Maar ja, ik slik nogal wat van mijn zwaarste pillen, om mijn rug weer op zijn plooi te krijgen, en wellicht komt het moe-gevoel daar ook wel van. Gewoonlijk neem ik maar één van die zware pillen, maar ik mag er drie per dag, en momenteel doe ik dat ook.
De pijn is redelijk. Mijn rug gaat, maar mijn rechterknie blijft tegen pruttelen, en wat er aan mijn linker wreef van mijn voet is, dat weet ik niet. Je ziet er niets aan, maar er is een plaatsje van zo'n twee euro's groot, waar het enorm gevoelig is. Ik zou het haast vergelijken met een brandwonde qua gevoeligheid, maar, zoals gezegd, je ziet er niets aan. Die pijn zit daar al enkele dagen. (Ik vertik het naar de dokter te gaan met iets wat je niet ziet en wat je amper kunt duidelijk maken in woorden)
Deze namiddag gaan we op ziekenbezoek, en donderdag zal er wellicht geen blog zijn, want het is dagelijks bestuur van Ziekenzorg. En dan komt er een periode van feestdag, brugdag, zaterdag en zondag, waarop er wellicht links en rechts rommeldagen zijn... en waar we - als we ons redelijk voelen- wellicht naar toe gaan. Met andere woorden, de verslaafden aan mijn blog (dat is het bij mij het toppunt van mijn eigenwaan) gaan wellicht op hun honger blijven zitten...
Maar ondanks alle pijn, alle drukte, en alle rommelmarkten ten spijt, blijf ik ergens in een euforische sfeer... Het suczeven (trapje hoger dan succes) van onze actie op Onderstroom, blijft na zinderen.
Gisteren kwamen mijn kleindochters ook nog even langs... Kijken of er niet een van de dingen die ik ginder tekende in pyrografie te verkrijgen was... Jammer, maar Anneke heeft ze in beslag genomen. Dat komt omdat het twee uiltjes waren, en Anneke verzamelt uiltjes.
Anneke heeft een leuke woning, waar, net als bij ons, enorm veel dingen de aandacht trekken, mooie dingen, collecties, foto's, instrumenten, mooie meubels... Ik voel me er thuis, ik kan er, net zoals in mijn eigen huis, mijn geest laten ronddwalen, fantaseren, dromen.
En bovendien is Anneke ook nog eens een dame waar je kunt mee lachen, met zin voor humor, en die het niet zal laten iemand -op een plezante manier- te foppen.
Eigenlijk zitten in het dagelijks bestuur van Ziekenzorg Mater - Welden alleen van die toffe madams. Waar ik me als manmens op mijn gemak bij voel. Je kunt lachen, je kunt plagen, en je hebt niet ééns het gevoel dat ze van de andere sekse zijn.
(Misschien klinkt dat wat bizar, maar voor mij is dat het toppunt van mens zijn ! - Het zijn slechts de besten die zich - in een functie- nooit opstellen als man of als vrouw ! Toen ik nog werkte, kwamen er ook vrouwen werken, en de meesten er van profileerden zich als vrouw. Niet als collega. Op dat moment waren ze bij mij gebuisd, waren ze geen 'goede' collega, en konden ze dat ook nooit meer worden. (Wie als man daarop inging was - voor mij- trouwens ook gebuisd !) Nee, ik heb niets tegen vrouwen, maar alles moet op zijn tijd en op zijn plaats gebeuren. Wie de zaken gaat vermengen, die verliest een deel van zijn kwaliteiten !)
Eigenlijk is het toch heerlijk mens te zijn, als je het geluk hebt om mens te zijn met de mensen. En je kunt slechts echt mede-mens zijn, als je volkomen vrij bent van dingen die er op dat moment niet bij horen of bij mogen. Dan pas kun je onbevangen lachen, onbevangen huilen. Op het ogenblik dat je de ander niet meer alleen bekijkt, alleen ervaart als medemens, maar hem of haar ervaart als een virtuele seks-partner, dan ben je die onbevangenheid kwijt, dan zit je met een scheve houding tegenover je eigen partner en/of tegenover de partner van de man/vrouw met wie je op dat moment die relatie aangaat of zoudt willen aangaan.
Zo net kreeg ik een telefoontje... Ik moet niet op ziekenbezoek gaan, want de man waar we heen zouden gaan is opgenomen in het hospitaal. Zijn toestand is bedenkelijk...
Hopelijk komt alles nog goed, want ik zou niet willen dat die goede vrienden ...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten