Toen ik me stond te wassen, kwam ze voorbij, op weg naar beneden, om koffie te zetten... "68 hé?". Ik knikte alleen maar, de mond vol tandpasta... "Oud hé ?" zei ze, en sjokte de trap af.
Ja, we worden oud.
Ik kan niet in haar plaats spreken, maar toen ik jong was, dacht ik niet dat ik ooit zo oud zou worden, dat leek zo onmetelijk ver weg...
En nu lijkt het in feite niets, als je achterom kijkt, lijkt het in een zucht voorbij.
Goddank dat we al -samen- zo ver geraken. Ik heb dat thuis niet mogen mee maken, ons vader werd geen 58...
De verjaardag, een jubileum... dat zijn dagen waar je vooral achteruit kijkt. Naar wat allemaal voorbij is. De gewone dagen, de blijde dagen maar ook de droeve dagen. De dagen van plezier, de dagen van pijn (lichamelijk of geestelijk)... de dagen van onbezorgd flaneren door het leven, de dagen vol bekommering en zorgen...
Och, het leven is eigenlijk een hutsepotje, een mengeling van plezier en verdriet, van lol en inspanning, van meeleven en beleven, van ondergaan en veranderen...
En vooral: het gaat zo getverdems vlug.
We gaan straks, in november 47 jaar getrouwd zijn, dus gaan we elkaar zo'n 48 jaar kennen...
Een heel leven samen leven , samen zijn, samen werken, samen vrijen, samen , samen, samen... En sinds ik ziek ben (dat is ook al 20 jaar !) heel de dag samen zijn, van 's morgens vroeg tot...weer 's morgens en zo steeds maar door.
Soms hoor je van mensen die dat erg vinden, zo heel de tijd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bijeen zijn, op elkaars lip zitten... Wij hebben nooit dat gevoel gehad. Goddank, wij passen bij elkaar in goede en slechte dagen. Zonder veel woorden, zonder veel uiterlijk vertoon. Eens kijken naar elkaar en weten wat je moet doen om dat samen leven goed te maken.
Met alle ellende en pijn hebben wij dan nog een goed leven...
Samen.
Straks ga ik naar een vergadering en deze namiddag winkelen... samen.
samen
samen
samen
amen.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten