de zin dat we volgend jaar extreem dure groenten en fruit zouden krijgen...

Afwachten, met wat schrik, is dus de boodschap...

Heel erg koud wordt het nog niet, er is nog geen sprake van echt extreme winterkou. Wellicht komt het ook niet zo ver. De winter begint ook laat, en zal dus wellicht niet zo heel lang duren. Maar er zijn uitzonderingen op alle regels. De langste winter die ik mee maakte was die van 1962-1963, toen de sneeuw die rond kerstmis viel, bleef liggen tot in maart... Ik heb dat jaar "op" de zee gelopen. Nu ja, de zee was geen ijsvlakte, het waren eerder massa's ijsschilfers die samengekoekt waren tot dikke drijvende pakken, waar we overheen liepen, terwijl de bodem onder ons bewoog.
De koudste winter was die waar we onder de twintig graden doken.
De winter die ik als het ergste aanvoelde, was de winter waar ik met mijn fiets door een sneeuwstorm naar huis moest meer dan 17 km ver... Ik heb er uren over gedaan, en nog na jaren voelde ik hoe de schrik mijn maag samentrok bij het zien van sneeuw...
Met andere woorden, winter is voor een groot stuk ook hoe je het ervaart...
Als kind is sneeuw en ijs heerlijk, als volwassene is het vooral ambetant, en als je oud wordt is er de schrik voor het vallen...

tot de volgende ?

Sparen?

Is dat om te lachen?
De index blokkeren, de lonen bevriezen, de prijzen de hoogte laten ingaan, en dan zeggen dat we eindelijk met zijn allen de economie aanzwengelen door meer te spenderen van ons inkomen...

Nee meneer, we zwengelen de economie niet aan, we sparen niet meer omdat we niets meer over hebben... Of zoals zoals ik het onlangs hoorde: "Aan het einde van mijn pree heb ik nog maand over..."

Het aantal armen in ons land stijgt dramatisch.
Dat is er aan de hand !
Wij kunnen niet of haast niet meer sparen.
En velen eten hun zuur bijeen gespaarde centjes op, om te vervallen in de kloof van de armoe.

Oh, ik weet het wel, meestal is de armoe hier niet te vergelijken met de armoe ginder ver in die hongerlanden, maar alles is relatief. Wie hier arm is, vergelijkt zichzelf met de wereld om hem heen, niet met de ver-af wereld. Je moet eens gaan kijken aan de voedselbedelingen, aan de OCMW's en dergelijke, aan initiatieven voor armoedebestrijding, en je begrijpt de opmerkingen van "Help eerst je eigen behoeftigen !" wel ietsje beter. Ik ga zo ver niet, want je helpt de ene arme niet met de andere helemaal te laten vallen. Veeleer moeten we stellen dat we meer oog moeten hebben voor alle armoede. Voor alle nood.

Want we zien in ons land niet alleen een stijging van het aantal armen, we zien ook dat men nu op zieken en werklozen gaat jagen, hen voortdurend gaat dreigen met armoede, gaat afdreigen met dwang om toch te gaan werken. De minister zegt dat iemand in een rolstoel nog heel wat werk kan doen... Misschien heeft ze wel gelijk, maar wie gaat ze tewerkstellen, welk soort werk gaat men hen toe bedelen? Ga je een bouwvakarbeider die in een rolstoel is terecht gekomen nu tewerkstellen aan een systeem van bandwerk, iets waar die man men zijn verleden, zijn ingesteldheid van wurgt ? Of ga je een hoog-geschoolde gaan dwingen om brieven in enveloppen te plooien? Hele dagen lang, dag in, dag uit? Ga je ook bij hen controleren hoe vaak en hoe lang ze naar het toilet zijn? Ga je rekening houden met hun houding, en speciaal aangepast meubilair installeren? Waar is die werkgever ? Of is het gewoon om te zeggen dat zelfs die mensen moeten oppassen want ze kunnen uitgesloten worden van de mutualiteit... Is het begrip 66% ongeschiktheid plots veranderd ?

Trouwens, ons Belgisch systeem is niet te vergelijken met het systeem in de landen om ons heen. Wie geen 66% ongeschikt is, is niet ziek... Iemand die 65% ongeschikt is, komt dus niet op de ziekte-uitkering, maar wordt werkloos... Een werkloze die je niet zo maar aan het werk kunt helpen, want eigenlijk is die mens niet geschikt wegens zijn percentage arbeidsongeschiktheid... Leuk om zo iemand te gaan bedreigen omdat hij of zij langdurig werkloos is...

... en dan stellen dat de economie aangezwengeld wordt, want er wordt minder gespaard...
djudedju !

Eigenlijk moeten we in ons landje de revolutie gaan prediken ! De democratie is verdwenen, in handen van Das Kapital... Niet moeilijk, een land met schulden wordt uiteindelijk geregeerd door de schuldeisers en niet door de regering. Kijk om je heen, en zie met mij, dat heel het Westen, het rijke Westen, in de schulden zit, en geregeerd wordt door de schuldeisers !

Er zijn enkele landen in de wereld, die zich hebben losgescheurd van dat wereldomvattend geldsysteem, en op zichzelf zijn herbegonnen, vrij van alle schulden uit het verleden, en zie, hun economie doet het wonderwel ! Moeten we Rotschildt en co hier ook niet eens buitenstampen, en herbeginnen, vrij van het verleden ?

tot de volgende ?

gps-perikelen...

Gisteren moesten we al heel vroeg in het UZ Gent zijn. Ik ette mijn gps aan, om in de duisternis zeker niet de afrit te missen...
Een gps is een wonderbaarlijk ding...
tot gisteren.

We kwamen aan de afrit, netjes en vroegtijdig aangekondigd door de gps, met de boodschap dat ik links moest aanhouden... Ik netjes op het linkerrijvak, en plots zie ik helemaal rechts, en niet meer te halen de afrit ! Ik heb poddomme in mijne gps een madam zitten die links en rechts niet uit elkaar kent ! Val dood ! Ik zat de stad in, en je moet een heel eind rijden voor je ergens kunt proberen een U-bocht te maken op een wettelijke manier... Maar die U leidt me niet op de terugweg, maar een ander kant van Gent in, en heel schuldbewust zwijgt mijn gps in alle talen, en toont niks niemendalle !

djudedju

Puur op het gevoel, in een donkere stad heb ik wat rondgetoerd, tot we plots, na een héél eind toch een bordje zagen UZ Gent... dat dan maar volgen, recht een enorme omleiding in, want ze zijn weer eens de banen aan het opbreken...

Gelukkig ben ik iemand die altijd vroeg vertrekt (er zou eens iets moeten gebeuren!), en is de dokter gewoonlijk een paar minuutjes te laat. We hebben het netjes gehaald. Met de nodige zenuwen en krachttermen op dat klotewijf in de gps !
(Sorry voor de terminologie...Maar ik moest het even kwijt.)

Uiteindelijk lijkt alles nog mee te vallen voor Anny, en is heel wat van haar pijn te danken aan de spieren. Wellicht spant ze - om de pijn te vermijden- haar spieren onbewust op, waardoor die dan ook weer pijn gaan doen. Ze moet voorzichtig wat beginnen met turnen, en we moeten in de mate van het mogelijke wat gaan wandelen... Allee, zij moet gaan wandelen ("Want voor u zal dat wellicht niet zo evident zijn hé?" zei de dokter tegen mij...) Je ziet, wat ik al duizenden keren heb gedebiteerd: geen twee ruggen zijn gelijk ! Maar het is positief dat ze voorlopig geen inspuitingen moet hebben, het is niet evident om met die gestresste spieren te gaan wandelen. (Wanneer is Pairi Daiza weer open?)

Ik zie Anny niet alleen gaan wandelen, dus gaan we moeten proberen een modus vivendi te vinden, waarbij we haar van de pijn af helpen, en er mij niet in duwen. Het is sowieso al het lot van een pijnpatiënt om voortdurend te zoeken naar dat wankele evenwicht op de pijngrens, en nu moeten we het op twee pijngrenzen doen... djudedju.

Het is niet de bedoeling kilometers te gaan stappen, nee, heel voorzichtig opbouwen en proberen die spieren weer wat los te werken. In de zomer, met de rommelmarkten buiten, hebben we haast automatisch beweging, maar in de winter zijn de rommelmarkten binnen, waar de afstanden uiteraard ook kleiner zijn, en je amper van wandelen kunt spreken.

Gisterenavond ben ik dan nog naar de huisarts gegaan, want ik zit weer met sinusitis. De gebruikelijke antibiotica + ook nog een antibiotica om in mijn neus te druppelen ! Hopelijk ben ik er vlug van af, want een verstopte neus is lastig, en ik vind het afschuwelijk hoe mijn stem dan klinkt.

Vandaag is het crea, wat verder doen aan ons juwelenkistje, en als er tijd over is, maken we een teddybeertje... Maar het is nieuwjaarsvergadering, dus gaan we ook eens lekker samen een broodje eten.

Tot de volgende ?

waterdag

Ik heb zo net het rolluik opgetrokken, het is 8.20' uur, en het is buiten nog steeds donker. Ik weet niet of het regent, maar het ziet er in ieder geval naar uit dat het weer een waterdag wordt...
Vriezen de bloeiende camelia's niet stuk, dan gaan ze wellicht kapot regenen.

Het wordt hoog tijd dat we weer wat vroeger licht hebben, dat het lente wordt, dat je de felle kleuren van al die soorten groen weer ziet, dat je op je rug in het gras kunt liggen, dat je rustig dromend aan het water kunt zitten, amper kijkend naar je dobber, want het is zo heerlijk buiten...

Nu is het buiten niet heerlijk.
Je ziet dat ook aan de mensen.
Niet dat je nooit iemand met een vies bakkes ziet in zonnig weer, maar toch... De mens ondergaat de invloed van het licht. Momenteel behandelt men zelfs depressies met lichttherapie. Men zet de mensen in een kunstmatig zonlicht... Ik hoop dat ze dan de muren van de behandelingsruimte bekleden met mooie zonnige beelden van heerlijke natuur op zijn best...
Gisteren gingen we naar de Action in Oudenaarde, en daar heb je een meters lange en hoge foto van onze eigen Vlaamse Ardennen... We wandelen daar altijd langs, kijkend naar dat mooie beeld, en slechts nu en dan eens in de wandelrichting, om nergens tegen te botsen...
Die foto is zonnig. Je ziet als het ware de zomerhitte uit het beeld stralen.

In deze donkere tijden zou een mens eens naar dit winkelpand gaan, omwille van die foto. Helemaal in de hoek, ter hoogte van de trap staat een boom op de foto. Op een of andere manier hebben ze daar een drie-dimensionaal effect weten aan te geven, en het is net of de boom uit de foto wil komen.

We hebben er even voor blijven staan. Genietend en ondertussen de pijn van het stappen wat laten wegebben...

In deze winterperiode zijn er maar weinig rommelmarkten, en hebben we dus heel weinig uitstapjes. Eens naar een winkel, en daar hebben we het mee gehad. We luisteren iedere keer weer naar de verhalen van vrienden die nu en dan eens gaan eten... Wij doen dat haast nooit, en als we het doen, is het in combinatie met een uitstap om andere redenen. De reden is heel simpel, we zijn allebei maar heel kleine eters... 's Middags schilt Anny één patat,, en daar is er iedere dag nog wat van over, restje die dan naar de kippen gaat. We vinden het dan ook zo zinloos, zo verspillend naar een restaurant te gaan, en meer dan de helft op ons bord te laten liggen... Zou die mens wel kippen hebben?

's Morgens eet ik een grote kop yoghurt, en drink ik een glas fruitsap. 's Middags eet ik een grote kom soep, een stukje vlees (steeds minder), één stukje patat, een grote schep groenten. In de namiddag een kop koffie met twee koekjes. 's Avonds twee boterhammen met beleg, en een paar stukken fruit.
Zo ziet iedere dag er uit... Tenzij het mosselen zijn met frietjes, want dan eet ik wel iets meer, en eet ik een half bord frieten en heel wat mosselen... We kopen zo'n pak mosselen in het grootwarenhuis, en dat betekent dat we 's avonds nog eens mosselen eten bij de boterham. Anny bakt die mosselen dan met wat curry er op gestrooid. Heerlijk bij de boterham.

Vermageren doe ik niet.
De reden?
Ik lees iedere keer ik een regime tegenkom, hoe en wat ik moet eten om te vermageren... En iedere keer weer staat daar dan bij dat je het dieet moet aanvullen met beweging... Met andere woorden, daar zit het hem... Wij kunnen niet meer "bewegen" in de zin zoals die diëtisten ons dat opleggen. De rugpijn maakt dat je niet veel meer kunt bewegen.

Toen ik kind was, las ik wel eens sprookjes van Duizend en één nacht... Je zag daar dan een tekening bij van een Pasja, gezeten op een heerlijke stapel malse kussens, een slaaf die met een waaier wat verkoeling bracht, en een andere slaaf die zorgde voor eten en drinken... Die Pasja was altijd heel dik, want hij bewoog niet, dat deden de slaven voor hem.

Nu ik oud en stijf en stram ben door die rug van mij, weet ik dat dit beeld klopt. Als je een zittend leven lijdt, dan is de kans heel groot dat je dik wordt, dik bent !

Toen ik gemiddeld zo'n zestig kilometer per week jogde en daarbij ook nog regelmatig ging wandelen, toen was ik magerder... Maar minder bewegen betekende kilo's er bij.
Onlangs las ik dat mensen met de bloedgroep O de eigenschap hebben om dik te worden. Dus ook het verhaal dat het in je aard zit, klopt. Ik maak er me niet echt zorgen meer over... Bij ieder geneeskundig onderzoek zegt men me dat alles in orde is, en dat ik moet proberen zoveel mogelijk te bewegen als mogelijk is... Gaat het niet, maak je geen zorgen, want zorgen zijn nog slechter dan het niet-bewegen op zich...

... en ondanks onze pijn, ondanks alles wat we al meegemaakt hebben, zijn we gelukkig, we zijn nog samen en maken van ons leven wat er van te maken is...

tot de volgende ?

ogen

Heb je ook dat hongerige Syrische kindje gezien op tv ? En die uitgemergelde volwassenen?

Heb je ook naar hun ogen gestaard ?

Of ben ik heel alleen die altijd eerst naar de ogen kijkt van een mens?
Ogen, de spiegels van de ziel. Voor mij klopt dit gezegde grotendeels, je kunt goedheid, boosheid, na-ijver zo lezen in de ogen van de mens.

Maar ik had nog nooit ellende, honger, wanhoop in de ogen gezien.
Nu wel...  Ik heb dan eens héél diep in mijn geheugen gegraven, en in Google naar foto's gezocht van de hongerige zwartjes van al zo lang geleden. Heb ik toen ook die ogen gezien?

Maar ik vind die foto van toen niet meer terug...  Wellicht zullen de ogen ook toen alle ellende van de wereld in zich hebben getoond... Wanhoop, berusting en honger en ellende, en wellicht waren het ook toen de ogen die mij het meest hebben getroffen.

Een wereld waarin kromme komkommers, kromme wortelen en geplekte appels vernietigd worden, sterven mensen van de honger, veelal is de oorlog mede-oorzaak van deze honger. En oorlog dat is economische politiek. 

We kunnen het ons haast niet voorstellen dat je als ouder, in die leeg-geschreide ogen moet kijken, en een lepeltje confituur oplost in water, om het lepeltje per lepeltje te geven aan dat onbegrijpend kijkende kind...

Je zag ook volwassenen, restanten van mensen, alle vlees was verdwenen, er bleef alleen vel en knoken over.

En weer ga ik in mijn geheugen gaan wroeten... Heb ik ooit honger gehad ?

Heb jij ooit honger gehad ?

En ik vind niets... Och ja, die keer dat ik mijn boterhammen vergeten had, en die keer dat ik op een lange wandeling vaststelde dat er nergens drinken te vinden was... Maar dat is geen honger, dat is geen dorst, niet in de zin van wat je bij deze mensenkinderen ziet.

Nee, ik heb nog nooit honger gehad.

Haast integendeel... Ik ben van vlak na de oorlog, vlak na de periode waar er wel honger was geweest, niet zo erg als ginder ver weg, maar toch, eten was heel belangrijk geworden. In ons gezin was er nooit honger. Want eten, dat was het eerste waar men voor zorgde, de rest was eventueel bijzaak, maar honger ? Nooit meer !

Toen de oorlog in Korea er kwam, en de mensen panisch weer aan het hamsteren sloegen, zag ik twee dingen die blijkbaar in die voorbije oorlog héél erg gemist waren: eten, kolen en zeep. Een wat wonderlijke combinatie, maar dat waren duidelijk de heikele punten geweest in die lange oorlog: Honger, warmte en propere kleren...

Goddank was de oorlog, in het Sperrgebiet te Nieuwpoort nooit een hongeroorlog geweest zoals ze in Nederland kenden in de hongerwinter.  (Sperrgebiet:  Gebiet, das (wegen militärischer Übungen, Krankheiten, Seuchen o.ä.) für den gewöhnlichen Verkehr gesperrt ist) Maar zelfs die hongerwinter daar lijkt mij, op basis van het fotomateriaal, niet zo erg als wat we nu zien in Syrië.

Het ergste is dat die honger er niet moet zijn.

Dat die honger het werk is van mensen, van het economische spel dat oorlog heet.

Ik ben bezig met het lezen van een boek over de FBI, en daar lees ik onder meer hoe men, door het scheeftrekken van de waarheid, door het manipuleren van de werkelijkheid, door het verwringen van de feiten, een hele bevolking er van overtuigt dat een bepaalde groepering nefast is voor de veiligheid, voor de vrede. Men gaat zo ver dat talloze mensen de cel in gaan, hun werk verliezen, geen toegang krijgen tot functies in openbare ambten enz, enz...

Ze gaan zo ver dat er uiteindelijk mensen voor moeten sterven.

Allemaal voor een politiek spelletje, voor het halen van een economische sterkere positie...

FBI is genoegzaam bekend, maar in alle landen vind je dergelijke manipulaties, dergelijke organisaties die alleen de macht en het geld dienen, tot meerdere eer en glorie van het bewind...

Zo erg, zo verregaand, dat men komt tot situaties waar kinderogen je vol honger, armoe en ellende aankijken, vol onbegrip voor het feit dat je van hen beelden komt maken, om weer een of andere politiek te dienen.

Ik moet kotsen

tot de volgende ?

pijn

Ik had al een tijdje bijna geen pijn meer in mijn voet, en mijn rug was redelijk... Maar gisteren heb ik gewerkt aan mijn aquarium, en daarvoor moet ik heel wat keren op een stoel gaan staan, en dat was er blijkbaar te veel aan. Toen de aquarium weer net was, en de filters weer aan het werk, verrekte ik van de pijn.
De rug dat ging nog, maar die snotverdomse voet !

Enfin, neem me niet kwalijk dat ik jullie lastig val met mijn zorgen, maar soms moet een mens het kwijt. Dat doet deugd.

Straks moet ik naar een vergadering van Ziekenzorg, en zal ik daar wellicht weer meer last krijgen, want zitten op een stoel is blijkbaar niet naar de zin van mijn voet.

Luister jij ook telkens met verbazing naar de medische rapporten van onze voetballers ? Nu heeft er weer eentje zijn poot omgeslagen, loopt over mijn tv-scherm op krukken, en zal binnen 10 dagen weer kunnen voetballen. Sta jij dan ook vol verbazing te luisteren?
Ik heb ook ooit wel eens mijn poot verstuikt, en dan had ik daar meer dan een maand last van, en bij het lopen bleef het ding nog maaaaanden gevoelig. Hij gaat er binnen 10 dagen weer mee voetballen?????

Of de verstuiking is veel minder dan wat wij een verstuiking noemen, of ze doen medische wonderen voor die mannekes, die ze voor ons niet verrichten.

En ik noem dit als voorbeeld, want we zien dat heel het jaar door gebeuren, in de winter bij de voetballers en veldrijders, en in de zomer bij de renners.

Ik ken mensen die hun sleutelbeen hadden gebroken, en daar een hele tijd verdomd veel last van hadden... Een renner zit na twee dagen al weer op de rollen te trainen, en na minder dan twee weken is hij weer aan het koersen. Waarom doen die dokters dat niet voor ons?

Ik vermoed dat er ergens in ons landje een geheim genootschap bestaat, die in staat is om hun beschermelingskes te genezen met een teken van hun hand. Echte wonderdoktoors !

Binnen een paar dagen moet ik Anny weer eens naar het UZ voeren, naar de pijnkliniek. Dat is daar een fantastische dokter, maar ik heb hem nog geen dergelijke mirakels zien doen. Ik denk dat hij werkt met de verkeerde soort van zieken ! Met echte zieken lukt het wellicht niet ze in tien dagen weer te doen voetballen... Want geef toe, als jij een voetballer over het scherm ziet rollen, brullend van de pijn, en wijzend naar de dader van de aanslag, geloof jij nog dat hij echte pijn heeft? Pijn zoals u en ik wel eens hebben, echte pijn waar je dagenlang mee zit te worstelen , Vergeet het ! Zodra de scheidsrechter zijn "belager" een gele of rode kaart heeft gegeven, staat de gekwetste op en gaat weer lustig verder sjotten... Van mij zou zo'n oen een rode kaart krijgen om het verloop van het spel verstoord te hebben.

Ik las ooit een leuk artikeltje over het feit dat voetballers niet alleen trainen om te voetballen, maar ook om zich te laten vallen en te huilen van de zogezegde pijn... tegenwoordig denk ik dat dit geen mopje was, maar keiharde werkelijkheid.

Nu ja, ze doen maar... Maar geef toe, denk jij dan ook niet aan de enorme bedragen die deze mannen beuren om toneel te spelen? Natuurlijk heb je soms wel eens echte kwetsuren, en heb je echte beenhouwers op het veld, maar gelukkig is het meer toneel dan werkelijkheid. Maar dan blijf ik met de gedachte aan al dat geld zitten. Als ik niet van sport hou, dan is dat eigenlijk de grote reden. Ik vind het niet logisch dat die mensen zoveel geld verdienen met wat sport zou moeten zijn. Als sport zie ik alleen wat onbetaald is, beoefend wordt omwille van de gezondheid en de pret. Waar je voor betaald wordt, dat is voor mij geen sport meer.

Waar ik nog minder van begrijp, is van de supporters... Vol verbazing zie ik op twitter en facebook hun reacties... Gek genoeg heb ik nog geen een supporter ontdekt die vol lof spreekt over "zijn" ploeg, of over hun spel, maar zie ik alleen boze uithalen naar de tegenstander, naar de scheidsrechter.. Ik ga het nooit begrijpen...
djudedju

tot de volgende ?

file

Ik zou kunnen schrijven over de staking bij de spoorwegen, maar daar wordt al meer dan genoeg over gepalaverd... Wie daar de echte achtergrond wil van weten, kan dat her en der vinden, liefst ver weg van de verklaringen der regeringspartijen...

Ik wil het integendeel hebben over de files...
Vandaag zal de file wellicht - door de spoorwegstaking - weer iets langer zijn dan anders, maar eigenlijk is de file een dagelijks probleem, een probleem die om meer dan één reden dringend zou aangepakt moeten worden.

Eigenlijk hebben we allemaal schuld aan de file...
Als ik begin bij mezelf, ik ben op de boerenbuiten gaan wonen, omwille van de rust en de kalmte, het mooie landschap, maar dan moet ik daarbij nemen dat alle winkels ver weg zijn, dat het werk ver weg is, en dat ik voor duizend en nog wat dingen de auto nodig heb. De laatste tijd is daar mijn mindere mobiliteit bij gekomen, en dus ook voor kortere afstanden nemen we noodgedwongen de auto.

De steden lopen leeg... Vooral vast te stellen in de grote steden, die onder meer door het verkeer eigenlijk onleefbaar zijn geworden. Dat verkeer komt dan naar de stad om te werken, te winkelen, te feesten, uit te gaan...

De industrie die in heel veel gevallen vervuilend of belastend is, werd dan weer de stad uit gepest, met als gevolg dat de bedrijven ergens samen gezet werden in industrie-zones, ver weg van de bewoning. Wil je er naar toe ? De auto... Als je kijkt bij de annonces met werkaanbieding, dan zie je haast onvermijdelijk dat je moet in het bezit zijn van een auto, of op zijn minst van een rijbewijs.

De grote winkelketens vinden in de steden geen betaalbare panden van een dergelijke oppervlakte meer, dus gaan de grote winkels samenhokken op een winkelcentrum-gebied, waar ze voldoende parking voorzien voor het cliënteel.  Handig, kun je er met de auto naartoe...

Bedrijven lokken dan ook -vooral voor iets hogere functies- een bedrijfswagen aan... Ook als vele verplaatsingen niet echt tot het takenpakket behoren... Voor een handelsreiziger, iemand die veel verplaatsingen moet maken voor het werk, is dit logisch, maar in de meeste gevallen is de bedrijfswagen een bonus, een lokmiddeltje.


Werk is slechts zelden in eigen regio te vinden. In een maatschappij waar én man én vrouw gaan werken, betekent dit dat ze beiden op een ander werk zitten, veelal ver uiteen, met als gevolg dat ze beiden een wagen moeten hebben, om op het werk te geraken.

Waar er grotere kinderen zijn, die ook al werken, zie je dan ook veelal drie, vier auto's aan de deur staan, want ook zij werken op een plaats weg ven hun thuis.

Kortom, we hebben een wereld opgebouwd waar de auto een haast noodzakelijk iets is.

Ik zie dit geheel niet zo snel veranderen... Maar één van de oplossingen om te komen tot minder auto's op de weg, is een degelijk openbaar vervoer. Dat oplossingen mogelijk zijn, kunnen we zien aan het onderwijs. De buslijnen (de lijn of specifiek schoolvervoer) richten zich op de leerlingen en brengen van heel veel opstapplaatsen de kinderen naar de school of scholen. Ze zijn specifiek ingericht op de schoolgaande jeugd, want in de blokperiode en/of het schoolverlof zijn heel wat van die bussen niet meer beschikbaar.
Men zou dit dus ook kunnen van en naar de industrieterreinen, op voorwaarde dat de bedrijven ook wat discipline aan de dag leggen, en hun begin- en einduur van tewerkstelling op elkaar afstellen, wat nu - helaas - niet het geval is. Eerder in tegendeel, want omwille van het feit dat alle arbeidskrachten met de auto komen, spreidt men de aanvang- en einduren om minder last te hebben van...files.

Nu zwaait de regering met rekeningrijden... Wat m.i. alleen zal leiden tot een verschuiving van de hoofdwegen naar de secundaire (niet belaste) wegen, met als gevolg dat de files gaan verschuiven, en de gevaarlijke punten enorm zullen toenemen.

Als men een oplossing wil bieden, dan moet men komen tot een beloning van het delend rijden (nu zijn 90% van de auto's op de baan met alleen de bestuurder !), het stimuleren van het openbaar vervoer (het openbaar vervoer sterk uitbreiden en goedkoper maken), het stimuleren van gezamenlijke begin- en einduren van de bedrijven, en zo voort.
Wie hierboven kijkt naar de opsomming van de oorzaken (en ik ben er wellicht nog vergeten) , weet meteen ook welke oplossingen er mogelijk zijn.

Misschien denk je aan de kostprijs?
Wat denk je van een beter en gezonder leefmilieu? Wat is dat waard ?

tot de volgende ?